Ο Μάριος Γεωργιάδης δεν είναι απλά ο γιος του Βασίλη Λεβέντη
- 15 ΜΑΡ 2016
Είμαι σίγουρος πως αυτή η επεξήγηση, ‘γιος του Λεβέντη’, είναι μία ταμπέλα που θέλει σύντομα να βγάλει από πάνω του. Να γίνει ο Μάριος Γεωργιάδης. Σκέτο. Εγώ έτσι τον γνώρισα πριν από μία δεκαετία και ομολογώ πως έμαθα τη συνέχεια της περιγραφής λίγες μέρες πριν τις τελευταίες εκλογές. Αυτές που έφεραν την Ένωση Κεντρώων στη Βουλή και τον Μάριο στα έδρανα, στο ξεκίνημα μίας νέας καριέρας.
Η ενασχόληση μου με την πολιτική τα 37 χρόνια που προηγήθηκαν ήταν σχεδόν μηδενική – με μοναδική φυσικά εξαίρεση την παρακολούθηση όσων συμβαίνουν σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο τα τελευταία 1-2 χρόνια. Όπου ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι να βλέπουμε φανατικά το κανάλι της Βουλής, να ακούμε ομιλίες και να καλύπτουμε χαμένο έδαφος δεκαετιών, φοβούμενοι για το που θα καταλήξουν όλα τα μεγάλα κεφάλια που βρίσκονται μέσα στο επιβλητικό κτίριο που στέκει απέναντι από την Πλατεία Συντάγματος. Να τσακωνόμαστε και να χωριζόμαστε σε ‘Ναίνηδες’ και ‘Οχιτζήδες’, λες και δεν ήμαστε όλοι εγκλωβισμένοι στο ίδιο καζάνι που βράζει.
Αν κάτι διαφορετικό βγήκε από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, ήταν η είσοδος του κόμματος του Βασίλη Λεβέντη στη Βουλή μετά από περισσότερα από 25 χρόνια ‘μάχης’. Στο πλευρό του και ο Μάριος, Βουλευτής ετών 39, ένα νέο παιδί που γνώρισα όταν δούλευε κι εκείνος στον τομέα της τηλεόρασης, που συναντούσα στο γήπεδο, που εκτιμούσα κι ας μην είχαμε στενές σχέσεις. Ένα ωραίο πρωί λοιπόν, σκέφτηκα πως αυτή είναι η ιδανική ευκαιρία να κάνω την πρώτη (και λογικά τελευταία) πολιτική μου συνέντευξη. Να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με έναν άνθρωπο της δικής μου γενιάς, της δικής μου λογικής και των δικών μου ενδιαφερόντων, για να προσπαθήσω να αντιληφθώ τι συμβαίνει στο μυαλό καθενός εκ των 300ων John Malkovich που αποφασίζουν το μέλλον μας. Να δω αν ο τίτλος, το έδρανο κι ένα ωραίο κουστούμι, μπορούν να αρχίσουν να αλλοιώνουν έναν άνθρωπο (ευτυχώς όχι). Να επιβεβαιώσω πως ο βουλευτής πια Μάριος Γεωργιάδης, παραμένει ένας από εμάς – κι ας έχει γίνει κι ένας από αυτούς. Μη κοροϊδευόμαστε, όλοι έχουμε τη χείριστη άποψη για τους πολιτικούς και το ξέρει κι εκείνος.
Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
«Ο κόσμος ακούει τη λέξη ‘βουλευτής’ και του σηκώνεται η τρίχα. Θεωρεί πως είναι διαπλεκόμενος, πως κοιτάει μόνο την τσέπη του και πώς να κάνει ρουσφέτια για να κερδίσει ψήφους. Πως δεν είναι κάποιος που παράγει έργο αλλά κάποιος που αν τον χρειαστείς, ίσως μπορεί να σε εξυπηρετήσει επειδή είναι μέσα στα πράγματα. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί τους βουλευτές τους αποκαλούν ‘βολευτές’».
Ορκίζομαι, δεν είχα στην τσάντα μου ούτε λίστα από χάρες, ούτε κλήσεις για σβήσιμο. Την είχα απλά γεμάτη απορίες. Όπως για παράδειγμα, με ποιο μαγικό ραβδί μπορούν να αλλάξουν τα παραπάνω;
«Μόνο αν όλοι καταλάβουν πως πρέπει να γίνουν οι σωστές μεταρρυθμίσεις, για το καλό της Ελλάδας. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς, δυστυχώς αυτό δεν το θέλουν ούτε οι εργαζόμενοι του δημοσίου. Κανένας από τους ‘βολεμένους’. Για ποιο λόγο να δεχθούν ισονομία, να μειώσουν τα πολλαπλά εισοδήματα, να πηγαίνουν στη δουλειά τους, αν πληρώνονται και κάθονται σπίτι τους. Κι εκεί πρέπει να μπει στο παιχνίδι ο κρατικός μηχανισμός. Ενεργά όμως. Να καταπολεμηθούν επιτέλους οι παθογένειες στο δημόσιο. Να εντοπίζονται οι πολυθεσίτες και οι αργόμισθοι που δεν εμφανίζονται καν στις υπηρεσίες τους. Να υπάρξει ελεγκτικός μηχανισμός – κι αν δεν μπορούμε να τον στήσουμε εμείς, ας φωνάξουμε κάποιον από το εξωτερικό να το κάνει. Να πάει από υπηρεσία σε υπηρεσία και από ΔΕΚΟ σε ΔΕΚΟ και να τσεκάρει όλα τα κακώς κείμενα. Πρέπει να γίνει επιτέλους ένα ξεσκαρτάρισμα και δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν υπάρχει ο τρόπος να γίνει. Η θέληση είναι που απουσιάζει», τονίζει και συμπληρώνει: «Και δεν αναφέρομαι σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Υπάρχουν εργαζόμενοι που πραγματικά σέβονται τα χρήματα που παίρνουν μέχρι τελευταίο ευρώ, όπως για παράδειγμα μεγάλος αριθμός υπαλλήλων της Βουλής, που ξενυχτάνε για να μας βοηθήσουν στο κοινοβουλευτικό μας έργο κάθε φορά που λαμβάνουμε ένα νέο νομοσχέδιο. Είναι ντροπή όμως, να δουλεύουν κάποιοι και ορισμένοι επιτήδειοι να κάθονται σπίτια τους και να καρπώνονται τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη».
