Οι συνθήκες εργασίας στα ελληνικά τρένα μέσα από την ανάρτηση κόρης πρώην μηχανοδηγού

Ο κατηγορούμενος υποδείχθηκε από την πρώτη στιγμή ως ο κύριος υπεύθυνος για τη σύγκρουση του επιβατικού με το εμπορικό τρένο, ώρες πριν ο πρωθυπουργός αναφέρει στο τηλεοπτικό του μήνυμα στον λαό ότι «όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος».

Κι ενώ οι ευθύνες και οι αιτίες της τραγωδίας συγκεντρώνονται, τουλάχιστον προς στιγμήν, αποκλειστικά και μόνο στο πρόσωπο του σταθμάρχη, έρχονται διαρκώς στο φως ολοένα και περισσότερα από τα χρόνια, άλυτα προβλήματα του ελληνικού σιδηρόδρομου με τα ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας, που βαραίνουν παλαιότερες κυβερνήσεις αλλά και αυτή της Νέας Δημοκρατίας που κλείνει φέτος 4ετία στη διακυβέρνηση της χώρας. 

Φυσικά και ο συγκεκριμένος υπάλληλος έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι εξολοκλήρου δικό του. Η απόδοση δικαιοσύνης δεν θα συμβεί αν τελικά τιμωρηθεί μόνο εκείνος. (Να σημειωθεί ότι έγινε γνωστό ότι θύματα και συγγενείς θυμάτων ετοιμάζουν μηνύσεις και αγωγές κατά πολιτικών και στελεχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της Hellenic Train).

Στην αρχική του κατάθεση, σύμφωνα με πηγές, δήλωσε ότι πάτησε τον διακόπτη για την αλλαγή της τροχιάς όμως το σύστημα δεν «υπάκουσε» στην εντολή του, αλλά ο ισχυρισμός του ανετράπη όταν πραγματογνώμονας διαπίστωσε ότι το σύστημα λειτουργούσε άψογα και όσες φορές πατήθηκε το «κλειδί» η τροχιά άλλαξε.

Τότε, παραδέχτηκε ότι ενδεχομένως έκανε λάθος χειρισμό, λόγω του φόρτου που είχε και επειδή εκείνη την ώρα διαχειριζόταν ένα άλλο τρένο στον Σταθμό της Λάρισας.

Ο κατηγορούμενος αναφέρθηκε δηλαδή στις συνθήκες εργασίας, αυτές που προσπάθησε να περιγράψει μέσα από ανάρτησή της στο Instagram κόρη πρώην μηχανοδηγού που εργάστηκε επί 35 χρόνια στον ΟΣΕ. 

Με αφορμή τα Τέμπη, η Άννα Μορίκου έγραψε: 

«Ο μπαμπάς μου ήταν 35 χρόνια μηχανοδηγός.

Όταν ήμουν μωρό, αν χαλούσε ο καρβουνιάρης, γύριζε μαυρισμένος στο σπίτι, για να κάνει μπάνιο και να προλάβει να κοιμηθεί, για να ξαναγυρίσει στη δουλειά.

Όταν μεγάλωσα αργότερα και πήγαινα στο σχολείο, τον έβρισκα κάποιες μέρες καθισμένο στο τραπέζι της κουζίνας, ανάμεσα σε στοίβες χαρτιά. Με ρωτούσε πώς γράφεται αυτό κι εκείνο, για να μην κάνει ορθογραφικά στις αναφορές που έγραφε, για να ενημερώσει για την επικινδυνότητα των γραμμών, όταν έβρεχε, όταν άφηναν τα δέντρα άκοπα κι έμπαιναν τα κλαδιά στις γραμμές, όταν του ζητούσαν να ξαναπάει στη δουλειά μετά από 8 ώρες από την ώρα που σχόλασε, χωρίς να έχει σημασία μάλλον αν ένας άνθρωπος άυπνος, μπορεί να οδηγήσει ένα τρένο, γιατί δεν είχαν προσωπικό.

Όταν κατάφερνε να πάρει τα δύο ρεπό που δικαιούταν την εβδομάδα, έκλεινε το κινητό του, από φόβο, μήπως τον πάρουν και τον καλέσουν τελευταία στιγμή να του τα κόψουν, γιατί είχε κανονίσει να πάει να βοηθήσει τον παππού μου στο χωράφι.

Καμιά φορά, η μαμά του έλεγε μήπως να πει ναι, επειδή ήταν Κυριακή και θα έπαιρνε τα έξτρα της αργίας. Τα χρειαζόμασταν. Κι εκείνος της απαντούσε ότι αν του πω ναι σήμερα που είναι Κυριακή, όταν θα με ξαναπάρει να μου κόψει το ρεπό καθημερινή, δε θα μπορώ να του πω όχι. Κι εγώ δεν μπορώ μια ζωή να ζω για να δουλεύω.

Ο μπαμπάς μου είναι ρολόι ακριβείας. Τα τελευταία χρόνια στη δουλειά υπέφερε. Ήταν συνεχώς νευρικός, γιατί κυκλοφορούσαν τρένα που θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί, γιατί το προσωπικό δεν ήταν αρκετό, γιατί σχεδόν κάθε μέρα υπήρχαν γκρίνιες από το επιβατικό κοινό για τις καθυστερήσεις.

Ο μπαμπάς μου πρόλαβε να βγει στη σύνταξη και τον πρώτο χρόνο κατά βάση κοιμόταν. Γιατί ήταν εξαντλημένος. Γιατί δούλευε Πρωτοχρονιές, Πάσχα, Κυριακές, Πρωτομαγιές, νυχτερινά, μισή ζωή.

Σαν τον μπαμπά μου θα ήταν πολλοί ακόμα. Άκουσα πως ο ένας μηχανοδηγός ετοιμαζόταν να βγει στη σύνταξη. Αυτός δεν πρόλαβε.

Ούτε πολλά από τα φοιτητάκια που ήταν μέσα πρόλαβαν να ζήσουν, γιατί για το κράτος η ασφάλειά μας είναι ακριβή και οι ζωές μας ένα τίποτα.

Ας πενθήσουμε για άλλη μια φορά τους νεκρούς μας, όχι από φυσική καταστροφή, αλλά από κρατική αδιαφορία».