Νηπιαγωγός για μια μέρα

Στη διαδρομή προς το Melina’s Kindergarten στην Κηφισιά, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν σκηνές από το Kindergarten Cop, με τον Arnold Schwarzenegger να προσπαθεί να τιθασεύσει μερικά παιδιά ενώ παράλληλα ερευνούσε μια αστυνομική υπόθεση. Την ονειροπόληση διέκοψε βάναυσα η ερώτηση της φωτογράφου μας, της Φραντζέσκας, η οποία γεμάτη απορία αναρωτήθηκε “τι σχέση έχει ο Schwarzenegger με το νηπιαγωγείο;”. Πόσα πράγματα έχουν χάσει τα παιδιά που έχουν γεννηθεί μετά το 1990 άραγε; Γιατί δεν διδάσκονται αυτές οι ταινίες στα σχολεία; Αλλά δεν ήταν ώρα για τέτοιους προβληματισμούς. Είχα ένα πάρα πολύ ευχάριστο πρόγραμμα μπροστά μου και για καλή μου τύχη, σε αντίθεση με τον Arnold, δεν είχα ούτε κάποια αστυνομική υπόθεση να ερευνήσω ούτε περίεργη προφορά για να μην με καταλαβαίνουν τα παιδιά όταν μιλάω.

Είχα αποφασίσει να δοκιμάσω το επάγγελμα του νηπιαγωγού, για μια μέρα. Και το ιδανικό περιβάλλον για να δοκιμάσω την τύχη μου με παιδιά γεννημένα μετά το 2010 (ω Θεοί!) ήταν τα Melina’s Kindergarten. Ένα δηλαδή από τα τρία παρακαλώ Melina’s Kindergarten που θα βρεις διασκορπισμένα στην ευρύτερη περιοχή της Κηφισιάς. Στην ημέρα εκπαίδευσής μου επισκέφθηκα δύο από αυτά και ήρθα ‘αντιμέτωπος’  με παιδιά από 2,5 έως και 5 ετών. Το γιατί ήθελα να παραιτηθώ από την κανονική μου δουλειά και να γίνω νηπιαγωγός (ή ακόμα καλύτερα και πάλι παιδί) θα το καταλάβεις στην συνέχεια του άρθρου.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Προς το παρόν, θα μου επιτρέψετε λίγο γιατί έχω μάθημα. Και λέμε όλοι πώς τα περάσαμε το Σαββατοκύριακο. Με τη σειρά μας, ένας ένας, αφού σηκώσουμε χέρι και πάρουμε το λόγο. Χωρίς να διακόπτουμε τον διπλανό μας, καθισμένοι όλοι οκλαδόν. Η Λουτσιάνα είχε περάσει φανταστικό Σαββατοκύριακο απ’ ό,τι κατάλαβα. “It was my brother’s birthday and we went to a place to play paintball”. Ώπα ώπα. Μικρό διάλειμμα. Όχι για τους μαθητές, εδώ, στο κείμενο.

Οφείλω να πω ότι όλα όσα λέγαμε εκείνη τη μέρα στο Melina’s Kindergarten τα είπαμε στα Αγγλικά. Κι αυτό γιατί τα συγκεκριμένα νηπιαγωγεία είναι μέλος του International School of Athens. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το κάθε παιδί που εγγράφεται σε αυτά ξεκινά από την πρώτη στιγμή την εκπαίδευσή του με διεθνή πρότυπα αλλά κυριότερα σύμφωνα με το πρόγραμμα του IB. Σε μια προσπάθεια, το παιδί να βάλει τις σωστές βάσεις από μικρό ώστε να ακολουθήσει αργότερα ένα πρόγραμμα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο ISA, σε αγγλόφωνο περιβάλλον. Μην νομίζεις ότι αυτό σημαίνει ότι στο Melina’s Kindergarten ή το ISA θα δεις μόνο παιδιά ξένων που κατοικούν στη χώρα μας. Τα περισσότερα παιδιά είναι Έλληνες που οι γονείς τους επιθυμούν να μπουν από μικρά στη φιλοσοφία και τις απεριόριστες δυνατότητες της αγγλόφωνης εκπαίδευσης.

