Όσα έμαθα κάνοντας αποτοξίνωση από τις ηλεκτρονικές συσκευές και το ίντερνετ

Πριν λίγο καιρό έπεσε στο γραφείο η ιδέα να κάνει ένας από εμάς αποτοξίνωση από το ίντερνετ και όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές γενικότερα, συμπεριλαμβανομένης και της τηλεόρασης. Ενώ στην αρχή δέχτηκα με χαρά να το κάνω εγώ, περνώντας οι μέρες έβλεπα ότι είναι όλο και πιο αδύνατο να ορίσω την ημερομηνία που θα το κάνω. Είτε είχα κάποιο event που έπρεπε να πάω και ήθελα να έχω το κινητό, είτε είχα κάποια γενέθλια, ή θέμα ή επικαιρότητα (Game of Thrones, Eurovision, Eκλογές -να τρία πράγματα που δεν περίμενα να πω στην ίδια παρένθεση) που ζητούσε να έχεις επαφή με την πραγματικότητα.

Η ημερομηνία τελικά ορίστηκε για το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και ξέρω είναι λίγο διάστημα, αλλά ήταν οκέι ώστε να καταλάβω κάποια πράγματα. Η αποτοξίνωση ξεκίνησε την Παρασκευή 12 το βράδυ, ακριβώς πριν αφήσω το σπίτι για να βρω μία φίλη μου, και καλωδιώθηκα ξανά Δευτέρα, όταν ξύπνησα το πρωί.

Στην αναλογική ζωή δεν υπάρχει copy paste

Την πρώτη επίπτωση της αποχής από ηλεκτρονικές συσκευές την κατάλαβα, όταν ζήτησα από φίλους να μου δώσουν τα σταθερά τους. Όταν έπρεπε να κάτσω να αντιγράψω σε χαρτί τα τηλέφωνα, ένιωσα την τεράστια έλλειψη του copy paste και συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν γράφω τίποτα σε χαρτί. Αν θέλω να κρατήσω κάποια σημείωση, τη γράφω στο κινητό ή τη στέλνω στο messenger στον εαυτό μου και σε μετέπειτα χρόνο την κάνω copy paste, για να την αναπτύξω, να τη στείλω ή να τη βάλω σε κάποιο άρθρο.

Δεν μπορούσα να ακούσω μουσική

Να κάτι ακόμα που δεν είχα σκεφτεί. Δεν μπορούσα να ακούσω μουσική. Το ραδιοφωνάκι που είχα σπίτι ήταν χαλασμένο.

Δεν είχα ρολόι

Είναι κάποια πράγματα που περίμενα ότι θα συμβούν κλείνοντας τις νέες τεχνολογίες και κάποια που δεν περίμενα. Ένα από αυτά που δεν είχα μεριμνήσει ήταν το ρολόι. Δεν είχα ρολόι. Ένα χαλασμένο χρησίμευε για διακοσμητικό τοίχου, έτσι στις 12 παρά το βράδυ πριν κλείσω το κινητό, δεν ήταν τίποτα που θα μπορούσα να κάνω, για να είμαι σίγουρη ότι θα ξέρω ανά πάσα στιγμή την ώρα. Έτσι αποφάσισα να μην βρω ούτε την επόμενη μέρα ρολόι. Θα ήταν και αυτό ένα challenge, φοβιστικό στη θεωρία.

Στην πράξη καταλάβαινα στο περίπου την ώρα. Το πρώτο πρωινό μάντεψα σωστά, όταν ξύπνησα και μίλησα με μια φίλη στο σταθερό, ότι η ώρα θα είναι 12 και ήταν 12 και κάτι ψιλά. Το δεύτερο πρωινό της Κυριακής ρώτησα τη συγκατοικό μου τι ώρα είναι, όταν ξυπνήσαμε, και μάντεψα πάλι ψιλοσωστά ότι ήταν 10:30. Η τραγωδία έγινε το μεσημέρι, όπου με πήρε ο ύπνος στον καναπέ διαβάζοντας και όταν ξύπνησα δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν 3, 4, 5 ή 6. Ήταν 3 και 20.

