O Hamilton είναι ο Felipe Massa που δεν είδαμε ποτέ

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, κάνω την καθιερωμένη μου διαδικτυακή βόλτα στο Sport24. Για περίπου 10 λεπτά, τόσο θέλω για να υποκύψω στην κούρασή μου, χτενίζω τη στήλη με τις τελευταίες ειδήσεις. Τα τελευταία χρόνια, το κάνω σχεδόν μηχανικά. Ίσως και από μία εσωτερική ανάγκη να ταΐσω την εμμονή μου με τα αθλητικά.

Την Κυριακή το βράδυ, είπα για ακόμη μία φορά ένα μεγαλοπρεπές ‘ναι’ στην αχίλλειο πτέρνα μου. Στο κινητό μου. Μετά από έναν καταιγισμό αμιγώς ποδοσφαιρικών ειδήσεων, προσέκρουσα πάνω στο πέμπτο πρωτάθλημα του Lewis Hamilton. Δεν γνώριζα πόσα πρωταθλήματα έχει στο παλμαρέ του. Σίγουρα, οι συνολικά πέντε κούπες του με προσγείωσαν απότομα. Και ανώμαλα.

Έχω σταματήσει να βλέπω Formula 1 εδώ και 10 χρόνια, από το Grand Prix Βραζιλίας και το συγκινητικό δώρο του Timo Glock στον Hamilton. Η σβηστή προσπέραση του Hamilton στον Γερμανό ομόσταυλό του έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη λίστα με τις εικόνες που θέλω οπωσδήποτε να διαγράψω από τον σκληρό μου δίσκο. Σε αυτή τη θεόρατη λίστα, συμπεριλαμβάνεται και η έκδηλη πικρία στα πιτς της Ferrari μόλις έγινε γνωστή η τελική θέση που κατέλαβε ο Lewis Hamilton.

Η σεζόν 2007-2008 ήταν εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στη Formula 1. Στις αχανείς πίστες της, στα φανταστικά τοπία που απαθανάτιζαν πίσω από τις πίστες οι σκηνοθέτες του Alpha, στους οδηγούς των μονοθεσίων, στις ομάδες τους αλλά και στα μοντέλα που χαμογελούσαν στο πλάι των πρωταγωνιστών. Και σε πολλά ακόμη. Στη δραματική εκκίνηση του αγώνα, στη μυσταγωγία των pit stop, στα ακούσια τζαρτζαρίσματα της τελευταίας στροφής πριν την τελική ευθεία, στην απολαυστική αγωνία των σχολιαστών και στις απόμακρες συμβουλές των μηχανικών.

Μέσα σε λιγότερο από μισό χρόνο, είχα αποστηθίσει τα ονόματα των οδηγών, τα ονόματα των ομάδων τους, μέχρι και τα μικρά ονόματα των προπαππούδων τους. Πήγαινα σχολείο, διάβαζα, κοιμόμουν νωρίς, ‘σκούπιζα’ το μεσημεριανό μου και παρίστανα το καλό παιδί για να αφιερώνω τις Κυριακές μου στη Formula 1 και στον Felipe Massa. Τον πιο αγαπημένο και τον πιο αληθινό μου παιδικό ήρωα.

Αν και η πλειοψηφία των συμμαθητών μου δήλωνε ακόμη ερωτευμένη με τους σούπερ ήρωες και τα ασύλληπτα κατορθώματά τους, εγώ αλίευα πρότυπα και ήρωες μέσα από τα αθλητικά και τηλεοπτικά μου ερεθίσματα. Με ενοχλούσαν οι εξιδανικευμένοι ήρωες με τα φουσκωμένα μπράτσα, τις ευρηματικές στολές και τα εικονικά Νόμπελ Ειρήνης. Στο κεφάλι μου, οι τέλειοι ήρωες είναι μόνο τέλειοι προς αποφυγή.

Ο Felipe Massa ακόμη και την χρονιά που έχασε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μέσα από τα χέρια του ή πιο σωστά τη χρονιά που η τύχη και ο Timo Glock του γύρισαν την πλάτη, με εξαίρεση ένα 8χρονο ντροπαλό και εσωστρεφές παιδί στην άλλη άκρη της γης (εμένα), δεν γνώρισε στιγμές μεγάλης αποθέωσης. Σε συνέχεια μάλιστα της αποτυχίας του να σηκώσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μπροστά στους ‘πεινασμένους’ συμπατριώτες του, είδε την καριέρα του να βυθίζεται στη μετριότητα. Μάλιστα, ύστερα από το ‘ούτε στον εχθρό μου να μην τύχει’ στραβοπάτημά του το 2008, o Βραζιλιάνος οδηγός για τις επόμενες δέκα σεζόν δεν ανέβηκε ούτε μία φορά στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Έστω για να πάρει μία γλυκιά γεύση θριάμβου.

