Oι 6+1 σκέψεις ενός πατέρα για τη χρονιά που έρχεται

Τι τεμπέλιασα/ δεν είχα το χρόνο να κάνω μαζί της (βλέπε κόρη, 5 1/2 ετών, πανέξυπνη, πανέμορφη, παμπόνηρη και ολίγον ψευτρόνι) φέτος; Τι πρέπει να κάνω διαφορετικά του χρόνου; Πως μπορώ να την κάνω πιο χαρούμενη και δημιουργική; Και, πάνω από όλα, πως μπορώ να την προστατέψω από όλη την ασχημία του κόσμου και οτιδήποτε κακότυχο ενδεχομένως την παραμονεύει στην κούρμπα του νέου χρόνου;

Ο χρόνος που δεν είναι ποτέ αρκετός

Το απογοητευμένο πρόσωπό της, όταν η μαμά της λέει για άλλη μια φορά ‘Δεν μπορεί να παίξει μαζί σου ο μπαμπάς. Έχει/πρέπει να πάει στη δουλειά‘. Αυτό είναι κάτι που θέλω, πάση θυσία, να αποφύγω να το προκαλέσω φέτος. Το να την κάνω να αισθάνεται ότι δεν έχει παντού και πάντα την απόλυτη προτεραιότητα.

Γιατί ξέρω τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή (όχι η δουλειά, αλλά το κάθε δευτερόλεπτο που περνώ μαζί της). Απλώς, μερικές φορές, το ξεχνάω.

Αυτό που δεν ξεχνώ ποτέ είναι ότι, σε μερικά χρόνια, οι ρόλοι θα αντιστραφούν. Εκείνη θα είναι που δεν θα έχει χρόνο για μένα. Και εγώ θα την κοιτάζω να φεύγει να πάει να παίξει με τους φίλους της, να φεύγει για διακοπές, να φεύγει για σπουδές, να φεύγει για να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Να φεύγει γενικώς.

Το να μπορέσω να την προστατεύσω από τα πάντα, για πάντα

Δεν είναι ρεαλιστικό. Το γνωρίζω αυτό. Αλλά, από την άλλη, δεν δέχομαι να μείνω με τα χέρια σταυρωμένα. Παρόλο που τα οικονομικά μου είναι περισσότερο ‘στριμωγμένα’ από παλιότερα, είχα και έχω φροντίσει να έχει κορυφαία ασφάλεια υγείας από τότε που γεννήθηκε. Και ποτέ μου δεν διανοήθηκα να την κόψω. Ήταν για μένα η πιο σημαντική απόδειξη του πόσο την αγαπώ. Το πιο υπεύθυνο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.

Το πιο σημαντικό δώρο που μπορώ να της κάνω, ακόμη και αν δεν έρχεται τυλιγμένο σε ροζ κορδέλα. Ακόμη και αν δεν μπορώ να της εξηγήσω τι σημαίνει το γεγονός ότι έχει στρατοσφαιρικά υψηλό ανώτατο ετήσιο όριο κάλυψης, τη δυνατότητα να πάει σε ένα δίκτυο 40 συμβεβλημένων ιδιωτικών νοσοκομείων στην Ελλάδα (μεταξύ των οποίων νοσοκομεία με παιδιατρικό τμήμα ή νοσοκομεία που νοσηλεύουν παιδιά), να κάνει διαγνωστικές εξετάσεις, ιατρικές επισκέψεις, ετήσιο προληπτικό έλεγχο και, αν χρειαστεί, να έχει την δυνατότητα επείγουσας μεταφοράς στο νοσοκομείο.

Ενώ εξίσου σημαντικό είναι ότι, σε περίπτωση νοσηλείας, η ασφάλεια μου καλύπτει, ως συνοδός ανηλίκου, τα έξοδα δωματίου και τροφής. Μου δίνει την ευκαιρία να είμαι δίπλα της, όταν με έχει πραγματικά ανάγκη. Και όλα τα παραπάνω μέσω του νέου ολοκληρωμένου προγράμματος NN Direct Health της NN Hellas, το οποίο διατίθεται αποκλειστικά online στο nndirect.gr ή μέσω τηλεφώνου. Με απλές, ηλεκτρονικές και γρήγορες διαδικασίες για να μπορώ να απολαμβάνω περισσότερο, πολύτιμο χρόνο μαζί.

(Μεταξύ μας εκείνη το μόνο που χαίρεται, αυτή τη στιγμή, είναι τα επιπλέον προνόμια, όπως προνομιακές εκπτώσεις για ποδήλατα, παιχνίδια και εγγραφές σε παιδικές κατασκηνώσεις. Και έτσι θέλω να συνεχίσουν να είναι τα πράγματα).