Οι περισσότεροι δεν έχουν πια σταθερά ή και να έχουν δεν τα σηκώνουν

Παρόλο που όπως είπα παραπάνω, ζήτησα τα σταθερά των φίλων μου, οι περισσότεροι ή δεν είχαν, έτσι τους έδωσα εγώ το δικό μου μόνο, ή και να είχαν δεν το σήκωναν. Πράγματι και εγώ κανονικά δεν σηκώνω ποτέ το σταθερό, γιατί ξέρω ότι πάντα θα καλούν για γκάλοπ ή για προμόσιον. Έτσι όλες τις φορές που μίλησα στο σταθερό ήταν επειδή με πήραν οι άλλοι τηλέφωνο σε αυτό.

Σε μία από τις επικοινωνίες μου θυμηθήκαμε με νοσταλγία την εισαγωγική, ντροπιαστική ατάκα, που έπρεπε να κάνεις κάθε φορά που έπαιρνες σε σταθερό, και το σήκωνε γονιός του φίλου/φίλης σου.

Καλημέρα σας. Θα μπορούσα, σας παρακαλώ, να μιλήσω με τη Μαρία;

Δεν χρειάζεται να επιβεβαιώνεις κάθε μισή ώρα το ραντεβού σου

Το Σάββατο το απόγευμα με πήρε μια φίλη μου στο σταθερό στις 5:00, και δώσαμε ραντεβού στις 9:30 σε ένα φούρνο στην Αλεξάνδρας. Μέχρι να ξεκινήσω από το σπίτι στις 9:00 δεν ξαναμιλήσαμε, για να επιβεβαιώσουμε το ραντεβού ή να επιβεβαιώσουμε ότι ξεκινάμε “τώρα”, όπως κάνω πάντα όταν έχω ίντερνετ και σόσιαλ. Και αυτή τη φορά, ήθελα πολύ να επιβεβαιώσω το ραντεβού, αλλά δεν μπορούσα να την πάρω εγώ, γιατί θα καταπατούσα τους κανόνες -εκείνη είχε μόνο κινητό. Ξεκίνησα λοιπόν στις 9:00 με μια ανησυχία ότι δεν θα καταφέρουμε να βρεθούμε. Έφτασα 9:35 στο ραντεβού μας -ξέρω την ώρα, γιατί την είδα μέσα στο λεωφορείο. Φτάνω έξω από τον φούρνο και δεν την βλέπω. Σκέφτηκα ότι θα έφτασε πρώτη, θα με περίμενε και θα φυγε. Σκέφτηκα ότι είχα καταλάβει λάθος σημείο και θα με περίμενε κάπου αλλού. Σκέφτηκα να πάω κάτω από το σπίτι της, που ήταν κοντά, αλλά δεν θυμόμουν ακριβώς που ήταν και δεν είχα GPS.

Πέρασαν 5-10 λεπτά αγωνίας και η φίλη μου άρχισε να αχνοφαίνεται. Βλέποντάς τη, αισθάνθηκα την παραλογοσήνη που έχει το να επιβεβαιώνεις κάθε τόσο το ραντεβού σου “που είσαι, έρχομαι, τώρα ξεκινάω, φτάνω σε πέντε, προχώρα στο επόμενο στενό” όταν έχεις κινητό. Μια χαρά εύκολα βρίσκονταν ο κόσμος και όταν δεν είχε.

