Όταν το ξυπνητήρι χτυπά στις 06:00 και όχι για δουλειά

Είμαι αρκετά καλός στο να υπολογίζω το χρόνο μου. Να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού, να μην καθυστερώ την παρέα, να ξέρω πόσο θα μου πάρει για να τελειώσω μια δουλειά. Έτσι και στην πρωινή ιεροτελεστεία που είχα επιλέξει για τον εαυτό μου, έναν συνδυασμό χουζουρέματος, ντους και βιαστικού ντυσίματος για να φύγω για δουλειά, ήμουν πάντα συνεπής. Ήξερα ακριβώς τι ώρα έπρεπε να χτυπήσει το ξυπνητήρι για να μην αργήσω ούτε δευτερόλεπτο στο γραφείο. Αυτό που δεν ήξερα είναι τι έχανα που έβαζα το ξυπνητήρι μου να χτυπήσει λίγο μετά τις 8.

Τα τελευταία χρόνια οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μου άλλαξαν. Έγιναν πιο απαιτητικοί, έγιναν πιο αγχωτικοί, έγιναν – να το πω κομψά – δύσκολοι. Και για να κρατήσω την ισορροπία στη ζωή μου αναζητούσα ολοένα και περισσότερο χρόνο για εμένα και την οικογένειά μου. Όσο όμως χρόνο κι αν ξέκλεβα τα απογεύματα και τα βράδια, ένιωθα κάτι να λείπει. Έλειπε χρόνος για εμένα, για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Και τον βρήκα λίγο μετά την αυγή.

Αποφάσισα να βάζω το ξυπνητήρι μου στις 6 το πρωί. Άντε λίγο μετά τις 6 αν είχα κοιμηθεί πολύ αργά. Αποφάσισα να γίνω ένας από εκείνους που έβλεπα να ανεβάζουν φωτογραφίες με φόντο την ανατολή, από εκείνους που βλέπεις εκείνη την ώρα νυσταγμένους στο λεωφορείο ή το φανάρι. Από εκείνους που περπατούν στις μύτες των ποδιών όταν σηκώνονται για να μην ξυπνήσουν όσους όλους κοιμούνται στο σπίτι.

Δες το βίντεο να πάρεις μια ιδέα για ποιους μιλώ.

Έχω απεριόριστο σεβασμό για εκείνους που ξυπνούν νωρίτερα από εμένα για να είναι ο κόσμος έτοιμος για εμένα. Εκείνους που ξεκινούν τον κόσμο για λογαριασμό μου. Ώστε ο φούρνος να έχει ήδη ψωμί, το περίπτερο να είναι ανοιχτό, το ταξί διαθέσιμο και το ιατρείο σε ετοιμότητα. Αλλά μ’ αρέσουν πολύ και οι τύποι που είδες στο βίντεο. Μου αρέσουν εκείνοι που σηκώνονται το πρωί όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το θέλουν με όλη τους την ψυχή.

Ένας τέτοιος τύπος προσπαθώ να είμαι κι εγώ. Προσπαθώ να βάζω τη γυμναστική μου το πρωί, πριν σηκωθεί η οικογένειά μου, πριν με χρειαστεί κάποιος άλλος γιατί εκείνη την ώρα, να το πω απλά, με χρειάζομαι εγώ. Είτε θέλω να βγω στο δρόμο να τρέξω, είτε να πάω μέχρι την πισίνα κάτω στην Καλλιθέα είτε να πάρω το αυτοκίνητο να κολυμπήσω προς την ανατολή, έχω ανάγκη να κάνω αυτό το κάτι για εμένα.

Γιατί όσο κουραστικό κι αν μοιάζει σε κάποιον που έχει μάθει να σηκώνεται στις 10, όσο κι αν κρυώνει κάποιος στην ιδέα μιας πρωινής βουτιάς, όσο βάρβαρος κι αν είναι ο ήχος του ξυπνητηριού εκείνη την ώρα, δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό, τίποτα πιο αναζωογωνητικό από το να αντικρύζεις τον ήλιο να ανατέλει με το σώμα σου στη θάλασσα και την ανάσα σου γεμάτη ζωή.

Δεν είμαι από εκείνους που χρειάζονται έναν καφέ για να ξυπνήσουν. Είμαι από εκείνους που απολαμβάνουν τον καφέ για τη γεύση και την ιεροτελεστεία του. Για την διαδικασία του να φτιάχνεις τον δικό σου καφέ και τον τσακωμό με τους φίλους σου για το ποιος κάνει καλύτερο αφρό. Ο Nescafé frappé είναι εκεί για κάθε έναν από εμάς, από την πρώτη γουλιά καφέ στην εφηβεία, στις απαιτητικές συνθήκες στη δουλειά και στα άγουρα ξυπνήματα του πρωινού. Είναι εκεί γιατί εμείς τον βάλαμε στη ζωή μας και θέλουμε να ξεκινάμε τη μέρα μας μαζί του.

Έχω προσπαθήσει να πείσω πολύ κόσμο να ξυπνά νωρίτερα το πρωί, να ξεκινά τη μέρα του νωρίς. Κι είναι πιστεύω η πρώτη φορά που θα το κάνει κάποιος, θα βάλει το ξυπνητήρι του νωρίς και θα κάνει αυτό που εκείνος αγαπά, αυτό που ζητά ο δικός του οργανισμός, που θα είναι και η αποφασιστική στιγμή για εκείνον. Η στιγμή που θα αποφασίσει να βάζει κι εκείνος το ξυπνητήρι τους στις 6 το πρωί.

Εκεί με την ανατολή.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson