Πρώτη φορά μόνος με το παιδί (και τους κολικούς)

Πριν περίπου 8 χρόνια σ’ ένα μάθημα για drums που έκανα, ο δάσκαλος μου είχε πει: “δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο απ’ το να παίζεις σωστά drums. Θα πρέπει και τα 4 άκρα σου να έχουν άψογη συνεργασία και το μυαλό να τα κατευθύνει/επιτηρεί κάθε δευτερόλεπτο”. Πράγματι, στα 10 συνολικά μαθήματα που πήγα, κατάλαβα πως χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση και υπερπροσπάθεια. Θα πρέπει να προσέχεις κάθε λεπτομέρεια, να εκπαιδεύσεις όλα τα μέρη του σώματός σου να “συνεννοούνται” και να έχεις πολλές αντοχές-καλή φυσική κατάσταση. Βάσει όλων των παραπάνω επιχειρημάτων, ενστερνίστηκα ότι το να παίζεις drums είναι απ’ τα δυσκολότερα πράγματα, μέχρι που έγινα πατέρας. Εκεί κατάλαβα πως για να τα βγάλεις πέρα, εκτός από τα 4 άκρα και το μυαλό πρέπει να έχει άψογη συνεργασία όλο σου το “είναι”. Κι αυτή την διαπίστωση την επιβεβαίωσα καλύτερα, την πρώτη φορά που έμεινα εγώ και ο γιος μου μαζί για 5-6 ώρες. Απίστευτο, μοναδικό, υπέροχο, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.

Εκείνη την Παρασκευή είχαμε συμπληρώσει 4 εβδομάδες μαζί και είχαμε κάπως συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου. Εγώ είχα πια προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και κάθε στιγμή ανακάλυπτα νέες όμορφες και διαφορετικές στιγμές/γκριμάτσες/ήχους κοιτάζοντας τον με τις ώρες ακόμα κι όταν κοιμόταν, κι εκείνος ας πούμε ότι με ψιλοαναγνώριζε (για να ομορφύνουμε την ιστορία). Η συγκεκριμένη περίοδος δεν ήταν και η πιο εύκολη και για τους δύο, καθώς είχαμε μόλις ριχτεί στο ρινγκ με αντίπαλο τους κολικούς και είχαμε βγει πολλές φορές νοκ άουτ. Οι κολικοί είναι ένα θέμα από μόνο του και αυτοί που τους έχουν βιώσει, είμαι σίγουρος πως κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Ας γράψω όμως μερικά info και για όσους δεν έχουν ιδέα, είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί πέτυχε. Οι κολικοί λοιπόν, είναι πόνοι στην κοιλιά που προκαλούνται στα βρέφη και κρατάνε συνήθως μέχρι τον 3ο και 4ο μήνα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο φάρμακο για τη θεραπεία τους, απλά κάποια σιρόπια και κάποιες βιταμίνες που ενδεχομένως να βοηθήσουν. Οι κολικοί μπορεί να διαρκέσουν ώρες ολόκληρες και κατά τη διάρκειά τους, το παιδί σφαδάζει στο κλάμα γιατί πονάει η κοιλιά του κι εσύ μπορείς να κάνεις ελάχιστα πράγματα γι αυτό.

Μετά απ’ αυτό το μίνι μάθημα για τους κολικούς (θα ακολουθήσει και αναλυτικό κείμενο με tips για τους νέους μπαμπάδες), επανέρχομαι σ’ εκείνη την Παρασκευή, που η γυναίκα μου θα έκανε την πρώτη της έξοδο μετά από 4 εβδομάδες. Είχα μόλις γυρίσει απ’ τη δουλειά και σε λίγα λεπτά θα περνούσα την πρώτη πίστα ενός πατέρα, μένοντας μόνος με τον γιο μου. Δεν μ’ άγχωσε (σε αντίθεση με αρκετά καθημερινά πράγματα) και η αλήθεια είναι πως πριν πάω στον “πόλεμο” κουβαλούσα πάνω μου 3 βαριά γαλόνια:

1) κάθε απόγευμα τον κάνω μπάνιο

2) συνήθιζα να τον αλλάζω

3) τις περισσότερες φορές εγώ είμαι αυτός που τον κοιμίζει. Άρα είχα περάσει το στάδιο της προετοιμασίας και έπαιζα πια το πρώτο επίσημο παιχνίδι.

