Mino Raiola, ο Messi των ατζέντηδων

Τον έχουν χαρακτηρίσει ως «Messi των ατζέντηδων», ως «King Mino», ως «σουλτάνο των διαπραγματεύσεων», ως «mafia», αλλά και ως «super-agent».

Ο -εκ των πελατών του- Zlatan Ibrahimović τον είχε αποκαλέσει -χαριτολογώντας- «υπέροχο, υπέρβαρο βλάκας». Oι πληροφορίες ήθελαν τον Mino Raiola να κατέληξε πριν λίγες ώρες, στα 54 του χρόνια. Νοσηλευόταν στο Μιλάνο από το Γενάρη. Είχε υποβληθεί και σε «λεπτή» επέμβαση, χωρίς όμως ποτέ να αποκαλυφθεί ποιο ήταν το πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Σήμερα έγινε γνωστό ότι είχε θέμα στους πνεύμονες, ωστόσο αρχικά το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων και στην συνέχεια ο ίδιος ο Raiola, έβαλαν ένα τέλος στις φήμες περί θανάτου.

Οι φίλοι του λένε πως μπορεί να πουλήσει και πάγο στους Εσκιμώους -δεδομένων των υπέρογκων ποσών που εξασφαλίζει για τους πελάτες του, κάνοντας τις ομάδες να πιστεύουν πως… έκαναν αγορές σε τιμή ευκαιρίας. Φημίζεται για την ικανότητα του να κάνει μεταγραφές που έδειχναν αδύνατες. Ο Andrea είχε πει χαρακτηριστικά «είναι ικανός να πουλήσει το όνομα του, αν είναι να κλείσει μια δουλειά».

Μόνο από τη μετακόμιση του Paul Pogba από τη Juventus στη Manchester United, είχε πάρει 23.000.000 ευρώ. Τα οκτώ τα είχε δώσει, για να αγοράσει τη βίλα του Al Capone στο Miami.

Oι εχθροί του (και είναι πολλοί) τον αποκαλούν «πιτσαδόρο». Δεν νιώθει να προσβάλεται, αφού όντως δούλευε σε πιτσαρία -των γονιών του. Όπως όμως, διορθώνει «δεν έφτιαχνα πίτσες. Ήμουν σερβιτόρος».

Αυτή είναι η ιστορία του τύπου που εκπροσωπεί τους Ibrahimović, Pogba, αλλά και τους Romelu Lukaku, Erling Haaland, Henrikh Mkhitaryan, Blaise Matuidi, Giacomo Bonaventura, Ignazio Abate, Gregory van der Wiel, Kenny Tete, Pajtim Kasami, Mario Balotelli, Omar El Kaddouri, Sergio Romero, Tomas Necid, Ricardo Kishna, Vladimír Weiss, Ben Rienstra, Bartosz Salamon, Rodrigo Ely, Gastón Brugman, Ouasim Bouy, Maxwell, Thomas Lam, Sheraldo Becker, João Paulo, Felipe Mattioni, Gustavo, Roman Ferber, Alan Empereur, Hachim Mastour, Abdel Malek El Hasnaoui, Zé Eduardo, Albian Muzaqi, Boban Lazic, Lucas Roggia, Samet Bulut, Vato Arveladze, Adama Guidiala, Vincenzo Tommasone, Philippe Sandler και Revaz Tsilosani.

Ο πρόλογος γράφτηκε στο Nocera Inferiore του Salerno της Ιταλίας

Ο Carmine (το χαϊδευτικό του) γεννήθηκε στην πόλη που βρίσκεται 20 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάπολης, στις 4/11 του 1967. Όταν ήταν ενός, οι γονείς του, Mario και Annunziata μετέφεραν το σπίτι και την επιχείρηση, στην πόλη Haarlem της Ολλανδίας -όπως κοιτάς το χάρτη, στα βόρεια. Ο -μηχανικός- πατέρας του είχε ένα σαντουϊτσάδικο και χρησιμοποιούσε αποκλειστικά ιταλικά προϊόντα.

