Όλος ο πλανήτης παίζει μπάλα

Θα ήταν ιδανικά εάν με κάποιον μαγικό τρόπο μπορούσε να εισακουστεί το μήνυμα του Gianni Infantino: κατά τη διάρκεια γεύματος με τους ηγέτες του G20, ο πρόεδρος της FIFA κάλεσε τις εμπλεκόμενες πλευρές στον πόλεμο της Ουκρανίας να προβούν σε εκεχειρία για ένα μήνα, όσο δηλαδή θα κρατήσει το Μουντιάλ στο Κατάρ. Αναφερόμενος στον ενοποιητικό ρόλο του ποδοσφαίρου, τα λόγια του παρέπεμψαν στις οικουμενικές αξίες του αθλητισμού από καταβολής των Ολυμπιακών Αγώνων με την ιερή εκεχειρία.

Η ιστορία της παγκόσμιας διοργάνωσης, βέβαια, έχει δείξει ότι οι αγώνες ακολουθούν τα γεωπολιτικά παιχνίδια, αντί να τα ορίζουν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978, επί δικτατορίας Χόρχε Βιδέλα, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό μπροστά στο αποτύπωμα που έχουν αφήσει συνολικά οι αγώνες της διοργάνωσης στις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων. Τα τέρματα, οι υψωμένες κούπες, το Χέρι του Θεού και η θριαμβευτική νίκη της Ουρουγουάης μέσα στο Μαρακανά το 1950.

Καταρχήν, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι το ποδόσφαιρο θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς το Μουντιάλ: το όραμα του μεγάλου Jules Rimet για το Παγκόσμιο Κύπελλο ήρθε ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και εκείνο που κατάφερε μέσα στα χρόνια ήταν να καταστήσει το άθλημα δημοφιλές σε κάθε άκρη του πλανήτη. Η «στρογγυλή θεά» χάρισε αναμνήσεις, συγκινήσεις και έκανε τα παιδιά να ονειρεύονται. Όπου κι αν βρίσκονται, με όποια γήπεδα κι αν έχουν στη διάθεσή τους, είτε είναι στρωμένα με γρασίδια, με άχυρα ή τσιμέντο.

Έπειτα από 21 διοργανώσεις και αμέτρητα σφυρίγματα στη σέντρα αγώνων του Μουντιάλ, τα εκατομμύρια θεατών έχουν να συμφωνήσουν ότι όλοι γνωρίζουν το αίσθημα της αγωνίας σε μια κρίσιμη φάση. Και αυτό είναι κάτι που ενώνει.