Μέχρι πού θα έφτανες για άλλη μια ζωή στο Candy Crush;

Ξεκινώ λέγοντας ότι ντρέπομαι. Αλλά ξέρεις. Εκείνο το ντρέπομαι που έχεις κάνει μια ζαβολιά, σκύβεις το κεφάλι γιατί στέκεσαι μπροστά στον γυμνασιάρχη αλλά μέσα σου είσαι τόσο χαρούμενος που το έκανες.

Αυτούς που επισκέπτονται τους φίλους τους και βάζουν το app στο αθόρυβο για να μην τους καταλάβουν οι τριγύρω ότι παίζουν. Αυτούς που χωρίζουν την ώρα σε ζωές αντί για λεπτά. Αυτούς που κυκλοφορούν με ένα χαμόγελο γιατί πέρασαν το level 51. Αυτούς που ζητιανεύουν ζωές από τους φίλους τους στο Facebook. Αυτούς που είναι ικανοί να πηδήξουν από τον δεύτερο για μια λάθος κίνηση. Κι είναι τόσο εθιστικά κι ωραία που είμαι ένας από αυτούς.

(Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Candy Crush Saga είναι ένα παιχνίδι στο οποίο σκας ζαχαρωτά ποικιλοτρόπως για να περάσεις την κάθε πίστα. Και όταν σου τελειώσουν οι ζωές πρέπει είτε να περιμένεις να περάσει πολλή ώρα για να γεμίσουν οι ζωές σου ή να πληρώσεις για ζωές (εντάξει, είπαμε, όχι κι έτσι) ή να ζητήσεις ζωές από φίλους σου στο Facebook).

Η πρώτη επαφή με το παιχνίδι ήταν καθοριστική για να πετάξω από πάνω μου κάθε ενδοιασμό. Ήταν βράδυ, όλα τριγύρω ήταν όμορφα και ήρεμα. Σετάραμε ένα καινούριο iPad και κατεβάζαμε apps. “Έχεις παίξει ποτέ Candy Crash; Παλιά έπαιζα πάρα πολύ, θα το κατεβάσω”. Και πώς μπορεί να μην έχεις φάει ας πούμε ποτέ σου φάβα και έχεις πει ότι δεν θα το κάνεις ποτέ αλλά δοκιμάζεις επειδή είσαι σε ένα τραπέζι με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο; Έτσι και με αυτό. Ενώ είχα το Candy Crush καρφωμένο στην “never do” λίστα, έριξα μια ματιά. Κι αυτός ο χρωματιστός κόσμος των ζαχαρωτών που έσκαγαν με τόσο θόρυβο, αυτή η ψηφιακή Disneyland της ζάχαρης, με έκανε δικό της.

Το Candy Crush πριν από αυτό ήταν για εμένα κάτι το αποτρόπαιο κι ας μην το είχα παίξει ποτέ. Ήταν στα απαγορευμένα όπως και τα περισσότερα παιχνίδια στο Facebook και το κινητό. Έχω κολλήσει με πολλά games στο παρελθόν αλλά ειδικά με αυτά που παίζουν όλοι και πρωτίστως για αυτά που σου πρήζουν στο Facebook με notifications μπορώ να πάθω αλλεργικό σοκ. Αυτόματο ban. Σε όλους που ζητάνε πόντους, ψηφιακό χρήμα, ζωές και οτιδήποτε άλλο.

Ρε τους κορόιδευα όλους αυτούς. Σκέψου ότι εγώ ο ίδιος έχω κάνει ban στο account μου τα notifications για το Candy Crush. Και έφτασα τώρα να είμαι εγώ εκείνος που θα βγει η χαζόφατσά του δίπλα σε ένα τέτοιο notification. Και αισθάνομαι περίεργα που ξέρω ότι υπάρχει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος στην άλλη πλευρά αυτής της επικοινωνίας και ο οποίος λαμβάνει αυτό το notification και μπορεί να κάνει για εμένα την ίδια σκέψη που έκανα εγώ πριν λίγο καιρό. Αλλά μου το χρυσώνω λίγο το χάπι. Τους έχω δει εγώ αυτούς που παίζουν. Από αυτούς μόνο ζητάω ζωές.

