Οι αόρατοι νεκροί της πανδημίας που δε λέει να τελειώσει ποτέ
- 15 ΙΟΥΝ 2021
Την ίδια στιγμή που ο Δυτικός Κόσμος έπαιρνε μία βαθιά ανάσα από τις καταστροφικές επιπτώσεις της πανδημίας, η δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη ζούσε τη χειρότερη τραγωδία: παιδιά μετέφεραν τη νεκρή τους μάνα πάνω σε μηχανάκι, νεκρικές πυρές στήνονταν σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, άνθρωποι κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους λες και έξω κυκλοφορούσαν ζόμπι.
Φυσικά, εκείνοι που διαθέτουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους είναι τυχεροί. Για τους εκατοντάδες εκατομμύρια παρίες της Ινδίας όμως, τους ανθρώπους που δεν έχουν στην κατοχή τους τίποτα περισσότερο από τα ελάχιστα κουρέλια που φορούν, δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε καν ελπίδα. Απλά υπομονή στα όρια της μοιρολατρίας – εγκλωβισμένοι σε ένα αέναο Νo Μan’s Land όπου δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σωθούν.
Ο κίνδυνος της πανδημίας δεν τελείωσε, οι φτωχές χώρες δεινοπαθούν
«Το εμβόλιο είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την Covid-19, να μειώσουμε το ποσοστό θνητότητας, να ελαττώσουμε τον αριθμό των ανθρώπων που εκδηλώνουν σοβαρά προβλήματα λόγω της νόσου, και, γενικά, να κρατήσουμε τους ανθρώπους στη ζωή» ήταν τα λόγια που χρησιμοποίησε η Δρ. Ala Rusnak για να τονίσει τη σημασία του εμβολιασμού στο δίκτυο Euronews. H ίδια είναι μία από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν εμβολιαστεί στο πιο φτωχό κράτος της Ευρώπης. Ήταν τυχερή καθώς τηρούσε όλα τα κριτήρια: δεν είναι νεαρή σε ηλικία και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της πανδημίας. Στη Μολδαβία τα εμβόλια είναι ένα πανσπάνιο αγαθό.
«Η απειλή ενός τρίτου κύματος της πανδημίας είναι ορατή και καθημερινά αυξανόμενη για την Αφρική. Η προτεραιότητα μας είναι ξεκάθαρη: είναι σημαντικό να κάνουμε όσα περισσότερα εμβόλια μπορούμε στους ανθρώπους πριν αρρωστήσουν βαριά και πεθάνουν από την Covid-19» είπε ο διευθυντής του ΠΟΥ για την περιφέρεια της Αφρικής, Δρ. Matshidiso Moeti. Στο πιο πάνω διάγραμμα, δε χρειάζεται να είναι κανείς στατιστικολόγος για να αντιληφθεί τι συμβαίνει: όσο πιο φτωχή η χώρα, τόσο λιγότερα τα εμβόλια. Οι επονομαζόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου -πόσο φριχτή παραδοχή για όλους μας, έτσι;- σφαδάζουν κάτω από το βάρος της πανδημίας και της έλλειψης εμβολίων.
Ευτυχώς, η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό παρουσιάζει όλο και μικρότερο αριθμό κρουσμάτων ενώ ο αριθμός των εμβολιασμών ξεπερνά τις 100 χιλιάδες τη μέρα. Το πού θα γεννηθεί ένας άνθρωπος είναι καθαρά τυχαίο γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το πώς θα ζήσει. Το γεωγραφικό μήκος και πλάτος παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά κάτι άλλο είναι ακόμα πιο κομβικό: η κοινωνική του τάξη. Στο πρώτο κύμα της πανδημίας, η βραβευμένη με Booker Arundhati Roy είχε γράψει ένα συγκλονιστικό κείμενο για τα δεινά που αντιμετωπίζει η πατρίδα της Ινδία. Εκεί, μιλούσε για το πώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνταν με τη βία πίσω στα γκέτο. Προσπάθησαν να φύγουν, αλλά η αστυνομία δεν τους άφησε.
Δυστυχώς, η βραβευμένη Ινδή συγγραφέας συνεχίζει τις εφιαλτικές ανταποκρίσεις της από τη Χώρα του Ποτέ. «Το οξυγόνο είναι το νέο νόμισμα στο μακάβριο χρηματιστήριο της Ινδίας. Διακεκριμμένοι πολιτικοί, διάσημοι δημοσιογράφοι, προβεβλημένοι δικηγόροι -η ελίτ της χώρας- κάνουν εκκλήσεις για κρεβάτια νοσοκομείων και συσκευές οξυγόνου μέσω Twitter. Η μαύρη αγορά για τις τελευταίες γνωρίζει άνθιση. Είνια πολύ δύσκολο να βρεις συσκευές και φάρμακα». Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι παρίες από τη Χώρα του Ποτέ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Μονάχα κοιτάζουν τον ήλιο, με την ελπίδα πως αυτός ο αόρατος εχθρός δεν θα τους κλέψει την ανάσα.
«Είναι σαν ένα UFO να έχει παρκάρει στον ουρανό, και να ρουφάει τον αέρα μέσα από τα πνευμόνια μας. Σαν να λαμβάνει χώρα μία αεροπορική επίθεση που όμοιά της δεν έχουμε συναντήσει ξανά ποτέ» αναφέρει χαρακτηριστικά η Arundhati Roy.
Αντίστοιχα, ο Ινδός ανταποκριτής της Guardian ήταν απολύτως ειλικρινής όσον αφορά το τρίτο κύμα: «Εγώ και η οικογένειά μου ζούμε τις τελευταίες μέρες τηρώντας έναν απαράβατο κανόνα: δεν βγαίνουμε ποτέ και για κανέναν λόγο έξω από το σπίτι».
Τελικά, η λογική που επικρατεί στο θέμα των εμβολίων είναι εκείνη που ισχύει σε κάθε γεωστρατητικό σχεδιασμό: ο πιο δυνατός τα παίρνει όλα. Οι χιλιάδες νεκροί που πληρώνουν αυτούς τους συσχετισμούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αόρατη στατιστική.
Κάπου εδώ όμως κρύβεται και η παγίδα που αφορά ακόμα και τα πιο ισχυρά κράτη του πλανήτη: στα χρόνια της πανδημίας, αν δεν είμαστε όλοι απόλυτα ασφαλείς, κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Οι μεταλλάξεις παραμονοεύουν, ο κίδυνος μένει ζωντανός, και ο ΠΟΥ δεν έχει σταματήσει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Δυστυχώς, όμως, οι ισχυροί του πλανήτη συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Έτσι, ο εφιάλτης θα αργήσει να τελείωσει.
