Όταν η Edie Sedgwick παραλίγο να κάψει το Chelsea Hotel
- 27 ΣΕΠ 2024
Σε δημοπρασία βγαίνουν κομμάτια της ιστορίας του Chelsea Hotel στη Νέα Υόρκη, συμπεριλαμβανομένης της εμβληματικής επιγραφής νέον που κρέμεται στο εξωτερικό του κτιρίου από το 1949. Όσοι έχουν να διαθέσουν τα ανάλογα χρήματα ίσως σταθούν τυχεροί και αποκτήσουν κάποιο από τα γράμματα της επιγραφής, δεδομένου ότι θα πωληθεί το καθένα ξεχωριστά.
Η νέον πινακίδα που φιγουράρει σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες του θρυλικού ξενοδοχείου, έγινε σήμα κατατεθέν για το κτίριο που φιλοξένησε μερικά από τα πιο επιδραστικά ονόματα της μουσικής, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Ένα εκατομμύριο ιστορίες γράφτηκαν στους διαδρόμους του. Ως κατοικία αμέτρητων καλλιτεχνών και κόμβος για τα δρώμενα και τις δημιουργίες τους, το στέκι της West 23rd Street τα έχει δει όλα. Λίγο έλειψε ωστόσο να τελειώσει άδοξα η πορεία του και να γίνει στάχτη εξαιτίας μίας διάσημης και απερίσκεπτης κατοίκου του, της Edie Sedgwick.
Η Edie Sedwick, μούσα του Andy Warhol, ήταν μία από τους κατοίκους του θρυλικού ξενοδοχείου
Προτού βρεθεί νεκρή η Nancy Spungeon στο δωμάτιο 100 ή η καταφέρει η Madonna να τραβήξει τις περιβόητες φωτογραφίες της Erotica στο 822, το μέρος παραλίγο να πάψει να υπάρχει. Η μούσα (ή καλύτερα το άβαταρ) του Andy Warhol, Edie Sedgwick, μέσα στη θολούρα μιας ζάλης από ναρκωτικά, έπεσε αναίσθητη έχοντας αφήσει αναμμένα τα κεριά στο δωμάτιό της.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό με τη Sedgwick, καθώς μία άλλη πυρκαγιά στο παρελθόν την είχε στείλει στο Chelsea Hotel. Αφού έκανε speedball, όπως ονομάζεται η διπλή δόση ηρωίνης στο ένα χέρι και αμφεταμίνης στο άλλο, έπεσε αναίσθητη στο κρεβάτι και το τσιγάρο κύλησε από το στόμα της στα σεντόνια. Με την Sedwick να καίει τόσο τα χρήματά της όσο και το μυαλό της σε καπρίτσια κι εξαρτήσεις που απαιτούσε το κοσμικό lifestyle της, η φωτιά του σπιτιού της ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον κύκλο της. Σκέφτηκαν ότι η μετακόμισή της στο ξενοδοχείο, στο δωμάτιο 105, θα την κρατούσε τουλάχιστον λίγο πιο ασφαλή, καθώς οι διάφοροι ένοικοι θα ήταν εκεί για να την προσέχουν.
Έτσι λειτουργούσε πάντα το Chelsea. Το ενοίκιο μπορούσε να πληρωθεί με καθυστέρηση ή και καθόλου, μιας και ο διευθυντής, ο Stanley Bard, δεχόταν τακτικά έργα τέχνης ή κρατούσε πορτφόλιο ως αντίτιμο. Το μέρος λειτουργούσε με ένα είδος ανταλλαγής και φροντίδας, καθώς οι φιλοξενούμενοι μοιράζονταν ιδέες και σχέδια, και έδιναν ο ένας στον άλλον φαγητό, δουλειά και υποστήριξη, είτε σωματική είτε συναισθηματική. Όλοι έδειχναν πρόθυμοι να βοηθήσουν με κάποιον τρόπο.
Ο Leonard Cohen ήταν σίγουρα. Η συμμετοχή του είναι κι αυτή που κάνει αυτή την ιστορία τόσο τυπική για το Chelsea, λίγο παράξενη, με μοιραία γεγονότα. Σε όλη την προφορική ιστορία του χώρου, αρκετοί άνθρωποι έχουν επισημάνει μια πνευματική αύρα στον χώρο. Είτε ήταν ο αέρας ενός δημιουργικού θεού που ευλογούσε το μέρος και τους θρύλους που ζούσαν εκεί είτε μια στοιχειωμένη, παραφυσική ενέργεια που έφερνε τραγωδίες στο κτίριο ξανά και ξανά, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά καθώς ο Cohen ήταν προφήτης σε αυτή τη μοναδική νύχτα, η περίεργη δύναμη του χώρου βγήκε ξανά στην επιφάνεια.