Πριν πάω στο ραντεβού μας, μου ήρθε ειδοποίηση στο Facebook: ‘Γιορτάστε 8 χρόνια φιλίας με τον Μάριος Γεωργιάδης’. Κοίτα να δεις. Οι συμπτώσεις δεν σταματούν εκεί. Θυμόμουν ένα όμορφο καφέ παραπλεύρως της Μητροπόλεως, του είπα να συναντηθούμε εκεί. Believe it or not, έτυχε να είναι στην οδό… Βουλής! Αμφιταλαντευόμουν καιρό για το αν έπρεπε να κάνω κάτι τόσο διαφορετικό, μία συνέντευξη χωρίς γκάζια, αλλά όλα τα σημάδια έδειχναν πως είχα κάνει σωστή επιλογή. Κοιτάω την ταμπέλα με το όνομα της οδού και η επόμενη ερώτηση έρχεται αναπόφευκτα. Πως φανταζόταν τη Βουλή; Τους ανθρώπους; Τις διαδικασίες;
«Μπαίνεις μέσα και βλέπεις ένα πολυτελέστατο κτίριο. Ψηλοτάβανο, με γραφεία με παλιά έπιπλα, ένα παραδοσιακό καφενείο, βιβλιοθήκη, μουσείο, υπάρχουν φαντάσου αίθουσες που δεν ξέρω ακόμα και κοντεύω έξι μήνες εκεί μέσα. Εμπειρία μεγάλη είναι όταν μπαίνεις για πρώτη φορά στην αίθουσα της ολομέλειας και λες ‘αυτό το έδρανο είναι δικό μου; Κάθομαι εγώ εδώ’;»
Θα σιγοντάρω πως ακόμα και στην επίσκεψη που έκανα στο χώρο, ένιωσα δέος και μόνο που βρέθηκα εκεί μέσα. Όσο κι αν απαξίωνα τόσα χρόνια όσους κάθονταν στα έδρανα. Για τον Μάριο Γεωργιάδη η στιγμή που κοίταζε τριγύρω όπως ένας άλλος Γεωργιάδης, ο Γ.Χ., χάζευε αποσβολωμένος τι συνέβαινε γύρω του όταν πάτησε πρώτη φορά στο Old Trafford, δεν κράτησε πολύ. Η προσγείωση στην πραγματικότητα, ήρθε διά στόματος Ντόρας Μπακογιάννη.
«Περνώντας από μπροστά μου, σταματάει, με κοιτάει και λέει: ‘Έχουμε πρόβλημα εδώ’. Κοιτάζω γύρω μου, αναρωτιέμαι τι εννοεί. ‘Εδώ ήταν το έδρανο του Παύλου Μπακογιάννη’, συμπληρώνει. ‘Κάθεσαι στο έδρανο του Μπακογιάννη’. Της απαντώ πως θα προσπαθήσω να το τιμήσω το έδρανο του κυρίου Μπακογιάννη γιατί ήταν ένας άνθρωπος ταγμένος υπέρ της δημοκρατίας. Και να είναι σίγουρη γι’ αυτό. Ξεκίνησε λοιπόν η πολιτική αντιπαλότητα με το καλημέρα. Όμως η απάντησή μου την μαλάκωσε και με ένα πλατύ χαμόγελο, είπε δυνατά ‘Σου εύχομαι ολόψυχα να το τιμήσεις’».
Μπορεί ξαφνικά να μπήκε να παίξει Champions League αλλά δεν ψάρωσε. Και σε αυτό βοήθησαν τα 35 χρόνια που έζησε στην οικογένειά του τις δύσκολες πολιτικές στιγμές του Λεβέντη. Θυμάται: «Το βασικότερο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι κάθε φορά που υπήρχε μία αποτυχία, που κλειδωνόταν μέσα στο δωμάτιό του και δεν έβγαινε έξω για 2-3 μέρες! Ο πρόεδρος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κάτσει για πάνω από μερικές ώρες μέσα σε ένα δωμάτιο, σε ένα σπίτι. Θέλει να βγει έξω, στον κόσμο. Να κυκλοφορήσει, να πάει στο καφενείο, να πάει στο γραφείο. Όμως κάθε φορά που υπήρχε κάποια αποτυχία, κλεινόταν στον εαυτό του, σε βαθμό που φοβόμασταν και μήπως πάθει κάτι στην υγεία του. Ένιωθε απογοήτευση, όχι γιατί δε βγήκε ο ίδιος, αλλά γιατί ο λαός ψήφιζε ξανά αυτούς που τον κορόιδευε. Αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν ο κόσμος, να εμπιστεύεται ξανά και ξανά όσους του λένε ψέματα».
Αφού ανοίξαμε το κεφάλαιο Λεβέντης, σημειώνω πως αναφερόμενος σε εκείνον, τον αναφέρει άλλοτε ως ‘πατέρα’, άλλοτε ως ‘Πρόεδρο’. Θέλω να μάθω κάτι λοιπόν για τον πατέρα/Πρόεδρο που δεν γνωρίζει ο κόσμος. Ο Μάριος χαμογελά, το βλέμμα ταξιδεύει σε μνήμες, σκαλίζει την αθέατη σε εμάς καθημερινότητά τους και τελικά απαντά.
