Μετά από πόσον καιρό χρόνο (επιτρέπεται να) πας στην επόμενη σχέση;

Το τέλος μίας σχέσης είναι ένας μικρός θάνατος. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι ποιος ήταν εκείνος ο σοφός που μας το άφησε παρακαταθήκη να το πιπιλάμε κάθε φορά που ένας ακόμη χωρισμός προστίθεται στο ενεργητικό μας. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν γκούγκλαρα τη φράση για να βρω το όνομά του, η δεύτερη είδηση στα αποτελέσματα, είχε το όνομα της Στέλλας Καλλή.

Σε περίπτωση που το έχεις απορία: Δεν έγραψα το παρόν κείμενο την πρωταπριλιά.

Κάθε φορά που κάποιος φίλος, φίλη, εγώ η ίδια, χωρίζουμε η διαδικασία που συνήθως ακολουθεί είναι η εξής μία:

Κλαίμε /  Βρίζουμε (συγνώμη, Έρρικα) τον τάδε ή αντίστοιχα, την τάδε που μας ‘κατέστρεψε τη ζωή’ / Μετανιώνουμε, γιατί ‘θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει τα πράγματα αλλιώς’ / Ορκιζόμαστε ότι θα τον ή την περιμένουμε όσο χρειαστεί μέχρι να γυρίσει πίσω / Βρίσκουμε άλλον ή άλλη.

Με μικρές αποκλίσεις, η παραπάνω κατάσταση μας συμβαίνει είτε ήμασταν εμείς που αποφασίσαμε να κόψουμε το νήμα είτε ήταν το μέχρι πρότινος, έτερον ήμισυ.

Μετά από ένα σημείο και έπειτα, σε μία σχέση που τελείωσε δεν μετράμε λάθη αλλά σωστά. Αφήνουμε το χρόνο να περάσει να βλέπουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο εκείνος ο άλλος άνθρωπος που κάποτε λέγαμε ‘άνθρωπό μας’, ήρθε στη ζωή μας για να μας διδάξει κάτι. Ότι είμαστε πολύ πιεστικοί, ότι είμαστε άπιστοι, ότι είμαστε υπερβολικοί, ότι είμαστε ανασφαλείς, ότι, ότι, ότι. Και δεν σταματάει η λίστα.

Θα ήθελα ωστόσο, να πατήσω κάπου εδώ ένα pause στο σημείο μηδέν που λέγεται χρόνος.

Πριν καιρό, είχαμε μιλήσει για το rebound girl ή αλλιώς εκείνο το κορίτσι που θα έρθει και θα σε πάρει από το χέρι για να σου δείξει ότι η ζωή συνεχίζεται και εσύ μόλις το καταλάβεις, θα το αφήσεις σύξυλο και θα εξαφανιστείς. Ωραίοι τρόποι. Τέλος πάντων.

Μία μεγάλη πικρή αλήθεια, είναι ότι όταν χωρίζουμε το πρώτο πράγμα που συνήθως σκεφτόμαστε και μας πιάνει ένας μικρός, γλυκός, ψυχαναγκαστικός πανικός είναι το ‘και τώρα, τι;’. Ειδικά όταν η σχέση ήταν μεγάλη και σίγουρα όταν στο απέναντι στρατόπεδο, τα πράγματα είναι ήδη, ‘τακτοποιημένα’.

SoS: Αν το κορίτσι σου, σε χώρισε και μετά από ένα μήνα βρήκε άλλον, τότε ναι ισχύει ότι δεν τον βρήκε μετά από έναν μήνα. Τον είχε βρει νωρίτερα. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτήν την τακτική την ακολουθούν μόνο γυναίκες. Ναι, όντως, εκείνες έκαναν την αρχή. Εκείνες είναι που έφεραν την μπάλα στην μικρή περιοχή και από την ανασφάλεια μην μείνουν μόνες τους, αποφάσιζαν πρώτα να βρουν, και μετά να απομακρυνθούν.

Οι καιροί άλλαξαν. Οι γυναίκες σήμερα δεν έχουν κανένα βούρδουλα- στερεότυπο να τις κυνηγάει επειδή είναι μόνες τους και ‘θα μείνουν στο ράφι’. Εντάξει, έχουν τη γιαγιά τους, ισχύει. Αλλά μέχρι εκεί.

Και οι άντρες όμως, τα τελευταία ειδικά χρόνια, δεν πάνε πίσω σε αυτόν τον τομέα. Όσο μεγαλύτερη ήταν η σχέση που τελείωσε τόσο γρηγορότερα τείνουν να την ‘αντικαταστήσουν’. Από φόβο μην χάσουν τη συνήθειά τους.

Μία συνήθεια που όμως, δεν τους πέτυχε. Ή μήπως κάνω λάθος;

Το βασικότερο πρόβλημα και των δύο φύλων όταν χωρίζουν είναι ότι προσπαθούν να αποδώσουν τις ευθύνες της διάλυσης μίας σχέσης σε όλα τα γύρω γύρω πέρα από την σχέση αυτή καθεαυτή. Το αποτέλεσμα; Απλό και αναμενόμενο. Πριν ουσιαστικά συνειδητοποιήσουν ποιο ήταν εκείνο το κομμάτι που δεν ‘τραβούσε’ πάνε και πέφτουν με τα μούτρα στην επόμενη σχέση με δύο τεράστια μειονεκτήματα.

Η επόμενη σχέση, όταν ξεκινήσει πριν της ώρας της, κουβαλάει και τα μη συνειδητοποιημένα λάθη και (το κυριότερο) την ανάγκη αυτή τη φορά, το όλο θέμα να πετύχει.

Και έρχομαι τώρα εγώ να σε ρωτήσω το εξής: Αξίζει, μόνο και μόνο για να μη χάσεις τη βολή σου να κάνεις μία σχέση, ενώ δεν είσαι έτοιμος; Και απαντώ μόνη μου: Όχι, δεν αξίζει. Θα μου πεις, ‘και αν μέσα στο μήνα, γνωρίσω ένα κορίτσι που μου αρέσει‘;

Δεν είναι ο μήνας το πρόβλημά σου. Γενικότερα, δεν είναι ο χρόνος. Δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά τα πράγματα. Το μόνο που υπάρχει, είναι ένα τεράστιο αλλά. Το οποίο έρχεται να σε βγάλει από το ροζ συννεφάκι και να σε ρωτήσει αν εσύ νιώθεις έτοιμος να μπεις σε κάτι καινούριο, δίχως να προσπαθήσεις να το κάνεις να μοιάζει με το παλιό. Με το παλιό και αποτυχημένο, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω. Μόνο αυτό το αλλά υπάρχει.

Αν και όταν λοιπόν θα είσαι σε θέση να εντοπίσεις και να απαντήσεις σε αυτό το αλλά, τότε θα είσαι και έτοιμος να μπεις στην επόμενη σχέση.

Ναι, μπορεί να το κάνεις και σε λιγότερο από ένα μήνα αυτό. Όχι γιατί είσαι περισσότερο ώριμος από τους υπόλοιπους αλλά γιατί το δουλεύεις με τον εαυτό σου, έστω και υποσυνείδητα, καιρό πριν τον χωρισμό. Και ναι, σε περίπτωση που το έχεις απορία, αυτό είναι που κάνουν συνήθως και οι γυναίκες κατά τη διαδικασία της αντικατάστασης που λέγαμε παραπάνω.