Οι 10 χειρότερες εμπειρίες μου πίσω από το τιμόνι

Η οδήγηση δεν αφορά μόνο μετακίνηση από το σημείο Α στο σημείο Β. Η οδήγηση μπορεί να είναι απόλαυση, μπορεί να είναι συγκινήσεις, πάθος. Όχι απαραίτητα όταν συνδυάζεται με στρατιές από άλογα ή επίπεδα πρόσφυσης που κολλούν το όχημα στο δρόμο πιο καλά και από τη σούπερ UHU. Μπορείς να απολαύσεις την οδήγηση ακόμα και με cruise control, καλό καιρό και καλή μουσική.

Ωστόσο, κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Μπορεί λοιπόν να κρύβει και παγίδες. Καλά καμουφλαρισμένες ή ακόμα και προκλητικά ολοφάνερες, χωρίς όμως να μπορείς να τις αποφύγεις. Το μυστικό είναι απλό: η οδήγηση απαιτεί σεβασμό. Στο αυτοκίνητό σου, στους άλλους που κινούνται γύρω σου. Και μαζί, να μπορείς να αναγνωρίζεις που βρίσκονται τα όρια. Του δρόμου, του αυτοκινήτου σου και το κυριότερο: του εαυτού σου. Εμείς είμαστε πάντα οι χειρότεροι εχθροί μας, η μεγαλύτερη απειλή.
Στα 38 μου ευτυχώς δεν κάνω ούτε χιλιόμετρο χωρίς ζώνη, αλκοόλ δεν πίνω, το παιδί δεν μπαίνει καν σε αυτοκίνητο που δεν έχει ειδικό κάθισμα, όταν βλέπω κόκκινο σταματώ και πανηγυρίζω κιόλας λες και είμαι στη θύρα 17 του Καραϊσκάκης και στη ζυγαριά του μυαλού μου το να φτάσω στον προορισμό και με γεμάτο το πορτοφόλι, είναι σημαντικότερο από το να πασχίσω να φτάσω 5 λεπτά νωρίτερα ρισκάροντας στην καλύτερη μία κλήση και στη χειρότερη θεραπείες ή θέα με τα ραδίκια από την ανάποδη.

Δυστυχώς στα 18 δεν υπήρχε η αντίστοιχη η στερνή η γνώση αλλά θεωρώ εαυτόν τυχερό καθώς δεν μου έτυχε στραβή. Όσο κι αν προσπάθησα να τα κάνω θάλασσα, όσο κι αν άλλοι προσπάθησαν ακόμα περισσότερο να με παρασύρουν στη δική τους τρικυμία, ουδέποτε είχα σοβαρό ατύχημα. Παρότι ‘γράφω’ σταθερά 20-25 χιλιάδες χιλιόμετρα το χρόνο, παρότι υπήρξα κι εγώ τρομακτικά άπειρος και ταυτόχρονα εγκληματικά ενθουσιώδης, παρότι τούτη η δουλειά έφερε σε αρκετές περιπτώσεις στα χέρια μου θηρία που δύσκολα μπορούσα να κουμαντάρω.

Μετά λοιπόν τη λίστα με τα καλύτερα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει, αυτή τη φορά κάνω την αντίθετη διαδρομή και πάω στις χειρότερες στιγμές μου πίσω από το τιμόνι. Κάποιοι από εσάς θα με νιώσετε, δεν μπορεί, στους ίδιους δρόμους οδηγούμε…

#10 – Το πρώτο τρακάρισμα

Πόσο πονεμένη ιστορία! Σίγουρα το πρώτο μας τρακάρισμα μας σημαδεύει κι αν είστε ακόμα από τους ελάχιστους τυχερούς με λευκό οδηγικό μητρώο, σας βγάζω το καπέλο. Το δικό μου ‘ξεπαρθένιασμα’ ήρθε αρκετά νωρίς, μόλις μερικούς μήνες αφότου πήρα το δίπλωμα. Δεν πήρα με το καλημέρα αυτοκίνητο αλλά όποτε ήθελα έπαιρνα στο Astra GSi του παππού μου. Παρότι είχε γκάζι και μπόλικο –κακό για ‘πρωτοεμφανιζόμενο’ στην αρένα των ελληνικών δρόμων- την πάτησα στο τίποτα. Σαββατοκύριακο στον Ωρωπό και συγκεκριμένα σε κάποια κοινότητα στα μισά του δρόμου προς το Χαλκούτσι, σε ήσυχα στενά όπου μάλλον είχα το νου μου περισσότερο στις νότες που έπαιζαν δυνατά και την παρέα που θα συναντούσα, παρά στο αν θα ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από τη δεξιά πλευρά του δρόμου στον οποίο έβγαινα. Η επαφή μας ήταν ανεπαίσθητη, η ταχύτητες μηδαμινές και οι ζημιές περιορισμένες. Αλλά η πρώτη φορά πονάει και τη θυμάσαι πάντα. Το καλό ήταν πως ο παππούς που έδωσε ξανά το αυτοκίνητο το επόμενο Σαββατοκύριακο παρότι έλεγα πως φοβόμουν και δεν ήθελα να το πάρω. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσω τον φόβο. Και έκτοτε, δεν του έκανα ούτε γρατζουνιά!