«Καπνίζει!», λέει χαριτολογώντας, κάτι που είναι ευρέως γνωστό προς όλους, και συνεχίζει, «Είναι ένας άνθρωπος τόσο ευαίσθητος και τόσο καλός, σε βαθμό που όσοι δεν τον γνωρίζουν, δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Μπροστά από τον τηλεοπτικό φακό ή γενικά στην πολιτική του δράση βλέπεις έναν τόσο δυναμικό άνθρωπο, που τα βάζει κατά πάντων και λες ‘και στην προσωπική του ζωή θα είναι έτσι’. Όμως είναι τόσο ντροπαλός, τόσο ευγενικός, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον Λεβέντη τον πολιτικό. Είναι πολύ μετρημένος, χαμηλών τόνων, νιώθει ευχαρίστηση όταν έρχεται κάποιος να τον χαιρετήσει, ευγνωμοσύνη. Αν λοιπόν πρέπει να διαλέξω κάτι, είναι το πόσο σεμνός και ντροπαλός είναι. Όσα πέρασε νομίζω τον δυνάμωσαν, είναι πια απόλυτα συνειδητοποιημένος. Δεν είναι καβάλα στο άλογο ή σε ένα καλάμι. Δεν έχει κάποια έπαρση επειδή κατάφερε και μπήκε στη Βουλή».
Γυρνάω το χρόνο πίσω σε εκείνο το βράδυ. Όταν επισημοποιήθηκαν τα αποτελέσματα, ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα, τα πρώτα λόγια;
«Ήμασταν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Στην Ελλάδα ξέρεις πως μέχρι την τελευταία στιγμή δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Πως θα φτάσεις στην πηγή αλλά δεν θα σε αφήσουν να γευτείς το νερό που δικαιούσαι. Μέχρι την τελευταία στιγμή λοιπόν, περιμέναμε να επισημοποιηθούν τα αποτελέσματα για να χαρούμε, να φωνάξουμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε πραγματικά πως όντως αυτό έχει συμβεί. Ήμασταν μαζί στο σπίτι. Τα πρώτα λόγια ήρθαν από τη μάνα μου. Ο Πρόεδρος, ο πατέρας μου, ήταν λίγο αποστασιοποιημένος. Βαρούσαν τα τηλέφωνα, δεν ήθελε να απαντήσει. Ήθελε πρώτα να είναι σίγουρος. Πρώτη λοιπόν μίλησε η μάνα μου. Ακούω μία φωνή να λέει: ‘Τέλος, αυτό ήταν. Μπήκαμε. Μπορείτε να ξεκινήσετε να ντύνεστε’. Για να ετοιμαστούμε, να πάμε στο Κόμμα. Ήταν συγκινητικές στιγμές. Λες ‘τι γίνεται’; Ήταν μία ακόμα μέρα αλλά ξαφνικά, σε μία στιγμή άλλαζε όλη η ζωή μας. Τα πάντα».
Άλλαξε ο ρόλος, άλλαξε το βήμα, αλλά η επιτυχία αυτή, άλλαξε καθόλου και τον ίδιο τον Βασίλη Λεβέντη;
«Ξέρεις πως τον έχει αλλάξει; Στις ομιλίες του στο βήμα, είναι πιο προσεκτικός στον τρόπο που εκφράζεται. Πιο ήπιος. Έχει ‘απειλήσει’ πως θα σταματήσει να είναι έτσι. Πως θα είναι πάλι όπως τον γνώρισε ο ελληνικός λαός. Όχι τόσο επιεικής. Πέραν αυτού δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Ακολουθεί τα ίδια πιστεύω. Αν υπήρχε κάποιο Oscar να δώσουμε στον Λεβέντη, θα ήταν αυτός της υπομονής και της επιμονής. Αυτό το αναγνωρίζει ο κόσμος που τον βλέπει 35 χρόνια τώρα να πολεμάει, να προσπαθεί, να μην κάνει πίσω. Και τελικά δικαιώθηκε, είναι μία προσωπική δικαίωση».
Τον ρωτάω πως εισέπραξε εκείνος τη δικαίωση του πατριού του. «Με συγκίνηση», είναι τα μόνα λόγια που ψελλίζει.
ΟK, αρκετά με το πρότυπο, πάμε στον ‘διάδοχο’ αν και ο Μάριος δεν θέλει να κάνει συζητήσεις τέτοιου είδους. Μέχρι πρότινος εργαζόταν σε πολυεθνική εταιρεία, είχε χτίσει μία καριέρα και ξαφνικά, όλα αλλάζουν. Από επιτυχημένος μάνατζερ που είχε την ευθύνη πέντε χωρών (και θα αναλάμβανε και μία ακόμη λίγο πριν παραιτηθεί), έπρεπε να μάθει ξαφνικά να κολυμπάει στα βαθιά νερά της πολιτικής.
