Όταν είσαι νέος πατέρας και αυτό φαίνεται προς τα έξω

Επτά ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη φορά που ακούμπησα την καλαθούνα με την κόρη μου στον καναπέ του καθιστικού, με το που βγήκαμε από το μαιευτήριο, και άρχισα να ψάχνω να βρω που είναι οι οδηγίες χρήσεως (που, φυσικά, δεν υπήρχαν), έχω καταλήξει σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα:

Ποτέ δεν σταματάς να αγχώνεσαι. Ποτέ. Ίσως όταν αποχωρήσεις από τον μάταιο αυτό κόσμο, αλλά και πάλι δεν είμαι βέβαιος. Μπορεί απλά το “Λάκη, πρόσεξε μην μπαίνεις στη θάλασσα φαγωμένος” να μην ακούγεται – λόγω απόστασης – όταν βρίσκεσαι δίπλα στον Άγιο Πέτρο.

Άσε που, κάθε διαφορετικό άγχος, το οποίο σκάει ‘τσαμπουκαλεμένα’ μύτη με το που αλλάζει πίστα / ηλικιακή κατηγορία το παιδί, σου φαίνεται πιο Όλυμπος από το προηγούμενο. Λογικό καθώς, ως νέος, όλα τα αντιμετωπίζεις για πρώτη φορά. Και όχι, δεν έχει σημασία πόσο πολύ έχεις ενδεχομένως προετοιμαστεί διαβάζοντας βιβλία και νταντο-μπλογκς ή πόσες ‘σοφές’ συμβουλές σου δίνουν μάνες, αδέλφια, φίλοι και οι ζαμανφού πολύτεκνοι της γειτονιάς σου.

Η ουσία, η πικρή αλήθεια είναι ότι, όσον αφορά το παιδί σου και τις διαδοχικές φρίκες που τρως σε σχέση με αυτό, θα είσαι πάντοτε μόνο εσύ και η γυναίκα σου που θα κληθείς να τις διαχειριστείς και να τις αντιμετωπίσεις. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση αφού π.χ. η δικιά μου ακόμη με κράζει για το γεγονός ότι, μέχρι να γίνει η μικρή έξι ετών, πήγαινα κάθε βράδυ μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και ακουμπούσα το χέρι μου απαλά στην κοιλιά της για να τσεκάρω ότι αναπνέει.

Η ακόμη πιο πικρή αλήθεια, αυτή που – ως νέοι πατεράδες – δεν τολμάμε να εκμυστηρευτούμε ακόμη και στους κολλητούς μας, για να μην ‘κράξουν’ ως ψυχαναγκαστικούς, είναι ότι μερικές φορές αισθάνεσαι ότι όλα εκεί έξω, ο ήλιος, η θάλασσα, τα κουνούπια, η τσούχτρα, οι αγκαθωτοί θάμνοι, έχουν ένα και μόνο λόγο ύπαρξης. Να τραυματίσουν (βλέπε κοψίματα, γδαρσίματα, τσιμπήματα) το τέλειο πλάσμα που έχει κατά λάθος δημιουργήσει.

Να το κάνουν να πονέσει, να δυσφορήσει και να μπήξει τα κλάματα. Και, ειδικά τώρα που καλοκαίριασε, να του χαλάσουν τις διακοπές που τόσο λαχταράει να κάνει.

Τουλάχιστον για το συγκεκριμένο έχω βρει εδώ και χρόνια τη λύση. Λίγο πριν φύγουμε για το εξοχικό μας στη Ναύπακτο ή για όποιο kid’s friendly νησί (εσένα κοιτάζω στα μάτια Νάξο) έχει αποφασίσει η παρέα (εννοείται πως ποτέ δεν πας μόνος σου διακοπές πλέον-τα παιδιά θέλουν παιδιά), περνάω μια βόλτα από το φαρμακείο της γειτονιάς μου και κάνω μια γενναία και ‘κιμπάρικη’ σάρωση.

Λέω δηλαδή στην κοπέλα, που εδώ και χρόνια με ξέρει και με περιμένει με χαρά, ‘Βάλε ότι νομίζεις μέσα στο βαλιτσάκι. Θέλω να είμαι προετοιμασμένος από τσίμπημα συναχωμένου κουνουπιού μέχρι για πυρηνική καταστροφή επειδή ο Donald μπέρδεψε κατά λάθος τα κουμπιά’. Και μετά, περήφανος περήφανος, αφού -στο μυαλό μου- εκτέλεσα πλήρως τις υποχρεώσεις μου ως πατέρας, περπατάω κορδωμένος προς το αυτοκίνητο.

Και όχι, δεν αφήνω την γκρίνια της γυναίκας μου ότι και πάλι ξέφυγα, ότι δεν χωράει με τίποτα το βαλιτσάκι με τα φάρμακα στο πορτμπαγκάζ και ότι έχω καταντήσει εντελώς γραφικός, να με πτοήσουν διόλου. Αν και, το ομολογώ, ότι όταν σκάσει ανάγκη μου παίρνει υπερβολικά πολύ χρόνο να βρω τι από όλα βάζω που. Στην τελική, άλλοι τα τρώνε στα μπουζούκια, δεν έχω εγώ δικαίωμα να τα σκάσω στα φάρμακα;

Αν και η αλήθεια είναι ότι φέτος η κοπέλα στο φαρμακείο με αιφνιδίασε. Επειδή λέει ‘Είναι κρίμα να φορτώνομαι με τόσα άχρηστα πράγματα’, μου εμφάνισε ένα νέο επουλωτικό Spray Sofargen που μόλις βγήκε στην αγορά και είναι ιδιαίτερα εύχρηστο και περιποιείται επιφανειακά τραύματα διατηρώντας στεγνή την πληγή, μακριά από μικροοργανισμούς που μπορούν να προκαλέσουν μολύνσεις, διευκολύνοντας ταυτόχρονα την επούλωση.

Εντάξει, το δοκίμασα και όντως κάνει δουλειά. Ναι, μου λύνει όντως τα χέρια. Αλλά πως θα πουλάω εγώ τώρα μούρη στην παραλία ότι είμαι ο γκουρού των παιδικών τραυμάτων; Το βαλιτσάκι μου μοιάζει πολύ άδειο μέσα μόνο με αυτό μέσα. Άσε που δεν είναι καν ακριβό, ώστε τουλάχιστον να ισχυριστώ ότι είναι κάτι τόσο ελίτ που μόνο αυτοί που αγαπάνε τα παιδιά τους και είναι πρόθυμοι να τα σκάσουν έχουν δικαίωμα να το έχουν.

Κρίμα, πάντως, που δεν έχει βγάλει (ακόμη) κάτι η ίδια εταιρία για να διατηρεί μακριά από την κόρη μου τα αγόρια. Αυτό δηλαδή που, τώρα που το λύσαμε με τα γδαρσίματα και τα κοψίματα, θα είναι τα επόμενα χρόνια το επόμενο δικό μου μεγάλο άγχος.