Μία ομάδα μαθητών λυκείου μας μυεί στην δημιουργία μονοθέσιων

Κυριακή σήμερα. Ζέστη κάνει. Ας ξεκινήσουμε χαλαρά -με ένα quiz.

Μία παρέα παιδιών Λυκείου την Κυριακή του Πάσχα κοιμήθηκε στις 06.20 το πρωί.

α) Γιατί έφαγε πολύ αρνί

β) Γιατί τα έπινε στο Ακρωτήρι (νιώθω υπερβολικά μεγάλη αυτήν τη στιγμή)

γ) Γιατί δούλευε ένα πρότζεκτ πάνω στη Formula1

Μην διαλέξεις το β – Μην διαλέξεις το β – Μην διαλέξεις το β

Πριν απαντήσεις, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μία ιστορία…

Κάπου μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα (δεν είμαι σίγουρη εάν ήταν Μ.Τετάρτη) στο inbox της σελίδας του Facebook του Oneman, λάβαμε ένα άκρως ενδιαφέρον μήνυμα: Μία ομάδα παιδιών από το ιδιωτικό σχολείο «Εκπαιδευτική Αναγέννηση» μας προσκάλεσαν να τους επισκεφθούμε για να μας δείξουν το πρότζεκτ που δουλεύουν πάνω στη Formula 1.

Εννοείται δεχθήκαμε αμέσως -καταχαρήκαμε είναι το σωστό ρήμα, αλλά είπα να το θέσω πιο λόγια. Και, εννοείται η απάντηση στο παραπάνω quiz είναι το γ.

Πριν συνεχίσω την ιστορία, θα ήθελα να σημειώσω ότι την επαφή με το Oneman, δεν επιδίωξε κάποιος δάσκαλος, αλλά -όπως έμαθα αργότερα- ο Στέλιος, ένας 16χρονος που έχει αναλάβει το μάρκετινγκ (!) της ομάδας.

Και τώρα, τρέχουμε…

Την Πέμπτη που μας πέρασε με το Θοδωρή Μάρκου ξεκινήσαμε για μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα -και αποστομωτική- αποστολή. Ο προορισμός μας, ήταν τα Κιούρκα.

Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, περάσαμε τη μεγάλη σιδερένια πόρτα της Εκπαιδευτικής Αναγέννησης πατώντας σχεδόν στις μύτες των ποδιών μή και διαταράξουμε την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στην περιοχή. Ο καθηγητής πληροφορικής, κύριος Δημήτρης Μωραΐτης μας υποδέχθηκε και μας οδήγησε στην βιβλιοθήκη. Εκεί, μας περίμεναν (με σειρά εμφάνισης από αριστερά προς τα δεξιά) ο Στέλιος, ο Αλέξανδρος, ο Στέλιος και η Εβενέλλα- Μαρία.

Φορούν τα μπλουζάκια της ομάδας τους  -FAST SIX- και μπροστά τους έχουν τα δημιουργήματά τους.

Έχουν λίγο τρακ, αλλά προσπαθούν να μην το δείχνουν. Είναι σοβαροί. Λίγο ξενυχτισμένοι. Και ευγενέστατοι -είδα και έπαθα να τους πείσω να μην μου μιλάνε στον πληθυντικό.

Ο καθηγητής τους, προθυμοποιήθηκε να μου μιλήσει λίγο για τα «μονοθέσια»…

«Τα φορμουλάκια είναι φτιαγμένα πάνω σε ξύλο τύπου balsa (φελλό). Η διαδικασία κατασκευής τους πάει κάπως έτσι:

-Σχεδιάζουμε το σχήμα του μονοθέσιου στον υπολογιστή.

-Προμηθευόμαστε το ξύλο (σε κύβους)

-Με τη βοήθεια μίας μηχανής αξόνων, της cnc, επεξεργαζόμαστε το ξύλο ώστε αυτό να αποκτήσει τη μορφή του μονοθέσιου.

– Στη συνέχεια προσθέτουμε τους άξονες (οι οποίοι είναι φτιαγμένοι από ανθρακόνημα που έχει πολύ λίγο βάρος) και αρχίζουμε να συνθέτουμε την κατασκευή.

Οι αεροτομές και οι τροχοί, φτιάχνονται σε τρισδιάστατο εκτυπωτή. Οι τροχοί περιέχουν ρουλεμάν το κόστος των οποίων ξεκινάει από 30 και φτάνει μέχρι 100 δολάρια. Έχει να κάνει με το υλικό. Τα πιο ακριβά, είναι τα κεραμικά γιατί δεν έχουν σχεδόν καθόλου βάρος και παρουσιάζουν μεγάλες αντοχές.

“Είναι τα πιο αποδοτικά”, συμπληρώνουν τα παιδιά.

Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει το βάψιμο. Υπάρχουν διάφορες τεχνοτροπίες.

Το πιο γρήγορο φορμουλάκι σίγουρα έχει το πλεονέκτημα στους τελικούς, ωστόσο δεν φτάνει μόνο αυτό για να χαρίσει τη νίκη σε μία ομάδα. Το portfolio που καλούνται να παρουσιάσουν τα παιδιά στους κριτές, είναι εξίσου σημαντικό.

