Ο μουσικός Βασίλης Π. έδωσε μάχη και ανάρρωσε από τον κορονοϊό
- 8 ΑΠΡ 2020
Γνώρισα τον Βασίλη την εποχή που δούλευα στο RISE TV. Είχα μόλις βγάλει τον πρώτο δίσκο της μπάντας του και προσπαθούσε να μυήσει το κοινό της Αθήνας σε ένα διαφορετικό ήχο, ένα ψυχεδελικό, μακεδονίτικο ροκ. Εκείνος Θεσσαλονίκη, εγώ Αθήνα, κρατήσαμε επαφή μέσα από τα social media και τα τηλέφωνα μέχρι σήμερα.
Από το ξεκίνημα της καραντίνας, φρόντισα να απομονώνω στιγμές για να επικοινωνήσω ακόμα και με άτομα που έχουμε χαθεί, που η τελευταία ‘από κοντά’ επαφή μας, έγινε μήνες ή και χρόνια πριν. Αυτό το ΄τσεκάρισμα’ είναι ένας τρόπος επιβεβαίωσης της πραγματικότητας, μια απόδειξη προς τον εαυτό μου ότι ο μικρόκοσμος στον οποίο κατοικούμε, δεν μετατράπηκε σε σενάριο ταινίας του Michael Bay, πως η ζωή έστω και σε καραντίνα συνεχίζει να κυλάει πάνω-κάτω όπως πριν για όλους μας. Πόσο λάθος ήμουν.
“Έλα ρε Μπιλ, είσαι καλά; Χάθηκες ρε φίλε! Πες μου τα νέα σου με την πρώτη ευκαιρία” ήταν το μήνυμα που του έστειλα.
Πέρασαν δυο μέρες. Καμία απάντηση.
Ήταν βράδυ Παρασκευής, νομίζω 12:45, όταν μου απάντησε.
“Έλα φίλε, το κόλλησα. Το είχα μια βδομάδα και ζορίστηκα πάρα πολύ. Τώρα όμως είμαι εντάξει. Αναρρώνω σιγά-σιγά.”
Του ζήτησα να μου τα διηγηθεί όλα:
“Όταν έκλεισαν τα πάντα, φόρεσα τις πιτζάμες μου και μεταμορφώθηκα σε couch potato, γνωρίζοντας ότι όλες αυτές οι δουλειές που αφήνουμε, θα τις βρούμε μπροστά μας τον Απρίλιο. Τελοσπάντων, όλα κυλούσαν ωραία κάνοντας την τακτική διαδρομή καναπές-ψυγείο και βλέποντας άπειρες σειρές. Πήγαινα και στο σούπερ ή για μπασκετάκι μόνος. Θυμάμαι πώς μια και μοναδική στιγμή δεν έπλυνα τα χέρια μου, ενώ είχα αγγίξει μια επιφάνεια μέσα σε μαγαζί χωρίς γάντια.”
“Την Τετάρτη έβηξα λίγο, την Πέμπτη περισσότερο,την Παρασκευή είπα ότι δεν νιώθω και πολύ καλά.”
“Σάββατο ξημερώματα είμαι στο πάτωμα και παλεύω να πάρω μία ανάσα. Μία γαμημένη ανάσα. Μην έχοντας αρρωστήσει τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχα ούτε θερμόμετρο, αλλά ήξερα καλά ότι αυτά δεν ήτανε δέκατα, το ένιωθα ένα ωραίο γεμάτο 38αρι. Τελικά ήταν 39,8. Παίρνω ΕΟΔΥ και μου λένε “αγόρι μου είσαι νέος θα περάσει, πάρε έναν γιατρό” και τέτοια. Η γιατρός αρνιόταν να με δει από κοντά, γιατί λέει έχω όλη τη συμπτωματολογία του ιού και φοβάται μην τον μεταδώσω σε άλλους. Μου έγραψε μια αντιβίωση για την πνευμονία που σίγουρα είχα. Τώρα πώς το κατάλαβε από το τηλέφωνο, δεν γνωρίζω. Τα ντεπόν τα κατέβαζα σαν καραμέλες.”
“Σε μια φάση, την Κυριακή, άρχισα να βρίσκομαι σε σύγχυση από τον πυρετό. Βήχας σαν τρακτέρ και κρίσεις πανικού μαζί με δύσπνοια. Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά…”
“Νομίζω αυτό που με τρόμαζε τόσο ήταν η σκέψη να πάω στο νοσοκομείο και να μου πουν συγγνώμη γέμισε. Παρέμενα ολομόναχος σε ένα σπίτι, ενώ αδερφή μου, μου άφηνε φαγητά στην πόρτα και έτρεχε. Στους γονείς μου δεν είπαμε τίποτα, γιατί είναι μεγάλοι άνθρωποι και τέλος πάντων θα καταβάλλονταν από πανικό και είχα ήδη ένα κεφάλι σαν τεράστιο κουδούνι.”
“Κάποια στιγμή, μετά από 5 ημέρες πήρα την πρώτη μου γεμάτη ανάσα. Δάκρυσα. Μετά από μια βδομάδα δεν έχω πυρετό αλλά βήχω και δυσκολεύομαι να ανασάνω, ευτυχώς όχι όπως πριν. Τι να πω; Νομίζω πως το χειρότερο σε αυτή την κατάσταση, είναι ο πανικός που σε κεραυνοβολεί, όταν συνειδητοποιείς ότι μπορεί να το έχει η μισή πόλη και όλοι μαζί να ‘μπουκώσετε’ τα επείγοντα. Εγώ πρόσεξα, έκανα μια λάθος κίνηση και αμέσως αρρώστησα. Να προσέχετε! Φιλιά και υγεία.”