Ο πατέρας δεν κοιμάται ποτέ

Κάθε φορά που ένας φίλος μου ανακοινώνει ότι θα γίνει πατέρας, αφού τον συγχαρώ, τον συμβουλεύω να κοιμηθεί όσο περισσότερο μπορεί τους μήνες πριν την άφιξη του ‘θείου βρέφους’. Να πέσει κανονικά σε χειμερία νάρκη. Γιατί αυτό, ο ύπνος, είναι εκείνο που θα του λείψει περισσότερο μετά. Ο ύπνος -και όχι η κούραση, η έλλειψη σεξ ή το άγχος- είναι που θα τον κάνει, κάποια στιγμή, να ‘λυγίσει’.

Να λυγίσει και να αρχίσει να βρίζει θεούς και δαίμονες, να αρπάξει κάποιον θορυβώδη συνάδελφο από το γιακά, να αρχίσει να σκέφτεται να κάνει κοπάνα από τη δουλειά προκειμένου να κλείσει δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο με αναπαυτικά ανατομικά στρώματα (όχι για να πηδήξει, αλλά για να κοιμηθεί) ή να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς στη μέση της Κηφισίας.

Και σκέψου ότι ο πατέρας, επειδή δεν θηλάζει, την έχει σχετικά εύκολα. Ουσιαστικά ο ρόλος του είναι αυτός της ανθρώπινης αυτοκινούμενης κούνιας. Το ‘νταβραντισμένο’ παλικάρι που παίρνει βαριά μεσάνυχτα το παιδί αγκαλιά και αρχίζει και κάνει γρήγορο βάδην πάνω κάτω στο σαλόνι μέχρι να το πάρει ο ύπνος.

Τραγουδώντας ταυτόχρονα ότι αυτοσχέδια ηλιθιότητα του έρθει στο μυαλό ως μουσική υπόκρουση.

Ή, στις πιο hardcore περιπτώσεις, εκείνος που το χώνει, και πάλι βαθιά μεσάνυχτα, στο αυτοκίνητο και οργώνει τη γειτονιά προκειμένου ο ήχος της μηχανής και το κούνημα να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δηλαδή ένα βαθύ ύπνο (σ.σ. τουλάχιστον στην δικιά μου περίπτωση, επειδή έχει διάσπαρτες ιερόδουλες δεξιά αριστερά στα γύρω στενά από εκεί που μένω, είχες και κάτι ενδιαφέρον να δεις και στη βόλτα).

Εννοείται πως έχω εμπειρία και από τα δυο παραπάνω παραδείγματα. Όπως εννοείται πως έχω περάσει άυπνος για μήνες. Αν και αυτά, 4 χρόνια μέσα στο άθλημα, αποτελούν πλέον γλυκόπικρες αναμνήσεις για μένα και τη γυναίκα μου.

Πλέον η κόρη μου, μεγάλη να είναι η χάρη όλων των θεών μαζί, κοιμάται κανονικά. Ή τουλάχιστον κοιμάται συνεχόμενα πάνω από 4 ώρες κάθε βράδυ. Και η μεγαλύτερη σχετική γκρίνια που μπορώ να κάνω είναι ότι δεν κλείνει μάτι το μεσημέρι. Κάτι που δεν αποτελεί πρόβλημα στην Αθήνα. Αλλά, τώρα στις διακοπές, όταν στις 12 έχεις ήδη πιει 1-2 ούζα, είναι μεγάλο βάσανο.

Ειδικά αν, όπως εγώ, κοιμάσαι σχετικά βαριά και δεν τηρείς σχεδόν ποτέ το ‘μια σηκώνομαι εγώ, μια εσύ’ πρόγραμμα αφύπνισης στο οποίο έχετε συμφωνήσει.

Κοιτώντας πίσω συνειδητοποιώ ότι μεγάλο μέρος του φταίξιμου είναι δικό μας. Γιατί εννοείται πως κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς και ότι, σε ένα βαθμό, είναι θέμα τύχης και φεγγαριού το αν το δικό σου θα κοιμάται ή όχι.

Αλλά και εμείς κάναμε εντελώς του κεφαλιού μας. Για την ακρίβεια κάναμε όλα τα σχετικά λάθη που μπορείς να φανταστείς, λειτουργώντας με το ‘δεν θέλω το σπλάχνο μου να υποφέρει’ συναίσθημα και όχι με την ψυχρή ‘θα μπεις στο πρόγραμμα θέλεις δεν θέλεις’ λογική.

Συγκεκριμένα κάθε φορά που το παιδί έκλαιγε, έμπαινε μέσα στο δωμάτιο η γυναίκα μου και -εντελώς ξεθεωμένη- κοιμόταν μαζί της ή την έπαιρνα εγώ αγκαλιά (που με τίποτα δεν χωράω μέσα στην κούνια) και ξεκινάγαμε τις βόλτες. Αντί, όπως μας είχε πει ο παιδίατρος και εφάρμοσαν με επιτυχία οι γείτονες του τρίτου, να το αφήνουμε να κλαίει λίγο για να μάθει να κοιμάται μόνο του.

Ενώ, μεγαλώνοντας, εννοείται πως κάναμε το μεγαλύτερο λάθος από όλα. Το να την αφήνουμε δηλαδή να κοιμάται στο κρεβάτι μας. Μια πρακτική που ξεκίνησε όταν έτυχε μια φορά να έχει πυρετό. Και μετά μας πήρε δυο χρόνια να την ξεμάθουμε.

Άσε που ζούσα με τον μόνιμο φόβο (επειδή έμπαινε ανάμεσά μας) μήπως γυρίσω κατά λάθος και την πλακώσω με τον -καθόλου ‘μίνιμαλ’- όγκο μου. Μην γελάς. Ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι λες και κάνεις προπόνηση για πτώμα στο νεκροτομείο;

Τι εννοείς ότι τίποτα από όλα αυτά δεν σε αφορά; Τι εννοείς ότι το δικό σου παιδί, από την αρχή, κοιμόταν σαν πασάς; Δεν σε πιστεύω, αλλά σε συγχαίρω για την καλή σου τύχη.

Είναι το αντίστοιχο του να διαφημίζεις πόσα λεφτά παίρνεις, ότι το στήθος της γυναίκας σου είναι φυσικό (και ότι της αρέσει το στοματικό-ειδικά με το που ξυπνάει το πρωί) ή ότι όταν πας στο βενζινάδικο πάντα το φουλάρεις.

Χαίρομαι για σένα, αλλά βγάλε -για το καλό σου- το σκασμό. Και, πάνω από όλα, μάθε να εκτιμάς κάθε λεπτό αδιατάρακτου ύπνου που απολαμβάνεις. Γιατί το νορμάλ είναι ακριβώς το αντίθετο.