Πώς είναι να είσαι ιδιοκτήτης σε πρακτορείο μοντέλων

Τον γνώρισα το 2005, λίγους μήνες αφού είχε αναλάβει προσωπικά το πλέον ανερχόμενο μοντέλο της χώρας. Μια 17χρονη ξανθιά ονόματι Τζούλια Αλεξανδράτου. Ενώ στην συνέχεια ήταν ο άνθρωπος πάνω στο οποίο έπεφτα όταν επιχειρούσαμε (ως Νίτρο) να κλείσουμε κάποια του βεληνεκούς της Κάτιας Ζυγούλη ή της Μάρας Δαρμουσλή (σ.σ. οι μοναδικές που ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν την καριέρα τους μαζί του).

Οι αρχαιότεροι στο χώρο των περιοδικών είχαν πάντοτε να μου πουν τα καλύτερα για την συνέπεια και την αξιοπρέπειά του. Αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο παλιά πίσω πηγαίνει η ιστορία του. Ταυτόσημη με την άνοδο και την πτώση των περιοδικών και της ‘βιομηχανίας’ της μόδας στην Ελλάδα.

Πώς ξεκίνησαν όλα

”Έχω υπάρξει μάνατζερ 33 χρόνια. Ξεκίνησα ως μοντέλο την δεκαετία του 1970, με το που ήρθα στην Αθήνα από την Θήβα για να βρω την τύχη μου. Οι σπουδές δεν μου άρεσαν (σ.σ. παρόλο που ο πατέρας του ήταν γνωστός δικηγόρος).

Μετά από ένα πέρασμα από δουλειές του ποδαριού, την υποκριτική και το τραγούδι  (σ.σ. του έγραψε δίσκο ο Χρήστος Νικολόπουλος, εμφανίστηκε σε μπουάτ στην Πλάκα αλλά σταμάτησε μετά από ένα πρόβλημα στις φωνητικές χορδές) έγινα μοντέλο.

Λίγους μήνες μετά εργάστηκα ως μπούκερ, είδα ότι μου άρεσε η δουλειά και το 1982 άνοιξα το δικό μου πρακτορείο ονόματι Athens Models. Το 1993 ενώθηκα με τον Νίκο Βόγλη και κάναμε το Prestige. Από το 2000 και μετά, όταν το πρακτορείο αγοράστηκε, συνέχισα να δουλεύω ως μάνατζερ σε διάφορα πρακτορεία. Ουσιαστικά, από ένα σημείο και μετά, αγόραζαν εμένα. Γιατί το γραφείο δεν είναι τα ντουβάρια, αλλά το έμψυχο υλικό”.

Πώς τελείωσαν όλα

”Έχω αποσυρθεί από το χώρο εδώ και δυο χρόνια. Και δεν έχω κρατήσει επαφή με σχεδόν κανένα μοντέλο  (πέρα από την φίλη μου, Άννα Μελκίδου, ένα από τα πρώτα μοντέλα που είχα στο γραφείο μου), πελάτη ή σχεδιαστή μόδας. Αποσύρθηκα γιατί είδα ότι η αγορά χάλαγε. Άρα ούτε νέα μοντέλα μπορούσαν να βγουν, ούτε είχε νόημα να κάθομαι και να ασχολούμαι για τα 100-200 ευρώ που έχουν φτάσει να δίνουν πλέον αμοιβή σε μοντέλα.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι αυτός ο χώρος κατά κανόνα θέλει μόνο να παίρνει, όχι να δίνει. Τα μοντέλα εννοώ. Γιατί δεν ήθελαν ποτέ να πιστέψουν ότι ένας μάνατζερ δεν σου παίρνει τα λεφτά. Αλλά σου δίνει δουλειά και απλά παίρνει το ποσοστό του.

Δεν μετάνιωσα που έκανα αυτή την δουλειά. Απλά νοιώθω μια πίκρα από την αχαριστία αυτών των ανθρώπων. Και των κοριτσιών και των πελατών”.

