Όταν ο μπαμπάς δεν μένει μαζί μας

Διαζύγιο. Η πιθανότερη κατάληξη ενός γάμου την εποχή που διανύουμε. Όχι ότι δεν υπήρχαν και διαζύγια παλιότερα. Αλλά πάντα τα ζευγάρια που χώριζαν ήταν δακτυλοδεικτούμενα και τα παιδιά χωρισμένων γονιών στο σχολείο λιγότερα. Το θέμα δεν είναι μόνο ότι αυξήθηκαν τα διαζύγια, αλλά αυτό συμβαίνει πλέον και πολύ νωρίς μέσα σε ένα γάμο. Ακόμα και σε ένα χρόνο μέσα.

Γιατί; Γιατί η συνήθεια της εποχής είναι να παντρεύονται τα ζευγάρια, γιατί προέκυψε εγκυμοσύνη και όχι γιατί ήταν έτοιμοι ψυχολογικά και σίγουροι για το επόμενο βήμα. Εξάλλου πλέον πάμε μόνο σε γαμο-βαφτίσεις και σπάνια σε γάμους.

Φυσικά, πάντα θύματα είναι τα παιδιά.

Ο γονιός αυτό που κάποτε ως έμβρυο, θεώρησε για κάποια στιγμή ίσως «ατύχημα» και ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, καταλήγει να ευγνωμονεί τη φύση που του έφερε στον κόσμο το παιδί του, ακόμα και αν ο γάμος δεν έχει ευτυχή κατάληξη. Το παιδί όμως, θα κουβαλάει μέσα του πάντα, σαν κληρονομιά, το «λάθος» και την βιασύνη των γονιών του να τεκνοποιήσουν, αναγκάζοντάς το στη συνέχεια να στερηθεί τον έναν από τους δύο γονείς, συνήθως τον πατέρα.

Το καινούριο βέβαια αυτής της εποχής, των γάμων με σύντομη ημερομηνία λήξης, είναι ότι τα παιδιά, μωρά κατά κύριο λόγο, δεν προλαβαίνουν να ζήσουν καν, τους δύο γονείς μαζί, δεν έχουν αναμνήσεις οικογένειας, κυριακάτικων τραπεζιών και τρυφερών αγκαλιών όλων των μελών της. Δεν θυμούνται τους γονείς τους να αγαπιούνται, παρά οι αναμνήσεις τους ξεκινούν με δύο διαφορετικά σπίτια, δύο διαφορετικά περιβάλλοντα και τους γονείς απόμακρους, αμήχανους και τις περισσότερες φορές να αγριοκοιτά ο ένας τον άλλο.

Το περίεργο είναι, ότι δεν μπορούμε με σιγουριά να πούμε, αν αυτό είναι καλύτερο για την ψυχολογία των παιδιών, το να μην θυμούνται το χωρισμό και να μη βιώσουν την απώλεια, παρά να την θεωρήσουν ως κάτι φυσιολογικό, γιατί μόνο αυτό θυμούνται ή αν είναι χειρότερο που δεν είχαν ποτέ τις χαρούμενες αναμνήσεις μιας δεμένης οικογένειας. Όπως και να’ χει, αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν μακριά από τον ένα γονιό, που τις περισσότερες φορές αυτός είναι ο πατέρας.

Ειδικά για την βρεφική ηλικία οι πιθανότητες υπέρ του πατέρα ελαχιστοποιούνται, για παράδειγμα, ακόμα και στις περιπτώσεις που η μητέρα είναι χρήστης ουσιών, προσωρινά της αφαιρείται η επιμέλεια μέχρι οι εξετάσεις της να δείξουν ότι είναι «καθαρή» και πάλι μπορεί να έχει εκείνη την επιμέλεια των παιδιών της. Φυσικά, όταν το παιδί μεγαλώσει και είναι σε θέση να παρουσιαστεί στον δικαστή, μπορεί να δηλώσει εκείνο με ποιον θα ήθελε να ζήσει και σχεδόν πάντα υπερισχύουν τα «θέλω» του παιδιού.

Μέχρι τότε όμως, πατέρας και παιδί θα πρέπει να παλέψουν για τη σχέση τους, για τον ποιοτικό χρόνο που θα περάσουν μαζί και τα πράγματα δυσκολεύουν αν ο πατέρας δουλεύει για παράδειγμα και τα απογεύματα τις καθημερινές, οπότε θα πρέπει να αρκεστεί στα δύο σαββατοκύριακα το μήνα. Υπάρχει και το χειρότερο σενάριο. Η μητέρα να κατοικεί με το παιδί σε άλλη πόλη, πολλά χιλιόμετρα μακριά ή σε νησί, ή ακόμα και στο εξωτερικό. Τότε η μάχη με τον χρόνο και το χρήμα μοιάζει να μην έχει τελειωμό.

Συνήθως μετά από ένα διαζύγιο, περνάει ένα διάστημα όπου το παιδί γίνεται μπαλάκι και μέσο εκδίκησης και βασανισμού προς αυτόν που ζήτησε αρχικά το διαζύγιο.

Αν για παράδειγμα, ένας πατέρας  δεν μπορέσει να εξασφαλίσει δικαστικά ευνοϊκούς όρους επικοινωνίας με το παιδί του, ειδικά σε περίπτωση που αυτό μένει μακριά, θα πρέπει να πέσει στο έλεος της πρώην συζύγου του. Που αν είναι μια σωστή και ώριμη μητέρα θα έχει καταλάβει ότι το παιδί, έχει ανάγκη και τον πατέρα του για να μεγαλώσει φυσιολογικά, αν την έχει τυφλώσει όμως η εκδίκηση και η απογοήτευση του χωρισμού, αυτό που θα καταφέρει να πληγώσει περισσότερο από τον πρώην σύζυγο της είναι το ίδιο της το παιδί. Και μάλιστα να το πληγώσει αργά, σιωπηλά και μακροπρόθεσμα με την απώλεια του πατέρα και να του δημιουργήσει ψυχολογικά τραύματα που θα τα κουβαλάει μια ζωή.

Ευτυχώς όμως, αργά ή γρήγορα, τα παιδιά διαμορφώνουν προσωπικότητα και άποψη για το τι γίνεται. Και τις περισσότερες φορές αυτή η άποψη είναι αλάνθαστη, ακόμα κι αν τους έχει γίνει πλύση εγκεφάλου σε κάποια στιγμή, γιατί το παιδικό τους ένστικτο είναι αλάνθαστο. Καταλαβαίνουν αν ο γονιός που είναι μακριά τους, το αγαπά πολύ κι ας το βλέπει μια φορά το μήνα.

Και δεν το καταλαβαίνει από την στοίβα παιχνιδιών που κάθε φορά θα πάρει, γιατί ούτως ή άλλως έχει ήδη πολλά και θα τα βαρεθεί γρήγορα, το καταλαβαίνει από τον πιο απλό τρόπο. Την αγάπη. Την τρελή, την άνευ όρων, την ανιδιοτελή αγάπη που έχει ο κάθε γονιός για το παιδί του. Αυτή στο τέλος νικά πάντα, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό.