Ξενύχτησα με τα ζουζούνια του ‘Best Fiends’

Όχι μόνο χτες, πολλές φορές. Και στις διαδρομές με το μετρό. Στην αναμονή στις ουρές. Τις προάλλες μια πίστα που με παίδευε για καιρό την πέρασα στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό Συγγρού-Φιξ και έκανα αερογροθιά. (Φαντάζεται ο καθένας το βλέμμα των γύρω, δεν θα πέσει και μακριά.) Η ουσία είναι ότι έχω εθιστεί με αυτό το ρημάδι το παιχνίδι, το οποίο μέσα σε όλα δε μοιάζει να τελειώνει και καθόλου, σε αντίθεση με τα περισσότερα παιχνίδια που κατεβάζω στο κινητό για να σκοτώνω χρόνο στις μετακινήσεις και στις ουρές της τράπεζας. Οπότε αντί να το σβήσω στις λίγες βδομάδες, έχουν περάσει μήνες και πλέον το κολλάμε όλο και περισσότεροι.

Ο λόγος για το “Best Fiends“, το οποίο αρχικά μοιάζει πάρα πολύ γνώριμο ως προς τον χειρισμό και το στόχο σου. Είναι παραλλαγή της σχολής “Candy Crush”, δηλαδή κατά βάση αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να φτιάχνεις τριάδες ή και παραπάνω, του ίδιου χρώματος. Όμως είναι πολύ περισσότερα από απλώς αυτό. Κατ’αρχάς, υπάρχουν διακριτκοί χαρακτήρες, αποστολές, στρατηγικές. Οι πρώτες πίστες είναι πολύ απλές και δεν προδίδουν την παράνοια που πρόκειται να ακολουθήσει, όταν θα βλαστημάς, κολλημένος στην ίδια πίστα για μέρες.

Τα βασικά:

Ο στόχος σου δεν είναι απλώς και αορίστως να σπας σειρές ίδιου χρώματος, αλλά να φέρεις κάθε φορά εις πέρας τις ‘αποστολές’ της κάθε πίστας. Εσύ κατεβάζεις μια ομάδα από ζουζούνια και απέναντί σου έχεις μια στρατιά από μεταλλαγμένα σκουλήκια, ΟΚ; ΟΚ. Τα σκουλήκια έχουν το καθένα μια διαφορετική ενοχλητική ιδιότητα: Άλλα φτύνουν δόντια που σου χαλάνε αλυσίδες, άλλα φτύνουν σάλιο που καθιστούν κάποιες φούσκες ανενεργές, κλπ. Εσύ πρέπεις στην κάθε πίστα να κάνεις ό,τι σου λέει η αποστολή. Αλλού πρέπει να συμπληρώσεις έναν αριθμό συγκεκριμένου χρώματος. Αλλού να σπάσεις 5 κουτιά. Αλλού να νικήσεις 3 σκουλήκια. Ό,τι σου ζητάει.

Αυτό έχει σημασία διότι επηρεάζει τη σύνθεση της ομάδας που θα κατεβάσεις στο γήπεδο. Ναι, είσαι κόουτς Διαλέγεις κάθε φορά τους καλύτερους παίχτες, σχεδιάζεις στρατηγικές. Και άμα δε σου βγει, κάνεις αλλαγή. Στον πάγκο η πεταλούδα, μέσα το κουνούπι. Βζζζτ.

Στο πίσω μέρος βλέπεις τα σκουλήκια που σού’ρχονται. Σταδιακά θα τα αναγνωρίζεις και θα θυμάσαι τι κάνει το καθένα, για κάνεις τα κουμάντα σου.

Αυτό γίνεται επειδή κάθε ένα από τα έντομά σου έχουν διαφορετική ειδική δύναμη. Άλλα μπορούν να ανατινάξουν μια γραμμή, άλλα σου δίνουν έξτρα κίνηση, άλλα μετατρέπουν τις γύρω φούσκες στο χρώμα τους, κλπ. Και σε όλη την πορεία του παιχνιδιού, κερδίζεις διαμάντια και άλλα power-ups με τη χρήση των οποίων ανεβάζεις τα έντομά σου επίπεδο, τα κάνεις πιο ισχυρά, με αποτέλεσμα να αφαιρούν περισσότερη ενέργεια από τα σκουλήκια. Διαβάζω αυτό που μόλις έγραψα και κυλιέμαι στο πάτωμα από τα γέλια ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.

Όπως είπε κι ένας φίλος τις προάλλες, “δεν έχω πρόβλημα, είναι πολύ ενισχυμένα τα ζουζούνια μου”. Αυτοί είμαστε.

Α, επειδή ναι, πλέον το παίζουν αυτό το πράγμα οι μισοί άνθρωποι που ξέρω. Το μισό fun είναι όταν πλησιάζουμε ή προσπερνάμε κάποιον και του το τρίβουμε στη μούρη, ή σκρολάρουμε προς τα πίσω τον (ωραιότατα σχεδιασμένο) παγκόσμιο χάρτη του παιχνιδιού για να κοιτάζω πού βρίσκονται οι υπόλοιποι, αν με πλησιάζουν (όχι, χοχο) ή αν υπάρχουν προσπεράσματα μεταξύ τους.

