Πήγαμε στη Γερμανία για να παίξουμε Nintendo Switch

Ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα event της Nintendo όταν το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στον χώρο υποδοχής είναι ένα κουτί ντυμένο στα κίτρινα, με φαρδύ-πλατύ στην μπροστά του πλευρά ένα πιξελωτό ερωτηματικό σαν αυτά που χτυπάει ο Super Mario με το κεφάλι του.

Κοίταγα το ερωτηματικό και χαχάνιζα μέσα μου φέρνοντας στο νου εικόνες ανθρώπων να πραγματοποιούν τις χαρακτηριστικές κινήσεις του Mario αλλά στα αλήθεια. Μη γελάς, ΟΛΟΙ το έχουμε κάνει αυτό.

*κοιτάει αμήχανα τριγύρω*

ΟΚ το προσπερνάμε, ας κάνουμε πως δεν είπα τίποτα. Εμείς δε θα χρειαζόταν να κάνουμε κάτι τόσο ακραία physical, σκέφτομαι καθώς στρίβω από τον διάδρομο υποδοχής στην αίθουσα των παιχνιδιών και εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταπίνω τη σκέψη που έκανα γιατί το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν ένα ρινγκ.

Ένα κανονικό, μεγάλο ρινγκ, στη μέση της μεγάλης αίθουσας, με ανθρώπους μέσα σε αυτό να παίζουν air boxing κοιτάζοντας μια οθόνη.

Σκέψεις, κατά σειρά που μου ήρθαν:

“Χα! Θέλω να παίξω άμεσα αυτό το μποξ.”

“…ναι αλλά απλά δεν παίζει να ανέβω στο ρινγκ.”

“ΟΚ, δηλαδή για το Zelda τι έχουν κάνει;”

“Εγώ σπαθί δεν κρατάω, το δηλώνω.”

Δεν χρειάστηκε βέβαια, και θα φτάσω και στο Zelda, αλλά σε πρώτη φάση άρχισα να εξερευνώ το χώρο. Βρισκόμαστε στην παρουσίαση του Nintendo Switch (το οποίο κυκλοφορεί στις 3 Μαρτίου και στην Ελλάδα) στη Φρανκφούρτη, όπου ένας ολόκληρος όροφος έχει μετατραπεί σε ατελείωτο playground.

Στα δεξιά μου υπάρχει το Splatoon 2 όπου αντίπαλες ομάδες παιχτών βάφουν και σκοτώνουν χρησιμοποιώντας χρώματα, μπροστά μου υπάρχει μια σειρά από μικρά booths όπου κόσμος πραγματοποιεί απίστευτα αστείες-να-τις-βλέπεις κινήσεις (από άρμεγμα αγελάδας μέχρι προπόνηση σαμουράι), στη μέση της αίθουσας υπάρχει το προαναφερθέν ρινγκ και -σε αυτό το σημείο κοιτάω ψάχνοντας εναγωνίως- στο βάθος, ναι, βλέπω κόσμο μαζεμένο σα κουνούπια πάνω εμένα ΚΆΘΕ καλοκαίρι Ό,ΤΙ και να κάνω (αφήστε με, δε θέλω να το συζητήσω), γύρω από ένα μάτσο κονσόλες και οθόνες με το Mario Kart 8 Deluxe.

Ο χώρος της παρουσίασης

H αρενα του Splatoon 2

Tα pit stops του Mario Kart 8 Deluxe

Το ρινγκ του Arms μες στη μέση του χώρου

Τα ατομικά booths της συλλογής mini games 1 2 Switch

Το Zelda δε το βλέπω πουθενά ακόμα αλλά έχουμε ώρα. Σε πρώτη φάση θέλω να βολτάρω στο χώρο, αποφεύγοντας έντεχνα το ρινγκ επειδή τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι θα με τραβήξει κάποιος εκεί πάνω να ρίχνω αερογροθιές στη μέση ενός εκθεσιακού χώρου στη Γερμανία.

