© 1998 / Tom Uhlman / Associated Press
PROFILE

Larry Flynt: Τα έργα και οι ημέρες ενός αμφιλεγόμενου πορνογράφου

Ο εκδότης του Hustler άφησε πίσω του μία κληρονομιά από pulp ερωτισμό, σεξιστικά εξώφυλλα και νίκες απέναντι στον καθωσπρεπισμό.
«Αν η Πρώτη Τροπολογία προστατεύει ένα σκουπίδι σαν και μένα, τότε θα προστατεύσει και όλους εσάς» ακούμε σε μία σκηνή στο The People Vs Larry Flynt (1996). Το βιογραφικό φιλμ του Milos Forman έφτασε μέχρι τα βραβεία Όσκαρ και παραλίγο να χαρίσει στον Woody Harrelson το χρυσό αγαλματάκι για τον ρόλο του ως εκδότη του Hustler. Η συγκεκριμένη άκομψη ατάκα καταφέρνει να δείξει, σε λίγες μόλις λέξεις, το πόσο σημαντική είναι η ελευθερία του λόγου για το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής, όμως, δε βρίσκεται πια ανάμεσα μας.

Ο Larry Flynt έφυγε στα 78 του χρόνια. Η χαρακτηριστική εικόνα του, ενός υπερβολικού πολυλογά που δε σέβεται κανένα ιερό και όσιο, εκτοξεύοντας βιτριολικές ατάκες καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης εκδοτικής -και όχι μόνο- ιστορίας των ΗΠΑ. Το Hustler ήταν το περιοδικό που σιχαίνονταν μετά βδελυγμίας οι καθωσπρέπει κυρίες και κύριοι, λάτρευαν όμως με πάθος όλοι όσοι ήθελαν ένα γρήγορο φιξάκι σκληρού, επιφανειακού ερωτισμού.

Ο διάσημος εκδότης υπήρξε πάντοτε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ενώ το δημόσιο προφίλ του πέρασε από σαράντα κύματα. Υπήρξε ο σατανάς προσωποιημένος για τη συντηρητική Αμερική, ένας πορνογράφος που, όμως, έγινε σύμβολο της ελευθερίας του λόγου με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο, ένας εκδότης που οι μαχητικές φεμινίστριες θεωρούσαν -όχι άδικα- κόκκινο πανί. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η επιτυχία του ήταν αδιαμφισβήτητη: Η πορνογραφική αυτοκρατορία που έχτισε έφτασε να αξίζει 400 εκ. δολάρια.

«Θα σταματήσουμε να κρεμάμε τις γυναίκες σαν κομμάτια κρέας» έγραφε το «χτύπημα» στο εξώφυλλο του Hustler τον Ιούνιο του 1978. Τι ακριβώς έδειχνε η εικονογράφηση; Μία γυναίκα που πέφτει μέσα σε μία κρεατομηχανή και γίνεται κιμάς. Το χιούμορ του Larry Flynt δεν ήταν ποτέ κομψό. Πάντα ακροβατούσε με την καφρίλα και τα εφηβικά απωθημένα. Δεν το έκρυψε άλλωστε ποτέ, από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε το περιοδικό το 1974.

Ό,τι όμως κι αν έλεγε, έγραφε ή τύπωνε ήταν μία πολύ καλή απόδειξη ότι η ελευθερία του λόγου είναι ανεκτίμητη – όταν φυσικά δεν καταπατά τα δικαιώματα κάποιου άλλου. Στην περίπτωση του εκδότη του Hustler, βέβαια, τα πράγματα κρέμονταν πάντα από μία λεπτή κλωστή: Κορίτσια με περιλαίμια σκύλων, σταυρωμένες γυναίκες και το κεφάλι ενός μοντέλου σε συσκευασία δώρου ήταν μερικές μόνο από τις υπερβολικές του ιδέες.

Στα νύχια της δικαιοσύνης

Ο Flynt είχε συνεχώς προβλήματα με τη δικαιοσύνη σε όλη τη διάρκεια της ζωή του. Η μία καταγγελία διαδεχόταν την άλλη και οι μηνύσεις στοιβάζονταν πάνω στο γραφείο του. Η πιο διάσημη από αυτές είχε να κάνει με τον Αιδεσιμότατο Jerry Falwell, έναν τηλε-ευαγγελιστή και ιδρυτή του φορέα Moral Majority, o οποίος μήνυσε τον εκδότη το 1983 για το αμύθητο ποσό των 45 εκ. δολαρίων. Ο λόγος; Το Hustler είχε δημοσιεύσει μία παρωδία του εν λόγω κυρίου να κάνει σεξ με τη μητέρα του.

