Παναγιώτα Μουζακίτη, η Eλληνίδα γιατρός που σώζει ζωές στην Πάρμα

Αυτό που κάνει αυτό το κείμενο που διαβάζετε είναι να εγκαινιάσει τη στήλη ‘Hero Stories’. Μέσω αυτής της στήλης θα δώσουμε για λίγο τον λόγο σε εκείνους. Να μας μιλήσουν για το πώς βιώνουν την κρίση, να μας συμβουλεύσουν και δείξουν πλευρές της πανδημίας που δεν βλέπουμε κλεισμένοι μέσα από τα σπίτια μας.

Για το ξεκίνημα αυτής της στήλης, μιλήσαμε με την Παναγιώτα Μουζακίτη. Είναι γιατρός στην επαρχία της Πάρμα, σε ένα από τα νοσοκομεία του πολύπαθου ιταλικού βορρά. Ποιος το περίμενε ότι το 2020 αυτή η περιγραφή θα ήταν αρκετή για να καταλάβουμε ότι μιλάμε για μια ηρωίδα του καιρού μας. Μας μίλησε για το πώς βιώνει η ίδια όλη αυτή την κατάσταση. Πρώτα ως γιατρός και μετά ως κάτοικος της Ιταλίας.

Πώς είναι η κατάσταση στα νοσοκομεία της Ιταλίας;

Eγώ δουλεύω σε νοσοκομεία της επαρχίας της Πάρμα, στη Βόρεια Ιταλία. Το πρώτο από τα νοσοκομεία αυτά, το οποίο είχε τμήμα Πρώτων Βοηθειών, εξυπηρετεί έναν πληθυσμό ανθρώπων που άγγιζε τα 70.000. Πλέον αυτό το τμήμα Πρώτων Βοηθειών έχει κλείσει. Στην αρχή προσπαθήσαμε πολύ να το οργανώσουμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχουμε κάποια τμήματα του νοσοκομείου για τους ασθενείς COVID-19 και τα άλλα για τους υπόλοιπους ασθενείς. H κατάσταση όμως ήταν πολύ δύσκολη και τελικά ήταν αδύνατο να κρατήσουμε καθαρά μέρη.

Πότε αρχίσατε να ανησυχείτε για τον κορονοϊό;

Εγώ άρχισα να φοβάμαι από την πολύ αρχή. Με το που άκουσα γι’αυτό που συνέβαινε στην Κίνα σκέφτηκα “τι είναι τώρα αυτό το πράγμα και πώς θα μας έρθει κατακούτελα;”.  Άκουσα διάφορους, άρχισα να διαβάζω και εγώ πολλά στις εφημερίδες και στο ίντερνετ. Είδα ότι πολλοί καθηγητές πανεπιστημίου, σημαντικά άτομα άρχισαν να λένε “μα ξέρεις, εντάξει μωρέ, μια απλή γρίπη είναι”. Βλέποντας όμως όλον αυτόν τον πανικό στην Κίνα λέω “συγγνώμη, ρε παιδιά, πώς είναι δυνατόν να λέτε ότι είναι μια απλή γρίπη; Eδώ στην Κίνα γίνεται της τρελής σε χρόνο 0;”. Γιατί σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι έγιναν σε 1-2 μήνες. Δεν είναι λίγο πράγμα αυτό. Έτσι, άρχισα να διαβάζω περισσότερα σχετικά με τον κοροναϊό κάνοντας focus σε ανθρώπους που είχαν μια συνέπεια στο μυαλό τους. Σε κάθε περίπτωση όμως είχα ανησυχήσει από την αρχή.

Yπάρχει κάτι που να σας σόκαρε σε αυτούς τους μήνες;

Αυτό που με σοκάρει με τον κοροναϊό -ειδικά στην αρχή-, ήταν, όταν είδα τους ασθενείς και την εξέλιξή τους. Εμείς οι γιατροί έχουμε συνηθίσει τους ασθενείς με δύσπνοια να τους βλέπουμε με συγκεκριμένο τρόπο. Άσχημες δύσπνοιες. Το οξύμετρο μπορεί να μην έδειχνε καμιά μεγάλη καταστροφή στους πνεύμονες αλλά οι ασθενείς είχαν μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή. Αντιθέτως, οι ασθενείς με COVID-19 είναι τελείως διαφορετικοί. Όταν τους εξετάζεις και έχουν 40 πυρετό αλλά όχι τόσο άσχημη δύσπνοια και μετά γυρνάς στο νοσοκομείο, την επόμενη μέρα, και σου λέει ο συνάδελφός σου ότι αυτός κατέληξε, ε, εκεί αρχίζεις και σοκάρεσαι.

