Κυριακάτικο ξύπνημα στο θέατρο

Είναι ωραίο πράγμα να κάνεις πράγματα μαζί με το παιδί σου κάθε Σαββατοκύριακο. Ειδικά πράγματα δημιουργικά, όπως το να πηγαίνεις στο θέατρο. Σωστά; Στη θεωρία, ναι. Στην πράξη, όμως, παίζει και να σου γυρίσει το μάτι.

Το τελευταίο δίμηνο έχουμε καθιερώσει, εγώ και η 4χρονη κόρη μου, να πηγαίνουμε πάντα κάπου μαζί Κυριακή πρωί. Έχοντας ήδη δοκιμάσει τα κοντινά μας (βλέπε πάρκο ναυτικής παράδοσης στο Φλοίσβο) και τα αυτονόητα (μουσείο Ακρόπολης), καταλήξαμε στις παραστάσεις παιδικού θεάτρου.

Όπως το είχα στο μυαλό μου, και εκείνη θα βλέπει κάτι που να γουστάρει. Και εγώ θα είμαι κάπου ζεστά και στατικά. Ιδανικά με ένα καφέ στο χέρι και το κινητό στο άλλο. Άντε και με ένα χαμόγελο στα χείλη, περήφανος για το πόσο φοβερός και τρομερός μπαμπάς είμαι. Μόνο που, όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως τα φαντάζεσαι πριν μπεις όντως στο λούκι να τα κάνεις. Ξεκινώντας από την ώρα έναρξης, η οποία, 9 φορές στις 10, είναι γύρω στις 11 το πρωί.

Λογική ώρα για παιδί. Βάρβαρη για τους γονείς. Ειδικά αν σκεφτείς ότι όλες οι καλές παραστάσεις είναι κάπου στο κέντρο, τύπου Εξάρχεια ή Κυψέλη. Οπότε φεύγεις καλού κακού μια ώρα πριν για να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις κάπου να παρκάρεις. Επίσης για να είσαι στην ώρα σου στο ταμείο (κάποια θέατρα έχουν τηλεφωνική κράτηση, αλλά θέση διαλέγεις επιτόπου) αφού μετά κάνουν πάπαλα οι πρώτες σειρές και αναγκάζεσαι να κάνεις στοίβα τα μπουφάν ώστε να κάτσει πάνω το παιδί και να βλέπει τη σκηνή.

Και μην ακούω γραφικότητες για το ότι έχει καλές παραστάσεις και σε τοπικό επίπεδο. Το δοκιμάσαμε αυτό το ‘πικρό’ φρούτο (πήγαμε σε μια στην Αργυρούπολη) και ήταν να πέφτεις κάτω από τα γέλια με τον ερασιτεχνισμό του cast και την παντελή έλλειψη σκηνικών. Και άντε τώρα να πείσεις ένα παιδί που έχει συνηθίσει να βλέπει εφετζίδικα blockbuster τύπου Frozen στο multiplex ότι πρέπει να εκστασιαστεί με δυο βαμμένα τελάρα και ένα βρώμικο σεντόνι.

Οπότε ναι, η ώρα είναι πρόβλημα. Ακόμη και αν, όπως εγώ, είσαι πρωινός ξύπνιος. Κυρίως γιατί, πριν γίνεις πατέρας, δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα ήσουν ποτέ υποχρεωμένος να βρίσκεσαι Κυριακή πρωί σε ένα χώρο γεμάτο παιδιά που ουρλιάζουν, φωνάζουν και γενικώς δεν βάζουν κώλο κάτω.

Αν και, μεταξύ μας, χειρότερες είναι οι μανάδες. Συγκεκριμένα εκείνες που γκρινιάζουν στο ταμείο, γκρινιάζουν στο snack bar, γκρινιάζουν όταν μπουν μέσα αν δεν καθίσουν με τα παιδιά τους εκεί που πιστεύουν ότι θα έπρεπε, γκρινιάζουν για το αν έχει ψύχρα ο χώρος και μετά, αφού τελειώσουν όλα, γκρινιάζουν για αυτό που είδαν. Και, πίστεψέ με, είναι πολλές αυτές. Η πλειοψηφία. Εκείνες που προκαλούν την μεγαλύτερη βαβούρα (ενώ εμείς οι μπαμπάδες, όλοι εμφανώς αγουροξυπνημένοι, είμαστε γενικώς ήσυχοι σαν προβατάκια).

Επίσης κάτι που δεν περίμενα, όταν αποφάσισα να γίνω θεατρο-μπαμπάς, είναι ότι, μετά το τέλος της παράστασης, δεν παίζει η φάση ‘πάμε να φάμε κάπου έξω’. Έτσι ίσα ίσα για να ανοίξει λίγο το μάτι και το στομάχι μου. Βλέπεις ή το παιδί είναι κουρασμένο ή, μετά από δυο ώρες καθηλωμένο, χρειάζεται μια άπλα για να ξεχυθεί ή τα παιχνίδια που έχει στο δωμάτιο για να παίξει.

Όμως μέχρι εδώ τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Αν έχεις καλή, δεν σε νοιάζει τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό που σου σπάει τα νεύρα είναι η ποιότητα των παραστάσεων για τα παιδιά εκεί έξω, που είναι επιεικώς τραγική. Και αυτό παρότι προσπαθείς να ψάξεις το θέμα όσο καλύτερα γίνεται, διαβάζοντας κριτικές άλλων γονιών για το τι να αποφεύγεις.

Μια που πήγα δεν είχε καθόλου σκηνικά παρά ένα τραπέζι και μια χρυσή μπάλα. Σε μια άλλη ήταν όλα γενικώς τόσο πίσσα black φάση που με πήρε κανονικά ο ύπνος για κανένα δεκάλεπτο. Και στην τρίτη μου ζήτησε η μικρή να φύγουμε στη μέση γιατί βαρέθηκε.

Προσωπικά σούπερ ευχαριστημένος, από τα κουστούμια, τους ηθοποιούς, την οργάνωση, την τιμή, το συνοδευτικό cd με τα τραγούδια (έχει extra χρέωση, αλλά αξίζει τον κόπο) και γενικά όλο το πακέτο, έμεινα μόνο από το Τζακ και τη Φασολιά που είδα πρόσφατα στο θέατρο Τριανόν.

Εκεί που, παρόλο που δεν με τιμάει να το παραδεχθώ, μετά το τέλος της παράστασης, όταν τα παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή για να γνωρίσουν από κοντά τον Τζακ, τον νανογίγαντα, την νεράιδα και τους υπόλοιπους συντελεστές, εγώ έσπρωχνα διακριτικά την δικιά μου να πάει να πει γεια στην μάνα του Τζακ, στην οποία κανένα άλλο παιδάκι δεν πήγαινε, για την οποία ήμουν σίγουρος ότι στην κανονική ζωή είναι μια πραγματικά ωραία γυναίκα.

Οπότε ναι, αξίζει τον κόπο να ξεκινάς την Κυριακή σου σε ένα χώρο γεμάτο παιδικές φωνές. Αρκεί μετά την παράσταση να βλέπεις το παιδί σου ενθουσιασμένο να σου μιλάει για το τι είδε και όχι να γυρίζει και να σου λέει ‘Μπαμπά, την άλλη Κυριακή λέω να κάτσω σπίτι με τη μαμά’.