Και το πιο φαιδρό είναι ότι ζητάω ζωές από ανθρώπους που παίζει να έχω να τους μιλήσω πάνω από 5 χρόνια. Αλλά δεν με πειράζει, γιατί αυτό το έγκλημα το διαπράττουμε από κοινού γιατί κι αυτοί μου ζητάνε. Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους. Μάλλον όχι. 20 ντροπές όλες δικές μας.

Είναι τόσο ωραίο αυτό το παιχνίδι όταν πρέπει. Στο κρεβάτι που θες να χαλαρώσεις λίγο πριν κοιμηθείς. Και πάλι στο κρεβάτι το πρωί που ξυπνάς και έχεις λίγη ώρα να χουζουρέψεις αλλά ποιο χουζούρι εδώ έχεις 5 ζωές. Στον καναπέ το απόγευμα που θες απλά να ξεχάσεις υποχρεώσεις και δουλειά. Στο μετρό μέχρι να φτάσεις στον σταθμό προορισμού σου. Στην ουρά στη ΔΕΗ. Στο αεροπλάνο έτσι για να νυστάξεις λίγο πριν ξαπλώσεις σε μια αγκαλιά να κοιμηθείς.

Eίναι όλα χαλαρωτικά και ήρεμα, εκτός αν προλάβεις και κολλήσεις σε μια πίστα. Εκείνη την ώρα που έχεις κολλήσει δεν χαμπαριάζεις τίποτα. Θες τις ζωές σου. Θες να σε ξεμπλοκάρουν. Θες να παίξεις. Και θα κάνεις τα πάντα για να παίξεις. Ακόμα και να ψήσεις κάποιον να ανοίξει το κινητό του για να σε ξεκολλήσει.

“Στέλλα θα βοηθήσεις να κάνω unlock το επόμενο episode; Σου έχω στείλει”

“Δεν μου έχει έρθει το request σου”

“Αποκλείεται. Ξαναδές το, το έχω στείλει τόση ώρα”

Αν είσαι από τους εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους που βλέπω στο ιδιότυπο φιδάκι με τις πίστες ή αν είσαι γενικά από εκείνους που έχουν κολλήσει με το παιχνίδι, θα ξέρεις σίγουρα γιατί τα γράφω όλα αυτά. Και είμαι σίγουρος ότι θα έφτανες και εσύ στα ίδια όρια που έχω φτάσει κι εγώ σε αυτό το παιχνίδι.

Αντί επιλόγου θα σου γράψω όλες εκείνες τις στιγμές που αρρωσταίνω παίζοντας Candy Crush. Εκείνες τις στιγμές που ανοίγω κανονικά διάλογο με το κινητό μου, με αμφισβητούμενη κάθε φορά την ακεραιότητά του για τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα.

– Όταν χαραμίζεις 3-4 moves σε ανούσιες κινήσεις πάνω πάνω μέχρι να γίνει refresh η πίστα με νέα candies

– Όταν μένει μόνο ένα jelly, βλέπεις μπροστά σου την κίνηση που θα το έσπαγε αλλά δεν έχεις άλλα moves

– Όταν πιστεύεις ότι έχεις άλλη μια ζωή και εμφανίζεται το countdown με την κλαμμένη φάτσα

– Όταν στρώνεις μία κίνηση επί πέντε κινήσεις και έρχονται κάτι τυχαία crushes από ψηλά να σου χαλάσουν τα σχέδια

– Όταν έχεις ζωές και δεν έχεις μπαταρία

– Όταν κάνεις λάθος με το δάχτυλο κι αντί να τερματίσεις την πίστα, καταστρέφεις τα πάντα

– Όταν είναι 4 το βράδυ και δεν υπάρχει κανείς online να σου δώσει ζωή

– Όταν χάνεις

Η απάντηση στην αρχική ερώτηση που έθεσα με τον τίτλο είναι “μακριά”. Παραδέχομαι ότι έχω κολλήσει με το Candy Crush. Και δεν σκοπεύω να ξεκολλήσω σύντομα.

Ζαχαρωτά να υπάρχουν να σκάμε και όλα θα πάνε καλά…