Όχι πια εραστές, μόνο συγκάτοικοι: Πού πήγε το σεξ που κάνατε όταν δεν μένατε μαζί;

Αν η συγκατοίκηση ενός ζευγαριού είχε ρόλο στα παιδικά παραμύθια, τότε σίγουρα, θα εμφανιζόταν με την μορφή κάποιου γίγαντα. Του σκληρόκαρδου(;) του εγωιστή(;) μία μίξης των δύο(;) δεν έχει σημασία. Αρκεί να είχε την όψη του τρομακτικού και φαινομενικά απλησίαστου.

Για να το θέσουμε πιο επιστημονικά, με τη φωνή ενός ψυχολόγου: Η συγκατοίκηση είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία στην ιστορία ενός ζευγαριού. Είναι εκείνη η συνθήκη που ουσιαστικά καθορίζει αν μία σχέση βρίσκεται στο ‘για πάντα μαζί’ ή το ‘καληνύχτα και καλή τύχη’.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν ήμασταν στην Αρχαία Ελλάδα, η συγκατοίκηση θα μπορούσε να είναι και η Πυθία. Τέλος πάντων.

Το τελευταίο διάστημα, βρίσκομαι ενώπιον συζητήσεων που ξεκινούν με ένα “από τότε που μπήκαμε στο καινούριο μας σπίτι, δεν κάνουμε σεξ. Όλο κάτι προκύπτει” και καταλήγουν σε ένα “εντάξει, δεν είναι τόσο αφύσικο. Είναι μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς μας“. Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Γιατί καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Ένα ζήτημα που, όπως και να το κάνουμε, όση οικειότητα και αν έχεις ή δεν έχεις με αυτόν που σου κάνει μία τέτοια αποκάλυψη και που μάλιστα, σου την παρουσιάζει ως κάτι εντελώς φυσιολογικό, δεν μπορείς να γυρίσεις και να του πεις ‘ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΣ, ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ’.

Από την άλλη, η συχνότητα των παραπάνω συζητήσεων, με αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να μιλήσω γι αυτό το ζήτημα αρκετά, ώστε να καταλήξω στα συμπεράσματα που ακολουθούν και που, πιθανότατα, αν βρίσκεσαι στη φάση του ‘κόβεται το σεξ’ χωρίς ερωτηματικό, δεν θα σου αρέσουν καθόλου. Όπως και να έχει, επειδή δεν μπορώ να ακούω το ένα ζευγάρι φίλων μετά το άλλο, να έρχονται και να μου παρουσιάζουν ως κάτι φυσιολογικό το γεγονός ότι δεν κάνουν σεξ από τότε που μετακόμισαν μαζί, και επειδή από εδώ το πάμε, από εκεί το πάμε, στη διαμάχη Ηλία Αναστασιάδη και Έρρικας Ρούσσου καταλήγουμε, ας δούμε λίγο τα πράγματα από τη θέση του εξωτερικού παρατηρητή. Αυτού, που κάποια στιγμή, θα του δώσουμε όλοι ένα χέρι ξύλο, ο καθένας για το δικό του λόγο.

‘Επιτέλους, μένουμε μαζί. Επιτέλους!!!!!1111!’

Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που πριν καν προλάβουν να φτιάξουν μία κοινή καθημερινότητα, πνίγονται μέσα σε αυτήν γιατί ‘επιτέλους, μένουν μαζί’ και πέφτουν με τα μούτρα σε αυτό το νέο τους εγχείρημα, από το άγχος μην αυτό αποτύχει.

Όπως καταλαβαίνεις, μέσα σε όλη αυτήν την προσπάθεια να (μην) είναι χαλαροί, το σεξ δεν χωράει ούτε για πλάκα. Στην αρχή, υπάρχει ως απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο του χώρου και έπειτα πετιέται, μαζί με τα σκουπίδια το βράδυ.

‘Μπορούμε να κάνουμε σεξ, όποτε θέλουμε’

Μία από τις μεγαλύτερες και πιο ύπουλες λούπες στην ιστορία της συγκατοίκησης ενός ζευγαριού είναι ότι ‘τώρα πια, δεν τους πιέζει κανένας χρόνος, τώρα πια, μπορούν να κάνουν σεξ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας γουστάρουν’. Παρότι υποψιάζεσαι την κατάληξη, οφείλω να την καταγράψω για τα πρακτικά: ‘Τώρα πια, δεν κάνουν σεξ’. Τελεία. Και δεν κάνουν σεξ, γιατί όλη αυτή η σιγουριά και η διαθεσιμότητα τους έχει κάνει να χάσουν το ερωτικό ενδιαφέρον που έτρεφαν ο ένας προς τον άλλο.

