Πώς είναι να καθαρίζεις τον τόπο ενός εγκλήματος;

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Neil Sither, κάτοικο San Fransisco, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια κάνει αυτή τη δουλειά: καθαρίζει μέρη όπου έχουν “λερωθεί” απ’ τον θάνατο ενός ή και περισσότερων ατόμων -τόπους εγκλήματος δηλαδή. Για εκείνον όμως, όλα αυτά είναι απλά άλλη μία μέρα στη δουλειά, όπως δήλωσε σε αγγλικό site, που θέλησε να μάθει πώς ακριβώς είναι να ζεις απ’ αυτό το επάγγελμα.

“Ευτυχώς για μένα, είναι κάτι που δεν με ενοχλεί καθόλου. Βλέπω φυσικά που και που κάποια βρομιά που με κάνει να σιχαίνομαι, αλλά ποτέ δεν με έχει φτάσει κάτι στο σημείο που να μην μπορώ να κάνω τη δουλειά μου. Ναι είναι ένα χάλι αλλά είναι εκεί. Και θα το καθαρίσω.

 

Δεν ήταν ποτέ κάτι τραυματικό για μένα. Το να πηγαίνω σε τέτοια σπίτια, σε τέτοια μέρη, το βλέπω ως μια υπηρεσία. Είναι όπως στα φαστφουντάδικα -ο άνθρωπος που φτιάχνει τα burgers, δεν προσέχει πια το μπιφτέκι γιατί το έχει κάνει δέκα χιλιάδες φορές. Απλά το φτιάχνει, χωρίς να το σκέφτεται. Κάπως έτσι λειτουργώ κι εγώ”.

Πώς του ήρθε, λοιπόν, η ιδέα;

“Έβλεπα το Pulp Fiction και είχε μια σκηνή όπου ο ‘Wolf’, τον οποίο υποδύεται ο Harvey Keitel, μπαίνει στο διαμέρισμα του Jimmie Dimmick και το καθαρίζει. Ήταν κάτι σαν αποκάλυψη αυτό για μένα. Σκέφτηκα: ‘υπάρχει τέτοια δουλειά; Μπορώ να το κάνω αυτό.’

Άρχισα να ψάχνω και είδα ότι δεν υπάρχει ως υπηρεσία. Και έτσι, αποφάσισα να βγάλω άδεια και να ξεκινήσω μια εταιρεία”.

Τα πράγματα όμως δεν πήγαν από την αρχή πολύ καλά για εκείνον.

“Πέρασε ένας χρόνος μέχρι να κλείσω την πρώτη μου δουλειά. Θυμάμαι που έβαζα διαφημίσεις και περίμενα ατελείωτες ώρες μέχρι κάποιος να με καλέσει. Τελικά, κάποια στιγμή, δέχτηκα ένα σχετικό τηλεφώνημα”.

Και πώς είναι να καθαρίζεις μία σκηνή εγκλήματος για πρώτη φορά; Είναι τόσο μακάβριο όσο ακούγεται;

“Ήταν μία κυρία που είχε ήδη νικήσει τον καρκίνο μία φορά και όταν αυτός επέστρεψε, αποφάσισε να τινάξει τα μυαλά της στον αέρα”.

Παρότι ακούγεται τραυματικό να κληθείς να καθαρίσεις ένα σπίτι που έχει “λερωθεί” με αυτόν τον τρόπο, ο Neil Smither, δήλωσε ότι τι στιγμή που το έκανε ένιωθε ενθουσιασμένος…

“Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος παρά το χάλι, γιατί έβλεπα ότι η επιχειρηματική ιδέα μου τελικά δεν θα πήγαινε χαμένη. Η πελάτισσα -η αδερφή της νεκρής- μου είπε ότι έμεινε πολύ ευχαριστημένη με τη δουλειά και μου έδωσε στο χέρι 400 δολάρια. Ήταν ένα τεράστιο ποσό αυτό για μένα”.