«Η Edie Sedgwick έμενε μερικές πόρτες πιο κάτω», είπε σε ένα live Q&A αφηγούμενος την εποχή του στο Chelsea στα μέσα της δεκαετίας του 1960. «Από την πόρτα της περνούσαν οι πιο ελκυστικοί άντρες και γυναίκες της εποχής. Δεν ήμουν ανάμεσά τους, αλλά λαχταρούσα να είμαι ανάμεσά τους». Παρά τη φήμη του ως γυναικάς, το μυαλό του Cohen ήταν αλλού εκείνη την εποχή, καθώς είχε αρχίσει να ασχολείται με την πνευματικότητα.
Είτε ήταν ο αέρας ενός δημιουργικού θεού που ευλογούσε το μέρος και τους θρύλους που ζούσαν εκεί είτε μια στοιχειωμένη, παραφυσική ενέργεια που έφερνε τραγωδίες στο κτίριο ξανά και ξανά, δεν θα το μάθουμε ποτέ.
«Υπήρχε, στη γωνία της 7ης Λεωφόρου και της 24ης Οδού, ένα μεξικάνικο μαγαζί με μαγικά, με φίλτρα, κεριά και σκόνες, που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προσελκύσουν επιρροές στη ζωή σου – για να εξασφαλίσεις ερωτικές σχέσεις ή να εγγυηθείς επιτυχίες», θυμάται. «Η κατάστασή μου ήταν τέτοια εκείνη την εποχή που πίστευα σε αυτά, οπότε αγόρασα μερικά κεριά και ένα βιβλίο για τα κεριά – απλά το διάβασα, αν και δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα».
Το νέο του ενδιαφέρον έτυχε να συμπέσει με την πολυαναμενόμενη γνωριμία του με τη Sedgwick. «Κάποια στιγμή, από κάποιο χαριτωμένο ατύχημα, με κάλεσαν στο δωμάτιο της Edie Sedgwick. Ήταν γεμάτο με πολύ όμορφους νέους ανθρώπους. Ήταν σκοτεινό και φωτιζόταν από κεριά, 30 με 40 κεριά, που έκαιγαν παντού, πάνω σε πιάτα, πάνω στη σόμπα»,συνέχισε. Ως νεαρός ανερχόμενος καλλιτέχνης, όμως, ο Cohen πίστευε ότι δεν είχε κάτι αξιοσημείωτο να πει. Η διάταξη των κεριών της Sedgwick τού τράβηξε την προσοχή και έχοντας ήδη κάνει την έρευνά του για τη μαγεία, βρήκε το θάρρος να μοιραστεί μια προειδοποίηση μπροστά στο λαμπερούς παρευρισκόμενους: «Αυτή η διάταξη κεριών είναι εξαιρετικά επικίνδυνη».
Ο νεαρός και άσημος τότε Leonard Cohen παρουσιάστηκε ως ειδικός στα κεριά
«Παρουσιάστηκα ως … ειδικός στα κεριά. Και αυτό δεν πήγε καθόλου καλά. Έτσι έφυγα την κατάλληλη στιγμή», αστειεύτηκε. Ενώ κάποιοι θα έλεγαν ότι η μαγεία δεν υπάρχει και ότι η διάταξη των κεριών δεν είχε καμία σημασία, η προφητεία του Cohen επαληθεύτηκε. «Την επόμενη μέρα, το διαμέρισμά της κάηκε και το κύρος μου εκτοξεύτηκε στα ύψη», είπε.
Υπάρχει μια διαβόητη πλέον φωτογραφία της Sedgwick, κουλουριασμένη και ακόμα ζαλισμένη, ξαπλωμένη στο φουαγιέ του ξενοδοχείου με έναν επίδεσμο γύρω από το καμένο χέρι της. Ευτυχώς, η πυρκαγιά σταμάτησε πριν εξαπλωθεί και πριν ο κόσμος χάσει εκείνη τη φωτογραφία, αυτή την ιστορία και όλες τις εκατοντάδες άλλες που προέκυψαν από το μέρος τα επόμενα χρόνια.
Τώρα, το Chelsea Hotel ξεπουλιέται σε κομμάτια.