«Προέρχομαι από τελείως διαφορετικό χώρο, δεν ήμουν επαγγελματίας πολιτικός. Είμαι περήφανος που έχω κολλήσει ένσημα στη ζωή μου και που έγινα βουλευτής εκ των υστέρων. Η πλειοψηφία των βουλευτών δεν γνωρίζει τι πάει να πει εργασία, οι περισσότεροι ήταν δημοτικοί σύμβουλοι ή κάτι ανάλογο. Ελάχιστοι σπούδασαν, άρχισαν να δουλεύουν πάνω στο αντικείμενό τους και εξελίχθηκαν στον κλάδο που ακολούθησαν. Ελάχιστοι ήταν καταξιωμένοι στο χώρο τους και ξαφνικά βρέθηκε η πολιτική μπροστά τους όπως συνέβη με εμένα. Ήρθε όμως και τόλμησα να κάνω αυτή την αλλαγή στην καριέρα και τη ζωή μου, με το όποιο κόστος. Κανένας δεν ήθελε να στραφώ στην πολιτική, μόνο ο πατέρας μου. Η μάνα μου ήθελε να κρατήσω τη δουλειά μου, όπου ήμουν καταξιωμένος. Ενώ λοιπόν ήμουν στο peak της καριέρας μου, αποφάσισα να τολμήσω σε κάτι με αβέβαιο μέλλον. Με ρίσκο. Δεν ξέρω τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές. Εκεί πιθανότατα θα υπάρχει και σταυρός. Τώρα υπήρχε λίστα, ήμουν τυχερός. Για κάποιους ίσως δεν το αξίζω, για κάποιους άλλους ναι. Όμως λίγοι ξέρουν τι έχω κάνει αυτά τα χρόνια στο πλευρό του πατέρα μου. Δεν γνωρίζουν τι συνέβαινε μετά από κάθε αποτυχία στις εκλογές, τι γινόταν μέσα στο σπίτι και πόσο τον στηρίζαμε. Λίγοι γνωρίζουν ότι από τα 25 μου είμαι υποψήφιος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με το Κόμμα της Ένωσης Κεντρώων. Όταν ήταν στο 0,3%. Δεν εμφανίστηκα ξαφνικά μετά το 1,8% του Γενάρη, όπως ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι βοηθούν εδώ και χρόνια. Τέτοια κριτική δεν τη δέχομαι, πως ήρθε δηλαδή ο γιος από το πουθενά. Θεωρώ πως έχω και τη μόρφωση και την παιδεία να ανταπεξέλθω στα νέα καθήκοντά μου. Οι εμφανίσεις μου είναι μετρημένες, εστιάζω στο κοινοβουλευτικό έργο και στο να στηρίζω τον πατέρα μου. Είναι αλήθεια πως πρέπει πλέον να μάθει και εμάς ο κόσμος, δεν είναι πια one man show. Μέχρι τώρα, καλώς ή κακώς, η Ένωση Κεντρώων ήταν σαν μία… ‘Μονοπρόσωπη ΕΠΕ’. Ένας ηγέτης με έναν αριθμό ανθρώπων που έκαναν συγκεκριμένες δουλειές. Τώρα είναι σαν μία ‘επιχείρηση’ με πολλούς μετόχους. Πρέπει να φανεί η δουλειά που κάνουμε όλοι και φυσικά δεν μπορεί να εκτίθεται και να τσαλακώνεται μόνο εκείνος. Το πολιτικό κόστος πρέπει να το αναλαμβάνουμε όλοι μας», ξεκαθαρίζει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ενώ για την πλειοψηφία των βουλευτών είχα την εικόνα πως εμφανίζονταν σπάνια στη Βουλή κι ακόμα πιο σπάνια είχαν ενεργό ρόλο σε κάτι, τον είδα λίγα 24ωρα μετά την είσοδο του στο Κοινοβούλιο να ανεβαίνει στο βήμα. Δεν είμαι ικανός να κρίνω όσα έλεγε αλλά αναρωτιέμαι πως ένιωσε. Γελάει αμήχανα…
(Η πρώτη ομιλία του Μάριου Γεωργιάδη στη Βουλή)
«Στην αρχή ένιωθα πως είχε φύγει η Γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα συνηθίσει να κάνω ομιλίες και παρουσιάσεις στη δουλειά μου αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Κι αυτό παρότι στην πρώτη ομιλία μου στη Βουλή ήταν λιγότεροι απ’ ότι είχα συνηθίσει να έχω από κάτω να με ακούν. Ούτε 100. Όμως την ίδια ώρα, έχεις στο μυαλό σου πως μπορεί μέσω του καναλιού της Βουλής να σε παρακολουθούν εκατομμύρια Έλληνες. Κι αν όχι εκείνη τη στιγμή, την επόμενη ημέρα ή την επόμενη εβδομάδα. Όταν η ομιλία θα ανέβει στο YouTube ή τα social media. Καταλαβαίνεις πως από εκεί αρχίζεις να κρίνεσαι. Πρέπει να κάνεις αντιπολίτευση που να μην είναι στείρα. Να τονίζεις τα λάθη των αντιπάλων αλλά να κάνεις και αντιπροτάσεις. Επιπρόσθετα, έχεις ένα κοινό που θέλεις να πιστέψει σε σένα. Ή να επιβεβαιώσει πως καλά έκανε και σε ψήφισε! Το έργο του βουλευτή είναι πιο δύσκολο απ’ ότι πιστεύει ο κόσμος. Ήταν λοιπόν ένα σοκ για μένα. Ειδικά από τη στιγμή που δεν γνώριζα 100% το αντικείμενο. Δεν ήταν ‘δικό μου’, είμαι νέος στην πολιτική και δεν ντρέπομαι να το πω».
Σχεδόν έξι μήνες μετά, σίγουρα έχει βρει τα πατήματά του. «Φυσικά δεν έχω φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο, αυτό για μένα θα είναι να μπορώ να ανεβαίνω στο βήμα, αν όχι χωρίς χαρτιά, μόνο με βασικές σημειώσεις και bullet points. Όπως έκανα στις παρουσιάσεις στην προηγούμενη καριέρα μου. Ξέρω όμως πως αυτό δεν είναι εύκολο. Βλέπεις ακόμα και τον Πρωθυπουργό, άλλους αρχηγούς κομμάτων, πολιτικούς με πολυετή εμπειρία, να ανεβαίνουν στο βήμα με λόγο γραμμένο. Είναι πάρα πολύ λίγοι αυτοί που ανεβαίνουν απλά με σημειώσεις κι αυτό διότι είναι στο DNA τους. Είτε είναι λόγιοι, είτε καθηγητές ή νομικοί, που έχουν μάθει στις αγορεύσεις κ.ο.κ. Μπορώ να σου πως αυτοί είναι λιγότεροι από δέκα».
Με προκαλεί να ρωτήσω. Ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι που θαυμάζει; Αναρωτιέμαι για τις επιλογές του..