Τι εστί πραγματικό μοντέλο

”Για μένα μοντέλα είναι μόνο όσες έχουν κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Όπως οι Κάτια Ζυγούλη, Έλενα Κουντουρά, Μάρα Δαρμουσλή, Βίκυ Καγία (σ.σ. παρόλο που δεν την είχα ποτέ εγώ). Και όχι κάποια που μένει εδώ και γίνεται ‘γνωστή’ από τις φωτογραφίες της που μπαίνουν στα κοσμικά.

Ή, στην χειρότερη περίπτωση, που ξεβρακώνεται σε ένα περιοδικό. Γιατί και οι επώνυμες έχουν κάνει αισθησιακές φωτογραφήσεις, αλλά ήταν πάντοτε προσεγμένες. Και υπήρχε συμφωνία ότι βλέπω κάθε λήψη πριν δημοσιευτεί”.

Άλλο μάνατζερ και άλλο τηλεφωνήτρια

”Μάνατζερ δεν είναι να κάθεσαι στο γραφείο, να σηκώνεις το τηλέφωνο και να απαντάς στο πόσα θέλεις για το χ ή το ψ μοντέλο. Μάνατζερ είναι να δημιουργείς ένα μοντέλο. Κάτι που στην Ελλάδα έκαναν μόνο η Μαίρη Δρακοπούλου, ο Νίκος Βόγλης και εγώ.

Για να δημιουργήσεις ένα μοντέλο χρειάζεται να ασχοληθείς αποκλειστικά με αυτό το άτομο. Ένας μάνατζερ δεν μπορεί να έχει 10 επώνυμα μοντέλα. Ακόμη και αν αυτό όντως συνέβη σε μένα το 1997.

Όταν δηλαδή, μετά από την Κάτια Ζυγούλη, επειδή είχα φτιάξει ένα καλό όνομα στην αγορά, ήρθαν σε μένα όλες οι γνωστές. Από την Τζένη Μπαλατσινού, την Τζίνα Αλιμόνου, την Νόνη Δούνια και την Ρέα Τουτουντζή μέχρι την Τζούλια Αλεξανδράτου και -για ένα μικρό διάστημα μετά τα καλλιστεία- την Δούκισσα Νομικού”.

Τι χρειάζεται για να πετύχεις

”Να αγαπάς αυτό που κάνεις και να μην κοιτάς τα λεφτά. Εγώ πήγαινα στο γραφείο κάθε μέρα στις 9 πρωί και έφευγα στις 7 το απόγευμα. Δεν είχα φύγει ποτέ πριν από τους  συνεργάτες μου. Και ήμουν όλη την ώρα με ένα τηλέφωνο στο χέρι.

Από την ζαλάδα δεν ήξερα κάθε φορά πως πήγαινα στο σπίτι. Και για αυτό δεν έβγαινα έξω. Και για αυτό δεν είχα κοσμική ζωή. Γιατί το έμψυχο υλικό θέλει να δίνεσαι σε αυτό. Να δημιουργείς, να φτιάχνεις. Και εκεί είναι η ικανοποίηση. Όχι στο τι χρήμα θα πάρεις”

Πώς είναι να δουλεύεις με τόσες γυναίκες

”Είναι τρέλα να δουλεύεις με τόσες γυναίκες. Γιατί πρέπει να κρατάς ισορροπίες. Όπως όταν με έπαιρνε στο τηλέφωνο ο πελάτης, μου έλεγε ότι το μοντέλο δεν έχει πάει στην πρόβα και την ίδια ώρα στο άλλο τηλέφωνο εκείνη μου έλεγε ‘Είμαι στο δοκιμαστήριο και δοκιμάζω τα ρούχα’. Γίνεσαι έξω φρενών. Αλλά δεν μπορείς να βρίσεις, την στιγμή που υπάρχει και ο ανταγωνισμός. Οπότε απλά σταματάς την συνεργασία.