Σύντομα το εξέλιξε σε pizzeria και μετά σε πολυτελές εστιατόριο, με την επωνυμία Napoli. Έγινε το σημείο συνάντησης Ολλανδών επιχειρηματιών με εταιρίες της Ιταλίας που ήθελαν να επεκταθούν εκτός συνόρων.

Στην εφηβεία του ο Raiola δούλευε στο μαγαζί της οικογένειας, για να βγάζει το χαρτζιλίκι του. Ως σερβιτόρος. Κάποιες φορές είχε και το ταμείο. Όπως είχε πει, τότε κατάλαβε πως είχε έφεση στις διαπραγματεύσεις.

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, το 2014, είχε εξηγήσει ότι «μεγάλωσα σε επιχειρηματικό περιβάλλον που με διαμόρφωσε. Ο πατέρας μου ήταν μετανάστης στην Ολλανδία, όπου ξεκίνησε με ένα εστιατόριο και έφτασε τα 25. Η οικογένεια μου πάντα δούλευε σκληρά.

Ήμουν ο μεγαλύτερος γιος και ήταν φυσικό να βοηθήσω. Πολλώ δε από τη στιγμή που μιλούσα καλύτερα τη γλώσσα από τον πατέρα μου. Έγινα ο σύμβουλος του, ο μάνατζερ του μαγαζιού και έτσι έμαθα να διαπραγματεύομαι με τους πωλητές και να οργανώνω το καθημερινό πρόγραμμα. Διαπίστωσα ότι ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Έμαθα πολλά στο εστιατόριο».

Συνήθως τακτοποιούσε τα θέματα του, με ένα τηλέφωνο. Στα 18 του, όταν κατάλαβε ότι δεν θα ζούσε από το πάθος του (να παίζει ποδόσφαιρο), αποφάσισε να σπουδάζει στη νομική. Εγκατέλειψε στη διετία. Παράλληλα, έπιασε δουλειά στον αθλητικό σύλλογο όπου άνηκε ως παίκτης (HFC Haarlem), ως υπεύθυνος της εφηβικής ομάδας. Ήταν το πρώτο διοικητικό πόστο της ζωής του.

Το κενό που βρήκε στους κανονισμούς των μεταγραφών

Το 1987 έκανε το πρώτο επιχειρηματικό βήμα. Αγόρασε ένα McDonald’s, δεν ενθουσιάστηκε και το πούλησε σύντομα. Είχε μπει όμως, στο σύλλογο επιχειρηματιών της πόλης, συνέχισε να λύνει προβλήματα, να διαπραγματεύεται τα συμφέροντα άλλων και στα 20 δημιούργησε την πρώτη του εταιρία, την χρηματομεσιτική Intermezzo.

Κάπου εκεί, ανέλαβε και χρέη υπευθύνου στις εγκαταστάσεις της HFC Haarlem («όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να δίνω συμβουλές στον πρόεδρο της ομάδας για το τι μπορεί να κάνει καλύτερα, την εποχή που χρειαζόταν χρήματα. Ήξερα κόσμο και του είπα πού πρέπει να αποταθεί. Απλά χρησιμοποιούσα το μυαλό μου»), πέρασε στο πόστο του γενικού διευθυντή και πέτυχε τη συμφωνία που τον έκανε τον αποκλειστικό εκπρόσωπο των Ολλανδών ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.

Ήταν η εποχή που ο Ajax έπαιρνε εφήβους από άλλες ομάδες, για πολύ λίγα λεφτά και τους πουλούσε στο εξωτερικό. Εκείνος πήγε τον Ferlaino από τη Napoli στη Haarlem. «Είχα διαβάσει τα συμβόλαια των παικτών και τους κανονισμούς και είχα εντοπίσει ένα “κενό” στο σύστημα των μεταγραφών. Επικοινώνησα με έναν ιταλικό σύλλογο και τους είπαν “ξέρω πώς να διαχειριστώ την αγορά της Ολλανδίας, χωρίς να ξοδέψετε τεράστια ποσά”».