«Υπάρχουν πολλά πολύ καλά παιδιά. Θα σου φέρω το παράδειγμα του Χρίστου Δήμα, που παίζουμε και μπάσκετ μαζί. Ανήκει στην παράταξη της Νέας Δημοκρατίας αλλά είναι ένα εξαιρετικό παιδί. Μορφωμένος, low profile, προσπαθεί να κάνει κοινοβουλευτικό έργο και τον εκτιμώ πολύ. Θεωρώ πως σε όλα τα κόμματα υπάρχουν στελέχη που μπορούν να βοηθήσουν για το αύριο της χώρας. Υπάρχουν και θερμοκέφαλοι που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στη Βουλή, υπάρχουν τουρίστες που είναι τυχεροί που βρέθηκαν εκεί χωρίς να το αξίζουν και φυσικά υπάρχουν και οι πολιτικοί που είναι υπαίτιοι για την κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μόρφωση του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον τρόπο έκφρασης, τον χειρισμό του λόγου. Μπορεί όμως να πει πως οι πολιτικές του πεποιθήσεις δεν ταιριάζουν στις σημερινές ανάγκες της χώρας. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβει στο βήμα ο Μάκης Βορίδης και να μη σου τραβήξει την προσοχή. Είναι πολύ δυνατός λόγιος. Όμως κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Να πω για τον Ανδρέα Λοβέρδο; Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και φίλος. Έχουμε πολλά κοινά και παίζουμε επίσης μπάσκετ με την ομάδα της Βουλής. Σε πολιτικό επίπεδο, έχει κάνει πολλά λάθη, έχει κάνει και κάποια σωστά. Όμως τα λάθη είναι αυτά που σε στιγματίζουν. Με την Λιάνα Κανέλλη έχω συνεργαστεί όταν εργαζόμουν στο Extra και έχω να πω πως είναι ένας άνθρωπος που από πλευράς μόρφωσης, χειρισμού λόγου και τυπικότητας, απλά δεν υπάρχει. Έχει πεποιθήσεις αντίθετες από τις δικές μου. Ωστόσο μπορούμε να καθίσουμε ο ένας απέναντι στον άλλο και να ανταλλάξουμε απόψεις. Και θα κάνουμε και πάρα πολύ ωραία συζήτηση. Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν στους οποίους μπορείς να διακρίνεις καλά στοιχεία. Είναι όμως κι άλλοι που λες ‘μακριά κι αγαπημένοι’».
Αν νομίζει πως δεν θα του ζητήσω διευθύνσεις και ονόματα, είναι γελασμένος. Βάζω τα βελάκια, του λέω να βάλει το στόχο!
«Δεν θεωρώ πως μπορώ να συνυπάρξω με τον Νίκο Μιχαλολιάκο ή με τον Νίκο Καραθανασόπουλο του ΚΚΕ. Δεν νομίζω πως έχουμε κάτι να συζητήσουμε, πως έχουμε οτιδήποτε κοινό. Πέραν πολιτικών πεποιθήσεων, δεν πιστεύω πως μπορώ να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με τον Μιχαλολιάκο. Θα εκμηδενίσει κάθε είδους συζήτηση και λειτουργώντας με παρωπίδες, δεν θα είναι διαλλακτικός στο να μιλήσει για κάτι άλλο πέρα από τα πιστεύω του. Ο Καραθανασόπουλος… τέρμα ΚΚΕ. Σε κοιτάει και δεν σου λέει ούτε καλημέρα. Του λες καλημέρα και γυρίζει το κεφάλι από την άλλη».
Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι και το συνεχίζω. Βάζω ονόματα-τίτλους, του ζητώ να βάλει λεζάντες. Αλέξης Τσίπρας λοιπόν!
«Έχει το χάρισμα να πείθει τον κόσμο. Λέει το ψέμα με τον τρόπο που θέλει να το ακούσει ο κόσμος για να πειστεί. Λαοπλάνος. Είναι πολύ έξυπνος, ικανός, αλλά έχει τον τρόπο να σε τουμπάρει με την αύρα του. Δεν βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται».
Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
Το αντίπαλο πλέον δέος του Τσίπρα. Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Ο Κυριάκος είναι από τους λίγους που έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Δεν θα κρίνω το πώς ή σε ποια θέση. Τουλάχιστον έχει δουλέψει ο άνθρωπος. Θεωρώ πως αν κινηθεί σωστά, θα μπορέσει να αποστιγματιστεί από την άκρα δεξιά. Αν και θεωρώ πως η επιλογή συνεργατών δεν τον βοηθάει προς αυτόν τον τομέα. Χωρίς να έχω κάτι κατά του Άδωνη Γεωργιάδη, γιατί είναι κι αυτός ένας έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος που η πολιτική είναι η ζωή του, το γεγονός πως αποδεδειγμένα έχει στηρίξει την ακροδεξιά στο παρελθόν και έχει επιλεγεί ως αντιπρόεδρος του κόμματος, στερεί από αυτόν τη δυνατότητα να τοποθετείται στην κεντροδεξιά. Το ποιος είσαι, φαίνεται από τα στελέχη που βάζεις δίπλα σου».
Είναι σαφές πως βλέποντας τα πράγματα εκ των έσω, έχει αποκτήσει εμπειρίες και έχει χτίσει απόψεις για συναδέλφους, που βασίζονται σε στοιχεία αθέατα στο μάτι των ψηφοφόρων. Στέκομαι στο παρακάτω παράδειγμα που μου δίνει.
«Υπάρχουν συχνά έντονες αντιπαλότητες. Μπορεί κάποιος να ανέβει στο βήμα και να πει οτιδήποτε για κάποιον άλλο. Να του επιτεθεί άσχημα. Και μετά, ως διά μαγείας, να είναι όλα μέλι γάλα μεταξύ τους. Έχω γίνει μάρτυρας τέτοιων ‘διαφημιστικών’ θα τα χαρακτήριζα παιχνιδιών, που κάνουν κάποιοι πολιτικοί. Απλά για τις εντυπώσεις, για να τραβήξουν πάνω τους τα βλέμματα, ότι και καλά έγινε χαμός μέσα στη Βουλή, για τα λεγόμενα ‘νούμερα της τηλεθέασης’, ετοιμάζουν ολόκληρα σκετς. Λογομαχούν και μετά φεύγουν και πάνε για καφέ παρέα», αποκαλύπτει.