Ενώ χρειάζεσαι και γερό στομάχι για να αντέχεις εκείνες που θεωρούν ότι προωθείς κάποια περισσότερο από τις ίδιες. Βλέπεις η καθεμία πιστεύει ότι είναι κάτι το ξεχωριστό. Αλλά μόνο ο μάνατζερ ξέρει ποιος είναι ο ξεχωριστός και που θα ρίξει το περισσότερο βάρος.

Όλες συγκρίνουν τον εαυτό τους με την Ζυγούλη. Αλλά δεν μπορείς να τους πικράνεις λέγοντας τους ότι δεν είσαι. Οπότε, στις υπόλοιπες (που είναι χρήσιμο να υπάρχουν σε ένα γραφείο) τους λες συνέχεια να κάνουν υπομονή και τους δίνεις υποσχέσεις”.

Πόσα εκατομμύρια ευρώ θα βγάλεις

”Το να είσαι μάνατζερ δεν είναι μια δουλειά που σε κάνει ευκατάστατο. Από την άλλη και δεν πείνασα και πέρασα μια όμορφη ζωή. Αλλά δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζουν οι απέξω. Γιατί ο κόσμος νόμιζε ότι βγάζαμε εκατομμύρια. Κάτι που ποτέ δεν συνέβη αφού και υποχρεώσεις είχαμε (ΙΚΑ, εφορίες, μισθούς) και οι πληρωμές από τους πελάτες είχαν γίνει από χρόνια σποραδικές.

Πρώτα οι επιταγές ήταν δίμηνες, μετά τρίμηνες, εξάμηνες και στο τέλος ήρθαν κανόνια από όλους αυτούς τους κυρίους που τα μάζεψαν και πάτησαν στις πλάτες άλλων. Ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορούν και επιβιώνουν τα πρακτορεία μοντέλων που υπάρχουν ακόμη”.

Τα μοντέλα είναι σαν μεγάλα μωρά

”Πραγματικά αισθάνεσαι σαν να είσαι μάνα με πολλά παιδιά, που το ένα ζηλεύει το άλλο. Και πρέπει να τα κανακεύεις όταν πρέπει και να είσαι αυστηρός όταν πρέπει. Επίσης τα θέλουν όλα δικά τους.

Θυμάμαι όταν ήρθε στο γραφείο η Χρυσάνθη Ντάφλα, έφυγε μια άλλη επώνυμη που την προηγούμενη εβδομάδα είχε κάνει δουλειές της τάξεως των 7.000 ευρώ. Και ήρθε την Δευτέρα και μου λέει ‘Αλλάζω γραφείο γιατί δεν δουλεύω. Ή δεν δουλεύω τόσο όσο θα έπρεπε’. Ήταν απλά δικαιολογία γιατί ήξερε ότι θα ρίξω το βάρος στο νέο μοντέλο”

Πώς αντιμετωπίζεις τις ανήθικες προτάσεις

”Η μια και μοναδική φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο ήταν όταν ξεκινούσα, στις αρχές των 80s. Με πήρε ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης διαφημιστικής και μου έδινε 100.000 δρχ. για να κανονίσω να βγει πελάτης του με μοντέλο μου για φαγητό.

Το ποσό ήταν τεράστιο, αν σκεφτείς ότι είχα φτιάξει όλο το γραφείο μου με 300.000δρχ. Του είπα όχι και από τότε δεν με πλησίασε ποτέ ξανά κανείς.Ίσως να πέρασε στην αγορά το μήνυμα ότι δεν κάνω τέτοια.

Γενικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να δίνεις το τηλέφωνο των μοντέλων σε πελάτες. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει περίπτωση πελάτης να έχει το τηλ. του μοντέλου. Εδώ το είχαν αναγκαστικά κάποιοι μόδιστροι για να μπορούν να συνεννοούνται για τις πρόβες. Αν και, στην περίπτωση της Ζυγούλη, ούτε τότε τους το έδινα. Δεν το είχε ποτέ κανένας”.

