Ό,τι κι αν έχεις, η καλοκαιρινή βόλτα με το αυτοκίνητο το νικάει

Μπορεί σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο που λέγεται ‘Ελλάδα’ οι περισσότεροι δρόμοι να θυμίζουν video game όπου προσπαθείς να αποφύγεις λακκούβες, κακοτεχνίες και κάθε λογής, λογικά και παράλογα, φυσικά και τεχνητά εμπόδια, όμως αυτό δεν πατάει φρένο σε όποιον θέλει να τα αφήσει όλα πίσω και να φύγει για μία ‘καλοκαιρινή’ βόλτα με το αυτοκίνητο.

Μπορεί το κόστος της βενζίνης, τα διόδια ακόμα και για να ανασάνεις και το γενικότερο πέπλο οικονομικής τραγωδίας που καλύπτει τη χώρα σαν αθέατη αλλά επίπονη ψυχολογικά ομίχλη να μας έχει στερήσει τις άσκοπες βόλτες μας, αλλά κουφάλα πολιτικέ, η ανάγκη μας για τσάρκες με τέσσερις τροχούς δεν θα πεθάνει ποτέ!

Είναι αυτές οι άσκοπες βόλτες που είναι βαθιά ριζωμένες στο DNA του Έλληνα, η ανάγκη να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο και να ξεκινήσεις χωρίς να έχεις προορισμό

Να προχωράς κι όπου σε βγάλει, είτε σε γνώριμα λημέρια, είτε σε άγνωστες διαδρομές. Εντελώς στην τύχη. Από ένστικτο. Μη γελιέστε – εδώ γεννήθηκε το χιλιοπαιγμένο ‘σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός’.

Από την πηγαία ανάγκη του Έλληνα, που όπως τον φραπέ του θέλει να τον πίνει σε μαραθώνιο ακινησίας στην καρέκλα της καφετέριας, έτσι και τη βόλτα του με το αυτοκίνητο θέλει να την επεκτείνει όσο αντέχει η όρεξη και το ρεζερβουάρ του. Κι αν στο πρώτο σκέλος μάλλον στο πηγάδι κατούρησα αφού αρέσκομαι σε πιο non stop δραστηριότητες, στο δεύτερο σκέλος μπορεί να με χάσεις.

Από τα πρώτα μου χιλιόμετρα ως οδηγός, δεν με συγκινούσε η ‘βελτίωση’, οι σκάστρες, τα ηχεία με εξωφρενικά ντεσιμπέλ, οι κόντρες, τα στροφιλίκια. Ποτέ δεν πήγα στα ‘λιμανάκια’, ποτέ δεν στήθηκα στη Βούτα, ούτε όταν μετέπειτα ‘έβαζα χέρι’ σε πολύ δυνατά αυτοκίνητα δεν έμπαινα στο τριπάκι να χαραμίσω τη βόλτα μου για να κοντραριστώ ρισκάροντας τη ζωή μου (και άλλων) στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού εγωισμού και κόμπλεξ.

Τι είναι αυτοκίνητο; Ειδικά το καλοκαίρι; Αυτή η βόλτα χωρίς σκοπό, που αγνοεί τις ενδείξεις από το google maps, που δεν ακολουθεί το πλάνο του viamichelin.com. Είναι η βόλτα που ανοίγεις οροφή, ηλιοροφή ή έστω παράθυρο, το αεράκι χορεύει γύρω από το κεφάλι σου, είσαι στη δεξιά λωρίδα με λίγα και ακούς την αγαπημένη σου μουσική.

Αυτοκίνητο το καλοκαίρι είναι να κινείσαι παραλιακά με το κινητό στο αθόρυβο και στο ντουλαπάκι, ακούγοντας το Chasing Cars από τους Snow Patrol

Στιγμές μαγείας που κοιτάς την ατέρμονα κινούμενη θάλασσα, που χάνεσαι στο ατελείωτο μπλε. Και που συνεχίζοντας να ακολουθείς τις παράκτιες διαδρομές, φτάνεις στο σούρουπο με το άκρο τ’ ουρανού να αποκτά πλέον πορφυρό χρώμα, καθώς ο ματωμένος ήλιος βυθίζεται θαρρείς κάπου στον ορίζοντα. Χωρίς γυαλιά ηλίου πια, για να καταγράφεις κάθε μαγικό χρώμα στην φυσική παλέτα που απλώνεται πέρα από το δρόμο και με τις μελωδίες να αφορούν πλέον ταξιδιάρικες φωνές: Lana del Ray ή London Grammar.