Χατζηιωάννια ανάμνηση πρώτη: Η μητέρα μου, καθότι καθηγήτρια Αγγλικής φιλολογίας, φρόντιζε πυκνά συχνά στο σπίτι να μιλάμε Αγγλικά. Κι ομολογώ ότι μόνο και μόνο η δυνατότητα από μικρός να έχω τέτοια ευχέρεια στις ξένες γλώσσες, ένιωθα να μου δίνει τρομερό πλεονέκτημα. Το γιατί δεν έκανα IB είναι μια πονεμένη ιστορία που μετανιώνω.

Ας επιστρέψουμε όμως στο μάθημά μας. Αν και με τόση φλυαρία είχα φτάσει η ώρα για το διάλειμμα. Προς απογοήτευση όλων, το συγκεκριμένο πρωινό είχε χιονίσει λίγο οπότε ο κήπος δεν προσφερόταν για παιχνίδι. Νομίζω η φάτσα μου ήταν πιο θλιμμένη από των παιδιών. Ο κήπος ήταν πραγματικά τεράστιος, με τσουλήθρες και παιχνίδια, γρασίδι και δέντρα. Τι άλλο να ζητήσει ένα παιδί; Η λύση όμως δόθηκε άμεσα και πήραμε παιχνίδια να περάσουμε το διάλειμμα εντός της τάξης. Παρέα με μερικά παιδιά στήσαμε γραμμές για ένα τρένο.

Κι όσο φυσιολογικό ήταν να βλέπεις το κάθε παιδί να θέλει εκείνο πρώτο να βάλει το βαγόνι στις ράγες, τόσο μεγάλη έκπληξη μου έκανε το πώς τα παιδιά προσπαθούσαν να συνεργαστούν μεταξύ τους. Να βάλουν τον δικό τους εγωισμό κάτω από το καλό της ομάδας. Θα σου φανεί υπερβολικό αυτό αλλά ένιωθα ότι αυτά τα παιδιά έκαναν κάτι πολύ καλύτερα από όλους της γενιάς μου. Το να συνεννοηθούν και να δουλέψουν μαζί για ένα project.

Στη συνέχεια κολατσίσαμε καθισμένοι στα μικρά τραπέζια. Εγώ προφανώς δεν κάθησα για να μην σπάσω τα καρεκλάκια παρά το ότι είχε το όνομά μου γραμμένο σε μία από τις θέσεις. Προφανώς και δεν αναφερόταν σε εμένα αλλά έστω για λίγο ήθελα κι εγώ να σκεφτώ ότι η μια θέση ήταν δική μου. Κι αν περνούσες την ημέρα κι εσύ μαζί μας, θα καταλάβαινες ότι αυτό ακριβώς το πάρα πολύ απλό, το να έχει ένα όνομα η θέση ήταν τόσο βαθιά σημαντικό για τα παιδιά. Το κάθε ένα είχε ένα μέρος να αφήσει το μπουφάν του, ένα ντουλαπάκι για τα πράγματά του, μία θέση στο χαλί, μια θέση στο τραπέζι. Είχε όμως πολύ πιο ουσιαστικά μια θέση σε μια μικρή κοινότητα ανθρώπων που από κοινού ανακαλύπτουν τη ζωή. Κάτι που φαντάζομαι κάναμε όλοι μας μικρότεροι, με πολύ λιγότερα εφόδια και δυνατότητες από αυτές που είδα κάπου 27 χρόνια μετά τη δική μου θητεία στο νηπιαγωγείο.

Χατζηιωάννια ανάμνηση δεύτερη: Το νηπιαγωγείο που θυμάμαι εγώ ήταν λίγο χαώδες. Αγαπημένο φυσικά, με παιχνίδια, θεατρικά και ασχολίες αλλά χαώδες. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι μου αρέσει μια κοκκινομάλλα. Εμένα μου άρεσε η Ειρήνη.

