Όταν ξεκίνησα το άτμισμα…

Μισό λεπτό να υπολογίσω. Α, ναι: 6 τσιγάρα σε 25 ημέρες. Αυτή είναι η απάντησή μου στο χαρτί Α4 που (μου) κόλλησαν στο καπνιστήριο με τίτλο “Απαγορεύεται το άτμισμα” οι αγανακτισμένοι καπνιστές. Αγανακτισμένοι, γιατί όπως κι εγώ πριν από κάνα μήνα, αδυνατούσα να δεχθώ ότι μπορείς να κόψεις (ή να μειώσεις τέλος πάντων) το κάπνισμα με ένα USB Stick που αντί για ΜΒ κουβαλάει πάνω του υγρή νικοτίνη. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Δεν είχα πάρει απόφαση να κόψω το κάπνισμα (δεν ξέρω καν αν την έχω πάρει, ακόμη και τώρα που γράφω), αλλά είχα κολλήσει με το ενδεχόμενο να το καταφέρω μέσω του ηλεκτρονικού τσιγάρου. Όντας ο πιο αναβλητικός άνθρωπος πιθανότατα στην νοτιανατολική Αττική και να έλεγα “αύριο θα κόψω το τσιγάρο”, πριν το 2021 δύσκολα θα το έκανα. Παραδόξως, στο “λέω να δοκιμάσω το ηλεκτρονικό τσιγάρο” ήμουν αρκετά αποφασιστικός και άμεσος. Πήγα στην Καισαριανή και το κατάστημα Ovale (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά γιατί να μη γράψω ένα όνομα που δεν ξέρω ούτε πως προφέρεται και αποφεύγω να το ξεστομίζω για να μην το πω λάθος και γινω – κι άλλο- ρόμπα στους καπνιστές φίλους μου;), έδωσα κάπου στα 75 ευρώ και πήγα στο γραφείο.

Το πιο βασικό από όλα σε όποιον θέλει να δοκιμάσει τον εαυτό του και το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι το κάνει στα δύσκολα. Όπως εγώ (σόρι για το δήθεν του ύφους, αλλά δεν έχω κάνει πολλά καλά τα τελευταία χρόνια για τον οργανισμό μου). Να το κάνει με το καλημέρα και τον πρώτο καφέ (το έκανα και δεν ήταν τίποτα. Να το κάνει μετά το φαγητό (το έκανα και λίγο με τσίγκλισε -δεν τύλιξε ο καπνός τα τελευταία ίχνη μπουκιάς και γεύσης από το κρέας). Να το κάνεις μετά το σεξ (το έκανα και αισθάνθηκα αστείος, αλλά πρέπει να κάνεις θυσίες για την υγεία σου). Να το κάνεις όταν έχεις νεύρα και άγχος στη δουλειά. Αυτό ήταν το χειρότερο. Αλλά το έκανα. Και το κυριότερο; Το κάνω ακόμη.

Είκοσι πέντε ημέρες μετά, έχω κάνει όντως 6 μόνο κανονικά τσιγάρα και μάλιστα δεν μου άρεσαν κιόλας (άντε, ένα μου άρεσε). Είναι εντυπωσιακό και τρομακτικό μαζί το πόσο γρήγορα ο οργανισμός του ανθρώπου προσπαθεί να αποβάλλει αυτή την κακή συνήθεια που είναι το τσιγάρο. Τις πρώτες μέρες παλεύουν τα εσώψυχά σου (στην κυριολεξία νιώθεις μια αναταραχή στο στομάχι, μια ένταση) για μια τζούρα νικοτίνης, για μια φλόγα αναπτήρα και το πρώτο άναμμα. Στη συνέχεια, όταν κερδίσεις τα πρώτα ματς, μπορείς να πατήσεις καλύτερα στο γήπεδο. Και μετά τις 10 μέρες να μη σε νοιάζει και τόσο.

Προσωπικά τα τσιγάρα που έκανα ήταν συγκεκριμένων συνθηκών, όπως πάνω από ένα τραπέζι πόκερ (πώς να μην κάνεις αν βλέπεις συνέχεια 7-2 στο χέρι σου ή παίζεις με ασόρηγο σε ένα μεγάλο pot;). Και ένα από τα τελευταία ήταν, χθες και σήμερα το πρωί, δύο συνεχόμενα. Γιατί έχω χάσει το ηλεκτρονικό και δεν ξέρω τι να βάλω στο στόμα μου (μην πει κανείς καμιά γελοιότητα, ένα επίπεδο να το κρατήσουμε), παρότι δεν με πολυνοιάζει πια το ότι δεν έχω πολλή  νικοτίνη στο αίμα μου.

Όμως και τα δύο αυτά τσιγάρα με ενόχλησαν. Με χάλασαν. Προτιμώ το Ovale μου (ο…βάλε παναγία μου το χεράκι σου;), προτιμώ τον ατμό τύπου ναργιλέ με τη γεύση καπνού ή τριών καπνών μαζί (σαν να παίρνεις πατατάκια με ελιά και μεσογειακή ντομάτα). Αλλά, το περίεργο είναι πως ακόμη δεν έχω απαντήσει ούτε σε άλλους, ούτε πολύ περισσότερο αν έχω κόψει το κάπνισμα, ούτε αν θα συνεχίσω για πολύ ακόμη το άτμισμα. Άλλος μου λέει να το πάρω απλά απόφαση και να το κόψω (το κάπνισμα), άλλος να σταματήσω να φορτίζω το USB Stick (το οποίο όμως, σόρι, αλλά μου έχει σώσει και περίπου 100 ευρώ το μήνα) κι άλλος να κάνω στριφτά.

Δεν πάμε να κάνουμε ένα τσιγάρο να το συζητήσουμε;