Πατάς γκάζι και είσαι εγκλωβισμένος σε ένα ατελείωτο video clip. Τα χέρια στο τιμόνι, το δεξί ενίοτε να γίνεται ένα με το λεβιέ ταχυτήτων. Χωρίς να κοιτάς κατανάλωση, χωρίς να σε αγχώνει το ρολόι. Αυτοκίνητο το καλοκαίρι είναι να έχεις πάρει ρεπό από όλους και από όλα, να είσαι εσύ, λίγη θάλασσα και το αμάξι σου. Και με τον ήλιο πλέον να έχει αλλάξει θέσεις με το απόκοσμα φωτεινό φεγγάρι, που δεσπόζει στον έναστρο μακριά από την πόλη ουρανό, να μη σταματάς. Φώτα να έρχονται κόντρα στο διάβα σου, σαν σε ένα κινητό night club, φυσικά χωρίς αλκοόλ, αλλά με τον dj να παίζει τη μουσική που εσύ θες και την πίστα να είναι όλη δική σου. Χόρεψε. Ακολουθώντας πιστά κάθε αλλαγή κατεύθυνσης του δρόμου, με ήπιες, γλυκές κινήσεις. Δεν έχει καμία σημασία τι οδηγείς. Ακολουθείς το ρυθμό του Ocean Drive του Duke Dumont κι ας μην έχουμε ωκεανό. Διάολε, στην Ελλάδα είσαι, τι τον χρειάζεσαι;

Έχεις το Αιγαίο, το Ιόνιο, εκατοντάδες μαγευτικές διαδρομές, εκατομμύρια μέρη για να ζήσεις τα παραπάνω. Θυμάμαι στα 18, πρώτες εμπειρίες πίσω από το τιμόνι καλοκαίρι στον Ωρωπό. Να παίρνω τον παραλιακό δρόμο με το Opel Astra GSi του παππού, τη μία προς Κάλαμο, την άλλη προς Δήλεσι, δεν είχε σημασία. Δεν πήγαινα κάπου. Γνώριζα πρώτη φορά την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που μπορεί να σου δώσει αυτή η βόλτα. Εγώ, ο δρόμος και η μουσική μου. Πιο μετά με το τίμιο Peugeot 206 μου, την ηλιοροφή του οποίου λάτρευα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο πάνω του. Ανά πάσα ώρα και στιγμή είχα ένα παράθυρο προς τον ουρανό. Μία δική μου πύλη προς τ’ αστέρια για να κορυφώσει κάθε μου καλοκαιρινή διαδρομή. Όχι διάπλατη όπως αυτές των Peugeot 306 Cabriolet και Renault Megane Convertible που ζαχάρωνα στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας αλλά τη δουλειά της την έκανε. Μπαμπάς πια, έχω θυσιάσει τέτοια features στο βωμό της πρακτικότητας αλλά ευτυχώς, λόγω επαγγέλματος έχω την ευλογία να οδηγώ μεγάλη ποικιλία αυτοκινήτων. Πιο οικονομικά, πιο πολυτελή, με ταβάνι και χωρίς, γρήγορα και ακόμα πιο γρήγορα αλλά το δηλώνω με πλήρη συναίσθηση των γραφόμενών μου: δεν με ενδιαφέρει κανένα τους τεχνικό χαρακτηριστικό, κανένας τιμοκατάλογος. Μόνο η διαδρομή.

