Πώς η Michelin βρέθηκε από την κατασκευή ελαστικών στην κορυφή της γαστρονομίας

Τα αστέρια Michelin ξεκίνησαν ως μέρος μιας προσπάθειας για την αύξηση των πωλήσεων ελαστικών. Σήμερα, στον χώρο της γαστρονομίας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να κερδίσει ένα εστιατόριο ένα αστέρι Michelin. Βαθμολογημένα από ένα έως τρία αστέρια, αυτά τα βραβεία αποτελούν το απόλυτο πρότυπο για τη haute cuisine. Οι σεφ βασίζουν τη φήμη τους σε αυτά, και η κατοχή (ή απώλειά τους) μπορεί να καθορίσει την πορεία μιας επιχείρησης. Ωστόσο, πώς είναι δυνατόν αυτή η γαστρονομική διάκριση να συνδέεται στενά με τα λάστιχα αυτοκινήτων;

Η ιστορία ξεκινά το 1900, όταν οι αδερφοί Andre και Edouard Michelin, ιδρυτές της εταιρείας ελαστικών Michelin, δημιούργησαν τον Οδηγό Michelin: ένα φυλλάδιο γεμάτο χρήσιμες πληροφορίες για τους Γάλλους οδηγούς. Την ίδια χρονιά είχαν κιόλας ανακαλύψει ένα νέο είδους λάστιχο, για τα ελάχιστα ακόμη αμάξια της εποχής, το οποίο θέλησαν να προωθήσουν

Πώς το φυλλάδιο Michelin έγινε οδηγός γαστρονομίας

Ο δωρεάν αυτός οδηγός περιείχε χάρτες, λίστες με κοντινούς σταθμούς καυσίμων και παροχές, βασικές συμβουλές για τη συντήρηση ελαστικών και ιδέες για ταξίδια με αυτοκίνητο. Η ιδέα ήταν ότι οι οδηγοί θα εμπνέονταν για μεγαλύτερα ταξίδια, κάτι που θα οδηγούσε σε περισσότερες πωλήσεις ελαστικών.

Αυτός ο οδηγός, όμως, ίσως να είχε ξεχαστεί αν δεν είχαν μεσολαβήσει δύο γεγονότα: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που ανάγκασε τους αδερφούς Michelin να σταματήσουν την έκδοσή του, και μια επίσκεψη του Andre Michelin σε ένα βουλκανιζατέρ, όπου είδε τον δωρεάν οδηγό να χρησιμοποιείται για στήριγμα πάγκων.

Για να ενισχύσουν το κύρος του οδηγού και να προωθήσουν την εξερεύνηση της Ευρώπης μετά τον πόλεμο, τα δύο αδέρφια επανακυκλοφόρησαν τον οδηγό το 1920, αυτή τη φορά με πιο λεπτομερείς πληροφορίες για ξενοδοχεία και εστιατόρια και τιμή 7 φράγκα.

Μερικά χρόνια αργότερα, οι Michelin πρόσθεσαν «μυστικούς κριτές» για τη βελτίωση των γαστρονομικών αξιολογήσεων. Το 1926 ξεκίνησαν να απονέμουν μονά αστέρια Michelin στα κορυφαία εστιατόρια, ενώ το 1931 η βαθμολογία αυξήθηκε σε τρία αστέρια. Από τότε, η Michelin αναζητά ασταμάτητα την καλύτερη κουζίνα στον κόσμο, με τους οδηγούς και τα αστέρια να καλύπτουν σήμερα πάνω από 30 χώρες και τρεις ηπείρους.

Όσον αφορά τα λάστιχα, παρότι η βασική τους μορφή δεν έχει αλλάξει εδώ και έναν αιώνα, η Michelin επαναπροσδιορίζει την ιδέα με την ανάπτυξη ενός ελαστικού που δεν ξεφουσκώνει ποτέ. Αυτός ο τύπος ελαστικού, που χρησιμοποιεί εύκαμπτες ακτίνες αντί για αέρα, είναι ανθεκτικός σε τρυπήματα, άνιση φθορά και άλλα προβλήματα που σχετίζονται με τον αέρα. Η Michelin εκτιμά ότι τα ελαστικά αυτά θα μπορούσαν να αποτρέψουν την απόρριψη 200 εκατομμυρίων ελαστικών κάθε χρόνο σε χωματερές. Το μεγάλο εμπόδιο είναι φυσικά η τιμή τους.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