#9 – Ο Χάρος βγήκε παγανιά

Στην πονεμένη καθημερινότητα της Αθήνας, το να πηγαίνει κάποιος αντίθετα δεν είναι πια η εξαίρεση αλλά η νόρμα. Δεν δικαιούσαι να πεις ότι οδήγησες αν δεν αποφύγεις 3-4 ντελιβεράδες που χώθηκαν δίχως αύριο στο μονόδρομο που κινείσαι ή αν δεν κολλήσεις για κανένα δεκάλεπτο έως ότου η κατά τ’ άλλα συμπαθής κυριούλα που στα μαθήματα οδήγησης πήρε απουσία τη μέρα που δίδασκαν τη σημασία του κόκκινου σήματος με τη λευκή παύλα στη μέση, καταφέρει να κάνει όπισθεν μέχρι την πλησιέστερη έξοδο διαφυγής. Τι γίνεται όμως αν είσαι σε αυτοκινητόδρομο; Με 120 χιλιόμετρα την ώρα, διάζωμα αριστερά και μπαριέρες δεξιά; Και με τον… παππού του Χάρου να βγαίνει παγανιά; Ετών θαρρείς 107 (χωρίς τα καλοκαίρια), άρχισε να ανηφορίζει την Εγνατία από την Ηγουμενίτσα με κατεύθυνση προς τα Γιάννενα. Μόνο που με τρόπο μαγικό, δεν το έκανε στο ρεύμα ανόδου αλλά στο ρεύμα καθόδου, κόντρα επίθεση αιφνιδιάζοντας την αμυντική διάταξη όσων οδηγούσαμε ανυποψίαστοι. Ποια φώτα, ποια κόρνα, δεν φάνηκε να βλεφαρίζει καν. Συνειδητοποιώντας άμεσα πως η φάση ήταν make or brake καθώς ακολουθούσαν κι άλλοι πίσω μου, έκοψα τόσο ώστε να μπορέσω με σχετική ασφάλεια να περάσω τέρμα αριστερά και να αποφύγω τα χειρότερα. Ευτυχώς το ίδιο έκαναν και όσο ήταν πίσω μου. Πιο μετά, τι έγινε στο δρόμο για τον Αχέροντα, δεν το ξέρω.

#8 – Φιλάκι σε Maserati

Η αμήχανη στιγμή που σε ένα τρακάρισμα, σκέφτεσαι περισσότερο το αυτοκίνητο του άλλου παρά το δικό σου. Πλέον οδηγώ ένα Toyota Celica TS (οι στραβές δεν γίνονται ποτέ με δημοσιογραφικά test drives, με το δικό σου αυτοκίνητο γίνονται πάντα) και είμαι στη Λεωφόρο Μεσογείων με κατεύθυνση προς Αθήνα. Έχοντας προ ολίγου περάσει τον ανισόπεδο κόμβο στον πάλαι ποτέ σταυρό, κινούμαι στην αριστερή λωρίδα αλλά με χαμηλή ταχύτητα γιατί έχει αρχίσει και ψιλόβροχο. Στην τυφλή αριστερή που ακολουθεί, υπάρχει φανάρι. Τότε δεν το ήξερα, τώρα το ξέρω. Μιας και σταματημένο ήταν ένα μόνο αυτοκίνητο, όταν πήρα χαμπάρι το κόκκινο η γλίτσα είχε ως αποτέλεσμα να φρενάρω αλλά… δυστυχώς να αγγίξω το σταματημένο. Μιλάμε κυριολεκτικά για άγγιγμα, που έφερε γρατζουνιά στον λευκό του προφυλακτήρα. Έλα όμως που ήταν μία Maserati! Όπως και να έχει, σου σπαράζει η καρδιά να κάνεις τέτοιες πατάτες. Όταν είδα όμως τον οδηγό, εξηντάρης με κοτσίδα και με ασφαλιστική εταιρεία άγνωστη στο Πανελλήνιο και το Σπόρτινγκ, συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε λόγος για δάκρυα.
#7 – Παναγιά μου βόηθα!