Η πόρτα έκλεισε και ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα. Τα πρώτα λεπτά ήταν αναγνωριστικά, κάπως αστεία και υπέροχα, όπως είναι οι περισσότερες στιγμές με το παιδί σου. Θυμάσαι τότε που στο κλαμπ ντρεπόσουν να χορέψεις μπροστά σε κόσμο;

Τώρα μπροστά σ’ ένα γεμάτο καφέ μιλάς έντονα, αγαπησιάρικα και κάνεις γελοίες γκριμάτσες μόνο για να ηρεμήσει το παιδί, μόνο για ένα χαμόγελό του. Κάπως έτσι πέρασε το πρώτο μισάωρο, μ’ εμένα στη ζητιανιά μια γκριμάτσας που θα μαρτυρούσε πως με αναγνωρίζει, πως κάπου με ξέρει και κάτι νιώθει για μένα και μ’ εκείνον να αντιδρά με άναρχες κινήσεις, περίεργα επιφωνήματα και γκριμάτσες που βάφτιζα χαμόγελα.

Του μιλούσα και του τραγουδούσα από παιδικά τραγούδια μέχρι Στράτο Διονυσίου, γνωρίζοντας βέβαια πως είναι θέμα χρόνου να αρχίσει να βαριέται. Πράγματι, αυτός ο “μήνας του μέλιτος” δεν κράτησε πάνω από 40 λεπτά και αυτή την ωραία “συζήτηση” (εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα μόνος μου μιλούσα), διέκοψε απότομα μια γκρίνια που δεν άργησε να μετατραπεί σε κλάμα. Κοίταξα βιαστικά το ρολόι και διαπίστωσα πως ήταν η ώρα του να φάει, αλλά δεν είχα προετοιμαστεί καλά και για πρώτη φορά δεν υπήρχε η πολυτέλεια της βοήθειας ενός επιπλέον ανθρώπου. Επομένως, έπρεπε να του φτιάξω το γάλα του και ταυτόχρονα να τον έχω πάνω μου για να μην κλαίει. Άρπαξα το μάρσιπο, το φόρεσα γρήγορα και προσπάθησα να τον βάλω πάνω, ενώ ταυτόχρονα το ύψος της φωνής του απ’ το κλάμα είχε φτάσει επίπεδα Παβαρότι. Μια πολύ μικρή δόση πανικού και μια μεγαλύτερη δόση στεναχώριας (επειδή έκλαιγε λόγω της χαλαρής προετοιμασίας μου) είχε εισχωρήσει στο μυαλό μου, αλλά δεν ήταν καιρός για απολογισμούς. Μου πήρε 2 λεπτά να ζεστάνω το γάλα και να το βάλω στο μπιμπερό όπως έπρεπε, αλλά αυτά τα 120 δευτερόλεπτα εκτός όταν φάνηκαν ώρες ατελείωτες, επιβεβαίωσαν όσα ανέφερα παραπάνω για την πλήρη λειτουργία/συνεργασία νου και σώματος. Μόλις η πιπίλα απ’ το μπιμπερό μπήκε στο στόμα του και το γάλα (που είχε αφήσει η μητέρα του) ακούμπησε τα χείλη του, ένα πέπλο ησυχίας κάλυψε το χώρο κι ένα “ουφ” έδιωξε λίγα βάρη ενοχών από πάνω μου. Τον τάιζα και τον χάζευα, παρατηρώντας πόσο διαφορετικός ήταν λίγα δευτερόλεπτα πριν. Κανονικός άνθρωπος, με τα πάνω του και τα κάτω του, κι ας μην το καταλαβαίνει ακόμα.

