Με λένε Ηλία και κάνω door-to-door δημοσκοπήσεις

Ηλικία (ευαίσθητα) 21, εβδομάδες πριν τις βουλευτικές του 2004, μια δουλειά για λίγα δικά σου λεφτά τότε που άρχιζες να βλέπεις τα έτη στο Πανεπιστήμιο να τελειώνουν απειλητικά γοργά, και οι αγκάλες της Metron Analysis ανοιχτές αν ήσουν διατεθειμένος να κάνεις τη βρώμικη δουλειά.

Ποια ήταν η βρώμικη δουλειά; Να φορτωθείς με τον χάρτη μιας γειτονιάς/περιοχής, καμιά 20αριά ερωτηματολόγια (δεν υπάρχει περίπτωση να χρειαζόσουν περισσότερα σε ένα 6ωρο) και να αρχίσεις να βαράς τις πόρτες με αρκετά σφιγμένο στομάχι και ένα “Καλησπέρα, είμαστε από την τάδε εταιρία και κάνουμε μια δημοσκόπηση για τις εκλογές”.

Χρυσή στιγμή/στοιχείο της περιπέτειας είναι η χάρτινη κάλπη που κουβαλάς μαζί σου για να ρίξουν μυστικά την ψήφο τους οι ερωτηθέντες, σε μια καλτ προσομοίωση της στιγμής του παραβάν.

Το διακύβευμα των τελευταίων ημερών πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2004 στις 7 Μαρτίου -ποιος να ξεχάσει το αείμνηστο, φιλελεύθερο σύνθημα “Party, party στις 7 του Μάρτη”- ήταν ότι, μετά τα μπερδεμένα exit polls των εκλογών του 2000 και την ψυχρολουσία που βίωσαν οι Νεοδημοκράτες (πανηγύριζαν κατά τις 7 το απόγευμα, έκλαιγαν 3-4 ώρες μετά), ο Κώστας Καραμανλής θα έπαιρνε πια τα ηνία της χώρας και ο νέος -τότε- αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, θα έχανε την πρώτη του εκλογική αναμέτρηση ως αρχηγός κόμματος.

Κατά τ’ άλλα, το ΚΚΕ της Αλέκας κυμαινόταν δημοσκοπικά στο 6-8%, μιας και μιλάμε για εποχές που ο δικομματισμός έπαιζε μπάλα κοντά στο 85%(!), αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος του ΠΑΟ, Νίκος Κωνσταντόπουλος, ενώ ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη έκανε το ντεμπούτο του σε βουλευτικές.

Με την κάλπη ανά χείρας, τα ερωτηματολόγια στην τσάντα στην πλάτη και αξέχαστο άγχος, η ουσιαστική ανταμοιβή για αυτήν την part-time ασχολία ήταν οι εμπειρίες από τα σπίτια και τον κόσμο, που παρά τις αρχικές μου αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπουν στη διαδικασία έστω να μου ανοίξουν την πόρτα, ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν με εμένα και την εταιρία την πρόθεση ψήφου τους. Και πολλά, πάρα πολλά παρελκόμενα.

Μεταφέρω μερικά από τα καλύτερα:

Η πράσινη πολυκατοικία

Πού; Κάπου στη Νέα Σμύρνη

Το clue: Μια οικογένεια όλο ΠΑΣΟΚ

Ξεκινώντας από τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας για να κατέβω σταδιακά προς τα κάτω και τελικά στην πολυπόθητη έξοδο, πρώτον, δεν ήξερα ότι όλη η πολυκατοικία σχετίζεται με δεσμούς αίματος και δεύτερον, ότι χτύπησα φλέβα-φαμίλια βαθύ ΠΑΣΟΚ. Με μια άνευ προηγουμένου φούρια, ο πρώτος της οικογενείας, αφού αποθέωσε ΠΑΣΟΚ, έχρισε Γιωργάκη καταλληλότερο πρωθυπουργό και κατακεραύνωσε τη Δεξιά, με πήρε από το χέρι, ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ, και με κατέβασε στον αδερφό του στον 2ο για να λάβει κι εκείνος μέρος στη δημοσκόπηση και να ρίξει την ψήφο του στη χάρτινη κάλπη.

Οι αδερφοί ΚαραΠΑΣΟΚ ήταν βέβαιο πως θεωρούσαν ότι εκείνα τα λεπτά που ένας ψηλόλιγνος νέος (εγώ) περιφερόταν με μια κάλπη στο οίκημά τους, ψήφιζαν ΚΑΝΟΝΙΚΑ για το κόμμα της καρδιάς τους. Δεν εξηγείται αλλιώς και το 25λεπτο που με υποχρέωσαν να ακούσω την πατροπαράδοτη πασοκική πορεία. Παιδιά, τα ίδια λεφτά θα πάρω έτσι κι αλλιώς, συντομεύετε.

