Πώς είναι να φτάνει το παιδί σου λίγο πριν το θάνατο

Δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος για εκείνο το τιμημένο δευτερόλεπτο. Εκείνο μέσα στο οποίο η τύχη σταματά να σου χαμογελά και χάνεις (ή φθάνεις πολύ κοντά στο να χάσεις) τα πάντα. Κάτι που συνειδητοποίησα ένα χρόνο πριν όταν, λίγο μετά τα γενέθλιά της στα τέλη Ιουλίου, η 8χρονη κόρη μου ανέβασε ένα βράδυ 38 πυρετό (και ξέρασε μια φορά) ενώ βρισκόμασταν στο εξοχικό μας στην Ναύπακτο.

Μια ‘αθώα’ ιωσούλα (όπως επιβεβαίωσε και η ντόπια παιδίατρος) που εξελίχθηκε σε κάτι τραγικά σοβαρό. Δυο μέρες μετά, βλέποντας ότι η μικρή δεν μπορούσε να κάνει focus όταν μας κοιτάζει, βρέθηκα να ακολουθώ ένα μηχανάκι (να’ναι καλά ο άνθρωπος, αφού το κινητό μου δεν είχε μπαταρία) που με οδήγησε έξω από την πόρτα του Καραμανδάνειου, σε ένα λόφο κάπου στην Πάτρα.

Στη μισή ώρα που μεσολάβησε από Ναύπακτο-Πάτρα, το παιδί δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει, ούτε να θυμηθεί πράγματα. Μια αξονική τομογραφία και αρκετά τρυπήματα στη σπονδυλική στήλη μετά, βρεθήκαμε (εγώ και η γυναίκα μου) σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι στον 1ο όροφο, με το παιδί καλωδιωμένο με ένα σωρό μηχανήματα, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Το πόρισμα; Εγκεφαλίτιδα (μόλυνση του εγκεφάλου). Η διάγνωση; Περιμένετε 48 ώρες και βλέπουμε. Με την Εντατική στο Ριο να μας έχει ήδη κρατήσει ‘ρεζερβέ’ ένα κρεβάτι

Στις 20 συνολικά μέρες που μείναμε στο νοσοκομείο (ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς, που κάνουν ηρωικά την δουλειά τους) δεν τόλμησα ποτέ να μπω στο ίντερνετ να δω τι είναι αυτή η αρρώστια και τι ‘κουσούρια’ μπορεί να σου αφήσει (στην περίπτωση που καταφέρεις να πάρεις εξιτήριο). Το μόνο που έλεγα στον εαυτό μου κάθε πρωί που ξυπνούσα είναι ότι ‘ευχαριστώ τον Θεό που είμαι και σήμερα πατέρας’. Επίσης δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να αναρωτηθώ γιατί να συμβεί σε αυτό σε εμάς. Η λογική μου ήταν ότι ‘Δεν μπορούν να συμβαίνουν αυτά πάντα στα παιδιά των άλλων’.

Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, το μόνο που ένιωθα, κοιτάζοντας πίσω, ήταν ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη στο σύμπαν για το ότι μας επιφύλασσε (εμένα και στην γυναίκα μου που επέδειξε τιτάνια δύναμη) η επόμενη μέρα. Ευγνωμοσύνη και αποφασίστικοτητα να είμαι πάντα δίπλα στο παιδί μου, ό, τι και αν συμβεί. Αγάπη άνευ όρων. Βαθιά, ανεξάντλητη και ακλόνητη.

Μια αγάπη που έγινε ακόμη πιο δυνατή βλέποντας την -καλομαθημένη και παραπονιάρα μέχρι τότε- μικρή, που όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο δεν μπορούσε να γράψει ούτε μια ίσια γραμμή, να το παλεύει (με την βοήθεια ειδικής εργοθεραπεύτριας) ηρωικά στο σχολείο, μη δεχόμενη να κάνει λιγότερα από τις συμμαθήτριές της (ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι έχανε όλα τα διαλείμματα), μέχρι να φτάσει στα τέλη Δεκεμβρίου να μπορεί να γράψει αξιοπρεπώς και στοχειωδώς γρήγορα.

Προσοχή. Μην φανταστείς ότι αυτή η εμπειρία, με διαφορά ό,τι χειρότερο έχω περάσει στη ζωή μου, με έκανε απαραίτητα καλύτερο άνθρωπο, σύζυγο, συνάδελφο ή πατέρα. Η γυναίκα μου, που έχει βαρεθεί να με βλέπει να αντιδρώ υπερβολικά κάθε φορά που η μικρή λέει ‘αχ’ ή να φοβάμαι και την σκιά μου (επίσης τα κουνούπια στα οποία ρίχνω το φταίξιμο) μπορεί να σου επιβεβαιώσει με ‘χαρά’ ακριβώς το αντίθετο.

Με έκανε απλώς να συνειδητοποιήσω το αυτονόητο. Ότι ο πόνος του να χάνεις το παιδί σου είναι κάτι που πρέπει να έχεις τεράστια κότσια για να μην σε οδηγήσει στην τρέλα. Και έχω πραγματικά απίστευτο σεβασμό και δέος σε όσους έχουν ζήσει κάτι τέτοιο.