Εκείνη η Παρασκευή ή η Δευτέρα που θα έμεναν μαζί και θα ξυπνούσαν μαζί και πριν φύγουν για τα γραφεία και τις δουλειές τους θα αποχαιρετιόντουσταν λες και παίζουν σε ταινία που πάνω δεξιά έχει το σήμα Χ, έχει καταχωνιαστεί μέσα στην κοινή ντουλάπα. Για να το πω τραγουδιστά, έγιναν ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ.

‘Και τώρα τι; Αυτό ήτανε; Εδώ είμαστε; Τέλος όλα;’

Από μία πιο ‘έχω φόβο δέσμευσης’ οπτική, τώρα, η συγκατοίκηση με τη μορφή της κρεμάλας ή του γίγαντα που λέγαμε πριν, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην σεξουαλική ενός ζευγαριού που δεν είχε ποτέ άλλοτε αντιμετωπίσει παρόμοια θέματα.

Και μόνο η σκέψη του ‘εδώ είμαστε’ μπορεί να αποτελέσει σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα στην ερωτική επιθυμία του ενός συντρόφου προς τον άλλο, σε βαθμό που (αν δεν γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες) η σχέση μετατρέπεται σε μία αδερφική αγάπη. Παντοτινή.

‘Όλο τα ίδια και τα ίδια’

Ένας από τους πιο υγιείς λόγους της ερωτικής απομάκρυνσης ενός ζευγαριού είναι η έλλειψη φαντασίας. Και αυτός, μεταξύ μας, δεν παρουσιάζεται μόνο κατά τη διάρκεια της συγκατοίκησης. Μπορεί να εμφανιστεί και πολύ νωρίτερα και να κάτσει μπάστακας στο κρεβάτι σας, πάνω από το πορτρέτο που σας ζωγράφισαν σε εκείνο το ταξίδι στην Μονμάρτρη.

Μεταξύ μας και πάλι, είναι το μόνο ‘πρόβλημα’ που δεν είναι πρόβλημα. Λίγο ξεκούνημα θέλει. Άντε, μη βαριέστε.

‘Δηλαδή, αυτά εσύ τα κάνεις κάθε μέρα;’

Το να ερωτευθείς έναν άνθρωπο στην καθημερινότητά του, με το να τον ερωτευθείς ενώ πίνει το ποτό του σε ένα μπαρ, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και τα δύο, είναι εξίσου φανταστικά. Όμως, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο. Η τριβή, η καθημερινή τριβή μπορεί να γίνει το όπλο που είτε θα εκπυρσοκροτήσει και μην τον είδατε, είτε θα εκτοξεύσει μία σχέση στο απόλυτο σημείο της.

Το να σε ζει και να την ζεις, με τα στραβά και τα υπέροχά της, μπορεί τόσο να αυξήσει την ερωτική επιθυμία όσο και να την ρίξει από τα Τάρταρα. Προφανώς, για να το κλαίμε το σεξ, τώρα μας αφορά η δεύτερη περίπτωση.

Και ένα ‘Προσοχή, δαγκώνει’ από μένα με αγάπη

Όσο φυσιολογικό και αν του παρουσιάζουν αυτοί που το ζουν, όσο φυσιολογικό και αν το έχεις εσύ που το ζεις τώρα που μιλάμε, στο μυαλό σου, συγκατοίκηση ενός ζευγαριού χωρίς σεξ ή με σεξ της μιας φοράς του μήνα, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Και αυτά τα αγαπιόμαστε και δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο, είναι παρηγοριά στον άρρωστο, δηλαδή τη σχέση.

Γι αυτό, απανταχού συγκάτοικοι ζευγαρωμένοι, ακούστε με και ξεκουνηθείτε. Πάρτε ταινίες, διαβάστε βιβλία, υποδυθείτε ρόλους, κάντε κάτι. Αν σας ενδιαφέρει η ‘φωλίτσα’ σας.