Τιμημένα, βασιλόφρονα γηρατειά

Πού; Κουκάκι

Το clue: Η ίδια γιαγιά που δεν μου άνοιγε με τίποτα, δεν με άφηνε να φύγω

Οι γιαγιάδες ΓΕΝΙΚΑ είναι ένα μεγάλο στοίχημα όταν ξεχύνεσαι για door-to-door δημοσκοπήσεις. Είναι λογικά οι τελευταίες που πιστεύεις ότι θα σου ανοίξουν. Και ως επί το πλείστον επαληθεύεσαι. Αλλά όταν σου ανοίξουν, έχεις πραγματικό πρόβλημα. Η συγκεκριμένη γιαγιά που στο πρώτο χτύπημα μου φώναξε το υπερ-στάνταρ “φύγε παιδάκι μου, εγχειρισμένη γυναίκα είμαι”, έκαμψε αυτοβούλως την αντίστασή της -δεν έχω ιδέα γιατί, εγώ ήμουν έτοιμος να φύγω- και με ένα λιποψυχισμένο “άντε, πέρνα” και μια κατάρα που σίγουρα είπε από μέσα της, με έβαλε στο φτωχικό της (φτωχικό που λέει ο λόγος).

Η γιαγιά με άφησε στην τραπεζαρία του σαλονιού, πήγε προς το δωμάτιο(;) της και γύρισε με την κλασική ευχετήρια κάρτα που στέλνει ο βασιλιάς κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα στους νοσταλγούς του πίσω στην πατρίδα. “Το βλέπεις αυτό; Εγώ τον αγαπώ ακόμη το βασιλιά. Όλοι αυτοί που ‘χουνε μαζευτεί στη Βουλή είναι άχρηστοι. Μας έχουν καταστρέψει”.

Η εισαγωγή της γιαγιάς έκλεισε με το τέλειο ρήμα για το τι έπαθα και εγώ, ο χρόνος μου και το ερωτηματολόγιο που φυσικά και δεν ήθελε να συμπληρώσει η γιαγιά. Σε μια δουλειά που πληρώνεσαι με το κομμάτι, μια τέτοια γιαγιά ισοδυναμεί με το φαντασματάκι που κυνηγάει τον Πάκμαν. Όλοι ξέρουμε ποιος ήταν ο Πάκμαν εδώ.

Κομμένα τα γελάκια

Πού; Καλλιθέα

Το clue: Ζευγάρι εξαθλιωμένων (ηλικιωμένων)

Οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν μόνο κωμική ταλαιπωρία και πλάκα. Έχουν και ανθρώπους τόσο πιεσμένους που ακόμη κι εσύ, που τη δουλειά σου κάνεις στο κάτω-κάτω, δεν είσαι παρά ένας ενοχλητικός μ@*@κας στα μάτια τους. Ένα τέτοιο ζευγάρι πάλαι ποτέ προδομένων από τα κόμματα, όπως τουλάχιστον μου συστήθηκε, αφού μπήκε στον κόπο να μου ανοίξει, άρχισε να μου δικαιολογείται γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσει, τι συμφορές τους έχουν βρει από την τύχη κι από τη μοίρα, πώς ο κατάκοιτος σύζυγος είδε μια αίτηση για μια x επικουρική σύνταξη να μην εγκρίνεται. Μιζέρια, κατάθλιψη, αλλά πραγματικότητα.

Η Αριστερά της Πρόοδου και της Κωνσταντίνας

Πού; Πετράλωνα

Το clue: Τίποτα δεν είναι το ίδιο όταν ανοίγει την πόρτα μια συνομίληκή σου. Που τυχαίνει να σου αρέσει κιόλας.

Κάθε δουλειά έχει τις μικρές μεγάλες της στιγμές. Η συσσωρευμένη μιζέρια αμέτρητων σκαλοπατιών σε μια πολυκατοικία που μυρίζει μαγειρεμένο σκόρδο φυλάει κρυμμένη τη στιγμή της εξιλέωσης, όταν στο ρετιρέ ανοίγει την πόρτα ο πρώτος σχετικός με σένα άνθρωπος που βλέπεις μετά από 6 ώρες. Και είναι γυναίκα. Χαμογελαστή. Πάνω κάτω στην ηλικία σου. Με προοδευτικό μυαλό. Κωνσταντίνα. Ξαφνιασμένη που ήρθε η ώρα της να λάβει μέρος σε μια δημοσκόπηση. Σκέψου κάτι έξυπνο να πάρεις το τηλέφωνό της. Χτυπάει το κινητό της. Ωχ, να η ευκαιρία, εύχομαι. “Μωρό μου, δεν θα το πιστέψεις. Ήρθε ένα παιδί. Θα πάρω μέρος σε δημοσκόπηση”. Απογοήτευση. Οι μόνοι που χάρηκαν τελικά ήταν η Κωνσταντίνα και η Αριστερά. Η τελευταία δεν το έμαθε και ποτέ.