O μεγαλύτερος αντίπαλος είναι το μυαλό σου

Το ψυχολογικό κομμάτι της προπόνησης είναι το πιο δύσκολο. Αυτό ακούγεται πολύ επιστημονικό αλλά δεν είναι. Ακούγεται ελάχιστα σημαντικό αλλά είναι πολύ. Θα σκέφτεσαι “ναι καλά, χάσε πρώτα εσύ το περικοιλιακό λίπος, φτάσε πρώτα τις 25 έλξεις και τις 100 κάμψεις και μετά συζητάμε.”

Δυστυχώς, όμως, έχω δίκιο. Εγώ. Όχι γιατί εγώ γράφω και εσύ πρέπει να διαβάσεις χωρίς αντιρρήσεις αλλά γιατί έχω δίκιο. Η μικρή φωνούλα που στην πρώτη αδυναμία σου λέει “δε θα τα καταφέρεις” είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος. Μπορεί να στο λένε κι άλλοι. Αλλά αυτοί συνήθως θα σε πεισμώσουν. Οπότε θα σου βγει σε καλό. Η φωνούλα, όμως, είσαι εσύ.

Πάρε για παράδειγμα τις 25 έλξεις. Όταν σου μπήκε η ιδέα στο μυαλό να κάνεις την προπόνηση των έλξεων, βρήκες ένα πρόγραμμα, έκανες την αξιολόγηση, μπήκες στη σωστή βδομάδα, έδειξες χαρακτήρα αγνοώντας την ξεφτίλα των πρώτων εβδομάδων και σιγά σιγά βελτιώθηκες. Τώρα δεν θες να ξαναδείς μονόζυγο.

Γιατί πόσο είσαι τώρα; Στις 4; Τώρα είναι που αρχίζει η φωνούλα: “Ποτέ δε θα φτάσεις τις 25. Με αυτό το ρυθμό θα σου πάρει δύο χρόνια. Τώρα θα έπρεπε να είσαι στις 7. Ο Γιάννης της θείας της Γεωργίας έχει φτάσει τις 13”. Λες και είναι πανελλήνιες. Λουζεριά, αρνητική διάθεση, σκέψεις παραίτησης, παραίτηση.

Δες, όμως, πως πρέπει να σκέφτεσαι. “Πριν τρεις βδομάδες ήμουν η ντροπή του γυμναστή. Ούτε μία κανονική έλξη (deadhang). Μόνο κάτι ψεύτικες με αλματάκι. Έφαγα στη μάπα την εβδομάδα της ξεφτίλας με τις αρνητικές για να φτάσω εδώ. Τώρα κάνω τέσσερις. Και στις τέσσερις να μείνω είμαι καλύτερα από το μηδέν. Δεν έχω τραυματιστεί.

Αν συνεχίσω έτσι μπορεί να μη φτάσω τις 25 αλλά σύντομα θα φτάσω τις 10. Δέκα έκανε και ο Άτο Μπόλτον θυμάμαι, ο μεγάλος σπρίντερ όταν ήταν σε φόρμα αγώνων. Δεν είναι και άσχημα. Οι μύες μου σίγουρα με ευχαριστούν.”

Πάρε ένα άλλο παράδειγμα, το τρέξιμο. Μέχρι πριν ανακαλύψεις αυτήν εδώ τη στήλη που σου έχει αλλάξει τη ζωή έτρεχες στο διάδρομο (#eleos). Μετά άρχισα να σε πρήζω ότι πρέπει να βγεις “έξω”, να κάνεις σκάλες, ανηφόρες, ανώμαλο δρόμο, σπριντάκια, 1500άρια, 200άρια,  και όχι μόνο τρέξιμο σε χαμηλό tempo.

Και ξαφνικά ανακάλυψες την προπόνηση με τρέξιμο. Ο καρδιολόγος σου πρέπει να μου στείλει λουλούδια, η χοτ διατροφολόγος σου να μου πει να βγούμε ραντεβού κι εσύ να με κάνεις κουμπάρο. Αντ’ αυτού στην πρώτη αδυναμία τύπου “σήμερα δεν έβγαλα 12 flat out σπριντάκια στην ανηφόρα, μόνο 9” σε πιάνει η μίρλα.

“Δεν θα μπορέσω να τρέξω στον Όλυμπο.” Ισχύει. “Δεν θα προλάβω το  ‘Όρθιο χιλιόμετρο’. Ούτε στο όνειρο σου. “Δεν θα μπορέσω να κάνω ανταγωνιστικό χρόνο στον ημιμαραθώνιο.” Ε, και. Πριν από έξι μήνες νόμιζες ότι επειδή τρέχεις στο 11 για είκοσι λεπτά κάτι κάνεις. Αν έβαζες και 2,5 % κλίση άνοιγες σαμπάνια.

Γιατί δε χαίρεσαι λοιπόν τώρα που οι μυς των ποδιών σου μπορούν να δουλέψουν όλοι μαζί, που μπορείς να τρέξεις ημιμαραθώνιο χωρίς να πέσεις κάτω στα μισά, που μπορείς να ξεκινήσεις εξειδικευμένη προπόνηση για να κάνεις ότι μπορείς να φανταστείς.

Και τι έγινε δηλαδή που ο φουσκωτός στο γυμναστήριο σηκώνει περισσότερο από σένα; Δεν είναι αλήθεια ότι πάντα σήκωνε παραπάνω; Δεν είναι αλήθεια ότι σήκωνε πολύ παραπάνω απ’ όσο σήκωνες πριν δύο μήνες. Δεν είναι αλήθεια ότι πάντα θα υπάρχει πάντα ο φουσκωτός που σηκώνει παραπάνω;

Στο κάτω κάτω εσύ τρέχεις καλύτερα. Είσαι πιο all-around. Η φυσική κατάσταση, η υγεία σου, η εικόνα του σώματος σου δεν είναι διαγωνισμός με πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση. Δε συγκρίνεσαι με κανένα παρά μόνο με τον εαυτό σου. Και όσο κάνεις μικρά βηματάκια προς τα εμπρός μπορείς να κοιμάσαι τη συνείδηση σου ήσυχη.

Γιατί νίκησες το μεγαλύτερο σου αντίπαλο.