Ο σύλλογος αυτός ήταν η Νapoli. «Βρήκαν ενδιαφέρουσα την ιδέα μου και ξεκινήσαμε. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Χρειάζεσαι τουλάχιστον 5-6 ομάδες στις οποίες να μπορείς να απευθυνθείς. Αν όλα πάνε καλά, την πρώτη χρονιά το πολύ να κερδίσεις το 5% από συμβόλαια 25.000 ευρώ. Χρήματα πολύ λίγα για να ζήσεις”.

Το πρώτο deal και οι επτά γλώσσες

Το πρώτο μεγάλο deal ήλθε το 1992, οπότε ο Bryan Roy υπέγραψε στη Foggia. Το 1993 πήγε τους Dennis Bergkamp και Wim Jonk από τον Ajax στην Inter. Η Napoli είχε προσφέρει για τον Bergkamp το ποσό των 14.5 εκατ. ευρώ (σε σημερινά χρήματα, γιατί τότε έδιναν 28 δισεκατομμύρια λιρέτες). Εκείνος επέλεξε την Internazionale, γιατί ήθελε και τους δύο. Η πώληση τους έφτασε τα 12.9 εκατ. ευρώ.

«Για εμένα προέχουν οι παίκτες και όχι το κέρδος των ομάδων» είχε δηλώσει και ξεκίνησε την πορεία του προς το θρίαμβο. Βοηθούσε το γεγονός ότι είχε γνώσεις επί των νομικών (άρα μπορούσε να φτιάξει και να τσεκάρει συμβόλαια), μαζί και ότι μιλούσε ολλανδικά, ιταλικά και αγγλικά -τα έμαθε, παρακολουθώντας ταινίες της Disney. Μετά έμαθε και γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά και πορτογαλικά «όχι γιατί είμαι ευφυής, αλλά γιατί ήθελα να είμαι καλά προετοιμασμένος».

Εγκατέλειψε τη Sport-Promotion έπειτα από ένα χρόνο συνεργασίας (1994), για να γίνει αφεντικό του εαυτού του. Η πρώτη 100% δική του, μεγάλη, κίνηση ήταν η μετακόμιση του Pavel Nedvěd από τη Sparta Prague στη Lazio, μετά τις εκπληκτικές εμφανίσεις του Τσέχου στο Euro’ 96.

Πώς έπεισε τον Ibrahimović

Οι περισσότεροι Ολλανδοί τον ακολούθησαν, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με έναν νεαρό από τη Σουηδία. Ο Zlatan Ibrahimović έχει γράψει στο βιβλίο του πως αρχικά δεν ήταν τόσο σίγουρος ότι θέλει τον Raiola για ατζέντη. Πολλώ δε, μετά το «άντε γαμ…» του Raiola στον υπερόπτη 22χρονο παίκτη, στην πρώτη τους επαφή, το 2003.

Μπορεί να είχε ήδη αναλάβει τον Maxwell, αλλά ο Ibra δεν αισθανόταν πως μπορεί να τον εμπιστευτεί ούτε όταν πήγε στο ραντεβού που είχαν κανονίσει, σε ξενοδοχείο του Amsterdam. «Eίχαμε πάει σε ένα κυριλέ εστιατόριο και εκείνος ήλθε ντυμένος με φθαρμένο -από την πολυχρησία- τζιν, ένα T-shirt που διέγραφε την τεράστια κοιλιά του και έτρωγε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκέφτηκα ‘αυτός ο περίεργος υποτίθεται πως θέλει να γίνει ο μάνατζερ μου;’».

Ο σταρ της παρέας φορούσε Rolex, ένα μπουφάν Gucci και οδηγούσε Porsche. Ο Raiola χρειάστηκε δύο λεπτά, για να πει όλα τα σωστά λόγια και να πείσει τον παίκτη να υπογράψει μαζί του. Τι του είπε;

«Ο Christian Vieri έχει σκοράρει 24 γκολ σε 27 ματς, ο Filippo Inzaghi 20 σε 25 αγώνες και ο David Trezeguet 20 σε 24 παιχνίδια. Εσύ έχεις βάλει 5 γκολ, σε 25 ματς. Πιστεύεις ότι μπορώ να σε πουλήσω με αυτά τα στατιστικά;».