Ακολούθησέ με λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, καθώς αρχίζω να εξερευνώ τον χώρο ψάχνοντας προσεκτικά να δω τι καινούρια παιχνίδια και μοναδικές φρέσκες εμπειρ–ΣΟΝΙΚ ΕΙΔΑ ΣΟΝΙΚ *βαράνε συναγερμοί*

Ναι, προφανώς και το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ήταν το Sonic Mania, το οποίο συνδυάζει παλιές και καινούριες ή ανανεωμένες πίστες από όλη την ιστορία του franchise. Συγγνώμη, άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Σίγουρα δεν ήμουν μεγαλώνοντας ο μόνος νιντεντικός που ζήλευε τον Sonic, σαν οπαδός της Ρεάλ που ζηλεύει τον Ινιέστα ένα πράγμα. Τελοσπάντων, τώρα που ο Ινιέστα παίζει και στη Nintendo όλα είναι υπέροχα, οπότε έπαιξα δυο πίστες για ζέσταμα και μετά συνέχισα.

Στην τριγύρω περιοχή βρήκα κι άλλα όμορφα γνώριμα πράγματα οπότε το ομολογώ, λίγη ώρα εδώ την πέρασα πριν πάω να χωθώ στο φρέσκο πράμα.

Αρχικά χαζεύω μια προθήκη με το Nintento Switch απλωμένο στις διάφορες πιθανές μορφές του. Και κονσόλα, και handheld. Ανυπομονώ να δοκιμάσω διάφορα παιχνίδια για να δω τι μπορεί να κάνει.

Περνάω λοιπόν διακριτικά στο κέντρο του χώρου χαζεύοντας κόσμο που παίζει το Arms, δηλαδή το παιχνίδι που παίζουν και πάνω στο ρινγκ. Το Arms είναι αυτό παίζεις κρατώντας τα δύο αποσπώμενα μέρη του χειριστηρίου μες στις κλειστές γροθιές σου, με την κίνηση του χεριού να μεταφέρεται στην κίνηση των χεριών των μονομάχων του παιχνιδιού.

Κάθομαι και κοιτάω τεχνικές, κόσμο να στρίβει σώματα, να στρίβει χέρια, καρπούς, ώστε οι γροθιές τους να πάρουν φάλτσο α λα Ρομπέρτο Κάρλος.

Είναι άπειρα αστείο να το βλέπεις αυτό να συμβαίνει απέξω, κόσμος να κουνιέται σα μανιακός ρίχνοντας ξύλο στον αέρα.

Επίσης βλέπεις πώς χάνεται το χειριστήριο μες στο χέρι σου αν είναι και λίγο μεγάλο κιόλας. Αν κοιτάς παίχτες από απέναντι, όπως δεξιά στη φωτό πάνω, είναι λες και κυνηγάνε κουνούπια. Δε θέλω καν να σκέφτομαι πώς φαινόμουν εγώ, τελοσπάντων, παίξαμε τρεις γύρους με τον μαν της διοργάνωσης, κέρδισα το πρώτο (ξεκάθαρα με άφησε) αλλά τελικά έχασα 2-1, προσπαθούσε να χάσει ο άνθρωπος και δε τα κατάφερνε.

Προχωράω χαζεύοντας κόσμο να παίζει τα mini games του 1 2 Switch, σκέψου το αντίστοιχο Wii Sports της φάσης, τέλειο για παρέα και σαλόνι. Υπάρχουν παιχνίδια που μαντεύεις συνδυασμούς θησαυροφυλακίου, που αρμέγεις αγελάδες, που πυροβολάς πρώτος σε μονομαχία, που εξασκείσαι στο σπαθί σαμουράι. Είναι τέλειο για παρέα γιατί κοίτα πόσο αστείο είναι να βλέπεις αυτούς που παίζουν:

Περπατώντας στον χώρο της παρουσίασης περνάω γενικά τέλεια γιατί εκτός του ότι παντού βρίσκονται παιχνίδια Nintendo (από μόνο του θετικό για μένα), πετυχαίνω παντού φιλαράκους σαν ετούτον εδώ:

Πάρα πολύ φίλος μου.

