Ο άρχοντας των βραχιολιών

Το ότι συνεχίζεις την ανάγνωση σημαίνει ότι άντεξες (για να μην πω απόλαυσες) το λογοπαίγνιο με τον ταύρο και το κοσμηματοπωλείο. Αγαπητέ, αυτό είναι ένα υπέροχο νέο.

Εισαγωγή με έναν γρίφο. Τι κοινό έχει ένας σουβλατζής, ένας περιπτεράς, ένας barista κι ένας τύπος που ανοίγει φύλλο; Όλοι βγάζουν το ψωμί τους κουνώντας δημιουργικά τα χέρια, εκτός απ’ τον περιπτερά που τα κουνάει για να δώσει ρέστα. Στην κυριολεξία.

Έχω αναφερθεί τόσες φορές στο πόσο ατσούμπαλος είμαι με τα χέρια, που τελευταία παρατήρησα ότι οι φίλοι μου δεν μου εμπιστεύονται καν τα κλειδιά τους. Αν θέλουν να τα βάλουν στην τσέπη μου -επειδή δεν έχουν τσέπες- τα πετάνε κατευθείαν εκεί. Αρχίζω να νιώθω άσχημα με όλο αυτό.

(Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου)

Παρ’ όλ’ αυτά, κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Θα προτιμούσα να παίξω ένα σετ με τον Φέντερερ (δεν έχω παίξει τένις ποτέ) παρά να αντιμετωπίσω για ώρες γλυκύτατες -κατά τ’ άλλα- πελάτισσες που έμπαιναν στο Pandora ‘για να ρίξουν μια ματιά’. Δυστυχώς για μένα, καμία δεν ρίχνει μόνο μια ματιά στα custom made Pandora.

Η πρωινή ρουτίνα είχε σκούπισμα, σφουγγάρισμα, γυάλισμα των κοσμημάτων με σκέτο πανάκι καθαρισμού και ξεσκόνισμα. Χειρωνακτική εργασία, αλλά όχι και τέχνη. Σφουγγαρίζω και στο σπίτι. Και ξεσκονίζω επίσης.

Εκεί, κατά τις 10 περίπου, θυμάμαι την τελευταία φορά που τα είπαμε ήσυχα με την Κέλλυ και την Ευτυχία, τις δύο υπαλλήλους του καταστήματος που θα αναλάμβαναν την εκπαίδευσή μου. Από τις 10 και μετά άρχιζε η δουλειά. Τα κεφάλια μέσα και τα χέρια στα βραχιόλια Pandora.

Δεν ξέρω αν ξέρεις τι γίνεται εκεί έξω με τα συγκεκριμένα βραχιόλια. Εγώ δεν ήξερα, οπότε θα στα πω έτσι κι αλλιώς. Το κόνσεπτ θέλει τα βραχιόλια να είναι custom και να διαμορφώνονται με σύμβολα που παραπέμπουν σε σημαντικές προσωπικές στιγμές αυτού που τα συνθέτει.

Από τη μία, υπάρχουν 3-4 διαφορετικές αλυσίδες Pandora ως στάνταρ βάσεις των βραχιολιών (η απλή, η διπλή, η πλεξούδα, η τριπλή και η bangle που δε λυγίζει). Από την άλλη, υπάρχουν πάνω από 700 σύμβολα με τα οποία μπορούν οι πελάτισσες να τις στολίσουν ανάλογα με τις στιγμές που θέλουν να απεικονίσουν πάνω τους.

Ποια είναι η δική μου δουλειά σε όλο αυτό; Η δουλειά μου είναι να βοηθήσω την πελάτισσα να διαλέξει αλυσίδα και ύστερα να περάσω τα σύμβολα στη δοκιμαστική ράβδο για να διαλέξει με ποια σειρά θέλει να τα βάλει. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά παιδιά.

Αφού αποφασίσει τη σειρά, περνάμε βιδωτά τα σύμβολα στην αλυσίδα, την πακετάρουμε και όλοι είναι χαρούμενοι.

Αυτό που θα με ενθουσίαζε αν ήμουν γυναίκα είναι η παντοτινότητα των βραχιολιών. Μπορείς να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις σύμβολα όποτε θες. Το βραχιόλι είναι ζωντανό.