Μεταξύ μας τώρα, όλοι δεν υποπτευόμασταν πως όντως κάποια πράγματα εκεί μέσα είναι παραστάσεις για Χρυσά Βατόμουρα; Όλα για την εικόνα λοιπόν. Ένας τομέας στον οποίο ο Μάριος έχει επενδύσει χρόνο, είναι τα social media. Εδώ πάμε στη διαφορά πολιτικού-ταβερνιάρη και πολιτικού νέας γενιάς. Ξέρει πως αυτά είναι πια το α και ω, πως μία φωτογραφία στο facebook συνοδευόμενη από ένα σχόλιο, αντικαθιστά χιλιάδες λέξεις δελτίων Τύπου. Τα social media δίνουν άμεση πρόσβαση σε τεράστιο κοινό. Και κρίνεσαι άμεσα. Μπορεί να απογοητεύσεις (όπως έχει συμβεί με πολλούς που πιο συχνά σβήνουν, παρά γράφουν tweets) ή και να τραβήξεις το ενδιαφέρον. Στην περίπτωση του Μάριου, οι φωτογραφίες με τη Hilary Clinton, τη ‘soon to be’ πλανητάρχη, έγιναν viral. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτές.
Η διαφορά πολιτικού και δημοσιογράφου είναι πως αν βρισκόμουν εγώ δίπλα της αντί για εκείνον, το πιθανότερο θα ήταν να ρωτούσα ποιος πραγματικά σκότωσε τον JFK ή την αλήθεια για τα ΑΤΙΑ. Εκείνος ασχολήθηκε με άλλα θέματα: «Οι σχετικές φωτογραφίες είναι από την εκδήλωση με την οποία ουσιαστικά ξεκίνησε ο προεκλογικός αγώνας του δημοκρατικού κόμματος στις Η.Π.Α. Ως εκπρόσωποι του Κέντρου στην Ελλάδα, δεχθήκαμε πρόκληση να παραστούμε και εκείνο το βράδυ είπαμε δύο κουβέντες, πολύ επιγραμματικά βέβαια. Περισσότερα είπαμε την επόμενη ημέρα, μετά την ομιλία της στο κολέγιο του New Hampshire, όπου περάσαμε περισσότερο χρόνο μαζί. Ξέρεις, αν έχεις πέντε λεπτά με έναν τέτοιον άνθρωπο, είναι σαν ζωή ολόκληρη. Προφανώς το να έχεις την ευκαιρία να μιλήσεις με τη Hilary και τον Bill Clinton, είναι πολύ σημαντικό. Της είπαμε, και εκείνη συμφώνησε, πως ως Κόμμα θεωρούμε πως η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ και μας απάντησε πως είναι κατά της πολιτικής αυστηρής λιτότητας που θέλει να θεσπίσει η Γερμανία. Είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων και αυτό που της ζητήσαμε εμείς, από τη στιγμή που δηλώνει πως αγαπάει την Ελλάδα, όταν έρθει η ώρα να γίνει πλανητάρχης, να τη στηρίξει. Στο προσφυγικό, στο Κυπριακό αλλά και στο Σκοπιανό. Ήταν μία εμπειρία ζωής».
Στέκεται πολύ στα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, βάζει πιο ψηλά απ’ όλα τα μεταναστευτικό λόγω των πολύπλευρων διαστάσεων που αυτό έχει. Θεωρεί πως ο Τσίπρας θα τα δώσει όλα εκεί για να εξασφαλίσει ελαστικότητα στα άλλα ανοιχτά μέτωπα, όπως το ασφαλιστικό και το αγροτικό. Για να πάρει παράταση παραμονής στην πρωθυπουργία. Η πλευρά της Ένωσης Κεντρώων είναι ξεκάθαρη, ζητά οικουμενική κυβέρνηση αλλά φαίνεται πως ισχύει το ‘όσο θέλεις βρόντα στου κουφού την πόρτα’. Ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να παραδώσει το τιμόνι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως τονίζει ο Μάριος, «θεωρεί πως είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός και φάνηκε από την έπαρση με την οποία βγήκε από το πρόσφατο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών». Γι’ αυτό δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, όσο κι αν η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολιτική σταθερότητα.
Ο βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων τονίζει το γεγονός πως δεν υπάρχει πραγματικός διάλογος. Καταθέτουν προτάσεις στα άλλα κόμματα, δεν παίρνουν αντιπροτάσεις από κανέναν. Όταν μπήκαν στη Βουλή κατέθεσαν επιστολή εννέα σημείων προς τον Πρωθυπουργό για να μοιραστούν τις θέσεις τους (μπορείς να τις διαβάσεις αναλυτικά στην επίσημη σελίδα του κόμματος). Ακόμα περιμένουν απάντηση. Όμως σύμφωνα με τον Μάριο αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους υπολογίζουν – κάθε άλλο. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το ποσοστό τους ανεβαίνει, η ανταπόκριση του κόσμου τους δυναμώνει και για το μέλλον οι στόχοι είναι μεγαλεπήβολοι. Που φτάνουν;
«Αν συνεχίσουμε έτσι, θεωρώ πως ο στόχος που μπορούμε να θέσουμε, που είναι πραγματοποιήσιμος και εφικτός, είναι η τρίτη θέση. Εξαρτάται βέβαια πόσο σύντομα θα έχουμε εκλογές. Αν έχουμε εκλογές εντός του έτους, δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει. αν πάρουν παράταση, είμαι σίγουρος πως επειδή το Κόμμα συνεχώς ανεβαίνει, το 10% δεν θα είναι μακριά».
Θεωρώ αισιόδοξη την πρόβλεψη αλλά πάλι, τι ιδέα έχω εγώ από πολιτική;Έχουμε ήδη συμπληρώσει δύο ώρες κουβέντας. Ξέρω πως η απομαγνητοφώνηση θα είναι εφιάλτης αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Το τηλέφωνό του βαράει συνεχώς, βλέπω κλήσεις από ανθρώπους που εγώ θα απαντούσα αμέσως αλλά τις απορρίπτει. «Τώρα μιλάμε μαζί», λέει και μου δίνει πάσα για μερικές ακόμα ερωτήσεις.