Μετά από πολλά χρόνια στη “δουλειά” και καθαρίζοντας ένα σωρό διαμερίσματα -πολύ χειρότερα και από αυτό της γυναίκας που αναφέραμε- ο Smither εξηγεί ότι όλα αυτά μοιάζουν στο μυαλό του σαν ένα μεγάλο “αιματηρό χάλι”, και όχι ως “πολλά χάλια διαφορετικά”. Δεν τα ξεχωρίζει, δεν τα θυμάται ένα ένα, όλα έχουν γίνει στο μυαλό του ένα. “Έχω καθαρίσει τόσα σπίτια, βασικά έχω καθαρίσει χιλιάδες”, λέει θέλοντας να δικαιολογηθεί.

Η εταιρεία Crime Scene Cleaners δεν μένει ποτέ με σταυρωμένα χέρια, έχει πάντα “δουλειά”, κι όταν λέμε “πάντα”, το εννοούμε. Ο μέσος όρος της είναι 2 έως και 25 σπίτια για καθάρισμα τη μέρα. Δέχεται κλήσεις οποιαδήποτε στιγμή του εικοσιτετραώρου και είναι πάντα έτοιμη να τρέξει για να προσφέρει τις υπηρεσίες της.

“Συνήθως μας καλεί το ίδιο το τμήμα Ανθρωποκτονιών της αστυνομίας. Λαμβάνουμε την κλήση, μπαίνουμε στο φορτηγάκι μας και ξεκινάμε. Φτάνουμε στο σημείο, παίζουμε τα φώτα και οι αστυνομικοί σηκώνουν για λίγο την κίτρινη κορδέλα για να περάσουμε. Βγαίνουμε απ’ το όχημα και αρχίζουμε να τρίβουμε τα πατώματα και τους τοίχους”.

Πάντως παρά το γεγονός ότι περνάει πολύ χρόνο σε τόπους εγκλήματος, ο Sither ξεκαθαρίζει ότι η δουλειά του δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά της αστυνομίας. Απλώς καθαρίζει.

“Δεν έχει τίποτα το ρομαντικό, δεν κάνω κάποιου είδους έρευνα. Εν τω μεταξύ, το αίμα και το έγκλημα, είναι το λιγότερο. Χρειάζεται πολύ καλή φυσική κατάσταση, είναι απαιτητική δουλειά. Είναι χειρωνακτική. Δεν έχει διαφορά η δουλειά μας από τον τύπο που είναι όλη μέρα στο Μετρό και σφουγγαρίζει τα πατώματα. Εμείς απλά καθαρίζουμε κάτι “διαφορετικό”, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά να λερώνει τους χώρους”.

Ο κόσμος φυσικά λατρεύει τις true crime σειρές, οπότε ας μη μας κάνει εντύπωση ότι αυτή η εταιρεία έχει χιλιάδες followers στα social media. Και κάπως πρέπει να τους κρατάει το ενδιαφέρον, να τους κρατάει ευχαριστημένους. Γι’ αυτό ανεβάζει φωτογραφίες με το πριν και το μετά των σημείων που επισκέπτεται. Μακάβριο αρκετά αλλά από ό, τι φαίνεται “πιάνει”.

Εκείνος όμως γιατί πιστεύει ότι η δουλειά του “πουλάει” τόσο;

“Νομίζω ότι ο θάνατος είναι το τελευταίο σύνορο. Κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτόν”, εξηγεί. “Πολλοί λίγοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τις εικόνες που ερχόμαστε εμείς, και όλοι θέλουν να ξέρουν πώς είναι το μετά, γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο και τι ακολουθεί. Και εμείς μπορούμε να τους δώσουμε μία μικρή ιδέα για όλα αυτά.

Άλλος ένας λόγος είναι ότι δεν τους εξηγούμε ποτέ τι ακριβώς έχει συμβεί στο μέρος που τους δείχνουμε στη φωτογραφία, οπότε κάνουμε τη φαντασία τους να οργιάσει. Και αυτό τους κρατάει το ενδιαφέρον”.