Δεν είναι καθόλου λίγα 10 ολόκληρα χρόνια χωρίς νίκη, χωρίς μία στοιχειώδη ένεση αυτοπεποίθησης. Στα μάτια μου και στη δική μου κοσμοθεωρία, κάθε επαγγελματίας οδηγός που συνεχίζει να κάνει κατάθεση ψυχής πάνω στις πίστες παρά τις αλλεπάλληλες αναποδιές, μπορεί να είναι ένα και μόνο πράγμα. Ένας ασυνήθιστος σούπερ ήρωας από εκείνους που δεν προσέλκυσαν ποτέ τη φαντασία ενός Rene Goscinny ή ενός Albert Uderzo.

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται το αδιανόητο potential του Felipe Massa. Όπως βέβαια με έχω πιάσει εξ’ ίσου πολλές φορές να αναρωτιέμαι εάν και σε ποιο βαθμό ο Lewis Hamilton είναι ο Felipe Massa που δεν είδαμε ποτέ. Αυτό όμως είναι ένα τεράστιο νοητικό άλμα, ένας αγνός συλλογισμός που στηρίζεται στην παθολογική μου αγάπη για τον Felipe Massa και στην παθολογική μου ζήλια για τον Lewis Hamilton.

Εάν το δικό μου μυαλό επιστρέφει με εκπληκτική συχνότητα στον δραματικό αγώνα του 2008, φαντάζομαι ότι εκείνο του Felipe Massa έχασε ολόκληρους τόνους νηφαλιότητας και φαιάς ουσίας στην τελευταία στροφή της πίστας του Interlagos. Ξέρω ότι ακούγεται βαρύγδουπο και μελοδραματικό (παλιά μου τέχνη κόσκινο), αλλά σε μία γαμημένη τελική στροφή και σε μία ακόμη πιο γαμημένη τελική ευθεία ο άνθρωπος με το πιο αντιπαθητικό βρετανικό επίθετο στον κόσμο έκλεψε κατά σειρά την αυτοπεποίθηση, το ταλέντο και το άστρο του Felipe.

Από τη μία, αρνούμαι πεισματικά να πιστέψω και να αποδεχθώ την κατακόρυφη πτώση και την άδοξη συνταξιοδότηση του Βραζιλιάνου πιλότου ενώ από την άλλη όποτε αντικρίζω τον Lewis Hamilton στο εξώφυλλου κάποιου μεγάλου ανδρικού περιοδικού, αισθάνομαι το στομάχι μου να δένεται κόμπο και χάνω 60 χρόνια από τη ζωή μου. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, χάνω ακριβώς όσα χρόνια θεωρώ ότι μου περισσεύουν αλλά και 50 ευρώ που κοστίζει η επίσκεψη στον γαστρεντερολόγο.

Πότε-πότε και ανάλογα με τα κέφια της, η ζωή στήνει κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα, επί μία ατελείωτη δεκαετία, ο Felipe Massa ζούσε στη σκιά του Hamilton και των διογκωμένων κατορθωμάτων του. Άνοιγε την τηλεόραση και έβλεπε όλα τα κανάλια-συνεργάτες της Formula 1 να παίζουν σε λούπα τις συνεντεύξεις του Hamilton. Έκλεινε την τηλεόραση και οι συνεντεύξεις του Hamilton συνέχιζαν να παίζουν σε λούπα. Τώρα όμως, με θύμα τα αυτιά του.

Αυτό που κυριαρχεί σαν αίσθηση από τη θρυλική αυτοδιάψευση του Felipe Massa, είναι η υπόνοια ότι ο 5 φορές Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής (όσο κι αν μου ραγίζει την καρδιά, αυτή είναι η αλήθεια), πάτησε με το μονοθέσιό του τον εγωισμό του αντιπάλου του. Αμέσως μετά το Grand Prix της Βραζιλίας, ο Hamilton πάτησε τόσο γερά στα πόδια του που σε έκανε να πιστεύεις στα σοβαρά ότι αυτός που οδηγούσε τη McLaren του όλη την προηγούμενη σεζόν ήταν κάποιος άλλος, κάποιος που δεν είχε καμία σχέση με τον Hamilton.

Ακόμη κι αν δεχτώ με πόνο ψυχής ότι ο Lewis δεν φέρει καμία ευθύνη για την ελεύθερη πτώση του Felipe Massa, η ‘φθορά’ στα ελαστικά του Timo Glock και το κάλπικο πρωτάθλημα του 2008 θα με στοιχειώνουν για πάντα. Όχι μόνο εμένα αλλά και τον Felipe Massa. Τον πρώτο τρωτό σούπερ ήρωα.

Φωτογραφίες: AP IMAGES