Ένα από τα πάθη του είναι η Formula 1
Μισώ και μισεί το lifestyle και το κουτσομπολιό. Θεωρεί πως η προσωπική του ζωή δεν ενδιαφέρει κανέναν και η οικογένειά του είναι όπως χαρακτηριστικά λέει «Don’t Touch», την ώρα που αντίπαλοί του τη θεωρούν ως ‘εργαλείο’ προβολής. Βλέπει Formula 1 και είναι φανατικός tifosi της Ferrari (αυτό το ξέρω από παλιά!), του αρέσει να κάνει surf και να γυμνάζεται, και φυσικά πηγαίνει στο γήπεδο. Τελευταίο μεγάλο θέμα προς συζήτηση – εύλογα με όσα συμβαίνουν και τη ματαίωση του Κυπέλλου.
«Δεν ξέρω αν τελικά θα ισχύσει η ματαίωση. Ίσως τελικά να συνεχιστεί ο θεσμός, να γίνει ο τελικός. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα αφού υπάρχουν εμπορικές συμφωνίες και όχι μόνο. Τηλεοπτικά δικαιώματα. Δεν ξέρω το λόγο που κινήθηκε έτσι ο κύριος Κοντονής και αν η εν λόγω ματαίωση από μόνη της αποτελεί τη λύση κατά της βίας και των όσων βλέπουμε. Μιλάμε για μία σεζόν όπου η κυριαρχία του Ολυμπιακού είναι τέτοια που τον κάνει να ξεχωρίζει με διαφορά από τις άλλες ομάδες. Κι όχι απαραίτητα επειδή είναι τόσο καλός αλλά επειδή οι υπόλοιποι είναι σε ακόμα χαμηλότερο επίπεδο απ’ ότι ήταν τις προηγούμενες χρονιές. Δε χρειάζεται ούτε διαιτησία, ούτε ‘σπρώξιμο’. Άρα φαίνεται ακόμα πιο δυνατός εντός συνόρων. Βλέπουμε όμως πως αυτή η έλλειψη ανταγωνισμού, τον επηρεάζει αρνητικά στην Ευρώπη. Βέβαια φέτος για να αποκλειστεί από το Champions League χρειάστηκε η ήττα από μία Arsenal που είναι από τις καλύτερες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μία ομάδα που δεν υπολογίζει έδρες και έχει παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Δεν θεωρώ λοιπόν πως ήταν αποτυχία ο αποκλεισμός. Απλά ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε λανθασμένα εκείνον τον αγώνα. Μπορούσε κάτι καλύτερο. Όμως εδώ, δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στον όποιο Ολυμπιακό κυριαρχεί. Δεν στέκομαι σε γκρίνιες για τη διαιτησία αλλά στο γεγονός πως αυτή είναι μία νοοτροπία που υπάρχει πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Είτε μεσουρανούσε η ΑΕΚ, είτε ο Παναθηναϊκός ή τώρα ο Ολυμπιακός. Όλοι πάντα ρίχνουν τις ευθύνες αλλού. Κυρίως στη διαιτησία και στον εκάστοτε πρόεδρο. Τώρα είναι ο Μαρινάκης, τότε ήταν ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Μελισανίδης. Ίσως τώρα να έχει ενοχλήσει η διάρκεια της περιόδου κυριαρχίας του Ολυμπιακού. Αδικίες πάντα συμβαίνουν αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη ομάδα με τις μεγαλύτερες μεταγραφές και επενδύσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Κι αυτό δεν μπορεί να το αποδεχθεί ο υποστηρικτής του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ. Γι’ αυτό και προσπαθούν οι άνθρωποι αυτών των ομάδων να στρέψουν αλλού την προσοχή, να δηλώνουν αδικημένοι κτλ. Δεν γίνεται πάντα για όλα να φταίει ο Ολυμπιακός. Πάντα όλοι φθονούν τον πρώτο».
Άσχετα με τις αιτίες, το θέμα είναι πως η βία αποτελεί σημαντικό πρόβλημα. Ποια είναι όμως η λύση; Είναι η ματαίωση ενός αγώνα ή ενός θεσμού; Εδώ είναι κάθετος.
«Όχι, φυσικά όχι. Πάρε μερικούς θερμοκέφαλους και στέρησέ τους το γήπεδο. Βάλε τους στη φυλακή. Όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Στην Αγγλία γίνεται πια κάτι εντός γηπέδου; Ποτέ. Εδώ όμως είναι άλλη ιστορία. Εδώ έχουμε θρηνήσει νεκρό σε ραντεβού θανάτου σε αγώνα βόλεϊ! Αν είναι δυνατόν! Γιατί λοιπόν αυτοί οι χούλιγκαν να στερούν το ποδόσφαιρο από τους αγνούς φιλάθλους; Γιατί να μη μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να πάμε στο γήπεδο; Να τα πάρω σε ένα ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και να το χαρούμε όλοι, όπως συνέβαινε παλιά; Να ζούμε αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα, να υπάρχουν φίλαθλοι κι από τις δύο ομάδες; Όπως γινόταν πριν από 30 χρόνια. Αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου, το κοντράστ συναισθημάτων. Θα αναφέρω το σκηνικό του Ουέμπλεϊ όπου ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει στον τελικό και στην κερκίδα του Καραϊσκάκης υπήρχε πανό των φίλων του Ολυμπιακού που εύχονταν καλή επιτυχία στον αιώνιο αντίπαλο! Αυτό είναι αθλητισμός για μένα. Δεν γίνεται να παίζει ελληνική ομάδα στο εξωτερικό και να υποστηρίζεις την ξένη ομάδα. Έχω ακούσει φανατισμένους οπαδούς να πανηγυρίζουν γκολ που δέχεται ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός από γερμανική ή ακόμα και τουρκική ομάδα! Δεν γίνεται να υποστηρίζεις την Bayern όταν παίζει με τον Ολυμπιακό. Δεν γίνεται να είσαι Έλληνας και να μην είσαι περήφανος που σε εκπροσωπεί ελληνική ομάδα στο εξωτερικό.Όλα αυτά δεν χωράνε στον αθλητισμό. Αυτό που είχε κάνει ο Ντέμης Νικολαϊδης, που είχε υποδείξει ποιοι οπαδοί της ομάδας του ήταν υπεύθυνοι για επεισόδια, θα μπορούσε να δείξει το δρόμο. Αντίθετα τον χαρακτήρισαν ρουφιάνο. Να έκαναν όλοι οι πρόεδροι το ίδιο, να λειτουργούσαν οι κάμερες εντός των γηπέδων κι οποιοσδήποτε δημιουργεί προβλήματα, να καταλήγει στη φυλακή. Την πρώτη φορά όλοι θα ξεσηκωθούν. Μία, δύο, τρεις όμως και η βία θα εξαλειφθεί».