Η μεγαλύτερη παγίδα για ένα μάνατζερ

”Το να πιστέψει ότι η φίρμα είναι αυτός, ότι όλη αυτή η λάμψη του ανήκει. Γιατί, σε αντίθεση με αυτό που συνήθως συμβαίνει σήμερα, το σημαντικό είναι να μην φαίνεσαι εσύ, αλλά το μοντέλο. Αν πας να κάνεις αυτή την δουλειά για να προβληθείς το έχεις χάσει το παιχνίδι.

Φαντάσου ότι εγώ στις παρέες μου δεν έλεγα καν τι δουλειά έκανα. Όταν με ρωτούσαν απαντούσα ότι κάνω διαφημίσεις. Γενικά δεν μου άρεσε και δεν μου αρέσει η προβολή. Είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες”.

Συνέπεια, το πιο σπάνιο αγαθό

”Νιώθεις απογοήτευση όταν ένα μοντέλο που έχεις κάτσει και έχεις ασχοληθεί για να το φτιάξεις σηκώνεται και πάει σε άλλο πρακτορείο. Αλλά αυτό γίνεται συνήθως. Η μοναδική που ξεκίνησε από μένα και έμεινε μαζί μου μέχρι το τέλος είναι η Κάτια Ζυγούλη (καθώς επίσης και η Μάρα Δαρμουσλή).

Υπήρχε μάλιστα μια εποχή που την έπαιρναν από άλλα πρακτορεία και της έλεγαν ‘έλα σε εμάς και δεν θα σου παίρνουμε καθόλου ποσοστό’. Αλλά τους απέρριψε. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έφτασε εκεί που έφτασε.

Αν και ποτέ δεν τους κράταγα κακία. Και, όταν τύχαινε να μου ζητήσουν να γυρίσουν πίσω, πάντοτε τις έπαιρνα. Γιατί ήξερα πόσο σκληρό είναι να είσαι 18 χρονών και να ξέρεις κάθε μέρα ότι ο χρόνος τρέχει εις βάρος σου”.

Ο καλός μάνατζερ είναι εξομολογητής και ισορροπιστής

”Είχα πολύ καλή σχέση με τα μοντέλα. Σχεδόν πατρική. Μου εμπιστευόντουσαν τα προσωπικά τους και μου ζητούσαν συμβουλές. Όπως ένα γνωστό μοντέλο που γυρίζαμε από ένα show, μιλούσε στο ένα τηλέφωνο με τον ένα, στο άλλο με τον άλλο και μου έκανε νόημα να της πω ποιόν να διαλέξει.

Γιατί ένας μάνατζερ είναι ταυτόχρονα και εξομολογητης. Πρέπει να συμπάσχεις με αυτό το άτομο. Κάτι που είναι δύσκολο αφού συνήθως έχεις 20-30 χρόνια διαφορά ηλίκιας. Από την άλλη αυτή η διαφορά είναι ένα από τα θετικά της δουλειάς. Γιατί κάνοντας παρέα με νέους ανθρώπους, μένεις και εσύ παιδί”.

Η πιο δύσκολη νύχτα που έχω περάσει

”Είχε κανονιστεί μια δουλειά στην οποία συμμετείχε η Ζυγούλη και άλλα δυο γνωστά μοντέλα. Μου είχαν πει ψέματα ότι θα γυρίζαμε διαφήμιση για ένα προϊόν, ενώ τελικά γύρισαν βιντεοκλίπ για μια τελείως άγνωστη τραγουδίστρια. Όταν είδε το βιντεοκλίπ η Κάτια από την Αμερική που ήταν και με πήρε τηλέφωνο, μου έπεσαν τα μούτρα.

 Ήταν 11 το βράδυ,  περπάταγα στο δρόμο και κυριολεκτικά έκλαιγα από τα νεύρα μου. Ήταν πολύ δύσκολη η θέση μου γιατί έπρεπε να καλύψω την Κάτια και τις υπόλοιπες. Οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν πιστέψει ότι το γνώριζα και δεν τους το είχα πει”.