Λίγο πριν το γάλα στερέψει, κάποιες απότομες κινήσεις του μου έστελναν μήνυμα πως πάμε για το δεύτερο γύρο. Δεν πέρασαν πάνω από 20 δευτερόλεπτα όταν έδιωξε το μπιμπερό και άρχισε να κλαίει μ’ όλη του τη δύναμη ενώ το προσωπάκι του έγινε κόκκινο απ’ το ζόρισμα. Ήταν ο κολικός που είχα μια ελπίδα πως ίσως όπως χθες δεν θα εμφανιζόταν, φευ. Άφησα γρήγορα το μπιμπερό στην άκρη και τον πήρα αμέσως στην αγκαλιά μου, γιατί η επαφή παλιότερα σε αντίστοιχες περιπτώσεις είχε λειτουργήσει κάπως σαν φάρμακο. Όργωσα το σπίτι πάνω κάτω, λέγοντάς του λόγια αγάπης και παρηγοριάς που προφανώς δεν καταλάβαινε, όμως βλέποντας ότι η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί όσο θα έπρεπε, έβαλα τα μεγάλα μέσα. Ένας γιατρός μας είχε συμβουλέψει πως μπορούμε να του βάζουμε από μακρινή απόσταση το πιστολάκι να χτυπάει στην κοιλίτσα του για να τον ζεσταίνει ενώ ταυτόχρονα ο λευκός ήχος που παρήγαγε θα του πρόσφερε ηρεμία. Πράγματι, το κόλπο έπιασε και μετά από περίπου 10 λεπτά, είχαμε πάλι ηρεμήσει. Από ‘κει και έπειτα, όλα ήταν τόσο όμορφα και γλυκά όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να τα κάνουν. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να ερμηνεύσω, κάθε φορά όταν περνούσε ο πόνος του κολικού ήταν πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος. Ίσως να εκτιμούσε πια την ηρεμία της ύπαρξης χωρίς πόνους.

Του είπα 2-3 μπερδεμένες ιστορίες από διάφορα βιβλία που μου ήρθαν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, του τραγούδησα ένα μελωδικό σύνθημα την ώρα που τον άλλαζα και μετά από περίπου μια ώρα “έρωτα και αγάπης”, άρχισαν να γλαρώνουν τα μάτια του. Ήμασταν μόλις λίγα λεπτά μακριά απ’ τον βραδινό ύπνο και την ξεκούραση. Τον κούνησα πάνω κάτω συνεχίζοντας το όργωμα που είχα αφήσει στην μέση πριν και μόλις διαπίστωσα πως είχε αφεθεί όλο του το κορμάκι στα χέρια μου, τον άφησα αθόρυβα και με μεθοδικές κινήσεις στο κρεβατάκι του. Ανακουφισμένος και χαρούμενος για τις στιγμές που πέρασαν, έκατσα λίγο στον καναπέ να χαλαρώσω. Είχα χαμηλώσει τα φώτα και ένας αέρας ευτυχίας πλημμύρισε τα πνευμόνια μου, αναλογιζόμενος πόσο καλά τα πήγαμε οι δυο μας, τη πρώτη φορά που μείναμε μόνοι. “Θα είναι πολλές οι πρώτες φορές σε πράγματα που θα ζήσουμε μαζί” σκεφτόμουν και η αρχή ήταν πολύ πιο γεμάτη, ουσιαστική και όμορφη απ’ όσο την περίμενα. Έβαλα να παίζει το Moby dick των Led Zeppelin, όπου o John Bonham παίζει το σόλο της ζωής του στα drums και σκέφτηκα πως αν αυτό ήταν το πρώτο μας τραγούδι, τότε έχουμε μπροστά μας πολλές επιτυχίες να μας περιμένουν.