Ακούγεται απλό και τελικά, ίσως και να είναι. Οι ‘στρατιές’ δεν χωράνε στον αθλητισμό. Μιλάμε για το ντέρμπι που ερχόταν. ‘Τι βλέπεις;’, ρώτησα και το χαμόγελο συνοδεύτηκε προφητικά –όπως αποδείχθηκε- από τον αριθμό 3. Είναι Ολυμπιακός και δεν το κρύβει.
Μιας και ελαφρύναμε το κλίμα και η κουβέντα ήρθε ‘στα μέτρα μου’, όπως ο Ολυμπιακός ‘χτύπησε’ στις καθυστερήσεις τον αιώνιο, παίρνω ρίσκο ανάλογο του Μάρκο Σίλβα. Πάμε φουλ επίθεση κι ότι βγει, κλείνοντας τη συνέντευξη με δύο θέματα που είναι αυτό που λέμε: ‘τζιζ’. Το πρώτο είναι η διαδοχή στην Προεδρία της Ένωσης Κεντρώων, όταν ο Λεβέντης μπει αναπόφευκτα κάποια στιγμή στα pits. Είναι a priori δεδομένο πως θα αναλάβει ο εκ δεξιών του πατρός;
Και φυσικά, έχουμε και το θέμα του εξάμηνου. Ο Πρόεδρος είχε δηλώσει δημοσίως πως όλοι οι βουλευτές του θα παραιτηθούν μετά από αυτό το διάστημα, αδιαφορώντας για ‘θέσεις και καρέκλες’. Κάπου εκεί άλλος μπορεί και να μου έφερνε καρέκλες στο κεφάλι αλλά ο Μάριος χαμογελά και απαντά. Διπλωματικά.
«Μπορεί για κάποιον να ακούγονται ερωτήσεις που μπορεί να σε φέρουν σε δύσκολη θέση, αλλά χαίρομαι που με ρωτάς, γιατί για μένα είναι μία ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Θα ξεκινήσω από το πρώτο σκέλος. Διαδοχή. Μέχρι πριν από λίγους μήνες δεν ήξερα καν αν θα ήμουν ποτέ βουλευτής. Τώρα όλοι αναφέρουν για διαδοχές. Μιλάμε για κάτι υποθετικό και κάτι το οποίο θα λάβει χώρα, αν λάβει, μετά από 10-15 χρόνια. Ο Πρόεδρος μπορεί να είναι 65 ετών, αλλά έχει μεγάλη ζωντάνια, ενέργεια, και πάρα μα πάρα πολλά ακόμη να δώσει. Τώρα, αν έρθει η στιγμή να αποσυρθεί και κρίνει ότι είμαι άξιος να θέσω υποψηφιότητα για αρχηγός του Κόμματος, τότε αυτό θα συμβεί μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες μας και όχι μέσω ‘παράδοσης κλειδιών’».
«Όσον αφορά τα 6μηνα και την παράτασή τους, είναι μία απόφαση 100% του Προέδρου κρίνοντας τη δυσκολία του κοινοβουλευτικού έργου. Όπως δήλωσε και ο ίδιος, δε θέλει σε καμία των περιπτώσεων πάνω στην άνοδο της η Ένωση Κεντρώων, να καταλήξει ένα Κόμμα ‘κέντρο διδασκαλίας με μαθητευόμενους μόνο βουλευτές’. Άλλωστε, το να παραδέχεσαι δημοσίως ότι έχεις κάνει λάθος, θέλει σθένος, και δεν το έχει κάνει κανένας πολιτικός στη χώρα μας πλην του Βασίλη Λεβέντη. Τέλος, θέλω να τονίσω και από εδώ, ότι είμαστε και οι 8 στη διάθεση του Προέδρου να καταθέσουμε την παραίτησή μας ανά πάσα στιγμή εάν αυτό μας ζητηθεί από τον ίδιο».
Το voice recorder κοντεύει να μείνει από μπαταρία, παρέες έχουν έρθει κι έχουν φύγει από το café, εμείς ακόμα μιλάμε. Θα μπορούσα να ρωτήσω πολλά ακόμα (λες και δεν έφταναν 9000 λέξεις!), να σταθούμε περισσότερο σε πολιτικά ζητήματα αλλά όπως είπα και στην εισαγωγή, αυτή δεν ήταν μία πολιτική συνέντευξη. Ήταν μία συνέντευξη με έναν πολιτικό. Που παρότι βρίσκεται στη Βουλή λιγότερο από έξι μήνες, έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου και δεν σκοπεύει να είναι κομπάρσος. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων καθενός (αν έχετε καν), αυτή η νέα γενιά προσώπων είναι η μοναδική μας ελπίδα.
Έξι μήνες μετά, ο Μάριος Γεωργιάδης παραμένει ‘ένας από εμάς που πλέον είναι ανάμεσά τους’. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αλλάξει κάτι, όμως με έπεισε πως και 6 χρόνια μετά, θα του μιλάω και θα έχω απέναντι μου τον ίδιο άνθρωπο. Αναλλοίωτο. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να προσδοκώ από ένα νέο πολιτικό…
Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
Υ.Γ. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Μάριο Γεωργιάδη:
https://www.facebook.com/marios.georgiadis