Ξέρετε ποιος άλλος είναι πάρα πολύ φίλος μου;

Ετούτος:

To Super Mario Odyssey, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ήδη κάτι σαν Grand Theft Mario επειδή είναι σε ανοιχτό κόσμο, και που το περιμένω όσο ελάχιστα πράγματα το 2017, έδωσε το παρών στην εκδήλωση μέσω τρέιλερ, μέσα σε ένα μικρό χώρο που θύμιζε, βασικά, Twin Peaks.

Οοοοκέι dudes. Τελοσπάντων, φανταστικό μοιάζει, αλλά εγώ θέλω να παίξω για να ξεφτιλιστώ λίγο ακόμα μπροστά σε αγνώστους. ΓΙΑ ΠΑΜΕ.

Δεν έχω βρει το Zelda ακόμα (στο οποίο σίγουρα θα γίνω ρεζίλι) αλλά έφτασα στο σημείο του Splatoon 2, όπως φαίνεται κι από τα πάρα πολλά χρώματα που ξαφνικά βρίσκονταν μπροστά μου.

Μπράβο, καλή φάση, είμαι sucker για χρωματάκια έτσι κι αλλιώς, οπότε ένα παιχνίδια με κόνσεπτ “βάψε την περιοχή ή/και τους αντιπάλους μέχρι θανάτου” είναι κάπως ό,τι πρέπει. Παίζω έναν γύρο στη μεγάλη οθόνη (ήμουν ο χειρότερος παίχτης της ομάδας που κέρδισε, ντρεπόμουν να κοιτάξω τους διπλανούς μου) και μετά παίζω έναν ακόμα γύρο στο φορητό:

Εδώ το παιχνίδι είναι ακόμα πιο τέλειο, καθώς η κάμερα της δράσης κινείται αναλόγως του πώς κουνάς τη συσκευή. Πάρα πολυ χρήσιμο κιόλας, επειδή το παιχνίδι ενδείκνυεται για φάσεις παρέας, οπότε είναι καλό που γίνεται πιο fun όταν μεταφέρεται στο handheld.

Αλλά όχι, κοίτα και στην οθόνη πόσο ωραίο φαίνεται:

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή ξεκολλάω από τα όμορφα χρωματάκια και πάω παραπέρα.

Ο κόσμος στο Mario Kart έχει αυξηθεί επικίνδυνα, οπότε το παίρνω απόφαση, θα χιμήξω κι ό,τι βρω.

Έτσι κι αλλιώς μπορούμε να παίξουμε διπλό στην οθόνη, μπορούμε να παίξουμε στην κονσόλα, και μπορούμε να παίξουμε και ομαδικό:

(Επίσης υπερ-τέλειο για πάρτυ.)

Έπαιξα ένα γύρο και βγήκα 6ος:

Πήρα τα πάνω μου τώρα, επειδή έχω παίξει και άπειρο Mario Kart κιόλας, και σκέφτομαι εντάξει, τώρα που του πήρα λίγο τον αέρα θα παίξω άλλο ένα και θα τους ξεφτιλίσω, τελοσπάντων μη τα πολυλογούμε βγήκα 9ος και σηκώθηκα σιωπηλά να πάω να πιω καφέ.

Αλλά πρώτα ένα διάλειμμα για διαφημίσεις:

Έχουμε ακόμα κάποιες ώρες μπροστά μας πριν χρειαστεί να φύγουμε για να προλάβουμε το αεροπλάνο, οπότε το σχέδιο έχει λειτουργήσει στην εντέλεια. Μου έχει μείνει μόνο ένα παιχνίδι να παίξω. Αν το βρω.

Και στρίβω που λέτε πίσω από τις σκάλες, σε ένα σημείο του χώρου που δεν είχα ακόμα ταξιδέψει, ε και τι να δω:

Τα κατάφερα. Βρήκα τη Hyrule.

