Μπαμπάς μόνος στο σπίτι

Μισή ντροπή δική μου που το παραδέχομαι δημόσια. Και μισή δική σου που δεν τολμάς να κάνεις το ίδιο. Γιατί οι διακοπές με την οικογένεια είναι βαρέως ανθυγιεινό άθλημα. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτή την εποχή θα ήμουν διακοπές. Το περίμενα πως και πως. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Και, πάνω από όλα, το ίδιο και η κόρη μου. Η ίδια που εδώ και μήνες μου λέει, κάθε πρωί που ξυπνάει, ότι ‘Όταν πάμε Ναύπακτο (εκεί είναι το εξοχικό) και δεν θα έχεις δουλειά, θα παίζουμε μαζί όλη μέρα’.

Μια φράση η οποία στα αυτιά μου ηχεί ταυτόχρονα σαν παράδεισος και κόλαση μαζί. Παράδεισος γιατί θέλω πραγματικά από την ανατολή ως την δύση να ασχολούμαι μαζί της και να παίζω -πάνω στην άμμο αυτή τη φορά- τον γάμο του Ken και πως οι Monster High ‘ενοχλούν’ τον μπαμπά που κοιμάται. Είναι κάτι που ‘χρωστάω’ και σε εκείνη και στον εαυτό μου.

Και κόλαση γιατί, γνωρίζοντας καλά τον εαυτό μου (τύπου σαν την παλάμη μου) και τις αντοχές μου, ξέρω ότι στην 1 1/2 ώρα παιχνιδιού πάνω θα εύχομαι ο Ken και όλες οι Monster High να πάρουν -για να το θέσω λάιτ- τα κουβαδάκια τους και να πάνε σε άλλη παραλία. Θα εύχομαι να ήμουν ο Tom Hanks στον Ναυαγό ένα πράγμα.

Ξέρω ότι, στην 1 1/2 ώρα πάνω, θα χαμογελάω απλά σαν ηλίθιος (όπως κάνω όταν είμαι σε ένα κουραστικό meeting) και θα φαντασιώνομαι την εποχή που περνούσα το καλοκαίρι σε μια πισίνα στην Φολέγανδρο (15 μέρες και πήγα μόνο μια φορά παραλία), διαβάζοντας το ένα pulp sci fi μυθιστόρημα μετά το άλλο.

Κάτι που, επειδή μούλιαζα στο νερό, είχε ως αποτέλεσμα και τα βιβλία να γίνονται ξανά πολτός (τύπου ανακύκλωση φάση) και οι όρχεις μου να πάθουν κάτι σαν ‘κρυοπάγημα’. Ή όπως αλλιώς το είπε ο αφροδισιολόγος στον οποίο αναγκάστηκα να καταφύγω, λόγω σφοδρών πόνων, όταν επέστρεψα Αθήνα.

Nαι, ξέρω, με αυτά που λέω, δεν πρόκειται να είμαι -ούτε φέτος- υποψήφιος για μπαμπάς της χρονιάς. Ναι, ξέρω, ότι, για άλλη μια φορά, θα ‘υποφέρω’ στα comment όπως όταν προσπάθησα να σας μιλήσω για το πως είναι να είσαι πατέρας στην παραλία, γιατί δεν πρέπει να πας ποτέ διακοπές με την οικογένεια σε νησί ή σε μη οργανωμένη παραλία.

Υποθέτω ότι οι πιο ‘ φιλεύσπλαχνοι’ εκεί έξω θα μου δώσουν το ελαφρυντικό της κούρασης από όλη την χρονιά. Ότι δηλαδή είναι λογικό να θέλεις, τις χ μέρες που σε παίρνει να κάνεις διακοπές (αν σε παίρνει) να έχεις ανάγκη να αράξεις κάτω από μια ξαπλώστρα και το μόνο που να σε νοιάζει να είναι το μαύρισμα σου.

Όμως αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί μέχρι το παιδί να είναι αρκετά μεγάλο ώστε να προτιμά να πάει διακοπές τους δικούς του φίλους. Κάτι που, όσον αφορά την δική μου περίπτωση, σημαίνει ότι περιμένω με ‘αγωνία’ το καλοκαίρι του 2028.

Για αυτό σου λέω, οι διακοπές του μπαμπά είναι όταν στείλει την υπόλοιπη οικογένεια κάπου αλλού. Πάντα με την δικαιολογία ότι ‘είναι κρίμα επειδή δεν μπορώ να φύγω εγώ από την Αθήνα να χάσετε εσείς τα μπάνια σας’.

Τότε που μπορείς να κάτσεις, γυρίζοντας από την δουλειά το απόγευμα, μόνος στον καναπέ και να βάλεις το χέρι σου εκεί που μας έδειξε πρώτος και καλύτερος ο Al Bundy.

Τότε που η τουαλέτα είναι και πάλι το προσωπικό σου βασίλειο. Ο δικός σου Iron Throne από τον οποίο παίρνεις τις πιο σημαντικές αποφάσεις. Όπως από ποιο delivery να παραγγείλεις.

Τότε που δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνεις, να φτιάξεις ή να μαζέψεις από το πάτωμα (παντελόνια, κάλτσες, άδεια κουτιά πίτσας). Τότε που αισθάνεσαι και πάλι για λίγο εργένης.

Μιλάμε για απλά, καθημερινά πράγματα που είναι λογικό να σου έχουν λείψει και όχι για υπερβάσεις τύπου ‘παρακαλώ μια βίζιτα και δυο τυλιχτά. Ναι, στον πρώτο όροφο’ ή ‘Γεια σου Λίτσα, παραμένεις κουκλίτσα; Χρόνια έχουμε να τα πούμε. Θυμάσαι τότε που βγάζαμε τα μάτια μας;’

Εννοείται πως σε ένα Χ χρονικό διάστημα (μια μέρα, πέντε, βία δέκα) θα αρχίσεις να βαριέσαι. Εννοείται πως κάθε βράδυ θα παίρνεις τηλέφωνο την κόρη σου και θα της λες πόσο απεγνωσμένα θα ήθελες να είσαι κοντά της. Εννοείται πως το εννοείς.

Άλλωστε αυτή είναι η έννοια των διακοπών. Ότι ‘αποδράς’ από την καθημερινότητα σου. Αφού δεν μπορείς να το κάνεις στην παραλία, κάντο σπίτι σου.

Άλλωστε το πραγματικό ζήτημα είναι να θέλεις πάντα να επιστρέψεις σε αυτή. Τρέχοντας. Πηγαίνοντας με 140 χλμ στην Εθνική Αθηνών-Πατρών, μετανιώνοντας που κάθισες ποτέ και έγραψες αυτό το άρθρο και ευχόμενος -όταν η μικρή μεγαλώσει- ποτέ να μην το βρει και το διαβάσει.