Ο χαρταετός για αρχάριους: Πέσαμε στη λούμπα της καλούμπας

Από ήθη κι έθιμα σ’ αυτή τη χώρα, πάμε καλά. Έχουμε συνδέσει τα Χριστούγεννα με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, το Πάσχα με το σούβλισμα του Αρνιού και την Καθαρά Δευτέρα με τον Μακεδονικό Χαλβά, τους μεζέδες και το πέταγμα του χαρταετού.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Η δική μας γενιά όμως, πόσο ενεργά συμμετέχει σ’ όλα αυτά τα έθιμα; Η κλασική εικόνα κάθε Πάσχα θέλει τον πατέρα της οικογένειας να ξυπνάει το πρωί και να περνάει το αρνί στη σούβλα, τον παράξενο θείο να τρώει μόνο τα έντερα και τα παιδιά να ξυπνάνε το μεσημέρι περιμένοντας το φαγητό έτοιμο για να φάνε και να πιουν.

Για να πιάσουμε και την Καθαρά Δευτέρα, η οποία και πλησιάζει, πόσοι από εμάς αλήθεια πετάνε ακόμη χαρταετό και πόσοι έχουν πετάξει έστω και μια φορά μαζί με την παρέα τους, χωρίς δηλαδή την παρακίνηση των γονιών τους;

Θα μιλήσω για μένα. Έχω παραστεί σε πολλά πετάγματα χαρταετών. Κράτα όμως τη λέξη-κλειδί ‘παραστεί’. Γιατί καμία απ’ τις φορές αυτές, δεν έχω συμμετάσχει ενεργά στη διαδικασία. Μια χρονιά το δοκίμασα στο ποδοσφαιρικό γηπεδάκι δίπλα στο πατρικό μου σπίτι κι ακόμη το μετανιώνω.

Πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου και το θυμάμαι σαν χθες. Γονείς, θείοι και ξαδέρφια, έχοντας μόλις τελειώσει ό,τι χταποδάκι, ταραμοσαλάτα, ελιά και φυσικά χαλβά υπήρχε πάνω στο τραπέζι, πήραμε τον χαρταετό στα χέρια και ξεκινήσαμε για την αποστολή μας.

Εκείνη τη χρονιά, ήταν η σειρά των παιδιών να επιχειρήσουν να στείλουν τον χαρταετό στον ουρανό. Η προσπάθεια ξεκίνησε με όνειρα. Εγώ έφτιαξα την καλούμπα, ο αδερφός μου έδενε τα σχοινιά, ο μικρός μας ξάδερφος έκανε τους υπολογισμούς. Λίγα λεπτά αργότερα, κρατούσα την καλούμπα κι ο αδερφός μου άφησε τον χαρταετό να πετάξει μόλις ο ξάδερφος φώναξε “φυσάει”. Ξεκίνησα να τρέχω, σκόνταψα κι ο χαρταετός προσγειώθηκε στο κεφάλι μου, με τους γονείς να γελάνε κοροϊδευτικά. Όπως καταλαβαίνεις, ήταν η τελευταία φορά που προσπάθησα να πετάξω χαρταετό.

15 περίπου χρόνια αργότερα, είπα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Μαζί με τον Γιώργο, τη Δέσποινα και τη Μάριον, αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την Καθαρά Δευτέρα προσπαθώντας ξανά να πετάξουμε τον χαρταετό του Μακεδονικού Χαλβά.

Όλα ξεκίνησαν σωστά. Ο Γιώργος είχε επισκεφτεί το σούπερ μάρκετ κι είχαμε ετοιμάσει ένα πικ νικ απ’ το οποίο δεν έλειπε τίποτα. Χταπόδι, ελιές, το καλύτερο ψωμί όλων, η λαγάνα, ταραμάς, ντομάτες, τουρσί, ντολμαδάκια, τσίπουρο και το κερασάκι στην τούρτα: ο Μακεδονικός Χαλβάς.

Στρώσαμε την κουβέρτα μας, εξαφανίσαμε τα πάντα και στη συνέχεια χωριστήκαμε σε ομάδες για να πετάξουμε τον χαρταετό. Είχε έρθει η ώρα να ξαναζήσω την εμπειρία και να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Αυτή τη φορά, είχα πάρει τα μέτρα μου, αφήνοντας στο Γιώργο να χειριστεί την καλούμπα και το σχοινί, κι εγώ περιορίστηκα στο να κρατάω τον χαρταετό.

Υπήρχε κι ο σχετικός ανταγωνισμός με τα κορίτσια, αφού θεωρητικά τα αγόρια τα πάνε καλύτερα με τα σχοινιά και το ύψος μάς έδινε κι ένα μικρό πλεονέκτημα. Στην πράξη βέβαια, όλα αυτά αποδείχτηκαν βλακείες, αφού ο χαρταετός των κοριτσιών πέταξε σαφώς περισσότερη ώρα.

Δεν έχει σημασία όμως. Αυτό που μετράει είναι ότι αυτή τη φορά δεν έφαγα τον χαρταετό στο κεφάλι (παραλίγο βέβαια όπως θα δεις και στο βίντεο), γελάσαμε, φάγαμε Μακεδονικό Χαλβά και τηρήσαμε το έθιμο. Ένα έθιμο που φέτος έχει και καλό σκοπό, αφού βοηθώντας τον χαρταετό του Μακεδονικού Χαλβά στο www.petaxartaeto.gr να ξεπεράσει τα 100 μέτρα βοηθάς και τα παιδιά του ιδρύματος ‘Η Θεοτόκος’.

Τα κούλουμα του Γιώργου

Το πέταγμα του χαρταετού δεν είναι σαν το ποδήλατο. Αν έχεις να το κάνεις πολλά χρόνια, το ξεχνάς. Κι εγώ την τελευταία φορά που παρευρέθηκα σε πέταγμα χαρταετού ήταν στο πάρκο με το άγαλμα του Βενιζέλου, πλάι στο Μέγαρο Μουσικής, στα μέσα του ’90. Τότε η έκταση του πάρκου ήταν πολύ μεγαλύτερη, αφού ούτε Μετρό υπήρχε και το Μέγαρο εκτείνονταν σε λιγότερα τετραγωνικά μέτρα.

Η εικοσαετής αποχή μου από το σπορ, είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να ακολουθήσω τις οδηγίες που είχε ο χαρταετός του Μακεδονικού Χαλβά και μου διάβασε η Δέσποινα για να φτιάξω το ζύγι. Το ‘φτιάξω’ είναι τρόπος του λέγειν, αφού όπως μπορείτε να δείτε και στο video, το πέταγμα με τον Κωνσταντίνο μάς ζόρισε ιδιαίτερα και τα κορίτσια μάς έβαλαν τα γυαλιά. 

Κρατάω, όμως, τα θετικά της εμπειρίας που δεν ήταν άλλα από το ότι περιδρομιάσαμε. Φάγαμε ό,τι είχαμε απλώσει στην κόκκινη κουβέρτα που παρέπεμπε σε χαλί των Όσκαρ. Με τη λαγάνα, τον ταραμά και τον Μακεδονικό Χαλβά ολοκληρώσαμε το χρέος μας προς τους εαυτούς μας αλλά και το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας.

Άντε και του χρόνου παιδιά!