Όταν ανησυχούν για σένα τα παιδιά σου

Όταν είσαι μικρός έχεις να ανησυχούν για σένα οι γονείς σου. Νομίζω ότι το “φόρεσε ένα μπουφάν, κάνει κρύο” λίγο-πολύ το έχετε ακούσει άπαντες από μια αγχωμένη μητέρα. Αργότερα, βέβαια, ήρθατε στα λόγια της, βλέποντας τα δικά σας παιδιά να βγαίνουν ντυμένα τριαλαρί- τριαλαρό, με θερμοκρασία υπό το μηδέν.

Όταν ο πατέρας σας, σάς συμβούλευε να προσέχετε πως και τι πίνετε, ψιθυρίζατε “άσε μας ήσυχους…”γυρνούσατε, πρώτη φορά μεθυσμένος και τον αντικρίζατε ζαλισμένος, ανήμπορος να αρθρώσετε τρεις κουβέντες στη σειρά. Και τώρα, είστε ο πατέρας που δέχεται τηλεφώνημα στις δυο τα μεσάνυχτα να πάτε να παραλάβετε τον ζαλισμένο από αθρόα κατανάλωση βότκας, υιό σας.

Μέχρι να φτάσετε και να τον δείτε, περνάνε χιλιάδες σενάρια από το μυαλό σας. Όταν καταλαβαίνετε ότι απλά ήταν το πρώτο μεθύσι, χαμογελάτε. Με μια πικρή γεύση στο τέλος, για το χρόνο που πέρασε και άλλαξε τους ρόλους.

Έτσι δεν είναι; Η ζωή γυρίζει, κάνει κύκλους, δικαιώνει το “εκεί που ήσουν ήμουνα κι εκεί που είμαι θα ‘ρθεις”. Δεν συγκρίνεται η αγωνία του γονέα, ειδικά όταν το παιδί αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ακόμη θυμάμαι τον τρόμο των σκοτεινών ημερών του μικρού γιου μου στο “Παίδων”, με βαριά πνευμονία που είχε μπερδέψει όλο το ιατρικό επιτελείο του νοσοκομείου. Από την απόγνωση στην απέραντη ανακούφιση της τελικής διάγνωσης που δεν είχε σχέση με όσα μας έλεγαν αρχικά, το τούνελ έμοιαζε ατέλειωτο. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο και νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι γιατί οι απεγνωσμένοι γονείς πιάνονται και ελπίζουν από το παραμικρό, που θα τους δώσει θάρρος και ελπίδα.

Τι γίνεται όμως όταν τα … παιδιά σου, καταλαβαίνεις ότι ανησυχούν για σένα; Δεν είσαι ακόμη στην ηλικία, που πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί κάποια στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται ξανά. Πιάνεις όμως στον αέρα, βλέμματα ανησυχίας. Και σιωπές

Το πρωί που ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος λες και σφυροκοπούσαν διάφοροι μαστόροι με σφυριά, αξίνες και διάφορα άλλα μεταλλικά αντικείμενα, ήταν να πάω τους γιους μου στο σχολείο. Ο πόνος ήταν οξύς, το πρόβλημα μεγαλύτερο. Πώς να πεις στα παιδιά ότι πονάς; Είναι σωστό να σε δουν αδύναμο; Και τι θα κάνεις;

Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό σου και επιδεινώνουν τον πόνο. Είσαι και μπερδεμένος. Μόλις πριν από λίγες μέρες είχες κάνει ξανά ό,τι στα τριάντα τέσσερα. Αγγειοπλαστική στο ίδιο σημείο, που σου κόπηκε η ανάσα σε μια ανηφόρα. Γιατί πονάς, ενώ όλα πήγαν καλά.

Μπερδεμένος, ιδρωμένος, δεν έχεις άλλη λύση από το να καλέσεις ταξί, για να πάνε στο σχολείο κι εσύ να πάρεις το δρόμο ξανά για το νοσοκομείο. Θα αποδειχθεί ότι ο πόνος δεν ήταν καρδιακός, ο φόβος φεύγει σιγά-σιγά κι αρχίζεις να σκέφτεσαι αλλιώς. Το να σε δουν τα παιδιά σου ανήμπορο, καταρρέει το στερεότυπο του ισχυρού (και άτρωτου) πατέρα.

Δεν είσαι αυτό που νομίζουν, έχεις αδυναμίες, είσαι ευάλωτος. Νιώθεις και τύψεις γιατί τους υποχρέωσες να σε δουν σε τέτοια κατάσταση, ενώ κανονικά … εσύ είσαι ο δυνατός, αυτός που πρέπει να τους προσέξει, να τους πει κάτι, να δώσει την συμβουλή. Σαχλαμάρες, ωστόσο!

Η ζωή δεν προγραμματίζεται με βάση τα στερεότυπα. Πολλές φορές είναι τα παιδιά που κάνουν καλύτερο τον γονέα, τον οδηγούν σε δραστικές αποφάσεις. Σε λύσεις, που δεν τολμούσε να αποφασίσει. Δεν πιστεύω ότι όλα γίνονται για ένα λόγο, κάθε τι που σου συμβαίνει, όμως, μπορεί να σε οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Το 1995 έχασα το δικό μου πατέρα, από καρκίνο στους πνεύμονες.

Ήταν μανιώδης καπνιστής, δεν τον θυμάμαι χωρίς τσιγάρο στα χέρια. Κανονικά, θα έπρεπε να παραδειγματιστώ και την επόμενη του θανάτου του, να πετάξω μακριά το πακέτο με τα τσιγάρα. Συνέχιζα να καπνίζω αρειμανίως (όχι ένα, αλλά τρία πακέτα) μέχρι που έκανα το πρώτο μπαλονάκι. Ακόμη και αυτή η περιπέτεια όμως, μυαλό δεν μου έβαλε … ολότελα. Το τσιγάρο επανήλθε γιατί στην ουσία, ακόμη κι όταν έλεγα ότι το είχα κόψει, δεν το έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου.

Όταν είδα το βλέμμα των παιδιών εκείνο το πρωί, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Πέταξα το πακέτο (και τον αναπτήρα) και δεν ξανάβαλα τσιγάρο στο στόμα.