Μακριά από τις φωνές και τις φασαρίες και τα ομαδικά kart και τις ομάδες παιχτών που πιπτσιλάνε με πίξελ χρώματα ο ένας τον άλλον, εδώ βρίσκεται μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, αντάξια αυτού του παιχνιδιού.

Το Breath of the Wild, αναμφίβολα το μεγάλο πυροβολικό του Nintendo Switch σε αυτή την πρώτη του φάση, μας προσφέρεται εδώ για 20-30 λεπτά ανά παίχτη. Όσο περιμένω στην ουρά χαζεύω λίγο το χώρο.

Τόσο μούρη η φάση με το Zelda που έχει μέχρι και ειδικό σημείο για ‘συνεντεύξεις στο κόκκινο χαλί’ φάσεις:

Και μετά χαζεύω άλλους να το παίζουν (spoilers!!!).

Και παίρνω ιδέες για το πώς να παίξω όταν έρθει η ώρα μου:

(Πολύ άγριος με το τσεκούρι.)

Και θαυμάζω και τη Julie Andrews εδώ να τραγουδάει the hills are alive:

Όταν έρχεται η ώρα μου είμαι αποφασισμένος να δοκιμάσω αυτό που προσωπικά μου φαίνεται ως μακράν το πιο cool feature του Switch: τη δυνατότητα να μεταφέρεις το παιχνίδι από την οθόνη, στο χέρι. Πρώτον επειδή θέλω να το δοκιμάσω να δω πώς δουλεύει, και δεύτερον επειδή δε θέλω οι ουρές υποψήφιων παιχτών να με δουν να ξεφτιλίζομαι για μια ακόμα φορά και να μη μπορώ να σκαρφαλώσω ούτε τον τοίχο στο tutorial.

Πράγματι ξεκινώ το παιχνίδι στην οθόνη, χαζεύω με τα χρώματα και την ομορφιά του, και τότε, επειδή #2017, φυσικά μεταφέρω τη δράση σε μια μικρότερη οθόνη. Απλώς τραβώ το handheld από την κονσόλα, και το παιχνίδι μεταφέρεται αυτόματα εκεί:

Το έπαιξα εκεί για αρκετή ώρα, τσουλάει άψογα, έσφαξα μερικά τέρατα, έλυσα ένα γρίφο, κατάφερα μέχρι και πιο μακριά από τους προηγούμενους δύο να το φτάσω (ΧΑΜΟΣ) και μετά μου το πήραν από τα χέρια. Αίσχος.

Πήρα τις σφραγίδες μου και αποχώρησα. Nintendo Switch: Achieved.

Στη διαδρομή κατά βάση σκέφτομαι όλα τα σημεία του σπιτιού στα οποία μπορώ να παίζω ένα παιχνίδι ξεκολλώντας το από την τηλεόραση. Τέλος στο φασισμό της μεγάλης οθόνης! Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν μονόδρομοι!

(Το πόσο Super Mario Odyssey έχω να παίξω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου πίνοντας καφέ, δεν περιγράφεται.)

Αλλά για την ώρα περιμένουμε. Η κυκλοφορία της κονσόλας δεν αργεί, θα την έχουμε στις 3 Μαρτίου.

Η εμπειρία του να παίζω τα παιχνίδια του Nintendo Switch σε ένα μεγάλο χώρο παρέα με ένα σωρό ανθρώπους ήταν κιόλας κάπως ενδεικτική για το πώς θα μοιάζει η κονσόλα όταν έρθει. Ο σκοπός της είναι ξεκάθαρα το να γίνει αξεσουάρ μιας παρέας ή συνοδευτικό ενός πάρτυ, και σε αυτό τον μεγάλο χώρο, με παιχνίδι όπου γύριζες να κοιτάξεις κι ανθρώπους διασκεδάζουν αριστερά και δεξιά σου, αυτό ακριβώς ένιωθα να συμβαίνει..