Τελικά, ο Αιδεσιμότατος έχασε τη δίκη, μιας και το δικαστήριο αποφάσισε ότι ήταν σάτιρα και όχι συκοφαντική δυσφήμιση, δίνοντας όμως παράλληλα στον Falwell αποζημίωση 200 χιλιάδων δολαρίων για ηθική βλάβη. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1988, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε κάθε κατηγορία. Ο Larry Flynt έκανε τότε μία δήλωση που έμεινε στην ιστορία: Χαιρέτησε την απόφαση ως την πιο σημαντική νίκη της Πρώτης Τροπολογίας από την ανάσχεση της απόφασης για απαγόρευση του Οδυσσέα του James Joyce για λόγους προσβολής της δημοσίας αιδούς τη δεκαετία του ’30. Υπερβολή ή όχι, σίγουρα ήταν μία νίκη του χιούμορ και της ελευθερίας του λόγου ενάντια στον συντηρητισμό.

Η παρουσία του Flynt στα δικαστήρια συνοδευόταν πάντα με larger than life εμφανίσεις. Παρουσιαζόταν φορώντας μία αμερικανική σημαία και τίποτα άλλο, αράδιαζε δεκάδες χιλιάδες δολάρια μπροστά στα πόδια των έντρομων δικαστών. Δε γνώριζε κανένα όριο, όπως αντίστοιχα οι ηθικοί φραγμοί υπήρξαν μία έννοια μάλλον άγνωστη για τις σελίδες του Hustler. Όλα αυτά, μάλιστα, τα έκανε καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από το 1978 και μετά.

Εκείνη ήταν η χρονιά που o Larry Flynt ήρθε αντιμέτωπος με μία σφαίρα που τρύπησε το κορμί του. Καθώς προχωρούσε προς τα δικαστήρια του Λόρενσβιλ, ένα ελεύθερος σκοπευτής στόχευσε, πάτησε τη σκανδάλη και άφησε τον εκδότη παράλυτο από τη μέση και κάτω για όλη του τη ζωή. Ο Joseph Paul Franklin, ακροδεξιός ρατσιστής, δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα, κατά τη σύλληψή του, πως το έκανε γιατί δεν άντεχε να βλέπει τις interacial σκηνές σεξ που χρησιμοποιούσε συχνά πυκνά ο Flynt στο περιοδικό του.

Ένα λερωμένο ηθικό μητρώο

Μπορεί ο εκδότης του Hustler να βρέθηκε κάποια στιγμή στην πρώτη γραμμή για την ελευθερία του λόγου, αυτός όμως δε σημαίνει ότι ήταν κάποιος ακτιβιστής, κάποιος Ρομπέν των ελευθεριών, κάποιος Άγιος. Αντίθετα, είχε πολλές σκοτεινές γωνίες. Τα φορολογικά του δεν ήταν ποτέ σε τάξη, η πρώτη μεγάλη εκδοτική του επιτυχία ήταν οι paparazzi φωτογραφίες που έπιασαν την Jackie Kennedy-Ωνάση να κάνει ηλιοθεραπεία σε ελληνική παραλία, ενώ τα πορνογραφικά καρτούν των οποίων είχε τα δικαιώματα ξεπερνούσαν κάθε όριο. Ο “Chester the Molester” ήταν ένας παιδόφιλος χαρακτήρα που ο Flynt δεν αποκήρυξε ποτέ.

Αν υπήρχε μία λέξη που θα μπορούσε να τον περιγράψει, αυτή δεν είναι άλλη από το επίθετο «αμφιλεγόμενος». Την ίδια στιγμή που τύπωνε όργια, sex toys, πικάντικες σάτιρες και προκλητικές πόζες που θα έκαναν ακόμα και το Playboy να κοκκινίσει, έβρισκε χώρος στις σελίδες του Hustler για πινελιές μαχόμενης δημοσιογραφίας, όπως ένα διάσημο ρεπορτάζ που ξεσκέπαζε την εμπλοκή του Ρεπουμπλικανού Προέδρου Ronald Reagan στην εισβολή της Γρενάδας το 1981.

Τι ήταν τελικά ο εκατομμυριούχος εκδότης του Hustler; Ένας άνθρωπος με πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Την ίδια στιγμή που δήλωνε ότι «όπου υπάρχει σκάνδαλο, θέλουμε να είμαστε μέσα», κατακεραύνωνε όσους προτιμούν την ασφάλεια από τις δημοκρατικές ελευθερίες, λέγοντας πως δεν τις αξίζουν. Όσο για τη βασική του ασχολία, την πορνογραφία; Ο Larry Flynt ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή.

Ένας εκδότης που χλεύαζε τον αμερικανικό πουριτανισμό -ξεπερνώντας πολλές φορές τα όρια, έχοντας σαφείς σεξιστικές απολήξεις- ενώ παράλληλα δεν έπαιρνε και πολύ στα σοβαρά τη ζωή, τον εαυτό του, τα περιοδικά. Για εκείνον υπήρχε μία κοινωνία που ζούσε σε επιφανειακούς ρυθμούς και διψούσε για τον δικό του προϊόν: Fast food ερωτισμός για ένα fast food έθνος.

Exit mobile version