Ο Γιώργος Καπουτζίδης αναρωτιέται γιατί έχει τα λιγότερα δικαιώματα στην πόλη του
- 8 ΔΕΚ 2021
«Γεννήθηκα στις Σέρρες το 1972 και ήμουν ένα παιδί που ήταν πάρα πολύ χαρούμενο, πολύ δραστήριο και από μικρή ηλικία έπαιζα ευτυχισμένος με τα αυτοκινητάκια μου, με τις κούκλες της αδερφής μου, ποδόσφαιρο. Θεωρούσα ότι όλα αυτά είναι πάρα πολύ ΟΚ.
Ώσπου σε κάποια φάση, σε πολύ μικρή ηλικία, 8-9, κατάλαβα ότι μάλλον κάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο για κάποιους. Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι πειράζει να παίζω με τις κούκλες της αδερφής μου. Παρατήρησα ότι οι άνθρωποι βλέπουν σε μένα κάτι που τους κάνει να με χλευάζουν, να με κοροϊδεύουν». Με αυτό το βιωματικό σχόλιο για την παιδική του ηλικία ξεκίνησε τον λόγο του ο Γιώργος Καπουτζίδης.
«Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι ήταν αυτό κι έτσι κατέληξα μόνος μου ότι τους ενοχλούσε που ήμουν αυτός που ήμουν. Έτσι μπαίνεις σε μία διαδικασία να μην είσαι ο εαυτός σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία 24ωρης καταπίεσης. Προσπαθείς να κρύβεις τον εαυτό σου, να είσαι κάτι άλλο.
Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά σε αυτό. Εγώ βρήκα τη λύση στο να απομονωθώ. Πέρασα όλο το Γυμνάσιο και όλο το Λύκειο απομονωμένος σε ένα σπίτι προκειμένου να αποφύγω τον χλευασμό και την κοροϊδία, προκειμένου να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο που ζούσα».
Δεν θέλω πια να μου απαντήσετε γιατί είναι κακό η φωνή μου να είναι πιο λεπτή, ή γιατί είναι κακό να παίζω με κούκλες. Σας συγχωρώ, καλά τα πήγα κι έτσι» συνέχισε με ιδιαίτερα μειλίχιο ύφος. «Θέλω, όμως, πραγματικά να κάνω μια ερώτηση στον πρωθυπουργό αυτής της χώρας και δεν έχει να κάνει με παρατάξεις. Για ποιο λόγο είμαι ο άνθρωπος με τα λιγότερα δικαιώματα σ’ αυτή την αίθουσα, στη γειτονιά μου, στην πόλη μου. Αυτό δεν το έχω καταλάβει.
Αν μπορεί να μου το απαντήσει έχει καλώς, αν δεν έχει απάντηση, πάει να πει ότι έχει κάνει κάτι λάθος και αυτός και ο προκάτοχός του και οι προκάτοχοι των προκατόχων και η κοινωνία και η πολιτεία. Και αυτό το λάθος οφείλουμε να το αλλάξουμε τώρα, σήμερα».
