Πώς να λύσετε τον κύβο του Ρούμπικ και Μεσοκαλόκαιρο: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 5

Στην πρωινή βόλτα των σκυλιών, η Νίκη Μπάκουλη άκουσε ένα αυτοκίνητο να της κορνάρει

Έχω αρχίσει να ‘χάνω’ τις μέρες -αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν μου συμβαίνει για πρώτη φορά. Στην πρωινή βόλτα των σκυλιών, άκουσα ένα αυτοκίνητο να μου κορνάρει. Ήταν ο ξάδελφος μου. Είχα να δω τον Γιάννη πάρα πολύ καιρό. Πήγαινε στη δουλειά. ‘Έβγαλε’ αλάρμ, σταμάτησε, βγήκε από το αυτοκίνητο και όπως έτρεχα προς το μέρος του -για να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω- θυμήθηκα πως αυτά είναι πράγματα που δεν μπορώ να κάνω. Κοκάλωσα. Ένιωσα αμηχανία. Μετά θλίψη και τέλος επικεντρώθηκα στο ότι τον είχα μπροστά μου. Χαμογελούσαμε σαν βλαμμένα και είπαμε τα νέα μας. Από μωρά συνηθίζαμε να διακωμωδούμε τα σκατά που περνούσαμε -και ήταν πολλά-, για να επιβιώνουμε. Το ίδιο κάναμε και τώρα. Όπως επέστρεφα σπίτι, ένιωσα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τη φύση τους. Ήταν η χαρά που τον είδα; Η στενοχώρια που δεν μπορούσα να τον φιλήσω; Ή η απογοήτευση με την πάρτη μου, που τόσο καιρό άφηνα την ασφαλή ρουτίνα που ‘χω δομήσει (και αποκαλώ ζωή) να με κρατάει μακριά από αυτούς που αγαπώ; Αποφάσισα πως όταν με το καλό, επιστρέψουμε στα κανονικά θα αλλάξω τακτική. Και ζωή.

Σε άλλα νέα, πήγα super market (αυτή είναι εμπειρία που αξίζει ξεχωριστό κείμενο), δεν έκανα γυμναστική -μη το χέσουμε- και παρακολούθησα το καθημερινό θέαμα που μου προσφέρουν τα σκυλιά μου. Πριν δεις το video, επίτρεψε μου να σου εξηγήσω κάτι: η Μυσιρλού (το καφέ σκυλί) είναι μαζί μας δυόμιση χρόνια -τον Ιούλιο θα γίνει τρία. Σε αυτό το διάστημα έχει φάει ό,τι υπάρχει σπίτι (από έπιπλα, υφάσματα, παπούτσια μέχρι τοίχους -στους οποίους άνοιξε τρύπες). Έχω μια μπερζέρα στην οποία έχω αλλάξει ΠΕΝΤΕ φορές ύφασμα. Τα μαξιλάρια στις καρέκλες της τραπεζαρίας έχουν αλλαχθεί από τρεις φορές. Ό,τι έχω πια σπίτι, είναι λύση ανάγκης, μέχρι να ηρεμήσει (κάποτε-ΠΟΤΕ) και να πάω να αγοράσω κανονικά έπιπλα, χαλιά (κλπ, κλπ).

