Οι αγορίστικες υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε

”Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες”, δεν φωνάζαμε μαζί πριν κάμποσα χρόνια με περισσότερο πάθος από το ”σήκωσέ το το γαμημένο δεν μπορώ να περιμένω”; Τι συνέβη στο μεσοδιάστημα και όχι μόνο απαρνηθήκαμε, εύλογα, το πρώτο, αλλά ζητάμε σχεδόν άδεια από την ‘x Μαίρη’ για να φωνάξουμε το δεύτερο;

Ή για να αφήσουμε τα συνθήματα στην άκρη, πού πήγαν όλοι εκείνοι οι αντρικοί λόγοι, είτε περιλάμβαναν αναφορά σε γυναίκες είτε όχι, που είχαμε δώσει με πρώτο και καλύτερο, ότι θα τα βροντούσαμε όλα για να ζήσουμε μαζί σ’ ένα δεντρόσπιτο;

Τα κορίτσια

Το πρώτο προσωπικό σοκ για αθέτηση αντρικού λόγου ήρθε στην τρίτη γυμνασίου. Ήταν Παρασκευή και παίζαμε βραζιλιάνικο, στις μπασκέτες δίπλα στη ΓΑΔΑ. Ο Θανάσης, αφού χτύπησε με δύναμη την μπάλα στο ταμπλό για να μην την προλάβει ο επόμενος παίκτης, μας ανακοίνωσε: ”Αύριο δεν θα έρθω για μπάσκετ. Θα πάω για καφέ”.

‘Έσπασα’ την πρόταση στο μυαλό μου, μπας και την κατανοήσω:

Αύριο: Δηλαδή Σάββατο που σημαίνει τουλάχιστον 5-6 ώρες μπάσκετ

Ο Θανάσης: Κολλητός και βασικό μέλος της παρέας

Θα πάω για καφέ: Μα δεν είχαμε υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ το μπάσκετ για να πάμε για καφέ; Πού έχει μπλέξει;

Το σοκ των υπολοίπων ήταν μεγαλύτερο από το να μας ανακοίνωναν μαζικά πως ήμασταν υιοθετημένοι. Τον κοιτούσαμε χωρίς να μπορούμε να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες που είχε μοιραστεί μαζί μας. Λίγες εβδομάδες μετά, ο Θανάσης γινόταν ο πρώτος από την παρέα που μας ανακοίνωνε πως είχε φιλήσει κορίτσι. Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα συνειδητοποιώ πως

εκείνος ο καφές ήταν το δαγκωμένο μήλο που μας έδιωξε από το αγορίστικό μας παράδεισο

Έναν παράδεισο στον οποίο ό,τι υποσχόμασταν μεταξύ μας αποτελούσε νόμο, τον οποίο ήμασταν σίγουροι πως δεν θα παραβιάζαμε ποτέ.

Το γράψιμο

Τα επόμενα σοκ -αυτό με το δεντρόσπιτο το παραπήραμε χαλαρά- ήταν πιο ήπια. Τα πρώτα φιλιά έφεραν τις πρώτες σχέσεις και οι πρώτες σχέσεις τα πρώτα ‘γραψίματα’. Μα, δεν είχαμε πει ότι ποτέ μια γυναίκα δεν θα έμπαινε ανάμεσά μας; Στα 17-18 υπήρχε τουλάχιστον η δικαιολογία των ορμονών που έπαιζαν φλιπεράκι στον οργανισμό μας. Στα 30+ όμως; Όποιος δεν έχει γράψει ή δεν τον έχουν γράψει οι φίλοι του για μια σχέση μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση.

Το γήπεδο

Αν διαβάζεις ακόμα, μάλλον έχεις πάει και γήπεδο με την κοπέλα σου, ξεχνώντας το πόσο ντρεπόμασταν εμείς για λογαριασμό κάθε άγνωστου που βλέπαμε με το κορίτσι του χεράκι χεράκι στην αγαπημένη μας θύρα. Τώρα πια όχι μόνο δεν ντρεπόμαστε να πηγαίνουμε ζευγαρωμένοι στο γήπεδο της αγαπημένης μας ομάδα, αλλά θεωρείται σχεδόν cool να έχουμε με την κοπέλα μας από ένα διαρκείας. Και τις μέρες που βρέχει ή εκείνες που έχει ντέρμπι (γιατί δεν είμαστε πια για τέτοια), καθόμαστε σπίτι και βλέπουμε τον αγώνα αγκαλίτσα. Κάτω από την ίδια κουβέρτα.

Πριν αρχίσουμε, βέβαια, να πηγαίνουμε στο γήπεδο αγκαζέ, προλάβαμε να καταπατήσουμε έναν άλλο λόγο που δίναμε μικροί. Το ‘δεν βρίζουμε μάνες’. Γιατί τα συνθήματα με τα οποία φαντασιονόμασταν ότι κάναμε έρωτα στις μανάδες των ποδοσφαιρικών μας αντιπάλων, αφορούσαν πάντα τις μάνες οποιουδήποτε αθλητικά αντιφρονούντα εκτός των κολλητών μας. Και καλά.

Οι διακοπές

Το δίλημμα διακοπές με κολλητούς ή με την κοπέλα μας μετά τα 30 όχι μόνο έχει εξαφανιστεί, αλλά δεν περιλαμβάνονται καν στα καλοκαιρινά μας σχέδια οι κολλητοί που βρίσκονται ένα βήμα από το ‘συγκατοικούμε ή χωρίζουμε‘, σαν να αγνοείται ολότελα η ύπαρξή τους. Η συζήτηση του θέματος έστω και σε φιλοσοφικό επίπεδο με την παρουσία της κοπέλας

είναι πιο επικίνδυνη από το να είσαι Ρωμαίος στρατιώτης και να κόβεις βόλτες πλάι στον Αστερίξ, αφότου έχει πιει το μαγικό ζωμό

Και όταν πια έχουμε συνειδητοποιήσει και παραδεχτεί έστω και χωρίς να το πούμε φωναχτά πως έχουμε αθετήσει σχεδόν όλους τους αγορίστικους λόγους που έχουμε δώσει, καταλήξαμε να υποσχόμαστε ο ένας στον άλλο πως θα πρέπει να βρισκόμαστε μεταξύ μας, χωρίς γυναίκες, πιο συχνά, πάντα εμφανίζεται κάποιος που μία μέρα πριν το ραντεβού λέει ”Θα έρθουμε κι εμείς”, εννοώντας και την κοπέλα του. Μα εμείς δεν ΣΑΣ καλέσαμε. ΕΣΕΝΑ καλέσαμε.

Όπως λέει ένας συνάδελφος, οι περισσότεροι από τους παραπάνω λόγους δημιουργήθηκαν για να τους αθετήσουμε, όπως τα ρεκόρ για να τα σπάσουμε. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά μη ξεχνάμε πως πάνω τους χτίσαμε το κορίτσια-δεν-θα-κατανοήσετε-ποτέ την ιερότητα της αντρικής φιλίας. Μία ιερότητα που στα 30+ μοιάζει με κορμό δέντρου που τον έχουν πριονίσει από όλες τις πλευρές και στεκόμαστε όλα τα πρώην αγόρια και νυν άντρες από κάτω του περιμένοντας προς τα πού θα γείρει για να τρέξουμε πριν πέσει πάνω μας.