One Fight Stand: Τα καλά ενός επικού τσακωμού

“One ring to rule them all”, ήταν το μότο της εποποιίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Εκεί, βέβαια, δεν ήξεραν από σχέσεις, γκόμενες και γκόμενους -μόνο η Liv Tyler γκομένιζε με κάποιον αν δεν κάνω λάθος-, οπότε το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το δαχτυλίδι και οι φοβερές του δυνατότητες.

Στην καθημερινότητα με τη σχέση σου ή τέλος πάντων με το κορίτσι που έχει τη μαγική δύναμη να “σε βγάζει από τα ρούχα σου” (η φράση χρησιμοποιείται μόνο μεταφορικά εδώ), αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία τελικά είναι ο μεγάλος, ο επικός, ο “τίποτα-δεν-θα-‘ναι-ίδιο-μετά-από-αυτόν” τσακωμός.

Αν είσαι από αυτούς που με καγχασμό λένε στους φίλους του ότι δεν έχουν τσακωθεί ποτέ με την γκόμενά τους, πέρασε έξω σε παρακαλώ. Αν λες αλήθεια, μάλλον είστε σκάρτο έναν μήνα μαζί. Αν είστε πάνω από ένα μήνα μαζί και όντως δεν έχετε τσακωθεί ακόμα, να το κοιτάξεις σοβαρά (ή να μας στείλεις κάπως τον τρόπο), γιατί φοβάμαι ότι από την πολλή γαλήνη, θα σας πάρει ο ύπνος σε καμιά καφετέρια.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα τα ζευγάρια τσακώνονται. Έτσι βρίσκει διέξοδο το πάθος. Έτσι ανάβουν τα αίματα. Έτσι πρέπει. Είναι λογικό. Εδώ τσακώθηκες με τον κολλητό σου γιατί είδε το τέλος του Friday Night Lights χωρίς εσένα. Δεν θα τσακωθείς με τον άνθρωπο που κατά 75% καθορίζει την καθημερινή σου διάθεση; Θα τσακωθείς, δεν γίνεται αλλιώς. Η ευαίσθητη ισορροπία, η καρδιά του μαρουλιού (που την έκοβε ένας τόνος-κονσέρβα σε μια παλιά διαφήμιση) είναι το πώς και το πόσο. Δεν είναι το γιατί.

Κάθε ζευγάρι έχει δικαίωμα να σφάζεται για οτιδήποτε. Προσωπικά, πλησιάζοντας μαρτυρικά τα 30, έχω τσακωθεί για 74 ζωές με αφορμή τα πάντα.

Το απόσταγμα σοφίας λοιπόν από χρόνια ανηλεών μαχών είναι το εξής ένα. Αγαπάμε και μαθαίνουμε από τους υπερβολικούς-επικούς τσακωμούς, αποφεύγουμε τους πολυάριθμους μικρούς. Την λεγόμενη ‘μίρλα’.

Η μίρλα

Θα έχεις ακουστά το μαρτύριο της σταγόνας. Αυτό είναι η μίρλα. Σταθερές και μικρές δόσεις γκρίνιας και ολιγόλεπτου τσακωμού που αργά ή γρήγορα θα σε κάνουν να λυγίσεις. Να σπάσεις. Να τρέξεις να βρεις τους κολλητούς σου, χλωμός, με το μάτι να γυαλίζει και ζητώντας τους να σε πάρουν αγκαλιά. Θα σου πω ένα μυστικό.

Δεν υπάρχει δίαιτα με πιο εγγυημένα αποτελέσματα από αυτήν με τους 5-6 μικρούς τσακωμούς τη μέρα. Μιλάμε για θεαματικά αποτελέσματα. 2-3 κιλά την εβδομάδα και 70 ευρώ στον ψυχολόγο. Διαιτολόγο δεν προλαβαίνεις, είπαμε τσακώνεσαι.