Έτσι κέρδισε την προσοχή του. Μετά του εξήγησε πως «αντί να κυνηγάς τα λεφτά, θα ήταν χρήσιμο να θες την επιτυχία και τα πλούτη θα ακολουθήσουν” και τον έπεισε να δώσει την Porsche και να σταματήσει να φορά ρούχα γνωστών σχεδιαστών. «Αυτό που πρέπει να φοράς, είναι τα ρούχα της δουλειάς σου». Μια στο τόσο, του έλεγε ότι «είσαι ένα τίποτα, ένα μάτσο σκατά», για να είναι σίγουρος πως ο Σουηδός θα ‘χει κίνητρο να αποδείξει το αντίθετο. Δεν θα εφησυχάσει.

Γιατί τον μίσησε ο Ferguson

Τη συνέχεια τη φαντάζεσαι -ή την ξέρεις. Αυτό που ίσως να μη γνωρίζεις είναι ότι ο Ibrahimović ήταν εκείνος που τον ενημέρωσε για το «φαινόμενο» που είχε βρει στην Inter και τον κάλεσε να τον υπογράψει: ήταν ο Mario Balotelli. Στα 23 του έγινε γνωστός ως SuperMario και «έβγαζε» 3.5 εκατ. ευρώ το χρόνο. Κοντολογίς, η ζωή του superagent άλλαξε άρδην, από την ημέρα που έκανε δικό του τον Ibrahimović -ήταν το όνομα «κράχτης» που προσέλκυσε κόσμο.

Όταν ο Pogba έφυγε από τη Manchester United (ναι, το 2002, όταν είχε πει πως προτιμά να σταματήσει το ποδόσφαιρο από το να επιστρέψει ποτέ εκεί) ξεκίνησε το μίσος του Sir Alex Ferguson για τον Raiola. Γιατί κατά τον τότε προπονητή της ομάδας, ο Pogba ήταν έτοιμος να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο, πριν μπει στη μέση ο Ολλανδός (έτσι τον αναφέρει η άδεια ατζέντη που ‘χει από τη FIFA), τον οποίον μόλις είχε προσλάβει ο παίκτης.

Ο Ferguson είχε πει πως «είμαστε σαν το νερό με το λάδι. Υπάρχουν 1-2 μάνατζερ που απλά δεν συμπαθώ. Ο ένας είναι ο Raiola. Ήξερα πως δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Είχε γίνει ο εκπρόσωπος του Zlatan, όταν έπαιζε στον Ajax και κατέληξε στο να εκπροσωπεί τον Pogba που τότε ήταν μόλις 18 χρόνων. Είχε τριετές συμβόλαιο και option για άλλο ένα που θέλαμε να ενεργοποιήσουμε. Ώσπου εμφανίστηκε ο Raiola στην εικόνα και η πρώτη μας συνάντηση κατέληξε σε φιάσκο».

Η απάντηση του ατζέντη ήταν «ίσως ο Ferguson να συμπαθεί μόνο όσους τον υπακούν τυφλά. Από τις δηλώσεις του καταλαβαίνω ότι ακόμα δεν έχει ιδέα ποιος είναι o Pogba». Που στο μυαλό του «αξίζει τα διπλάσια από ό,τι ο Bale».

