Η ζωή είναι yolo μόνο αν είσαι pizzaiolo

Τα βράδια οι άνθρωποι ονειρεύονται πράγματα. Εντάξει. κάποιοι ονειρεύονται και μέσα στη μέρα. Και στη ζωή αυτή έχω σκεφτεί πολλές φορές τον εαυτό μου να έχει κάποια στιγμή μία μικρή trattoria με ωραίες μακαρονάδες και pizza. Κι αν από μακαρονάδες το πάω αρκετά καλά, μέχρι τώρα η pizza που φτιάχνω ήταν στα επίπεδα του φτιάχνω φανταστική κόκκινη σάλτσα και βάζω τέλεια υλικά για να καλύπτω το τεράστιο κενό του ότι δεν ξέρω να φτιάχνω και να ανοίγω το ζυμάρι.

Πριν μια βδομάδα βρέθηκα λοιπόν παρέα με τον συνήθη ύποπτο φωτογράφο Θοδωρή Μάρκου στο Flower στη Μαβίλη. Μία από τις πλέον καινούριες και τίμιες πιτσαρίες της πόλης, για να μάθω την τέχνη της πίτσας, να μάθω πώς να είμαι ένας σωστός pizzaiolo (αυτός που φτιάχνει πίτσες).

Γιατί πήγα στο συγκεκριμένο; Γιατί είχα δοκιμάσει την πίτσα η οποία ήταν αντικειμενικά εξαιρετική και ακροβατούσε στα όρια ανάμεσα στην ιταλική και την συνοικιακή πίτσα. Με πολύ ωραία υλικά, ωραίους συνδυασμούς και φτιαγμένη από ανθρώπους που αγαπάνε την πόλη και θέλουν να προσφέρουν.

Πάμε όμως στην εκπαίδευση. Ο Tesfaye (για τους φίλους και τους μαθητευόμενους, Τζίμης) ήταν ο εκπαιδευτής μου στην όλη φάση και φρόντισε να μου αναλύει την κάθε κίνηση. Το ζυμάρι είναι βέβαια μια βαρετή οπτικά διαδικασία. Ούτε έχει φοβερή σημασία να σου δώσω αναλογίες για το ζυμάρι του Flower γιατί α) είναι η τέχνη και όχι οι αναλογίες που κάνουν το σωστό ζυμάρι και β) μιλάμε για mass production ζυμαριού κάθε μέρα ώστε να βγουν τα ζυμάρια της επομένης.

Θέλει πολλές ώρες το ζυμάρι αφού το φτιάξεις για να φουσκώσει και να είναι έτοιμο. Και κάαααθεσαι εσύ και περιμένεις με τις ώρες πότε θα δεήσει αυτό να είναι έτοιμο.

Αφού όμως φτιάξαμε τα ζυμάρια για την επόμενη ημέρα. Εντάξει, μην φανταστείς να πλάθω με τα χέρια, υπάρχουν σε όλα τα μαγαζιά μηχανήματα που αναμειγνύουν το νερό με το αλεύρι, τη μαγιά, το αλάτι και τα υπόλοιπα. Είχε έρθει η ώρα όμως για τα σημαντικά, τα ωραία, τα ενδιαφέροντα.

Γάντια, κάμερες, πάμε.

Η θέση εργασίας ήταν συγκεκριμένη. Στα αριστερά μου είχε πολλά μικρά ζυμάρια σε ιδανικό μέγεθος για μία πίτσα.

Αλευρώνουμε το ζυμάρι καλά και αρχίζουμε να το δουλεύουμε.

Ο δάσκαλος μού είχε δείξει προηγουμένως πώς χρησιμοποιούμε το γουδοχέρι αλλά μη φανταστείς ότι είμαι και ειδικός. Να ξέρεις αυτό με το πλανάρισμα των άκρων του ζυμαριού με το χέρι είναι που έκανε όλη τη δουλειά. Γιατί αν είχα παραδώσει το ζυμάρι κατευθείαν από τον πλάστη θα είχαμε την πρώτη πίτσα ανώμαλης πλαγιάς, με λοφάκια, πεδιάδες και βαθουλώματα.

