Οι φαδεράδες του ΟΝΕΜΑΝ – pilot episode

Την πάτησα σαν πρωτάρης. Είπαμε με τον Χατζηιωάννου να ξεκινήσουμε στήλη Onedad, για να γράφουμε οι πατεράδες του ONEMAN και των περιχώρων, εδώ των γραφείων, τον πόνο μας. Εντάξει, να πέσει φωτιά να μας κάψει, που κάνουμε λόγο για πόνο, αφού τα ‘χουμε πει πόνο από μωρό μόνο η γυναίκα καταλαβαίνει, οπότε εμείς οι άντρες του σπιτιού, οι κολώνες της οικογένειας, δεν πονάμε παρά μόνο χαιρόμαστε. Σαν μικρά παιδιά, που ήρθε ένας νέος φίλος/φίλη στο σπίτι για να παίζουμε.

Επιστρέφω στον Χατζηιωάννου, γιατί έχει σχέση με αυτό το πρώτο κείμενο που εγκαινιάζει μια στήλη που θα κάνει λίγο χαμούλη που λέει και ο Αναστασιάδης. Ο Χρήστος λοιπόν, από τότε που μας ήρθε η ιδέα (μην φανταστείτε σε κάνα meeting σοβαρότητας, συνήθως αυτά τα λέμε καθώς διαλέγουμε γιουβέτσι ή γεμιστά για το μεσημεριανό γεύμα στο γραφείο), με έχει τρελάνει.

Σημασία έχει ότι τα καταφέραμε και το ΟΝΕΜΑΝ, ένας τόπος συνάντησης ταινιόφιλων, μουσικόφιλων, αντρών που τους αρέσει γενικώς η παρέα, που θέλουν γυναίκες αλλά πρώτα τις σέβονται, πού αγαπάνε τη μαμά τους, προσπαθούν καθημερινά στη δουλειά τους, θα έχει ένα χώρο και για αυτούς που έχουν αλλάξει πίστα και καθορίζονται πλέον από την πατρική τους ιδιότητα.

Τα θέματα έχουν ήδη αρχίσει να στοιβάζονται σε λίστες, αφού άπαντες οι φαδεράδες εδώ μέσα έτρεξαν να προλάβουν και να πάρουν θέση. Λίγο το ‘χεις να μπορείς να γράψεις για το κλάμα στις 3 το πρωί, για την πρώτη μέρα στο σχολείο, για την τρέλα που κουβαλάνε τα μωρά με την τεχνολογία και τις touchscreens;

Ας δώσω ένα παράδειγμα (και ας κάνω την αρχή).

Το παιδί και το δελφίνι

Μπορώ να το πω, νομίζω, ότι ο μικρός κύριος που μεγαλώνει μέρα τη μέρα σπίτι μου, είναι ένας χαλαρός και καλός τύπος. Χαμογελαστός σχεδόν σε όλους, έτοιμος πάντα για παιχνίδι, καλόβολος. Καλή πάστα τέλος πάντων, σαν να βγήκε από την κοιλιά του μπαμπά του. Όλους τους πρώτους μήνες, το να τσαντιστεί με κάτι, ήταν σαν τη φωνή της Ράνιας Θρασκιά στο Just 2 of Us, δηλαδή ανύπαρκτο. Άντε λίγο γκρίνια όταν πεινάει, άντε λίγο κλάμα αν τον αφήσω μόνο του πάνω που άρχισα να παίζω μαζί του.

Είχα δίκιο, απλά έλειπε το trigger point. Και η γιαγιά του (από του μπαμπά την πλευρά) ήταν έμμεσα η Καίτη (ε, τι πέτρα θα την λέγανε τη μάνα μου;) του σκανδάλου. Ένα φουσκωτό δελφίνι (μπορεί και φάλαινα, μπορεί και καρχαρίας, μπορεί και τσιπούρα, δεν έχει σημασία) που του έφερε δώρο για να το έχει στο μπάνιο (μαζί με μια χελώνα που τον πρώτο καιρό νομίζαμε πώς είναι δεινόσαυρος, αλλά πραγματικά τι δουλειά έχει ένας δεινόσαυρος μέσα στο μπάνιο;) τον έβγαλε εκτός εαυτού.

Προσωπικά, δεν είχα παρατηρήσει, ότι το κρατούσε (το δελφίνι) με τόση αγάπη του. Το έπαιρνε αγκαλιά, το κοιτούσε λες και ήταν ζωντανό σε καθ’ όλη τη διάρκεια του μπάνιου. Τη γούσταρε τη φάση του.

Όταν, όμως, σταμάτησε να τρέχει το νερό και πήγα να τον σηκώσω από το καρεκλό-μπανάκι του, το βλέμμα του άλλαξε. Γύρισε το μάτι του και έβγαλε την πρώτη κραυγή-στριγγλιά-κλάμα με το volume στο κόκκινο (και το κεφάλι κόκκινο σαν τον Ομπράντοβιτς). Τρέλα, παράνοια, τρόμος (για μένα). Λέω, δεν μπορεί, τυχαίο. Του δίνω πάλι το δελφίνι και αμέσως τέρμα τα δάκρυα λες και έκλεισε τη βρύση.

ΟΚ, το παιδί μας ήταν κανονικό. Με νεύρο και με νεύρα, με τρέλα και τα όλα του. Ένα δελφίνι, μπλε φουσκωτό, ήταν το σημείο μηδέν για να ξέρουμε ότι όταν κάτι του αρέσει, θα ουρλιάζει για να το έχει, θα μας πιέζει για να το κερδίσει. Από τότε, το δελφίνι είναι ένα εξαιρετικό τρικ, αν κάτι πάει στραβά (επαναλαμβάνω ότι το παιδί είναι γενικώς ήσυχο, σαν τον μπαμπά του, για να μην μπερδευτούμε το λέω) και πατήσει λίγο γκάζι, του πετάμε το δελφίνι και σηκώνει επί τόπου χειρόφρενο.

Ό,τι άλλο εκτός από ένα. Το κινητό μου. Αλλά δεν είστε έτοιμοι ακόμη για αυτό το κείμενο. Ας περάσουν πρώτα μερικοί άλλοι από τη στήλη και θα επιστρέψω με την ιστορία “Το σημείο LG του μπεμπάκου”.