Ίσως θυμάστε ένα παλαιότερο πόνημα για τα χειρότερα αυτοκίνητα που είχα οδηγήσει. Στην κορυφή της λίστας είχα το επιβλητικά τρομακτικό Kyron. Θα δανειστώ λόγια από το τότε κείμενο για να καταλάβετε τη μία διάσταση του προβλήματος. «Το σχεδόν δύο τόνων κορεάτικο μοντέλο ζούσε τη δική του ‘Kyron ανάβαση’ κάθε φορά που έπιανε στο δρόμο ανηφόρα. Όμως αυτό, ήταν το καλό του στοιχείο! Διότι όταν κατηφόριζε ήταν που άρχιζαν τα πραγματικά ζόρια. Η ανάρτηση θύμιζε λίγο το ‘Παναγία Εκατονταπυλιανή’ μεσοπέλαγα σε μέρα με μποφόρ ενώ το σύστημα διεύθυνσης το ‘Χαμένοι στη Μετάφραση’». Αυτά ήταν προβλήματα που μπορείς υπό συνθήκες να διαχειριστείς. Τι γίνεται όμως αν είσαι στις στροφές της Παναγιάς, στο μαύρο σαν πίσσα σκοτάδι και Φλεβάρη μήνα που αφότου πέσει ο ήλιος κυκλοφορούν μόνο αλεπούδες και λύκοι; Δεδομένου πως κάθε φρενάρισμα και κάθε αλλαγή κατεύθυνσης είχαν βαθμό δυσκολίας μεγαλύτερο της σκληρότερης δοκιμασίας του Survivor, όταν έφτασα επιτέλους στην ασφαλή Εγνατία, κατάλαβα τι θα πει ‘έζησα την Οδύσσεια μα βρήκα την Ιθάκη’. Αρτιμελής.

#6 – Νικολούλη αγνοείται

Η πιο πρόσφατη ιστορία τρόμου πίσω από το τιμόνι, έλαβε χώρα πριν από δύο χρόνια επί αυστριακού εδάφους. Παίρνω ενοικιαζόμενο που περήφανα μου λένε πως είμαι ο πρώτος που το οδηγεί! Νέα άφιξη στο στόλο, κορδέλες, κομφετί, κεράσματα και όλα τα συναφή. Ξεκινώ από Βιέννη και βάζω πλώρη για Γκρατς. Άσφαλτος χαλί, μαγευτικές διαδρομές και πολλά τούνελ. Ώσπου σε ένα από αυτά, ο κινητήρας αρχίζει να ρετάρει και οι στροφές να πέφτουν. Στην ανηφόρα. Ευτυχώς έχει χώρο στάθμευσης έκτακτης ανάγκης και χώνομαι δεξιά. Όπως μου έχουν μάθει οι σπουδαιότεροι IT που έχουν πατήσει πλήκτρα υπολογιστών, η λύση για όλα είναι το restart. Λες να είναι τόσο απλό; Σβήνω τον κινητήρα, μετρώ υπομονετικά μέχρι το είκοσι και δοκιμάζω ξανά. Μου είχε συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο, στα τούνελ στα Καμένα Βούρλα, στο γυρισμό της εμπειρίας Νο7. Τότε έπιασε. Τώρα όχι. Ενώ φάνηκε το μαγικό restart να διορθώνει τα κακώς κείμενα και οι στροφές να σκαρφαλώνουν στο κόκκινο με κάθε ξερογκαζιά, όταν πήρα απόφαση να βγω ξανά στην κίνηση χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να διαπιστώσω πως η απόφασή μου ήταν πιο άστοχη κι από βολή του Ζάρκο του Πάσπαλιε. Η ανηφορική κλίση αυξήθηκε και το χρονικό διάστημα μέχρι να βρω το φως στην άκρη του τούνελ, αν και ήταν δευτερόλεπτα, φάνηκε αιώνας. Κι αυτό γιατί πήγαινα με ρυθμό τεμπέλικης χελώνας ενώ έβλεπα νταλίκες με 20 προβολείς και κόρνες κρουαζιερόπλοιου, να γιγαντώνουν σταδιακά στους καθρέφτες μου, προτού αλλάξουν λωρίδα την τελευταία στιγμή. Αφού δεν μας ‘κατάπιαν’ ήταν θαύμα.