«O Cruyff και ο Guardiola πρέπει να πάνε μαζί στο ψυχιατρείο»

Ο αντιπρόεδρος στο «σύνδεσμο» με όσους τον μισούσαν ήταν ο Ολλανδός δημοσιογράφος, Sierd de Vos, ο οποίος είχε δηλώσει το 2012 «η δουλειά του ατζέντη δεν ορίζεται από ηθικές αξίες. Ειδικά αν πρόκειται για Ιταλούς εκπροσώπους. Οι Ιταλοί είναι μετρ στο μαύρο χρήματα, τη διαφθορά και τις δωροδοκίες. Έχουν γαμ… ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Αυτός ο πιτσαδόρος, ο Mino Raiola έχει πια περισσότερα χρήματα από εγκεφαλικά κύτταρα. Πριν λίγα χρόνια δεν τον ήξερε άνθρωπος. Το κεφάλι του είναι τόσο μεγάλο που δεν χωρά σε ξυλόφουρνο».

Είχε προηγηθεί ένα προσβλητικό σχόλιο του Raiola για τον Johan Cruyff, με το οποίο αμφισβητούσε τη σοφία του Ολλανδού και εν πολλοίς του πρότεινε να σταματήσει να σχολιάζει τα πάντα. Είχε σχολιάσει το… παιδί του (Ibra). Καταφέρθηκε και εναντίον του Pep Guardiola, για τον ίδιο λόγο.

Για την ακρίβεια, είπε «πιστεύω πως ο Cruyff και ο Guardiola πρέπει να πάνε μαζί στο ψυχιατρείο, να σκάσουν και να κάθονται εκεί να παίζουν χαρτιά παρέα. Θα έκαναν τεράστια χάρη στο ποδόσφαιρο και στην Barcelona».

Ο Guardiola σκεφτόταν να στείλει κάπου τον πελάτη του για ένα χρόνο, μια σεζόν μετά τα 75 εκατ. που είχαν δώσει οι μπλαουγκράνα για εκείνον. Έχει πει και άλλα πιασάρικα. Όπως; «Αν ο Balotelli είχε το μυαλό του Zlatan, ο Lionel Messi θα είχε λιγότερες χρυσές μπάλες» ή το «η χρυσή μπάλα είναι διεφθαρμένη διαδικασία που κυριαρχείται από πολιτικές». Δικό του ήταν και το «η FIFA και η UEFA είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα: εγκληματικές οργανώσεις».

Είχε αποκαλέσει τον τότε ισχυρό άνδρα της UEFA, Michel Platini «ανίκανο» και τον απόλυτο ηγέτη, Sepp Blatter «απαιτητικό δικτάτορα».

Οι διοικούσες αρχές κινήθηκαν εναντίον του και αν δικαιώνονταν, θα του αφαιρούσαν την άδεια. Τη γλίτωσε με πρόστιμο 4000 ευρώ και σχολίασε «είναι σουρεαλιστική η κατάσταση που ζω. Δεν μου επιτρέπουν την ελευθερία της έκφρασης».

Όταν ο Ibrahimović σκεφτόταν να κρεμάσει τα παπούτσια του το 2016, ο ατζέντης του είχε δηλώσει «αν θέλει να σταματήσει, πιστεύω πως πρέπει να τον βάλουμε στη φυλακή μέχρι να αλλάξει άποψη. Θα ήταν σαν να έκλεβαν τη Mona Lisa από το Λούβρο. Έγκλημα κατά της αθλητικής ανθρωπότητας».

Κάθε καλοκαίρι βγάζει τουλάχιστον 2.000.000 ευρώ

Ζει κοντά στο καζίνο του Monte Carlo, στο Monaco (φευ) με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Όπως έχει πει, λείπει σε ταξίδια για δουλειές τις 300 ημέρες του χρόνου. Έχει ακόμη μια νομική και χρηματοοικονομική εταιρία στο Amsterdam (Μaguire) και τη Sportman στο Montecarlo. Έχει υπολογιστεί πως σε ένα μέσο καλοκαίρι, κερδίζει περί τα 2 εκατ. ευρώ. Στα καλά μπορούσε να φτάσει και τα 50.000.000. Τα συμβόλαια που διαχειριζόταν από την αρχή (τις συζητήσεις) έως το τέλος (την υπογραφή) είναι αξίας 500 εκατ. ευρώ.

