Ο αβάσταχτος παραλογισμός του ‘συγκατοικούμε ή χωρίζουμε’;

Το ‘συγκατοικούμε ή χωρίζουμε’ είναι η πιο παράλογη ατάκα που (συνεχίζει να) χρησιμοποιεί το ανθρώπινο είδος μετά τα ‘ήξεις αφήξεις’ της Πυθίας. Δεν την χρησιμοποιεί μόνο το ένα μέλος ενός ζευγαριού απευθυνόμενο στο άλλο, αλλά και κάθε μέλος του ζευγαριού χωριστά όταν προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της απόφασής του στους φίλους του.

Σε αυτή την περίπτωση συνήθως ξεκινάει την πρόταση του χρησιμοποιώντας το ‘μωρέ’, ”Μωρέ έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο που ή θα συγκατοικήσουμε ή θα χωρίσουμε”.

Το ‘μωρέ’ λειτουργεί σαν σιγαστήρας. Παίρνει πάνω του τουλάχιστον τα μισά ντεσιμπέλ της κακόηχης ατάκας που ακολουθεί. Ή έστω έτσι νομίζει αυτός που την λέει

Για κάποιους ανεξήγητα εξηγήσιμους λόγους που θα αναφέρουμε παρακάτω, ο πιο ‘viral’ στόχος των ανθρώπων στις ηλικίες των 30+ είναι να συγκατοικήσουν. Κι όταν μιλάμε για συγκατοίκηση δεν εννοούμε σαν αυτή του Λάζαρου με τον Γρηγόρη στο ‘Είσαι το ταίρι μου’, αλλά για συγκατοίκηση ενός ζευγαριού ως το απόλυτο crash test ενόψει γάμου ή απλά τον προθάλαμο για το ιερό μυστήριο.

Πόσο κοντά, όμως, μπορεί να είναι η συγκατοίκηση με το χωρισμό; Μπορεί από άποψη γραμματικής να τα χωρίζει μόνο ένα διαζευκτικό ‘η’, δεν ισχύει, όμως, το ίδιο με την πραγματικότητα. Όταν ένας άνθρωπος θέλει να χωρίσει από έναν άλλο, αυτό μπορεί να συμβαίνει εξαιτίας μιας λίστας διαφορετικών πραγμάτων. Π.χ. Ότι δεν είναι πια ερωτευμένος, ότι είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλο, ότι θέλει να μείνει μόνος, ότι (βάλε το δικό σου λόγο). Δεν μπορεί, όμως, να θέλει να χωρίσει τόσο όσο θέλει να συγκατοικήσει. Δεν μπορεί να βάζει αυτές τις δύο ενέργειες στη ζυγαριά του ‘ή’.

Οποιαδήποτε ενέργεια μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με το ‘χωρίσουμε’ είναι καταδικασμένη. Αν σε μία σχέση ο χωρισμός αποτελεί διαθέσιμη εναλλακτική, υπάρχει λόγος ύπαρξης της σχέσης; Πόσο μάλλον όταν ο χωρισμός δεν αποτελεί απλώς μία εναλλακτική, αλλά μία από τις δύο εναλλακτικές. Την εναλλακτική του 50%.

”Ναι, αλλά εγώ με τη Μαίρη τα έχω οχτώ χρόνια και είμαστε 30+. Πρέπει είτε να προχωρήσουμε τη σχέση μας στο επόμενο επίπεδο ή να ψάξουμε για κάτι άλλο”, θα έρθει να πει ο παθών, αλλά και ο δικηγόρος του διαβόλου. Προφανώς και να ψάξετε για κάτι άλλο, γιατί αν θέλατε να συγκατοικήσετε θα το είχατε κάνει νωρίτερα στη διάρκεια της σχέσης σας. Με το πιστόλι στον κρόταφο ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ δεν πήρε σωστή απόφαση.

Η εξήγηση πίσω από το κίνημα των 30+ για συγκατοίκηση, που στην ουσία σημαίνει δημιουργία οικογένειας, λογικά έχει να κάνει με το ότι βιολογικά είναι ‘σωστό’ να κάνεις παιδιά σε αυτή την ηλικία, ούτως ώστε και υγιή να γεννηθούν, αλλά και εσύ να είσαι, με βάση τη στατιστική, υγιής για να τα μεγαλώσεις και να τα χαρείς. Επίσης, σε αυτές τις ηλικίες είθισται οι άνθρωποι να έχουν κατασταλάξει επαγγελματικά και να μπορούν να ασχοληθούν σοβαρότερα με την προσωπική τους ζωή.

Και μιας και αναφερόμαστε στα σωστά και στα καθώς πρέπει, σε μία από τις τελευταίες σκηνές του ‘Boyhood‘ η Patricia Arquette, η οποία υποδύεται τη μητέρα του Mason, του νεαρού του οποίου την ενηλικίωση παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια της ταινίας, βάζει τα κλάματα όταν βλέπει το γιο της να μαζεύει τα μπογαλάκια του από το πατρικό για να πάει σε άλλη πολιτεία των ΗΠΑ να σπουδάσει. Όταν ο γιος της τη ρωτάει το λόγο που την έκανε να κλαίει, εκείνη του απαντά περίπου κάπως έτσι: ”Η ζωή μου αποτελούνταν από 5-6 milestones (γάμος, παιδιά, διαζύγιο, γάμος ξανά, διαζύγιο ξανά, αποφοίτηση παιδιών). Το μόνο που μου έμεινε να περιμένω είναι ο θάνατός μου’‘.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος η συγκατοίκηση να αποτελέσει ακόμα ένα καθώς πρέπει milestone στην πορεία μας προς το θάνατο

Αποφεύγουμε να θέτουμε στον εαυτό μας τέτοια ‘διλήμματα’. Έτσι κι αλλιώς ό,τι αντίστοιχο ψευτοδίλημμα μας τέθηκε τον τελευταίο καιρό, την τελική έκβαση του την είδαμε ανεξάρτητα από την προσωπική μας επιλογή.