“Γιατί άργησες; 19.30 δεν είχαμε πει να βρεθούμε;”. Μανούρα-μανούρα-μανούρα. 20.00 είχατε πει. “Καλά, εσύ δεν σκέφτηκες καν να  μου πεις να βγούμε αύριο”. Μανούρα-μανούρα-μανούρα. Σου είχε ξεκαθαρίσει ότι αύριο δεν θα βρισκόσασταν γιατί θα πήγαινε σε ένα λάηβ. Της το ακύρωσαν, τα ακούς εσύ. “Θα κάτσεις με τα παιδιά; Δεν μου είπες ποτέ ότι θα έρθουν τα παιδιά σπίτι”. Μανούρα-μανούρα-μανούρα. Εντάξει, όντως, δεν της το ‘χες πει. Κάνεις κι εσύ καμιά μαλακία.

Το θέμα είναι ότι αυτό δεν βγάζει πουθενά. Πουθενά όμως. Άντε, όπως σου είπα και παραπάνω, να σε/σας βγάλει στην πόρτα κανενός ψυχολόγου. Οι φίλοι σου λογικά θα έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Το “Έλα τώρα, άμα τσακωνόμουν τόσο με την γκόμενά μου, θα χωρίζαμε” που ήδη σκέφτεσαι να γράψεις στα σχόλια έχει φυσικά μια λογική βάση.

Μπότομλάην: Η αέναη μίρλα και οι συνεχόμενοι τσακωμοί εξασθενούν την σχέση, παγώνουν το θερμόαιμο ζευγάρι και ο χωρισμός είναι θέμα χρόνου. Όσο δεν περιορίζονται ή όσο δεν χωρίζετε, ξεφτιλίζεστε και οι δύο. Αν φτάσετε να γουστάρετε αυτήν την προβληματική φύση της σχέσης σας, κάπου στον δρόμο χάσατε τον αυτοσεβασμό σας.

Ο επικός τσακωμός

Αισθάνομαι την υποχρέωση να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Πιο δημόσια από εμένα έχει τσακωθεί μόνο ο Χατζηστεφάνου με τη Δάφνη Μπόκοτα. Αν ντρέπομαι γι’ αυτό; Όχι, δεν ντρέπομαι. Έχω ιδέα πόσο τραγική είναι η εικόνα ενός ζευγαριού να τσακώνεται στο δρόμο (ΜΑΚΑΡΙ να τσακωνόμουν απλά στο δρόμο), απλά την ώρα της σφαγής το μόνο που σε νοιάζει πραγματικά είναι να το βγάλεις από μέσα σου. Και να κερδίσεις.

Εξάλλου, τσακώνεσαι για να νικήσεις. Η αόρατη μαγεία εδώ είναι ότι παρά τις ψυχικές και τις υλικές (πιάτα, κορνίζες, καναπέδες) απώλειες ενός επικού τσακωμού χωρίς όρια -πλην της σωματικής βίας που θεωρούμε δεδομένο ότι δεν είναι επιλογή σου-, στο τέλος όλος ο συρφετός και η αρνητική ενέργεια είναι πια έξω από το σώμα σου. Το σύστημά σου είναι καθαρό. Ο κόσμος μπορεί να συνεχίσει να γυρίζει.

Ένας χορταστικός τσακωμός μοιάζει με αγώνα του Ζαμπίδη. Ξύλο, μίσος, ξύλο, μίσος, ξύλο, μίσος και στο τέλος οι δύο μονομάχοι αγκαλιάζονται και κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Ή περίπου αυτό.

Αφού (τελικά) δεν μπορείς να τον αποφύγεις, απόλαυσε τον τσακωμό, που χαριτωμένα λέμε εδώ ‘one fight stand’. Μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για σένα, τη σχέση σου, για κείνη, για το σύμπαν. Όσο τον αποφεύγεις, σου έχω ήδη δύο καταστροφικές εξελίξεις. Πρώτον, θα σκάσει η μίρλα που μόλις αναλύσαμε. Δεύτερον, θα σκάσεις εσύ.

Μπότομλάην:  Μετά τον τελευταίο, 40λεπτο, εξουθενωτικό τσακωμό μου, το μόνο που ήθελα (θέλαμε) ήταν να πάω στις Κοτοπουλάδες που βρίσκονται εκεί παρά δίπλα και να φάω κάτι, οτιδήποτε. Δεν είχα δύναμη ούτε να παραγγείλω. Παρήγγειλε εκείνη για μένα. Μπορεί να με κέρασε κιόλας, δεν θυμάμαι.

Βγάλτε το κι εσείς από το σύστημά σας στο @illanastasiadis