Το Forbes τον είχε κατατάξει το 2015 στο Νο5 της λίστας με τους πιο «δυνατούς» ατζέντηδες στο ποδόσφαιρο -της οποίας ηγείτο ο Jorge Mendes, εκπρόσωπος των Cristiano Ronaldo, Jose Mourinho και James Rodriguez μεταξύ πλήθους άλλων. Προφανώς, φέτος θα γίνουν κάποιες ανανεώσεις. Εκτιμάται πως στην καριέρα του έχει «βγάλει» περισσότερα από 350 εκατ. ευρώ.

Έχει εξηγήσει ότι «ξεκινώ κάποιες μεταγραφές πολύ νωρίτερα από όταν γίνονται γνωστές. Είναι ένα είδος επένδυσης στους παίκτες μου. Αν συνεχίσει να ανεβαίνει η αξία τους, με φωνάζουν αυτοί που ενδιαφέρονται και έχουμε ήδη έλθει σε επαφή και τελειώνουμε τη δουλειά».

Τον είχαν ρωτήσει ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν έναν ατζέντη καλό στη δουλειά του. Είχε πει ότι «η δουλειά δεν αφορά μόνο τη διαμεσολάβηση στις διαπραγματεύσεις. Πρέπει να διασφαλίσεις πως ο παίκτης θα νιώθει άνετα και προστατευμένος».

«Λύνω όλα τα προβλήματα των πελατών μου. Όπως θα έκανε ο πατέρας τους. Είμαι η οικογένεια τους, αυτός που τους δείχνω το δρόμο που μπορούν να βαδίσουν»

«Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πω ότι ένας επιτυχημένος μάνατζερ είναι απαραίτητα και καλός. Πάρτε για παράδειγμα τον Jorge Mendes! Εκείνος είναι στην Ανατολή και εγώ στη Δύση, ως προς τον τρόπο που δουλεύουμε. Έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη, παρ’ όλα αυτά είμαστε και οι δύο επιτυχημένοι. Ο Mendes είναι επενδυτής, που τον ενδιαφέρει να βγάζει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Η δική μου προτεραιότητα είναι οι παίκτες μου. Είμαι αλτρουιστής. Ο Mendes είναι εγωιστής. Νοιάζομαι για τους παίκτες μου, ενώ εκείνος νοιάζεται για τον εαυτό του».

Ποτέ δεν τον ένοιαζε αν λένε σωστά το όνομα του. Του αρκούσε «να με πληρώνουν». Είχε χαρακτηρίσει ως χειρότερη κίνηση της καριέρας του «την επιστροφή του Balotelli στη Milan. Ο Mario είναι ο πιο παρεξηγημένος παίκτης απ’ όσους έχω συνεργαστεί ή ξέρω. Του έχουν φερθεί πολύ άδικα. Είναι ένα ανασφαλές παιδί και είναι οι ανασφάλειες που έχει, αυτές που τον καταστρέφουν».

Ως όνειρο ζωής είχε πει παλαιότερα ότι «θέλω να αγοράσω τη Roma και να διώξω τον Totti. Είναι κομμάτι της ιστορίας, αλλά θα ήθελα να ξεκινήσουμε με νέα πρόσωπα». Είχε βγάλει το μικρόφωνο του, σε τηλεοπτική συνέντευξη, γιατί ένιωθε πως δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το δημοσιογράφο. Σε άλλη συνέντευξη είχε πει «αν έχεις μια φυσιολογική ερώτηση να μου κάνεις, θα σου δώσω μια φυσιολογική απάντηση. Σε μαλακίες δεν απαντώ». Είχε φύγει και από διαπραγματεύσεις για μεταγραφή πελάτη του, γιατί δεν του άρεσε η αίθουσα του ξενοδοχείου που είχε κλείσει η ομάδα για τις διαπραγματεύσεις.

Αυτός είναι ο super agent και larger than life τύπος, Μino Raiola, ο οποίος διέψευσε μέχρι και τις φήμες για τον ίδιο του τον θάνατο.