Αγώνας δρόμου στα χιόνια (είστε όλοι πολύ πίσω παιδιά, για πάμε)

Λίγο πριν την προσπέραση m/

Το κλειδί για τη διάρκεια του παιχνιδιού εντοπίζεται σε πολλά σημεία.

Καταρχάς, δεν μένει ποτέ ίδιο. Κάθε 10-15 πίστες αλλάζει τελείως η λογική αυτού που κάνεις. Άλλοτε σπας τοιχώματα, άλλοτε διαλύεις φυλλωσιές, λιώνεις πάγους, απελευθερώνεις βόμβες, προστατεύεσαι από ηφαίστεια, διαλύεις γλίτσα. Υπάρχουν πίστες που πρέπει να σπας διαρκώς, υπάρχουν άλλες που χρειάζεσαι στρατηγική και εντελώς συγκεκριμένα έντομα. Όλα αυτά εισάγονται σταδιακά, οπότε το ανέβασμα δυσκολίας δεν είναι ποτέ παράλογο, αλλά ούτε και νιώθεις πως βαρέθηκες.

Ψυχραιμία.

Όλα είναι υπό έλεγχο.

Επίσης, το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο ώστε να μη σε αφήνει να κολλάς υπερβολικά πολύ κάπου, όσο κι αν δυσκολεύει: Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να κάνεις level-up τα έντομα (χωρίς ποτέ να είσαι υποχρεωμένος να δώσεις λεφτά, αν και μπορείς φυσικά) οπότε από τη μία ο στρατός σου γίνεται πιο ισχυρός, κι από την άλλη αν αποτύχεις πολλές φορές στην ίδια πίστα, αυξάνεται σταδιακά ο αριθμός των κινησεών σου. Αργά ή γρήγορα, θα προχωρήσεις.

Καμιά φορά θα σου κάτσουν τόσο βολικά όλα που θα κερδίσεις την πίστα με τόσες πολλές κινήσεις να απομένουν, που δε χρειαζόσουν καν τις επιπλέον προσπάθειες που σου έχει χαρίσει το παιχνίδι.

Σε όλα αυτά προσθέτεις και το γεγονός πως κάθε τι τεχνικό, από την εμφατική μουσική μέχρι τα animation γραφικά, είναι εντυπωσιακό, και πολύ παραπάνω από το βασικό επίπεδο που περιμένεις από πολλά τέτοιου τύπου παιχνίδια.

Τέλος υπάρχουν και οι παράπλευρες αποστολές, που δίνουν κι αυτές το κάτι παραπάνω. Η μία είναι ένα ζέπελιν που πετάει διαρκώς πάνω από το κεφάλι σου, με πίστες που δημιουργούνται συνεχώς ανά μισάωρο και απλά σου χαρίζουν power-ups αν τις νικήσεις. Και υπάρχει και η σπηλιά του Έντουαρντ του κουνουπιού, με 15 σόλο αποστολές (εκ των οποίων κάποιες είναι τρελοί γρίφοι) και στόχο την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση για τη μαλάρια.

Έχεις 10 κινήσεις για να απελευθερώσεις τις 3 μπλε σταγόνες, αλλά πρώτα τις ακριανές, γιατί η μεσαία θα ξεχειλίσει την υποδοχή του κάτω μέρους και μετά δε θα μπορείς να φτιάξεις την αλυσίδα. Αούα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ξεκινάς αυτό το πράγμα κάπου σε κάτι λιβάδια απλώς φτιάχνοντας χρωματιστές αλυσίδες και περνώντας πίστες με την πρώτη, και σε κάποια φάση ταξιδεύεις με την ζουζουνο-ομάδα σου στους πάγους, στην Αίγυπτο, στις ανοιχτές θάλασσες, κι εξολοθρεύεις βόμβες με χρονομετρητή την ώρα που προσπαθείς να μην ξυπνήσεις ένα ηφαίστειο και καθώς κάτι pacman από την κόλαση χοροπηδούν ανάμεσα στα λιβάδια σου τρώγοντας ό,τι όπλο σου δεν καταφέρεις να εκπυρσοκροτήσεις αρκετά γρήγορα. Α, κι ενώ γίνονται όλα αυτά μην ξεχάσεις πως πρέπει να ανοίξεις 6 παγιδευμένα κουτιά, να μαζέψεις 5 διαμάντια (στην οθόνη υπάρχουν 3) και να σκοτώσεις το τελευταίο σκουλήκι που έχει ανοσία στο χρώμα που πρέπει να συμπληρώσεις για να περάσεις την πίστα.

Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις πολύ ενισχυμένα τα ζουζούνια σου.

*info, downloads, εικόνες, βίντεο, και δε συμμαζεύεται, στο επίσημο site του “Best Fiends”.