Μου πρότειναν να γράψω για το απόλυτο καλοκαιρινό αυτοκίνητο – κύριε αρχισυντάκτη συγνώμη αλλά όπως οι αναγνώστες μας έχουν προ πολλού διαπιστώσει, παρέκκλινα του θέματος. Άλλωστε έχουμε ήδη κάνει λίστες με τα πιο θρυλικά ανοιχτά αυτοκίνητα, τα πιο αντρικά roadster, τα supercars αλλά και cabriolet που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ως αγαπημένο μου γενικότερα αυτοκίνητο όπου η φοβία των Γαλατών να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας βρίσκει εφαρμογή λόγω έλλειψης οροφής, ήταν η Jaguar F-Type Roadster. Είναι ακόμα. Αλλά σε σχέση με εκείνο το κείμενο, έχω ζήσει μία εμπειρία που δεν μπορεί παρά να βρει τη θέση της σε τούτο το κείμενο. Αφορά στη Ferrari California T. Την οδήγησα με την οροφή κλειστή. Στην έρημο. Με βροχή. Με τη θάλασσα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Αλλά ενώ κρατούσα σφιχτά το τιμόνι της, στη σκέψη μου, ήμουν κάπου αλλού.

Φανταζόμουν να έκανα μία από τις παραπάνω βόλτες, εδώ στην Ελλάδα, χέρι-χέρι με αυτή τη κομψή ‘Ιταλίδα’. Σαγηνευτική στην όψη, μοιραία ως το κόκκαλο/μεταξόνιο. Ωδή στην καμπύλη, χαμογελαστή στο πρόσωπο αλλά μη σε γελάσει. Σα ‘σειρήνα’ σου τραγουδά μία μελωδία του V8 Turbo με 560 άλογα σε έναν ομαδικό, εναρμονισμένο χορό. Και σε ξελογιάζει, το δεξί σου πόδι βαραίνει, η ταχύτητα ανεβαίνει, το ίδιο και το επίπεδο εθισμού.

Είναι σίγουρο, δεδομένο, πως θα οδηγήσει στην αμαρτία και τον πιο ‘αγνό’ οδηγό. Το βλέμμα θα χαζεύει λιγότερο το ηλιοβασίλεμα, περισσότερο την κορυφή της επόμενης στροφής. Λιγότερο το μπλε της θάλασσας, περισσότερο το κόκκινο στο στροφόμετρο που θα ήθελες να είχες τις κατάλληλες συνθήκες για να πιάσεις

Όσο για το soundtrack, δεν θα άλλαζα το ρεπερτόριο αλλά πλέον σε dubstep remixesπ, μπολιασμένα με το βρυχηθμό του κρυμμένου κάτω από το καπό τέρατος, σε κάθε πάτημα του δεξιού πεντάλ. Κι όταν μετά τις πρώτες ώρες συνύπαρξης στο όνειρο με ένα αυτοκίνητο με σήμα το αλογάκι, έχοντας πλέον εξοικειωθεί με τη χρήση κάθε manettino στο τιμόνι αλλά και την αρωγή των προηγμένων τεχνολογικών αγγέλων F1-Trac και ESP 8.0 Premium που φροντίζουν το όνειρο να μη γίνει εφιάλτης, θα είσαι πλέον ένα με την California T. Δεν θα έχεις κανένα λόγο να γυρίσεις πίσω. Κι εκεί είναι η μοναδική διαφορά. Με ένα τέτοιο μηχανολογικό αριστούργημα έτοιμο να ικανοποιήσει κάθε σου ‘θέλω’, εν μέσω του σχεδόν ουτοπικού σκηνικού στο δειλινό ενός ελληνικού καλοκαιριού, δεν θα έρθει η ώρα της αναστροφής. Απλά θα συνεχίσεις. Κι όπου σε βγάλει…

Είτε είστε από τους λίγους ανάμεσά μας που τέτοια αυτοκίνητα τα έχετε στο γκαράζ σας, είτε ζείτε το δικό σας μύθο με ένα τίμιο κι ακόμα ζωντανό 2CV, είτε οδηγείτε ένα άσχημο πολυμορφικό που απλά χωράει τα ποδήλατα των παιδιών, ήταν ένα απόλυτο toy for boy, κάντε μία μεγάλη χάρη στον εαυτό σας. Και χρεώστε τη σε εμάς, εδώ στο ONEMAN. Αυτό το απόγευμα, ήρθε η ώρα να πάρετε ένα ρεπό από όλους κι από όλα. Μπείτε στο αυτοκίνητο, βάλτε την αγαπημένη σας μουσική και οδηγήστε. Απλά οδηγήστε. Και μετά γράψτε μας που σας έβγαλε η δική σας άσκοπη βόλτα.