Η ενέργεια της Μυσιρλούς είναι ανεξάντλητη. Ο Μπέμπης (ο χρυσαφένιος γίγαντας του video) είναι 11 χρόνων. Που σημαίνει ότι ψιλο(χοντρό)βαριέται. Ο Μπέμπης είχε πάντα ένα μαξιλάρι, για ‘αγαπητικιά’ (στειρωμένος είναι, αλλά οι ορμές είναι ορμές). Την είχαμε ονομάσει Λίζα. Η Μυσιρλού την έκανε κομματάκια. Όπως και τις δέκα Λίζες που ακολούθησαν. Έτσι πήγα στο ΙΚΕΑ και πήρα 5 μαξιλάρια, να ‘χουν να παίζουν τα ‘παιδιά’. Αυτό που συμβαίνει σπίτι μου ΚΑΘΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑ είναι το εξής: παίρνουν όλα τα μαξιλάρια από καναπέδες και καρέκλες, τα πετούν στο πάτωμα και τσακώνονται πάνω από ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ -το οποίο επιλέγει ο Μπέμπης για τη διασκέδαση του και το ‘κλέβει’ η Μυρισλού… γιατί μπορεί. Μέχρι εδώ -πες πως- δεν υπάρχει θέμα. Έλα όμως, που ο Μπέμπης είναι audiovisual. Που σημαίνει πως όση ώρα παίζουν/τσακώνονται ο Μπέμπης γαβγίζει. Δες ένα απόσπασμα. Είναι λίγων δευτερολέπτων. Η κανονική διάρκεια του ‘αγώνα’ είναι κάπου στη μισή ώρα. Ήταν μία (ο καθαρός αγωνιστικός χρόνος), αλλά ένα πρόβλημα που ‘χει πια ο Μπέμπης στην καρδιά, με υποχρεώνει να σφυρίζω τη λήξη νωρίτερα. Ειλικρινά θα σου πω ότι προχθές ήμουν έτοιμη να φύγω από το σπίτι -γιατί δεν τους άντεχα. Αλλά και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω πια. Οπότε έμεινα να παρακολουθώ το show. Άλλωστε για μένα το ‘δίνουν’.

Απέκτησε νέους γείτονες ο Γιάννης Δημητρέλλος

“With that hook light on the stairs
What’s he building in there?
I’ll tell you one thing, he’s not building a playhouse for the children
What’s he building in there?
Now what’s that sound from underneath the door?
He’s pounding nails into a hardwood floor
And I swear to God I heard someone moaning low…” (Tom Waits, ‘What`s he building in there?’)

Η μέρα μου ξεκίνησε με τρυπάνια, σφυριά, ήχους από φορτηγά κι άλλα σφυριά κι άλλα ‘pivot! pivot!’ α λα ελληνικά. Φαντάστηκα ότι έρχεται ο Jay Peralta με την ομάδα του Brooklyn Nine Nine για να σώσει κάποιον εγκλωβισμένο, αλλά η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο ‘ωμή’ και απότομη. ‘Μα επιτρέπεται να κάνουν μετακομίσεις εν μέσω πανδημίας;’ Πρέπει να μοιράστηκα αυτή την ερώτηση σε διάφορα format, με τουλάχιστον επτά δημοσιογράφους της 24 Media, η Νίκη Μπάκουλη ήταν η πρώτη, ο Ηλίας Αναστασιάδης κάπου στη μέση, στο τέλος η Κέλλυ Νόβακ.

Μέσα από τους λεπτούς σαν τσιγαρόχαρτο τοίχους του διαμερίσματος μου άκουγα νέους ανθρώπους, γεμάτους χαρά και προσμονή που μπαίνουν στο νέο τους σπίτι και αν και τελικα χάρηκα με τη χαρά τους, ένιωσα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Άραγε, σε ένα κόσμο που το νέο σημείο αναφοράς του είναι ο φόβος, η άγνοια αυτού, συνιστά αρετή; Δυσκολεύομαι να απαντήσω.

Ολοκληρώνω την μέρα μου με μια τεράστια μοναχική βόλτα στην σκοτεινή,παγωμένη Μαρίνα Ζέας, που αρχίζει να θυμίζει τις περιγραφές των έρημων επαρχιακών θερέτρων στα μυθιστορήματα του Stephen King. Γυρνώντας εν θυμάμαι αν είδα κάποια ενδιαφέρουσα σειρά ή ταινία, σίγουρα πάντως ένα σερφάρισμα στο YouTube με έφερε τετ α τετ με τα ‘Περιστρεφόμενα Κεφάλια’ των MIKRO και διάφορα άλλα καλτ videoclip των later 90s-early 00s. Σήμερα το πρωί, χτυπάει το κουδούνι διαρκώς. Καλώς τους δέχτηκα.