Το υπαρξιακό άγχος της πρώτης μέρας του σχολείου

Κάθε χρονιά το ίδιο άγχος έχω. Πόσο μάλλον φέτος, που θα πάει στην πρώτη δημοτικού. Όχι για το αν θα είναι καλή μαθήτρια (το έχω δεδομένο), όχι για το αν θα την συμπαθήσουν οι δασκάλες της (το έχω δεδομένο), αλλά αν θα βρει τις φίλες που της αξίζουν. Αν θα καταφέρει να βρει ανθρώπους που να την αγαπούν και να την προσέχουν στο 1/100 αυτού που απολαμβάνει σπίτι. Αυτό δεν το έχω καθόλου, μα καθόλου δεδομένο (ακόμη περισσότερο επειδή είναι και μοναχοπαίδι και καλομαθημένη).

Το μόνο που ξέρω είναι ότι, όσον αφορά τις φίλες της, σκοπεύω να είμαι ο τέλειος μπαμπάς. Όπως υπήρξε ο δικός μου για μένα (που επίσης είμαι μοναχοπαίδι). Να είναι το δωμάτιο της γεμάτο ζηλευτά παιχνίδια, το σπίτι μας πάντα ανοιχτό και ο ελεύθερος χρόνος μου στην διάθεσή τους (ως ταξιτζής της παρέας). Έτσι, ως extra bonus, για να θέλει να είναι κάποια φίλη της.

Πόσες εξωσχολικές δραστηριότητες χωράει μια εβδομάδα;

H αλήθεια είναι πως, ως μπαμπάς, μου πηγαίνει καλύτερα να κάνω μαζί της πράγματα εκτός του σπιτιού, παρά να περνάω ώρες παίζοντας με κούκλες (ή, βλέποντας την, να παίζει με το iPad). Ειδικά όταν δεν μιλάμε για φάση όπου απλά την πηγαίνω και την φέρνω, όπως το μπαλέτο, αλλά το θέατρο (όπου μετά, μοιραζόμαστε μια σοκολατίνα σε ένα καφέ και συζητάμε για το έργο) ή το εργαστήριο πηλού όπου καθόμαστε και φτιάχνουμε πράγματα μαζί.

Κοιτάζοντας πίσω το 2015, συνειδητοποιώ ότι αυτές είναι οι στιγμές που ένοιωσα πιο κοντά της. Οπότε, φέτος, θέλω να κάνω ακόμη περισσότερα πράγματα μαζί της. Να δούμε όλα τα μουσεία και όλες τις παραστάσεις της πόλης. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από το να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.

Οι ετοιμόλογες απαντήσεις που ποτέ δεν έρχονται

Δεν ξέρω γιατί είναι μπλε ο ουρανός και όχι λαχανί. Έχω ξεχάσει να κάνω διαίρεση χωρίς κομπιουτεράκι. Και φυσικά και δεν έχω απάντησή στο αν υπάρχει ή όχι παράδεισος. Όμως αυτό το χρόνο πρέπει να στρωθώ και να τα μάθω όλα. Να είμαι προετοιμασμένος για όλα εκείνα τα υπέροχα και αναπάντεχα που θα με ρωτήσει. Πως αλλιώς θα συνεχίσει να με θεωρεί, και αυτή τη χρονιά, Superman και όχι ένα ακόμη 40άρη οικογενειάρχη;

Ο τρόμος του σκοταδισμού

Είναι πολύ μικρή για να καταλάβει τι γίνεται στις ειδήσεις. Γιατί βλέπει συνέχεια κλαμένα παιδιά με σωσίβια να βγαίνουν από βάρκες στα νησιά του Αιγαίου. Ανθρώπους να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν πάνω από σύρματα και συνοριακά φυλάκια αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Και οπλισμένους στρατιώτες να κυκλοφορούν στο κέντρο ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Όπως, αντίστοιχα, εγώ είμαι πολύ ‘μικρός’ για να την προστατέψω από τις επιπτώσεις ενός παρατεταμένου ‘θρησκευτικού ανταρτοπόλεμου’, ενός κανονικού πολέμου στη ‘γειτονιά’ μας, μιας ‘εθνικής’ οικονομικής καταστροφής και όλων των υπόλοιπων ‘ομορφιών’ του ‘μαύρα χάλια’ κόσμου που ετοιμάζομαι να της παραδώσω.

Οφείλω να γίνω καλύτερος και πιο ενεργός πολίτης. Οφείλω να γίνω μέρος της λύσης. Αλλιώς τρέμω για τη στιγμή που, όταν μεγαλώσει, με ρωτήσει ‘Εσύ, τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;’.

Οι υποσχέσεις που δεν σπάνε

Ένας μπαμπάς πρέπει πάντοτε να τηρεί ότι υπόσχεται. Το ξέρω. Το δηλώνω. Το πιστεύω. Αλλά δεν το εφαρμόζω. Όχι, τουλάχιστον, στο 100%. Πάντα συμβαίνει κάτι και με κάνει να την απογοητεύω. Να μην μπορώ να διαθέσω το απόγευμα για να παίξουμε, να μην προλάβω να γυρίσω σπίτι εγκαίρως για να της διαβάσω το παραμύθι. Ή να μην έχω βρει το χρόνο για να ξεκινήσουμε να γράφουμε το δικό μας. Όμως φέτος θα είναι αλλιώς. Το υπόσχομαι. Και, αυτή τη φορά, σας έχω όλους μάρτυρες.