Αφήνεις όντως τη δουλειά πίσω σου

Με το ίντερνετ δεν σε νοιάζει αν διαταράσσεις τις ώρες κοινής ησυχίας. Μπορεί πχ να στείλεις επαγγελματικά μέιλ και Κυριακή μεσημέρι, χωρίς να περιμένεις απάντηση φυσικά. Έτσι και εγώ πολλές φορές έχω λάβει άκακα μέιλ, όπως στην περίπτωση των δημοσιογράφων δελτία τύπου, μες στο Σαββατοκύριακο. Δεν απαιτούν από εσένα κάτι τέτοια μέιλ, σου θυμίζουν όμως ασυνείδητα τη δουλειά. Όταν όμως δεν έχεις ηλεκτρονικές συσκευές, δεν υπάρχει τρόπος να σου θυμίσει κάποιος ότι τη Δευτέρα δουλεύεις.

Δεν μπορείς να γκουγκλάρεις και πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου να θυμηθείς

Ήταν Κυριακή πρωί, μόλις είχα ξυπνήσει και σκεφτόμουν διάφορα. Το ένα έφερε το άλλο, και έσκασα να θυμηθώ τι γινόταν στην ταινία ‘La piel que habito’ του Αλμοδοβάρ. Μου έρχονταν τα μισά, δεν μπορούσα να θυμηθώ καλά όλες τις ανατροπές, ούτε το τέλος. Τότε εκτίμησα το Google και ήταν και το πρώτο πράμα που γκούγκλαρα Δευτέρα πρωί, που καλωδιώθηκα.

Είχα δει κάποτε ένα χιουμοριστικό βίντεο όπου ένα ζευγάρι ζει χωρίς ίντερνετ και του πάνε όλα τέλεια, μέχρι που αρχίζουν να διαφωνούν για μια ασήμαντη πληροφορία και το πράμα καταλήγει σε τεράστιο καβγά, επειδή δεν έχουν το Google να τους πει ποιος έχει δίκιο. Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω το βίντεο όσο κι αν γκουγκλάρω (γκρρρρ, το να το έχεις και να μην μπορείς να το χαρείς είναι χειρότερο).

Δεν μου έλειψαν οι σειρές, μου έλειψε Η ΣΕΙΡΑ

Το ίντερνετ έχει το πιο τέλειο περιεχόμενο, αλλά και το πιο χειρότερο. Έχει 1000 καλύτερο από το καλύτερο της τηλεόρασης και 1000 φορές χειρότερο από το χειρότερό της. Επιπλέον το περιεχόμενο είναι άπειρο και δεν έχεις καν μόνο πρόσβαση σε σειρές, ταινίες και εκπομπές της χώρας σου, αλλά όλων των χωρών και όλων των εποχών. Επομένως μπορείς να κάνεις πολύ καλή και πολύ κακή χρήση του περιεχομένου ίντερνετ, ειδικά πλέον που τα έχεις όλα ανά πάσα στιγμή στο κινητό σου.

Δεν μου έλειψαν λοιπόν ούτε οι άπειρες σειρές, ούτε τα βιντεάκια στο YouTube, ούτε τα memes. Αυτό που μου έλειψε ήταν η σειρά που είμαι πωρωμένη αυτή την περίοδο, που τυγχάνει να είναι το ‘Mad Men’ (κάλλιο αργά παρά ποτέ).

Δεν μπορείς να αποφύγεις εντελώς τις ηλεκτρονικές συσκευές

Παρόλο που εγώ δεν είχα κινητό, με βάλανε μέσα σε στόρι οι φίλοι, με τράβηξαν φωτογραφίες και ήμουν πχ με μια φίλη έξω, η οποία συνεννοούταν με την υπόλοιπη παρέα για το πού θα τους βρούμε. Έτσι άφησα το ηλεκτρονικό μου αποτύπωμα ήθελα δεν ήθελα.

Σου λείπουν οι ‘Ελληνες του Εξωτερικού

Έχω τρία κοντινά άτομα που μένουν έξω, αλλά δεν το χω καταλάβει σχεδόν, γιατί μιλάμε καθημερινά. Ένας άλλος φίλος μου επίσης ταξίδεψε για κάποιες μέρες στο εξωτερικό. Σε δύο μέρες δεν πρόλαβα να νιώσω μεγάλη έλλειψη που δεν επικοινωνήσαμε, αλλά κατάλαβα πόσο θα με πείραζε αν ήξερα ότι για να τους μιλήσω, θα έπρεπε να πάω να στείλω γράμμα και να περιμένω πόσο καιρό την απάντησή τους.