#5 – Πιρουέτες κανείς; Επιστροφή στην οδηγική και όχι μόνο νιότη. Με το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα 1000άκι Peugeot 206 πρώτης γενιάς, με το οποίο έζησα πολλά. Το ανέβασα φορτωμένο σε ακροπολικές ειδικές, το ξεζούμισα, το πήγα πολύ πέρα από τα εργοστασιακά όριά του. Θα μπορούσαν πολλές κοινές μας εμπειρίες να μπουν σε αυτή τη λίστα και κυρίως από τα πρωινά που δίχως αύριο προσπαθούσα να φτάσω εγκαίρως στο στρατόπεδο για την πρωινή αναφορά. Αλλά διάλεξα μία στιγμή πιο νότια. Πιο ροκ. Βράδυ αργά, στην παραλιακή ερχόμενος από Πειραιά, στρίβω για Λεωφόρο Συγγρού. Δεν είναι δα και αργό κομμάτι αλλά σίγουρα δεν ήταν για τη φόρα που είχα. Κουβαλώντας περισσότερα χιλιόμετρα απ’ όσα έπρεπε, λόγω απειρίας είμαι και τέρμα αριστερά άρα εξ αρχής αδυνατώ να εκμεταλλευτώ το γεγονός πως είμαι μόνος και στις δύο λωρίδες. Πολύ σύντομα αντιλαμβάνομαι πως το χάνω και προσπαθώ απλά να αποφύγω κινήσεις πανικού.
Το 206 γυρνάει ενώ έχω χωθεί για τα καλά στο κάτω μέρος του ανισόπεδου κόμβου και ακινητοποιείται γυρισμένο κατά τρία τέταρτα. Ευτυχώς στροφάρω και ακολουθούν οι πιο γρήγορες μπρος-πίσω μανούβρες στην ιστορία της αυτοκίνησης, ώστε να συνεχίσω το συντομότερο δυνατό την πορεία μου, παύοντας να αποτελώ στόχο για όποιον θελήσει να βγει στη Συγγρού. Με κάποιο μαγικό τρόπο, σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δεν ακολούθησε άλλο όχημα. Δεν θα μπορούσε να με δει αφού όπως οι περισσότεροι ξέρετε, ο τοίχος δεν δίνει ορατότητα πέρα από τα αμέσως επόμενα μέτρα, άρα δεν θα μπορούσε και να με αποφύγει. Με ακόμα πιο μαγικό τρόπο, η μία εκ των συνεπιβατισσών μου σε εκείνη τη σβούρα, όχι μόνο συνέχισε να μου μιλάει αλλά με παντρεύτηκε κιόλας. Θαρραλέα γυναίκα.