Η τετράγωνη λογική του Χρήστου Χατζηιωάννου

Νομίζω είχα κύβο του Ρούμπικ όταν ήμουν παιδί. Σίγουρα είχα βασικά αλλά νομίζω είχα ασχοληθεί μαζί του ελάχιστες φορές γιατί φάνταζε υπερβολικά δύσκολο το να καταφέρω να τον λύσω οπότε δεν έδινα σημασία. 30 χρόνια μετά ήρθε η στιγμή να πάρω την εκδίκησή μου. Ο κύβος φυσικά δεν ανήκει σε εμένα αλλά τον 8 ετών Φίλιππο. Και τον βλέπω ένα μήνα τώρα να τον πιλατεύει, να μας ρωτά ποια πλευρά να φτιάξει και να την σκαρώνει σε δευτερόλεπτα, να έχει ιστορίες να διηγηθεί για φίλους του που τον λύνουν με ταχύτητα φωτός και άλλα τόσα. Η δική μου ικανότητα μέχρι χθες το απόγευμα έφτανε στο να μετρήσω πόσα κουτάκια έχει η κάθε πλευρά. Από χθες το βράδυ όμως και με τη βοήθεια ενός 10χρονου από το Youtube, αυτοαποκαλούμενου Μάστερ του Κύβου. Κι ας μου παίρνει κάνα μισάωρο και ένα σκονάκι με αλγόριθμους για να τον λύσω.

H μέρα της μαρμότας με λαχανοντολμάδες για τον Βαγγέλη Πολυμερόπουλο

Πρωί γυμναστική, μετά ποδήλατο με τη μικρή κάτω στη πυλωτή της πολυκατοικίας, λίγο δουλίτσα από το laptop, σκύλο βόλτα, φαΐ, μεσημεριανή σιέστα, παιχνίδια με παζλ και επιτραπέζια, άραγμα στον καναπέ, προβολή ταινιών-σειρών.

Η καινούργια μου απασχόληση είναι η δημιουργία προπονητικών προγραμμάτων τα οποία μου τα ζητάνε φίλοι. Μου φαίνεται λίγο περίεργο πως ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος ανακάλυψε τώρα τη γυμναστική που κλείστηκε σπίτι. Tόσο καιρό είχε όλα τα εφόδια να γυμναστεί αλλά σημασία δεν έδινε. Μεγάλο μυστήριο πως λειτουργεί τελικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Αυτό όμως που έσπασε την χθεσινή ρουτίνα είναι το αγαπημένο μου φαΐ, οι λαχανοντολμάδες. Όποτε έλεγα στην γυναίκα μου να τους κάνεις υπήρχε πάντα η δικαιολογία “είναι χρονοβόρο και μπελαλίδικο φαί και δεν προλαβαίνω”. Πώς τα φέρνει η ζωή όμως που χρόνος πλέον υπάρχει. Όπως υπάρχει και μια τεράστια κατσαρόλα με καμία 100στη λαχανοντολμάδες. Στοκάραμε για 2 ημέρες και εγώ το απολαμβάνω.

Δεν ήταν έτοιμος για το Midsommar, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Χθες ήταν μια μέρα που είχα καλή διάθεση, έστω κι αν βγήκα από το σπίτι μόνο για 10 λεπτά για να πάρω τον καφέ και το πρωινό μου, και δεν πήγαμε τον απογευματινό μας περίπατο. Η κυρία που φτιάχνει τους καφέδες έμαθε πια πώς τους πίνουμε και πλέον μιλάμε και στον ενικό. Μέχρι το τέλος της καραντίνας λογικά θα την έχω παντρέψει. Για να ισοσκελιστεί κάπως η καλή μου διάθεση, είπαμε το βράδυ να δούμε το Midsommar. Το οποίο ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑ. Νόμιζα ότι θα δω κάτι τύπου Marriage story για κάποιο λόγο και τελικά, είδα κάτι που μου θύμισε περισσότερο το Get Out σε σουηδική παγανιστική εκδοχή. Μου άρεσε, νομίζω, αλλά αφήστε με να το σκεφτώ λίγο ακόμα, έχω χρόνο. Αυτό που δεν χρειάζεται να σκεφτώ καθόλου, είναι ότι η Florence Pugh είναι όντως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΤΟΙΜΗ.