Από την άλλη πλευρά, είχα διαβάσει κάποτε στο ‘Τεχνοπώλιο’, του Neil Postman, και μου χει μείνει ότι αν δεν υπήρχαν τρένα, δεν θα μπορούσες να πας να επισκεφτείς το αγαπημένο σου πρόσωπο που έφυγε από τον τόπο σας. Από την άλλη, αν δεν υπήρχαν τρένα, το πρόσωπο αυτό δεν θα είχε φύγει καν από τον τόπο σου.

Άμα θες να αναβάλλεις, θα αναβάλλεις

Είχα πει ότι μια που δεν θα με αποσπάει τίποτα, θα κάνω όλα όσα αναβάλλω λόγω ίτερνετ εδώ και καιρό. Ένα βασικό από αυτά ήταν το κατέβασμα των καλοκαιρινών, το ανέβασμα των χειμερινών και το ξεκαθάρισμα Marie Kondo στα συρτάρια και τις ντουλάπες του σπιτιού. Φυσικά δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά, γιατί αν είσαι procrastinator, θα είσαι procrastinatοr και η τεχνολογία δεν είναι ο λόγος που είσαι.

Διάβασα επιτέλους βιβλίο

Τα τελευταία δύο χρόνια μου είναι πολύ δύσκολο να διαβάσω βιβλίο. Όλο τα πιάνω και τα αφήνω με αποτέλεσμα να έχω διαβάσει 2 βιβλία την χρονιά. Επιτέλους όμως την Κυριακή το απομεσήμερο τα κατάφερα και διάβασα ένα μικρό βιβλίο και άρχισα και ένα δεύτερο (να δω πότε θα το τελειώσω).

Κυριακή απόγευμα home alone

Μέχρι την Κυριακή στις 7 απόγευμα στην πραγματικότητα το detox μου πήγε μια χαρά. Αυτές τις δύο μέρες πήγα γυμναστήριο, βγήκα χωρίς ευτράπελα, μίλησα στο σταθερό, διάβασα βιβλίο, κοιμήθηκα το μεσημέρι, μαγείρεψα. Σε δύο μέρες δεν προλαβαίνει να σου λείψει τόσο η τεχνολογία. Aπό τις 7:00 ως τις 9:00 το βράδυ όμως, αυτές τις δύο ώρες που είχα κάνει όλα τα παραπάνω και περίμενα τη συγκάτοικό μου να γυρίσει από τη δουλειά της (καλά που ήξερα ότι θα έρθει και αυτή) ήταν οι πιο δύσκολες. Δεν είχα τι άλλο να κάνω και πέρασα την περισσότερη ώρα κοιτώντας το ταβάνι (αντί να κατεβάσω τα καλοκαιρινά βλ. πιο πάνω).

Αν το 2019 δεν έχεις κινητό δυσκολεύεις περισσότερο τους άλλους από ό,τι εσένα

Όταν όλοι δεν είχαμε κινητά, όλα έβρισκαν τον δρόμο τους και λειτουργούσαν όπως λειτουργούν τώρα, απλά με άλλο τρόπο. Τώρα που μόνο εγώ δεν είχα κινητό, για να με βρει η συγκάτοικός μου πχ στο τζαζ φέστιβαλ, έπρεπε να πρήζει με μηνύματα και τηλέφωνα μια άλλη φίλη μου με την οποία είχα πάει μαζί.

Το να προσπαθείς να ζήσεις στη σημερινή πραγματικότητα χωρίς κινητό και ίντερνετ δυστυχώς δεν μπορεί να λειτουργήσει, γιατί και να βρεις τρόπο να λειτουργεί για σένα, το πιο πιθανό είναι να γίνει εις βάρος των κοντινών σου προσώπων.