Μια ροζ σημαία αποτελεί απειλή μόνο στα ακροδεξιά μυαλά
Κατέβηκε το επίμαχο έργο και αποκαταστάθηκε ευτυχώς το πληγωμένο εθνικό αίσθημα, που δεν προσβάλλεται από τις ίδιες τις γυναικοκτονίες αλλά το αίμα που αυτές πιτσιλάνε.
- 19 ΔΕΚ 2023
Να δούμε πρώτα τα δεδομένα. Τα δεδομένα είναι ότι πριν από μερικές μέρες το Γενικό Προξενείο της χώρας στη Νέα Υόρκη βρέθηκε να εγκαινιάζει ένα νέο πιλοτικό πρόγραμμα προς υποστήριξη Ελλήνων καλλιτεχνών με έδρα στην Αμερική, ένα πρόγραμμα με το όνομα Carte Blanche Project που έκανε ποδαρικό το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, χωρίς να κινεί κάτι τις υποψίες για όσα θα ακολουθούσαν. Το πρώτο τιμώμενο πρόσωπο της θεσμικής διοργάνωσης, η Γεωργία Λαλέ, είχε διαλέξει ένα «ασφαλές», όχι αμφιλεγόμενο και ταυτόχρονα επίκαιρο θέμα – τις γυναικοκτονίες. Και το κεντρικό έργο, ήταν μια άλλη ελληνική σημαία, φτιαγμένη από σεντόνια πάνω στα οποία γυναίκες είχαν χτυπηθεί, είχαν ματώσει, είχαν δολοφονηθεί.
Το έργο δεν είχε καν πρόθεση να προσβάλλει, δηλαδή.
Όπως διευκρίνισε η ίδια στα εγκαίνια, τα υφάσματα αυτά έφτασαν στα χέρια της από άγνωστες γυναίκες στην Ελλάδα που έχουν κακοποιηθεί. Υφάσματα τα οποία είχαν ενδεχομένως στο κρεβάτι τους από την πρώτη μέρα του γάμου τους, υφάσματα που έπλεναν και τίναζαν καθημερινά για χρόνια, ενώ τώρα με το να τα δωρίσουν για το έργο, ξόρκιζαν το κακό που είχαν ζήσει πάνω τους.
Σε κάποια κομμάτια αναγράφεται αχνά η ημερομηνία δολοφονίας ή ένα πολύ προσωπικό σημείωμα από τις ίδιες.
Επιστρέφοντας στο στούντιο στην Αμερική, η Γεωργία Λαλέ σύρραψε τα κομμάτια αυτά για να πάρουν τη μορφή της εθνικής σημαίας, κατά τον ίδιο τρόπο που το 2020 είχε ράψει τη σημαία των ΗΠΑ με χρησιμοποιημένες νοσοκομειακές ρόμπες, ως φόρο τιμής για τους νοσηλευτές που μάχονταν στην πρώτη γραμμή της υγειονομικής κρίσης αλλά και όσους είχαν πέσει θύματα αυτής. Στην περίπτωση του Προξενείου, τα θύματα που τιμώνταν συμβολικά από τη σημαία της Γεωργίας Λαλέ δεν βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, αλλά κατά βάση κρυμμένα πίσω από κλειδωμένες πόρτες, μέσα στη δήθεν εγκαθιδρυμένη ασφάλεια του ιδιωτικού τους βίου.
Με αυτή τη συμβολική κίνηση, έβγαιναν από την αφάνεια λοιπόν. Μετατρέπονταν σε σημαία και δήλωναν την ματωμένη ιστορία τους – το ροζ προϋπήρχε από τα πρωτογενή υφάσματα, δεν ήταν παρέμβαση της Λαλέ. Δήλωναν την ιστορία ενός κράτους που κατά τη διάρκεια της πανδημίας εμφάνισε την ετήσια υψηλότερη αύξηση στις γυναικοκτονίες στην Ευρώπη (187,5%), με εμβληματικό παράδειγμα τη δολοφονημένη Κάρολαϊν στο κρεβάτι της, δίπλα στο παιδί της. Βέβαια, τα πράγματα αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα μπροστά στη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε η «βεβήλωση» του εθνικού συμβόλου που με περηφάνια συνεχίζουμε να κρεμάμε στο μπαλκόνι σε κάθε επέτειο – ροζ η ελληνική σημαία; Είναι δυνατόν;
Μέσα στο σαββατοκύριακο, ενώ δηλαδή η έκθεση στη Νέα Υόρκη ήταν κλειστή, αποκομμένη από το πλαίσιο παρουσίασής της και το νόημά της, η επίμαχη σημαία της Γεωργίας Λαλέ έπεσε στα νύχια του alt-right, που περιμένει διαρκώς πάνω από το πληκτρολόγιο την κατάλληλη στιγμή να ορμήσει.
Οι εξελίξεις πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας, η επιμελήτρια και η εικαστικός (στο πλαίσιο της δημοκρατικής παρρησίας, φυσικά) βρέθηκαν να δέχονται απειλές και ευχές για θάνατο, ώσπου το θέμα αναδείχθηκε σε εθνικής σημασίας και ήρθε στα έδρανα της Βουλής από τον Δημήτρη Νατσιό, επικεφαλής του κόμματος Νίκη, με το σχόλιο ότι «η σημαία μας είναι γαλανόλευκη και βάφεται με κόκκινο μόνο με το αίμα των ηρώων μας». Μεγάλο ατόπημα.
Και με συνοπτικές διαδικασίες, δίνεται εντολή καθαίρεσης από τον Υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Γεραπετρίτη, αποκαθιστώντας έτσι το πληγωμένο εθνικό αίσθημα του δεξιού και ακροδεξιού ακροατηρίου. Η πλήρης παράνοια και υποκρισία.
Το εθνικό αίσθημα να προσβάλλεται όχι από τις ίδιες τις δολοφονίες που εκτρέφει και συγκαλύπτει σιωπηλά, σε επίπεδο κράτους, σε επίπεδο γειτονιάς αλλά από το αίμα που αυτές πιτσιλάνε και τους λερώνει τη βιτρίνα. Μια βιτρίνα που επιμένουμε να γυαλίζουμε, συνεχίζοντας χωρίς ίχνος ντροπής να κρύβουμε ό,τι μας ξεβολεύει, ό,τι μας αναστατώνει – οι γυναίκες που αδυνατεί το κράτος να προστατέψει από την ενδοοικογενειακή βία, οι άγνωστοι νεκροί στον πάτο του Αιγαίου από τα pushbacks, οι 57 επιβαίνοντες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Τέμπη.
Ποιος αρνείται ότι και αυτοί είναι ήρωες; Μόνο όσοι αδυνατούν να δουν την αλήθεια στον καθρέφτη (όσο και αν τον γυαλίζουν).