Είχε “ρεπό” η Ναστάζια Καπέλλα

Τι σημαίνει “ρεπό”, όταν κάθε μέρα είσαι έτσι κι αλλιώς στο σπίτι; Ξύπνησα το πρωί με αυτή την απορία και γι’ αυτό γκούγκλαρα τι σημαίνει ρεπό. Ρεπό < γαλλική repos < λατινική, repausο (re- + pauso) < αρχαία ελληνική παῦσις. Είναι αντιδάνειο. Τι μαθαίνει κανείς. Την υπόλοιπη ημέρα είδα το ‘Kill Bill’ και το 1 και το 2, και ξεκίνησα το ‘Πόλεμος και Ειρήνη’ του Τολστόι. Το βράδυ που πήγα να κλειδώσω την πόρτα για να κοιμηθώ, συνειδητοποίησα ότι ήταν ήδη κλειδωμένη από το προηγούμενο βράδυ (!).

Προετοιμάστηκε για το Σαββατοκύριακο ο Χρήστος Δεμέτης

Σήμερα το πρωί βγήκα αναγκαστικά για να πάω να παραλάβω την παραγγελία που είχα κάνει στο κρεοπωλείο της γειτονιάς μου για να βγάλω τις επόμενες μέρες. Εν συνεχεία πήγα και μέχρι τον φούρνο, μίλησα με τους ανθρώπους που έχουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές και όλοι συζητούσαν το ίδιο πράγμα: ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΕΞΩ ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ; Το γράφω με κεφαλαία γιατί πραγματικά οι άνθρωποι φώναζαν. Στην τηλεόραση του κρεοπωλείου έπαιζαν ειδήσεις. Συνωστισμός λέει στα διόδια της εθνικής οδού, μεγάλη έξοδος Αθηναίων για την επαρχία, γεμάτα τα πλοία, κόσμος πάει στα νησιά, σκέφτομαι διάολε τι ζούμε δεν είναι διακοπές. Τα χειρότερα είναι μάλλον μπροστά μας και κάποιοι θα γκρινιάζουν για την απαγόρευση μετακινήσεων που έρχεται με βήμα γοργό στα πρότυπα της Γαλλίας.

Γύρισα, έβαλα Netflix, πάτησα ακόμη ένα επεισόδιο του “The Good Place” που είναι εν μέρει και μέσα στο κλίμα των ημερών, και καβάτζωσα τον “Τρόφιμο” του Φτίτζεκ για τα επόμενα δύσκολα βράδια που έρχονται.

Ημερολόγιο καραντίνας ημέρα 5, του Νίκου Σταματέλου

Τερματίζει ποτέ το Netflix ή είναι σαν το Pacman; Αν ναι, νιώθω ότι πλησιάζω στον τελευταίο αρχηγό. Σε άλλα νέα, συνεχίζω να διαβάζω για δέκατη φορά την προσπάθεια του Φρόντο να φτάσει στη Μόρντορ. Αυτή τη φορά, έτσι για την αλλαγή, πόνταρα στον Σάουρον. Η ανατροπή όμως δε βλέπω να έρχεται και το cash out φαντάζει σαν μία καλή λύση. Κάπου στα ορυχεία της Μόρια σταμάτησα και είπα να παίξω NBA. Αποφάσισα να πάρω τους All Star του 2000, αλλά στο πρώτο “Kobe for three” πάτησα pause και βγήκα για τρέξιμο. Ώρα δέκα το βράδυ. Νιώθω σαν τον Will Smith στο I Am Legend. Μήπως να πάρω κι εγώ έναν σκύλο; Μήπως σπαταλάω πολλές ώρες σε games και σειρές; Ναι, αλλά αφού δούλεψα κανονικά 8ωρο, μήπως αυτές είναι απλά οι free ώρες μου; Μήπως προηγουμένως πέρναγα πολλές ώρες στο αμάξι; Αμάξι. Έχω μία εβδομάδα να το κινήσω. Πού διάολο έχω παρκάρει;