#4 – Διόδια σε λέβα

Όποιος έχει ζήσει την εμπειρία να διασχίζει τη Βουλγαρία με αυτοκίνητο, ξέρει πως ανά διαστήματα θα συναντήσει μπλόκα της αστυνομίας που θα τον σταματήσουν για οποιονδήποτε λόγο, θα αφήσει ένα χαρτζιλίκι και θα συνεχίσει το δρόμο του. Πήγα, μου συνέβη, άφησα, συνέχισα. Μόνο που στο γυρισμό για Ελλάδα το μπλόκο ήταν λίγο διαφορετικό. Στη Σόφια είχε ένα τεράστιο εργοτάξιο, έφτιαχναν έναν ολόκληρο οδικό κόμβο και το GPS απλά έχασε τη μπάλα (δεν υπήρχαν google maps και σία ακόμα). Long story short, βγαίνουμε σε χώρο γιαπί, χωματόδρομο με έργα, φορτηγά και εργάτες. Δύο από αυτούς έρχονται μπροστά από το αυτοκίνητο, ελπίζουμε πως θα μας δώσουν οδηγίες για να βρούμε ξανά το δρόμο αλλά διαπιστώνουμε πως έχουμε να κάνουμε με αυτοσχέδια διόδια. Μπροστά δεν βλέπω που καταλήγει το άνοιγμα, αν βγαίνει σε δρόμο, την ώρα οχήματα και άνθρωποι μπροστά μας αρχίζουν να αυξάνονται σε αριθμό. Το αυτοκίνητο μας γεμάτο μπαγκάζια, δύο ζευγάρια μέσα. Φίλος Βούλγαρος εργάτης εν ονόματι υποθέτω Γκεόργκι, ζητάει σε κάτι σαν αγγλικά 20 λέβα για να μου δείξει το δρόμο. Έχω στο πορτοφόλι μου αλλά δεν θεωρώ έξυπνη κίνηση να το ανοίξω και να αρχίσω να ψάχνω το σωστό χαρτονόμισμα. Είχα στην τσέπη 20 ευρώ. Κακή συμφωνία θεωρητικά αλλά μου έδειξε προς τα που να πάω και έκανε νόημα να παραμερίσει το φορτηγό και οι υψηλόσωμοι φίλοι του. Γνέφω συγκαταβατικά στον Μπογκντάν και τον Ατάνας και ξεκινώ ελπίζοντας να είμαστε στο σωστό το δρόμο. Ήμασταν αλλά έκτοτε έχω πολλάκις ζήσει ξανά στο μυαλό του περιστατικό. Αν καλά κάναμε ή αν θα έπρεπε εξ αρχής να πατήσω γκάζι κι όπου βγάλει. Καταλήγω πάντα στο πρώτο. Το δεύτερο συνήθως έχει αποτέλεσμα στις ταινίες. Ή στο #3 της λίστας μου.

#3 – Fast and surely Furious

Παρόμοιο σκηνικό αλλά πολλά, πολλά χρόνια νωρίτερα. Επιστροφή στα πρώτα 1-2 χρόνια που οδηγώ, καλοκαίρι, πάλι στον Ωρωπό. Αργά το βράδυ πάμε με τον κολλητό την κοπέλα του στο εξοχικό της στο Δήλεσι. Παραλιακά, κολλάει πίσω μου ‘wanna be Torreto’, με όρεξη για κόντρες. Δεν θυμάμαι με τι αυτοκίνητο. Ευτυχώς ποτέ δεν υιοθέτησα τέτοιες χαζομάρες, δεν τσίμπησα λοιπόν. Μόνο όπως αποδείχθηκε, τα πράγματα ήταν λίγο πιο σοβαρά. Αφήνοντας τον παραλιακό δρόμο και στρίβοντας προς τους λόφους, αποκτώ άμεσα ‘σκιές’ αφού έχω δύο αυτοκίνητα πίσω μου. Στο πρώτο άνοιγμα το ένα με προσπερνάει. Είναι ο ‘Torreto’, με άλλους τρεις ‘Furious’ φίλους μέσα. Μας προσπερνούν και λίγο μετά σταματούν μπροστά μας και ανοίγουν πόρτες να κατέβουν. Πίσω μας, στο άλλο αυτοκίνητο, είναι η υπόλοιπη παρέα τους. Δεν ρίχνουν ρόδινα τα πράγματα. Για καλή μας τύχη, το άνοιγμα που διαδραματίζεται το σκηνικό μου επιτρέπει να αντιδράσω. Δεν περιμένω να ανταλλάξουμε απόψεις, καρφώνω το δεξί πόδι στο πάτωμα, χώνομαι αριστερά και ίσα που χωράω. Χωράω όμως κι πλέον άντε πιάστε με. Η δική μου παρέα ξέρει τους δρόμους εκεί πάνω και με κατευθύνει. Για λίγο μας ακολουθούν. Γυρνάμε αρκετή ώρα στους λόφους ώσπου να βεβαιωθούμε πως οι ‘φίλοι’ μας έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια να γνωριστούμε καλύτερα. Μόνο τότε συνειδητοποιούμε ακριβώς τι έγινε, τι θα μπορούσε να συμβεί αν εγκλωβιζόμασταν. Πως κανείς μας δεν σκέφτηκε να κοιτάξει αριθμούς πινακίδων ή να τηλεφωνήσει στην αστυνομία όσο ήμασταν εν κινήσει. Δεν σκέφτεσαι καθαρά σε τέτοιες περιπτώσεις.