Θυμάμαι μια φορά, μια οικογένεια. Η γυναίκα είχε νοσήσει και είχε ανησυχητικές ενδείξεις στο οξύμετρο. Δεν είχε όμως καμιά σοβαρή δύσπνοια. Μου έλεγε, λοιπόν, να της κάνω μια ένεση και ότι δεν θα πήγαινε στο νοσοκομείο. Την παρακάλεσα, πήρα τηλέφωνα και τα κεντρικά. Της έλεγα “ελάτε κυρία μου, αν μείνετε έτσι, θα πεθάνετε, ελάτε που είμαστε στα κεντρικά να σας δούμε”. Ε, φυσικά αυτή η γυναίκα κατέληξε. Αυτό είναι το θέμα. Δεν έχει μια κλινική κατάσταση ότι πρέπει να τρέξεις. Δεν αισθάνεται ο ασθενής ότι η ζωή του φεύγει εκεί. Δεν είναι όπως η δύσπνοια στη βρογχίτιδα ή στο οίδημα ή σε κάποιο καρδιακό πρόβλημα.

Είναι αλήθεια ότι οι Ιταλοί αγνοούσαν τις κρατικές οδηγίες;

Αυτή την ερώτηση πρέπει πρέπει να την κάνετε στον εαυτό σας όλοι σας και όλοι μας. Γιατί νομίζουμε ότι ο δίπλα είναι βλάκας. Εμείς όμως είμαστε τυφλοί εκείνη τη στιγμή και δεν βλέπουμε ότι η φωτιά είναι και στο σπίτι μας. Τα ίδια πράγματα που γίνανε στην Ιταλία, τα ίδια γίνονται και στην Ελλάδα. Εγώ φωνάζω πολύ καιρό και έχω βγει σε όλα τα κανάλια όσο γίνεται για να σας πω: “μη νομίζετε ότι η Ιταλία είναι μακριά, το ίδιο πράγμα που γίνεται εδώ γίνεται και εκεί”. Ο ίδιος κόσμος πήγαινε στην παραλία, ο ίδιος στα βουνά. Το ίδιο πράγμα.

Ποια είναι η καθημερινότητά σας;

Η καθημερινότητα η δική μου είναι εδώ και παραπάνω από έναν μήνα να είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Πηγαίνω εδώ δίπλα σε ένα μηχάνημα, για να πάρω γάλα και πηγαίνω μια φορά τη βδομάδα ή το δεκαήμερο, για να ψωνίσω στο σούπερ-μάρκετ. Αν μάλιστα δω ουρά, γυρνάω στο σπίτι. Ζω με όσα έχουμε στο σπίτι. Μαζεύεις όσο περισσότερα αγαθά μπορείς για την απομόνωση. Τους φίλους μου έχω να τους δω περισσότερο από μήνα. Καμιά φορά μιλάμε στο τηλέφωνο αλλά και αυτό ξέρεις μετά γίνεται κουραστικό και επίπονο. Ξέρεις όμως, όλοι ανησυχούν για εμάς το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό, γιατί εμείς είμαστε πρώτη γραμμή. Όλοι, λοιπόν, μας σκέφτονται και αυτό μας δίνει δύναμη.

Τι συμβουλή θα δίνατε στους Έλληνες;

Η συμβουλή που δίνω στους Έλληνες πολίτες είναι “Μείνετε Σπίτι”.  Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Ρε παιδιά, εμείς για εσάς δουλεύουμε περισσότερο. Θυμηθείτε τους παππούδες σας που ζούσανε μέχρι τα 40 και τα 50. Πώς θα σας σώσουμε εμείς αύριο; Αν κληθούμε μεθαύριο να διαλέξουμε αν θα σώσουμε εσάς ή το παιδί σας, τι θα διαλέξουμε. Αυτό το πράγμα σκεφτείτε και εσείς. Γιατί, αν είναι να διαλέξουν αν θα διασωληνώσουν εμένα ή το παιδί μου, ξέρω πολύ καλά ποιος θα διασωληνωθεί; Έτσι είναι η ζωή. Λίγη νροπή! Να σκεφτούμε και λίγο τον συνάνθρωπό μας. Δηλαδή όλο αυτό ότι αισθανόμαστε παντοδύναμοι δεν ισχύει στη ζωή. Ποτέ δεν ίσχυε. Δεν ισχύει ούτε τώρα με τον κοροναϊό.