Πώς η transgender υπουργός της Ταϊβάν κατάφερε να χακάρει την πανδημία

Το να δημιουργήσει δηλαδή, με απλά λόγια, μια βασική ανοιχτή πλατφόρμα διανομής μασκών και προστατευτικού υλικού από το ΕΣΥ του νησιού, πάνω στην οποία οι πολυάριθμοι χάκερ-συνάδελφοί της μπήκαν και πρόσθεσαν ό,τι άλλο feature μπορείς να φανταστείς. Το ίδιο που έκανε στη συνέχεια με μια σειρά από ψηφιακά εργαλεία (όπως real time alert για το ποια μέρη επισκέφθηκαν οι επιβάτες του μοιραίου κρουαζιερόπλοιου Diamond Princess) που είχαν στόχο οι κάτοικοι της Ταϊβάν να είναι πάντα σωστά ενημερωμένοι για οτιδήποτε είχε σχέση με τον κορονοϊό και την προστασία τους.

Ακούγεται απλό επίτευγμα (ή, για την ακρίβεια, έτσι το κάνει να φαίνεται) που προϋποθέτει, ωστόσο, ένα επίπεδο εμπιστοσύνης ανάμεσα στον λαό, τους χάκερ και την κυβέρνηση που είναι πρωτόγνωρο σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο ένας εμπιστεύεται τις καλές προθέσεις του άλλου. Και κανείς δεν εκμεταλλεύεται τα δεδομένα για προσωπικό όφελος, καταπάτηση των προσωπικών ελευθεριών ή απλό, πατροπαράδοτο τρολάρισμα.

Αυτό, η εμπιστοσύνη που προέρχεται από τις ανοιχτές πλατφόρμες και το εσαεί ορθάνοιχτο γραφείο της (δέχεται όποιον ζητήσει να την δει), είναι βασικός πυρήνας της φιλοσοφίας της Audrey Tang, που ξεκίνησε να ξεκοκαλίζει κλασική λογοτεχνία στα πέντε της, να γράφει προγράμματα στα οχτώ της και ήδη στα 15 της είχε την δική της εταιρία με 20 άτομα προσωπικό.

Κάνοντας ένα αξιοπρεπές πέρασμα από την Silicon Valley πριν επιστρέψει το 2014 στην πατρίδα της για να βοηθήσει κομβικά σε μια ειρηνική κατάληψη του Κοινοβουλίου (εξαιτίας μιας εμπορικής συμφωνίας με την Κίνα που θεωρήθηκε απαράδεκτη) που την οδήγησε τελικά στο να δεχθεί μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο.

Γιατί η Audrey, που περνούσε τόσο άσχημα στο δημοτικό και το γυμνάσιο ώστε ζήτησε από τους γονείς της να παρατήσει το σχολείο στα 12 της, ήταν ήδη διάσημη (ως top 10 προσωπικότητα στο χώρο του computing) πριν μπλέξει με την πολιτική. Άσε που, η ενασχόληση ενός χάκερ με τα κοινά στην Ταϊβάν δεν θεωρείται σπάνιο φαινόμενο.

Τι συνέβη μετά; Η Audrey, που επέλεξε ήδη από τα τέλη του 2005 να κάνει την επίσημη μετάβασή της σε αυτό που αισθανόταν πάντοτε ότι ήταν, δηλαδή γυναίκα, διακρίθηκε και σε αυτόν τον τομέα. Χωρίς ποτέ να χάσει την ψυχραιμία της, κάτι που έμαθε να κάνει από παιδί λόγω των καρδιολογικών προβλημάτων με τα οποία γεννήθηκε και τα οποία απαιτούσαν οι καρδιακοί της ρυθμοί να είναι σταθεροί (εξού και έκανε και κάνει καθημερινά διαλογισμό).

“Ήμουν αποκομμένη για πολλά χρόνια από την πραγματικότητα και ζούσα αποκλειστικά στο διαδίκτυο, γιατί το μυαλό μου ήξερε ότι ήμουν γυναίκα, αλλά ο κοινωνικός περίγυρος είχε άλλες απαιτήσεις. Πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως “post-gender” ή non-binary”.

Αυτό που έφερε στον τραπέζι είναι έναν μοναδικό συνδυασμό της εμπειρίας της από το digital περιβάλλον και τις coding communities με την ενσυναίσθηση που την διακρίνει. Όχι μόνο κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο της απόλυτης διαφάνειας, αλλά κάνοντάς το και digital πράξη.

Άξιο επισήμανσης είναι ότι το πιο λαμπρό επίτευγμά της, ως τώρα, δεν είναι κάτι που έχει σχέση με το Covid-19, αλλά η πλατφόρμα ψηφιακής συμμετοχής πολιτών vTaiwan και το βασικό της εργαλείο, το Pol.is. Φτιαγμένο ακριβώς για να ενισχύσει τον εποικοδομητικό διάλογο ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέλη (κυβέρνηση, επιστήμονες, επιχειρηματίες, ακτιβιστές) και να δολοφονήσει την μάστιγα της εποχής μας, το τρολάρισμα και τα fake news. Κάτι που κατάφερε -μεταξύ άλλων- με το να μην συμπεριλάβει πουθενά reply button (ώστε τα τρολς να μην έχουν χώρο να δείξουν την πραγμάτεια τους) και με το να επιτρέψει μια διαρκής εναλλαγή ατζέντας με βάση τι απασχολεί το κοινό την δεδομένη στιγμή.

Σκέψου ότι για να επιτρέψει στην γνώμη όλων να ακουστεί, πηγαίνει και στήνει κάμερες και broadband σύνδεση (την οποία θεωρεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα) στα πιο απομακρυσμένα σημεία της χώρας, ώστε άσχετοι πολίτες να μπορούν -μέσω live stream- να ρωτάνε ότι έχουν στο μυαλό τους στους κορυφαίους κυβερνητικούς υπουργούς που οφείλουν να απαντήσουν επιτόπου.

Ενώ, ακόμη και μέσα στη δίνη της αβεβαιότητας, που προκάλεσε η πρώτη μάχη της πανδημίας, εκείνη επιμένει να δηλώνει αισιόδοξη για τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από αυτή (συνειδητοποιώντας π.χ. πως η τεχνολογία μπορεί να μας επιτρέψει να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά και αληθινά με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε), όπως άλλωστε είναι και το νόημα του αγαπημένου της στίχου από τον Leonard Cohen που λέει “Σε όλα υπάρχει μια ρωγμή. Αυτός είναι ο τρόπος που μπαίνει το φως μέσα”.

Σε εμάς, αυτή η πανδημία, μας έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσουμε την Audrey Tang και τον μοναδικό τρόπο σκέψης της, αλλά να ελπίσουμε ότι το παράδειγμά της θα βρει μιμητές σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ακόμη και αν αυτές δεν διαθέτουν ούτε για πλάκα την ψηφιακή παιδεία της Ταϊβάν που επέτρεψε στην κυρία υπουργό να εφαρμόσει (ακόμη περισσότερο) στην πράξη τα όσα κηρύττει από τότε που ήταν ένα ντροπαλό και μπερδεμένο πιτσιρίκι.