Μικρό σε ένοιαζε μόνο να έχεις το καλύτερο παπούτσι

Τη σήμερον ημέρα οι χαζο-συγκρίσεις των ανδρών αφορούν τα χρήματα, τις δουλειές, τα αυτοκίνητα και τις γκόμενες. Άντε να επεκταθούν και πάνω από το PRO. Κατάντια. Γίναμε αυτά που κοροϊδεύαμε. Θυμάστε παλιά που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν “να έχουμε τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια”; Αυτές ήταν εποχές…

Ταξίδεψα απότομα στο παρελθόν πριν από μερικές ημέρες όταν έπιασα τον εαυτό μου να σκάει ένα πονηρό χαμόγελο με το που αντίκρισα μια μεγάλη σακούλα της NIKE να με περιμένει στο γραφείο. Περιείχε τα νέα παπούτσια του Kobe Bryant (αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Kobe Bryant πήγαινε με το ποντίκι πάνω δεξιά στο κουμπί με το βελάκι που δείχνει αριστερά και κάνε “back”, μη σου πω ψάξε το “Χ”, το “shut down” και μαζί το κοντινότερο παράθυρο για να πηδήξεις), τα “Kobe 8 System” και μάλιστα η ειδική έκδοση “special colour way”, εμπνευσμένη από τα Χριστούγεννα. (Ναι, τελικά Άγιος Βασίλης υπάρχει).

Η τελευταία σειρά του “Kobe” είναι από τα παπούτσια που μου αρέσουν, καταρχήν γιατί είναι ελαφριά και άνετα. Αρκετό βάρος κουβαλάω από μόνος μου, τι να τα κάνω τα βαριά παπούτσια που καλύπτουν ψηλά τον αστράγαλο; Σαν το πλοίο που βυθίζεται και εγώ, πετάω στη θάλασσα ότι μπορώ…

Τα συγκεκριμένα παπούτσια, τα οποία φοράει και ο Τζος Πάουελ του Ολυμπιακού, είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακά και θα προκαλέσουν ποικίλα σχόλια όταν κάνουν την εμφάνιση τους στο πρωτάθλημα Τύπου. Από το “χοντρός”, τουλάχιστον θα πάρω προαγωγή στο “αυτός με τα περίεργα παπούτσια”. Και αυτό δεν είναι ποτέ κακό.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας:

Και τότε -ξέρεις- δεν χρειαζόταν απλά να είσαι ένας καλός παίκτης. Χρειαζόταν να το υποστηρίξεις και με το κατάλληλο παπούτσι. Αφήνω εκτός συζήτησης τις φανέλες του ΝΒΑ, τα περικάρπια και τα λοιπά αξεσουάρ γιατί στο γκέτο της Γλυφάδας με τα σιδερένα διχτάκια αυτά θεωρούνταν ποζεριές.

Φυσικά το “καινούργιο ζευγάρι παπούτσια” γινόταν αυτόματα και δεύτερο δέρμα. Τα βάζαμε νωρίς το πρωί πριν το σχολείο και τα βγάζαμε αργά το βράδυ. Γιατί τότε -είπαμε- μόνο αυτό μετρούσε.

Το χαρτζιλίκι είχε ένα και μοναδικό προορισμό: το “NIKE Air Club” στην Εσπερίδων ή άλλα μαγαζιά αθλητικών ειδών για αγορά των καινούργιων αθλητικών. Εγώ υποχρεωνόμουν συχνά σε αυτή τη διαδρομή λόγω συνθηκών. Όλα μου τα δεξιά παπούτσια άνοιγαν κάτω από το μεγάλο δάχτυλο, που στη δική μου περίπτωση τυγχάνει να ονομάζεται “πολύ πολύ μεγάλο δάχτυλο”.

Και θυμάμαι σαν τώρα την ιεροτελεστία. Συνήθως αγόραζα μαύρα (σκληρός από μικρός) και τα καθάριζα με πανί κάθε μέρα πριν πάω σχολείο για να βγει η σκόνη. Άσε το άλλο… Λόγω σεβασμού στο παπούτσι του συμμαθητή/συμπαίκτη είχαμε αλλάξει το έθιμο του πατάω-το-καινούργιο-παπούτσι για να πω “μεγειά” και αντ’ αυτού σηκώναμε την μύτη του ποδιού για να χτυπήσει ο άλλος τη σόλα από κάτω.

Και μετά άρχιζε η κλασική συζήτηση. “Αυτά είναι τα καινούργια…”, “αυτά είναι που φοράει ο…” και πάει λέγοντας. Σε σημείο που ακόμη και τώρα μπορώ να θυμηθώ ολόκληρες χρονιές όχι με την τάξη που πήγαινα στο σχολείο, αλλά με το παπούτσι που φορούσα. Τα “zoom” που είχα στο παιδικό ή τα “Force” στην τελευταία χρονιά στο εφηβικό. Για να μην αρχίσω τις γραφικότητες που κάναμε τα επόμενα χρόνια, όταν η NIKE άρχισε τις “καστομιές” και φτιάχναμε παπούτσια με τα χρώματα της ομάδας και το νούμερο της φανέλας.

Αχ, αυτά ήταν τα χρόνια. Και τώρα που μεγαλώσαμε τι καταλάβαμε;