Οι ενέργειες που περιλαμβάνει αυτό είναι η έρευνα που τους οδήγησε στη δημιουργία του μονοθέσιου. Φερ’ειπείν, γιατί διάλεξαν τη συγκεκριμένη αεροτομή. Όλο το μάνατζμεντ του έργου -τι εργαλεία δηλαδή χρησιμοποίησαν ώστε να προωθήσουν τη δουλειά τους. Και τέλος, το μάρκετινγκ. Ποια Μέσα τους διαφήμισαν, πόσα likes έχουν στα social media, πόσους followers και ούτω καθεξής (περιττό να αναφέρω ότι μπαίνουμε ΟΛΟΙ και κάνουμε like στη σελίδα τους).

Υπάρχει μία βαθμολογία με άριστα το 1000 βάσει της οποίας επιλέγονται οι τρεις πρώτοι που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στον παγκόσμιο διαγωνισμό –φέτος, γίνεται στην Σινγκαπούρη το Σεπτέμβριο.

Όλο το event έχει τη μορφή έκθεσης. Κάθε ομάδα έχει ένα περίπτερο με αναρτημένους τους χορηγούς της. Υπάρχει και το βραβείο του καλύτερου περιπτέρου –ο τρόπος με τον οποίο θα παρουσιάσεις τους χορηγούς σου».

Μιλώντας λίγο για μπάτζετ, μου εξηγεί ότι δεν είναι και ένα από τα φθηνότερα πρότζεκτ. Μάλλον, το αντίθετο: «Ομάδες από το εξωτερικό, είχαν φτάσει το μπάτζετ το 107000 ευρώ. Στην Ελλάδα, κυμαίνεται στα 35 με 40000 ευρώ».

Ενώ εκείνος μιλάει τα παιδιά τον ακούν προσεχτικά και τον συμπληρώνουν. Ο Αλέξανδρος (3η φορά συμμετέχων) και ο Στέλιος -όπως θα με πληροφορήσουν- πέρσι, βγήκαν έβδομοι στον διαγωνισμό. Φέτος, με τη βοήθεια των άλλων δύο, ευελπιστούν να αγγίξουν την πρωτιά.

Αλήθεια, πόσο χρόνο σας παίρνει όλο αυτό;

Γελάνε-κοιτάνε ταβάνι-με κοιτάζουν: «Ουυυυυυυυ», λένε με ένα στόμα μια φωνή.

Ωστόσο δεν δείχνουν ενοχλημένοι. Τουναντίον. Φαίνεται να το γουστάρουν πολύ όλο αυτό. Ο Στέλιος φέτος τελειώνει, το ίδιο και ο Αλέξανδρος. Παρόλα αυτά, προσπαθούν να συνδυάσουν διάβασμα και πρότζεκτ.

Να υποθέσω ότι είστε όλοι αστέρια στη Φυσική; (Ρητορική ερώτησις)

Σημειωτέον, οι στόχοι τους βρίσκονται μεταξύ Ιατρικής, Αρχιτεκτονικής και Πολυτεχνείου.

Κάπου εδώ, το πλάνο γεμίζει: Ο λυκειάρχης εντός της αιθούσης.

Δεν ξέρω γιατί αλλά μόλις μπήκε πετάχτηκα σαν ελατήριο -και να πεις ότι ήμουν τόσο τυπική στο σχολείο, ούτε καν. Μας καλοσώρισε και μας παρουσίασε με τον δικό του -αυστηρό- τρόπο τα καμάρια του. «Φέτος την έχουμε την πρωτιά».

(Θα σε άφηνα χωρίς φωτογραφία καθηγητή και λυκειάρχη;)

Πριν κλείσουμε και σου υπενθυμίσω για μία ακόμη φορά το Like στη σελίδα των παιδιών, πρέπει να πω ότι αυτή η «εκπαιδευτική» εκδρομή στις Αφίδνες μου άφησε μία γλυκιά ελπίδα ότι η νέα γενιά δεν είναι καταδικασμένη όπως θέλουν να μας την παρουσιάζουν. Δεν είναι βουτηγμένη μέσα σε ένα Playstation. Δεν είναι χαμένη μέσα στα social media. Τουναντίον. Ξέρει να τα χρησιμοποιεί και μέσω αυτών, να παρουσιάζει τη δουλειά της.

Τα παιδιά το σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα προσπαθήσουν να κατακτήσουν στη Θεσσαλονίκη μία από τις τρεις θέσεις που θα τους εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον παγκόσμιο τελικό της Σινγκαπούρης.

Και μιας και -όπως μου είπε ο Αλέξανδρος- θα κερδίσει εκείνος που έχει καλύτερο συνδυασμό των: «Αεροδυναμική –βάρος – σύστημα τροχών» δεν μπορώ να ευχηθώ τίποτα λιγότερο από το εν λόγω τρίπτυχο.

Καλή επιτυχία!

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου