Πίσω στα 70s, με τον Νίκο Αναδιώτη να ονειρεύεται σχολική ποδιά
Ο ευρωβουλευτής της ΝΙΚΗΣ μίλησε και για το σημαντικό πρόβλημα του να κουβαλάει στο αεροπλάνο τα κοστούμια και τα πουκάμισά του.
- 16 ΣΕΠ 2024
Ωραία η δεκαετία του 1970 στην Ελλάδα. Χούντα, περιορισμοί, δρόμοι και, για να τα λέμε όλα, καλή μουσική εντός και κυρίως εκτός της χώρας μας. Αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα με τον μεγεθυντικό φακό, ανάμεσα στα παραπάνω θα δούμε και τις σχολικές ποδιές. Βέβαια, δεν τις καθιέρωσε η Χούντα, αλλά τις εξέλιξε με τους κανονισμούς που στον πυρήνα τους βρίσκουμε τη γνωστή «ευπρεπή ένδυση και συμπεριφορά».
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνταγματάρχες χαιρέτησαν, η νέα Ελλάδα έλαμψε (καλά, όχι) και το 1982, μαζί με τις πολλές αλλαγές στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας, εντοπίζουμε και μία αλλαγή στα σχολεία: η σχολική ποδιά δεν είναι, πλέον, απαραίτητη.
Ελλάδα, 2024. Είναι Σεπτέμβρης, η θερμοκρασία δείχνει επιτέλους το καλό της πρόσωπο και ο Νίκος Αναδιώτης, ευρωβουλευτής με τη ΝΙΚΗ, είναι υπέρ του να επιστρέψει η μαθητική στολή στα σχολεία. Σας ήρθε μάλλον λίγο ξαφνικό όμως έτσι είναι η ζωή, δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις έχοντας για πρωταγωνιστές όλους εμάς.
Ο Νίκος Αναδιώτης, λοιπόν, παραχώρησε μια ουσιαστική συνέντευξη στην εκπομπή Happy Day και, εκτός από τις στολές, μίλησε και τη νέα του καθημερινότητα, αυτή που τον θέλει σε ένα αεροπλάνο να πηγαινοέρχεται Ελλάδα/Βρυξέλλες/Στρασβούργο.
«Δεν μπορώ να συνεχίσω να ταξιδεύω με τα κοστούμια μου, τα πουκάμισα μου και όλα αυτά» μας ενημέρωσε. «Θέλω να έχω τη βάση μου, το σπίτι μου», κάτι που γυρίζει τη σελίδα στο κεφάλαιο «μετακόμιση».
Το μοντέλο και ευρωβουλευτής μίλησε και για την κριτική που δέχτηκε μετά την απόφασή του να ασχοληθεί με την πολιτική μέσω της πρωτοποριακής ΝΙΚΗΣ του Δημήτρη Νατσιού. «Άκουσα κάποιους να αναρωτιούνται πώς μπορούν να εμπιστευτούν εμένα για θέματα ευρωπαϊκά. Ωραία η απορία τους. Πώς γίνεται όμως να έχουν εμπιστευτεί τη διακυβέρνηση της χώρας στον πρωθυπουργό μας, τον κύριο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει τα δικά μας προβλήματα. Δεν νομίζω να έχει ασχοληθεί με τις τιμές του σούπερ μάρκετ». Τι έχετε να πείτε τώρα;
Και πάμε στο ζουμί, όπως λένε. «Δεν αποδέχομαι περισσότερα από τα δύο φύλα, υπερασπίζομαι το ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με μητέρα και πατέρα. Είμαι υπέρ στο να έχουν τα παιδιά στο σχολείο την ίδια αμφίεση. Δεν νομίζω ότι είναι ωραίο να βλέπουμε κορίτσια ανήλικα 13-14 χρονών να έχουν αμφίεση που δεν συνάδει με την ηλικία τους. Με κοντά μπλουζάκια, με έξω την κοιλιά τους.
Απορώ πώς δεν κρυώνουν. Δεν ξέρω αν η κοινωνία είναι έτοιμη να επανέλθει σε παλαιότερα έτη, να φορούν όλα τα παιδιά μια μαθητική στολή. Δεν ξέρω αν θα έκανε κακό αυτό στην κοινωνία. Θα έκανε σε όλους διακριτή την ηλικία τους. Θα καταλάβαινες πως αυτή είναι μια μαθήτρια».
Ιδιαίτερη η δεκαετία τα 70s πάντως, γράφτηκαν και ακούστηκαν αριστουργήματα. Το Dark Side of the Moon από τους Pink Floyd, το Bitches Brew από τον Miles Davis, το What’s Going On του Marvin Gaye, το Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε. Ωραία, πολύ ωραία χρόνια.