#2 – Με θέα τον αχλαδόκαμπο

Στο πλαίσιο της δουλειάς μας, συχνά-πυκνά συμμετέχουμε σε παρουσιάσεις νέων μοντέλων που αφορούν προκαθορισμένες διαδρομές. Μία δεκαετία πίσω, κατεβαίνουμε με ένα Signum προς Γύθειο. Είμαι συνοδηγός ενώ ο συνάδελφος πίσω από το τιμόνι έχει ξεκινήσει κόντρα με ένα Audi στον πολύ καλό δρόμο προς την Τρίπολη. Και εδώ κολλάνε όσα είπα στην εισαγωγή περί ορίων. Τα έχει περάσει, του λέω ‘μπιπ κόψε’ αλλά δεν με ακούει. Σε κάποιο σημείο μπαίνει σε δεξιά στροφή φλερτάροντας με τα 200. Νιώθω το αυτοκίνητο να ζορίζεται, να είναι έτοιμο να ξεκολλήσει, σα να έκανε δύο γκελ αλλά ως εκ θαύματος κρατήθηκε. Ή το κράτησε ο οδηγός. Δεν με ένοιαζε τι από τα δύο. Η υπόλοιπη διαδρομή έγινε αρχικά με καντήλια και μετά σιωπή. Και εντός ορίων ταχύτητας. Έκτοτε στις αποστολές προσπαθώ να κάνω δίδυμο με συναδέλφους με ελαφρύ δεξί πόδι. Να οδηγούν όσο ξενέρωτα θα οδηγώ κι εγώ στους δημόσιους δρόμους. Βρεθήκαμε τόσο κοντά στο να φτάσουμε στον Αχλαδόκαμπο εκείνη τη μέρα, ένιωσα πραγματικά πως θα άρχιζε η κουτρουβάλα στην πλαγιά, κουτρουβάλα δίχως τέλος. Όταν είσαι οδηγός έχεις (μέχρι έστω κάποιο σημείο) τον έλεγχο, ξέρεις τι συμβαίνει. Ως συνοδηγός είσαι έρμαιο όσων θα συμβούν χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να τα γλιτώσεις. Και δεν έχω μάθει να βρίσκομαι σε αυτή τη θέση. Εκείνη τη μέρα πραγματικά φοβήθηκα.

#1 – Η καθημερινότητα στο δρόμο

Υπάρχει χειρότερη εμπειρία από την οδήγηση στην Αθήνα; Μία οποιαδήποτε Τετάρτη; Χωρίς καν να βρέχει, χωρίς καν να έχει αφόρητη κίνηση; Από το να πρέπει να οδηγείς με μάτια στα αυτιά αλλά και την πλάτη και να κάνεις τη Λίτσα Πατέρα προβλέποντας τις επόμενες κινήσεις του Υδροχόου που οδηγεί το μπροστινό αυτοκίνητο; Να υποπτεύεσαι αν ο ανάδρομος Ερμής του έχει αχρηστεύσει τα φλας κι αν θα αλλάξει λωρίδα δίχως αύριο; Αν θα φρενάρει ξαφνικά στο ποτάμι επειδή συνειδητοποίησε πως πέρασε την έξοδο που ήθελε να βγει; Αν τελικά είναι στο ζώδιο ταύρος και σαν σε υαλοπωλείο θα διασχίσει τη διασταύρωση ανεξάρτητα με το αν έχει κόκκινο; Αν είναι Λέοντας και θα ορμήσει πάνω σου αγνοώντας το STOP; Αν η κοπέλα που οδηγεί πλάι σου είναι Ζυγός και έχει το κινητό στο χέρι, όχι επειδή είναι επικίνδυνη αλλά επειδή είναι κοινωνική; Ή αν φταίει η αναποφασιστικότητα του Ζυγού που προπορευόμενος κάθεται στην αριστερή λωρίδα με 70 km/h; Ε λοιπόν, δεν υπάρχει. Κι επειδή παρ’ όλα τα δικά μου τα στραβά, δεν υπάρχει μέρα πίσω από το τιμόνι που να μη θέλω να πηδηχτώ από τα παράθυρο του αυτοκινήτου μετά από μερικά χιλιόμετρα, καθώς φρίττω με όσα συμβαίνουν γύρω μου, το #1 μου είναι η καθημερινότητα στους δρόμους. Χθες, σήμερα και δυστυχώς και αύριο. Beat that!

Εσείς, τι τρελό έχετε ζήσει πίσω από το τιμόνι; Μοιραστείτε μαζί μας τις χειρότερες ιστορίες σας. Το Oneman είμαστε, οι ιστορίες μας αρέσουν.