Το μάθημα συνεχίστηκε με το να γράψουν στο τετράδιό τους αυτό που διηγήθηκαν νωρίτερα για το Σαββατοκύριακο. Πιο μετά θα έκαναν μάθημα Ελληνικών. Αργότερα θα ερχόταν ο γυμναστής να τους πάρει να πάνε στο γυμναστήριο για να κάνουν κολύμβηση ή τένις. Προς το παρόν ήμασταν ακόμα στην τάξη με εμένα να έχω ζωγραφισμένη μια χαζόφατσα με όσα άκουγα. Και τι δεν θα ‘δινα για να παίζω τένις και να κάνω κολύμπι στο νηπιαγωγείο μου.

Κάποια παιδιά αναρωτιόντουσαν τι δουλειά έχω εκεί. Κάποια άλλα πόζαραν με χαρά στο φακό της Φραντζέσκας. Τα πιο πολλά βέβαια αδιαφορούσαν παντελώς για την ύπαρξή μας στο χώρο. Ο Θεός του άλλωστε είναι η δασκάλα τους. Σε αυτή έτρεχαν να πουν τα πάντα, σε εκείνη ζητούσαν οτιδήποτε ήθελαν, εκείνη γέμιζε τις μπαταρίες της από την αγάπη των παιδιών. Σε μία τρομερή σχέση συναισθημάτων και εξάρτησης που αναπτύσεις με τη δασκάλα σε μια τόσο νεαρή ηλικία.

Εξάρτηση ακόμα μεγαλύτερη όταν μιλάμε για ακόμα μικρότερα παιδιά. Και το λέω γιατί στην συνέχεια επισκέφθηκα το άλλο κτίριο, εκείνο που φιλοξενούνται παιδιά 2,5 και 3 ετών. Κάποια γατζωμένα από τις δασκάλες, κάποια εντελώς στον κόσμο τους. Συνομίλησα λίγο τόσο με μερικές δασκάλες όσο και με την ψυχολόγο που βρίσκεται επί μονίμου βάσεως κοντά τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς. Μιλήσαμε για την τόσο απαιτητική παιδική ηλικία, για το πόσο υπέροχο είναι να βοηθάς στην ανάπτυξη ενός παιδιού, για όσα αντιμετωπίζουν καθημερινά. Την ίδια ώρα από την κουζίνα ερχόταν η μυρωδιά του μεσημεριανού. Κάποια παιδιά θα έτρωγαν αυτό που είχαν φέρει από το σπίτι. Τα υπόλοιπα αυτό που μαγειρεύει ο Μαμαλάκης καθημερινά για εκείνα, μιας και αυτές είναι οι δύο επιλογές για τα παιδιά. Ή σπιτικό φαγητό ή σπιτικό φαγητό με υπογραφή Μαμαλάκη.

Το μεσημεριανό δεν θα το προλάβαινα. Έριξα μόνο μια μικρή ματιά σε μία τάξη που εκείνη την ώρα έκανε κάτι που αν έβλεπες τριαντάρηδες να το κάνουν θα το ονόμαζες χοροθέατρο και αν έβλεπες τρίχρονα θα το έλεγες απλά φανταστικό. Παιδιά να χορεύουν με την ψυχή τους και να τραγουδούν παρέα με τις δασκάλες του που έδιναν τον ρυθμό. Πάντα στα Αγγλικά.

Χατζηιωάννια ανάμνηση τρίτη: Στην επιστροφή από το σχολείο στο σπίτι ακούγαμε με τη μητέρα μου κασέτες με αγγλικά τραγούδια. Τα ήξερα όλα απέξω και τα τραγουδούσα με την ψυχή μου. Όχι για να είμαι έτοιμος για κάποιο θεατρικό ή κάποιο μάθημα. Απλά γιατί μου έκανε τόσο διαφορετικό από τα απλά ελληνικά ή ξένα τραγούδια στο ραδιόφωνο.

Μπορεί να μην έχω τους μυς του Schwarzenegger ή τη δυνατότητα να γίνω Κυβερνήτης της Καλιφόρνια, αλλά νομίζω στο ρόλο μου τα πήγα καλά. Αρκετά καλά τουλάχιστον για να θέλω να πάρω προσωπικά όλους τους νηπιαγωγούς του κόσμου και να τους πω ότι είναι φανταστική η δουλειά που κάνουν. Αλλά πριν και πάνω από αυτό, είναι φανταστικό το έργο που επιτελούν για όλους εμάς, γονείς και (μεγάλα) παιδιά.