Αφού πούλησα ένα βραχιόλι στη φανταστική Θωμαϊδα που μου έκανε τη ζωή πανεύκολη, είχα όρεξη για κουβέντα. Ρώτησα την Κέλλυ (ή η Ευτυχία ήτανε;) κάθε πόσες εβδομάδες μπαίνει άντρας στο κατάστημα, αλλά πριν προλάβει να απαντήσει, ένας πιτσιρικάς, ψηλός, μορφονιός και με σηματάκια ΝΒΑ στη σάκα του μπήκε στο Pandora με πολύ συγκεκριμένους, ‘θέλω ένα βραχιόλι για το κορίτσι μου’ σκοπούς.

(Awwwwww).

Αφού τον εξυπηρέτησαν τα κορίτσια και μάθαμε ότι παίζει μπάσκετ στο Ψυχικό, ενημερώθηκα ότι οι άντρες πελάτες είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσοι φαντάζομαι, αριθμός που επαληθεύτηκε στο υπόλοιπο της βάρδιας.

Μέχρι να επεξεργαστώ την πληροφορία, είχα νέα πελάτισσα. Η Αυγή, φοιτήτρια ραδιολογίας παρακαλώ, ήθελε να δει τα δαχτυλίδια. Κάποιος έπρεπε να της δείξει. Εφόρμησα στο καθήκον.

Ήταν φανερό ότι τα πήγαινα εξαιρετικά με τα κορίτσια που μάλλον διασκέδαζαν με τον Αγιοβασίλη Heisenberg που έβαλα επίτηδες για να σπάσω τον πάγο. (Αμφιβάλλω αν η Αυγή ήξερε ποιος είναι ο κύριος με το σκουφί, αλλά ο πάγος έσπασε, η δουλειά έγινε, γιατί να το κουράζουμε;).

Μετά την πρόταση γάμου, είπα να κάνω ένα διάλειμμα και να χαζέψω την Ερμού. Στάθηκα στο περβάζι και συλλογίστηκα.

Σύντομα, η Σοφία και η Χριστίνα μου ‘κοψαν το διάλειμμα στη μέση. Βαρύς κι ασήκωτος, πήγα τέσσερα βήματα πιο κει και τους έδειξα τα έτοιμα βραχιόλια στη βιτρίνα. Μου είπαν “ευχαριστώ”, έκανα στην άκρη για να περάσουν έξω, αλλά μόλις κατάλαβα ότι κατευθύνονταν προς το ταμείο…

…κρύφτηκα σε μια γωνία και το έζησα λιγάκι:

Μετά το εντατικό socialising, πέρασα στη μέση μεριά των πάγκων και ασχολήθηκα με μερικές τηλεφωνικές παραγγελίες, γιατί κάποιος πρέπει να τα κάνει κι αυτά. ‘Όρεξη να ‘χεις να ‘σαι απασχολημένος’ είναι η δουλειά στα Pandora.

Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, μυήθηκα και στην όμορφη τελετή του να πακετάρεις ένα βραχιολάκι σε σακούλα. Τι λέγαμε για την τέχνη στα χέρια που ΔΕΝ χρειάζεται στα Pandora; Θα ‘θελα. Το πακετάρισμα θέλει τέχνη. Ο Μάρκου ήταν στο σωστό σημείο για να παγιδεύσει τη στιγμή και να τη δείξω μια μέρα στα παιδιά μου.

Ορίστε:

Στιλό στη σακούλα, πανάκι για καθαρισμό του κοσμήματος στη σακούλα, μπροσούρα, το βραχιόλι ΦΥΣΙΚΑ στη σακούλα, κορδέλα σήμα-κατατεθέν του Pandora και τελειώσαμε. Δύσκολη η τέχνη. Απαιτητική.

Δύο πράγματα είχα καταλάβει καλά μισή ώρα πριν το τέλος της βάρδιας. Πρώτον, η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις όταν είσαι ανάμεσα σε γυναίκες και κοσμήματα. Δεύτερον, αυτή είναι η Ημέρα Εκπαίδευσης στην οποία κράτησα τις περισσότερες σημειώσεις, εξυπηρέτησα τον περισσότερο κόσμο και οι ‘εκπαιδευτές’ ήταν πιο ορεξάτοι κι από εμένα.

Να δεις πού θα με ήθελαν για κανονικό υπάλληλο. Δεν έρχονται μόνο εκλογές, έρχονται και γιορτές. Και άντρες που θέλουν να πάρουν κάτι που το κορίτσι τους θα φοράει για χρόνια.

Ωπ, με καλεί άγνωστο νούμερο…