Οι μπαμπάδες πεθαίνουν νωρίς

Εδώ και μερικές μέρες έχω ξεκινήσει δίαιτα. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκοπεύω να πάρω στα σοβαρά το συγκεκριμένο ‘άθλημα’. Επίσης έχω κανονίσει να κάνω εξετάσεις αίματος, έχω ξεσκονίσει τον διάδρομο στο καθιστικό που χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια ως καλόγερο και γενικώς έχω αρχίσω να προσέχω καλύτερα τον εαυτό μου. Ο λόγος; Το γέλιο που έριξε η 4χρονη κόρη μου όταν με είδε να βγαίνω από το μπάνιο και γύρισε και μου είπε ότι ‘Έχεις πολύ μεγάλη κοιλίτσα. Είναι αστεία. Αλλά μην ανησυχείς, δεν θα το πω στις φίλες μου στο σχολείο’.

Θα μου πεις, το παιδί σου είναι 4 χρονών, και εσύ μόλις τώρα συνειδητοποίησες ότι η βασική σου ευθύνη απέναντί της είναι το να είσαι δίπλα της όσο μεγαλώνει; Και θα σου απαντήσω ότι άλλο είναι να το ξέρεις (ότι δεν έχεις -λόγω φύλου- πολλά ψωμιά) και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου, στο κοιμητήριο Καλλιθέας, που το συγκεκριμένο μεσημέρι Δευτέρας έμοιαζε με reunion σχολείου θηλέων, όπου το dress code ήταν total black.

Όπως και να το κάνεις, το να βρίσκεσαι σε μια κηδεία όπου υπάρχουν μόνο γυναίκες (γιατί οι πατεράδες έχουν πεθαίνει εδώ και χρόνια) και να επιστρέφεις στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσες, η οποία και πάλι είναι γεμάτη ως τα μπούνια με χήρες, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι το πιο πιθανόν είναι να μην καταφέρεις να χαρείς το παιδί σου για όσο διάστημα επιθυμείς.

Σε αναγκάζει να συνειδητοποιήσεις ότι κάθε ανεγκέφαλη επιλογή που κάνεις, από το να καπνίσεις ένα τσιγάρο παραπάνω ως το να μην φορέσεις την ζώνη ασφαλείας επειδή ‘έλα μωρέ, ως το ψιλικατζίκο πάω’, έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή ενός πλάσματος του οποίου φέρεις την ευθύνη. Όχι την αποκλειστική, αλλά το 50%. Για να μην σου πω και παραπάνω, στις περιπτώσεις που έχεις κόρη.

Ξέρω τι σου λέω. Γιατί έχω δει τι συμβαίνει όταν ένας πατέρας φεύγει νωρίς. Τα τραύματα που κουβαλάει το κορίτσι μετά. Και πως επηρεάζει αυτό τις σχέσεις που επιλέγει να κάνει. Συνήθως με μεγαλύτερους σε ηλικία ‘αντικαταστάτες’ αυτού που έχασε.

Άσε που μετά από μια γεμάτη δεκαετία στα αντρικά περιοδικά μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι οι χειρότερες τσούλες εκεί έξω, οι πιο τραυματισμένες υπάρξεις, οι πιο επιρρεπείς σε καταχρήσεις, εκμετάλλευση και γενικώς ηλιθιότητα επιλογών, είναι εκείνες που ο πατέρας τους υπήρξε απών. Είτε επειδή πέθανε νωρίς, είτε επειδή την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.

Εκείνες που, μεταξύ άλλων, το θεωρούν ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης όταν ένας γκόμενος προσφέρεται να τις πάει να κάνουν πλαστική στο στήθος. Κάτι που έχω δει να συμβαίνει τουλάχιστον 8 φορές με τα μάτια μου. Αν και τις 4 υπεύθυνος ήταν ο ίδιος γκόμενος που προφανώς κάποιο ‘στα 3 ζευγάρια το ένα δωρεάν’ ντιλ είχε κλείσει με τον συγκεκριμένο πλαστικό.

Τι τα θες, είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι πατέρας. Η πρώτη φορά για πολλούς από εμάς, όσους τουλάχιστον μεγαλώσαμε χωρίς να χρειάζεται να βγούμε στη βιοπάλη από τα 12 μας, που νιώθουμε ως πραγματικοί άντρες. Η πρώτη φορά που δεν έχουμε το δικαίωμα να τα σκατώσουμε. Που δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντελώς εγωιστές και παρτάκηδες.

Από την άλλη, οι άνθρωποι βασικά δεν αλλάζουν. Ότι και να τους συμβεί. Καλό ή κακό. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Εμένα π.χ. δεν θα σταματήσουν να μου τρέχουν τα σάλια κάθε φορά που περνάω μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο. Ή στον φίλο μου τον Κώστα το ίδιο όταν περνάει μπροστά από στριπτιζτάδικο.

Ούτε αντέχεις να ζεις τη ζωή σου για κάποιον άλλο. Ακόμη και αν αυτός ο άλλος έχει προσωπάκι αγγέλου και κουβαλάει εμφανώς τον ίδιο χαρακτήρα και το ίδιο γαιδουρο-πείσμα με εσένα.

Οπότε, τι μένει; Tο ίδιο με πάντα. Το ίδιο βασικό μάντρα που οφείλει να έχει κάθε πατέρας εκεί έξω. Το να προσπαθείς να είσαι κάθε στιγμή η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου που γίνεται. Και να εύχεσαι να αργήσει η μέρα που το παιδί σου θα καταλάβει ότι είσαι ατελής, λίγοτερος από ότι πιστεύει, ένας κοινός θνητός όπως όλοι οι άλλοι. Με την λέξη κλειδί εδώ, προφανώς, να είναι το θνητός.