Τέλειο παιδιά, μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα ο δάσκαλος. Το εφήρμοσα και στο δισκάκι.

Και μάζεψα τα αλεύρια από τον πάγκο γιατί τέτοιος είμαι.

Ε, μετά ήταν η ώρα για τα υλικά. Μόνο που αυτή η διαδικασία για εμένα μοιάζει με ένα τεράστιο πάρκο διασκέδασης που δεν ξέρεις σε ποιο παιχνίδι να πρωτοπαίξεις. Μικρό διάλειμμα για να σου πω ότι ένα βράδυ σπίτι μου είχα οργανώσει pizza night. Άπειρα υλικά απλωμένα σε ένα τραπέζι, ένας φούρνος να καίει και 10 βάσεις για πίτσα έτοιμες να υποδεχθούν την φαντασία του κάθε ζευγαριού που ήταν σπίτι μου. Τέλος διαλείμματος γιατί η σάλτσα ντομάτας ήταν έτοιμη να απλωθεί στην πίτσα.

Τα παιδιά βάζουν και βασιλικό στη σάλτσα, εγώ δεν βάζω αλλά δεν θα τσακωθούμε τώρα για αυτό, κυρίως γιατί κάτι ξέρουν παραπάνω και ζήλεψα που βάζουν βασιλικό ενώ εγώ τη βγάζω με ρίγανη και θυμάρι. Μπόλικη μοτσαρέλα για να λιώσει να γίνουμε.

Και τώρα φτάνουμε στα μπελαλίδικα. Καραμελωμένο κρεμμύδι παρακαλώ. Απαραίτητη η γλυκόπικρη γεύση του καραμελωμένου κρεμμυδιού στην πίτσα.

Με το κρεμμύδι βέβαια ανεβαίνει ο πήχης. Και εκεί θα ταίριαζε ένα σαλάμι ας πούμε. Ένα δυνατό αλλαντικό. Η πανσέτα ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στην πίτσα αυτή. Και της συνέβη.

Και μπαίνει σε αυτό το φανταστικό μηχάνημα – ιδανικό ψήστη πίτσας. Μία έβαλα στη γραμμή παραγωγής αν και εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν εκατοντάδες πίτσες να παρελαύνουν η μία μετά την άλλη και να σιγοψήνονται.

Μπορεί να το έπαιζα κουλ όση ώρα περίμενα να ψηθεί η πίτσα και να φωτογραφιζόμουν, αλλά μόνο κουλ δεν ήμουν. Γιατί μου είχε σπάσει η μύτη.

Κοίτα το, τι όμορφο που βγήκε.

Το φτυάρισα έξω και είπα να μάθω και να κόβω την πίτσα με τη ροδέλα για να είναι έτοιμη για σερβίρισμα.

Μία φωτογραφία με το δάσκαλο που μου έμαθε την τέχνη.

Και γρήγορα στο κουτί να φύγει για το γραφείο η πίτσα και τους πεινασμένους συναδέλφους.

Θα βιαστείς να πεις ότι δεν είναι τέχνη το να είσαι pizzaiolo. Αλλά είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερη τέχνη απ’ όσο φαντάζεσαι. Είναι αυτά τα φαινομενικά απλά πράγματα σε αυτή τη ζωή που είναι και τα πλέον δύσκολα.

Είναι εύκολο να φτιάξεις μια κάποια πίτσα. Είναι δύσκολο να φτιάξεις μια πραγματικά ωραία πίτσα. Και στο Flower έκανα το πρώτο βήμα. Μπορεί να μην δοκιμάσεις τις δικές μου δημιουργίες εκεί αλλά θα φας μία από τις καλύτερες πίτσες της πόλης.

Δορυλαίου 2, Πλατεία Μαβίλη, 2106432111